Kabanata 3

Lumabas ako ng kotse at sa wakas ay nakita ko ang mukha ng babae. Siya pala ang second cousin ni Owen, si Serena Lambert. Pero hindi ko maintindihan kung bakit siya kasama ni Owen sa isang prenatal checkup.

Papasok na sana ako sa ospital para alamin ang nangyayari nang bigla kong marinig ang tunog ng cellphone ko. Tiningnan ko ang screen at nakita kong tumatawag ang estasyon ng pulis.

"Hello, si Paige Zeller ba ito?" tanong ng isang opisyal.

"Oo, ako si Paige. Tungkol saan po ito?"

"Matapos naming suriin ang iyong kamakailang medical examination report, napag-alaman naming tumutugma ang dugo mo sa isang nawawalang batang babae. Nawawala na siya nang maraming taon, at 99% ang match. May oras ka bang pumunta rito para pag-usapan ito?"

Bigla akong kinabahan. Ipinagpaliban ko muna ang tungkol kina Owen at Serena at agad na nagtungo sa istasyon ng pulis.

Bago pumanaw si Lola, sinabi niya sa akin na hindi kami magkadugo. Natagpuan niya raw ako pauwi mula sa lungsod kung saan siya kumuha ng gamot. Dahil wala siyang ibang kasama, inuwi niya ako.

Binigyan din ako ni Lola ng isang kwintas. Sabi niya, nakasuot na iyon sa akin nang makita niya ako, at puwede raw itong magsilbing patunay ng aking pagkakakilanlan kung sakaling matagpuan ko ang tunay kong mga magulang. Sigurado raw akong makikilala nila ito.

Pagdating ko sa estasyon ng pulis, inabot ko ang kwintas sa opisyal at ipinaliwanag ang tungkol dito.

Ilang sandali lang, may dumating na isang mamahaling kotse. Pagkabukas ng pinto, bumaba ang isang babaeng elegante ang kasuotan at medyo mabilog ang pangangatawan. Pagkakita pa lang niya sa kwintas, niyakap niya ako at nagsimulang umiyak.

"Anak ko, Ellie! Oh, ang anak kong Ellie!" umiiyak niyang sabi.

Iyon pala ang tunay kong pangalan—Ellie. Napuno ng luha ang mga mata ko at niyakap ko siya nang mahigpit.

Maya-maya, may bumabang lalaking nasa gitnang edad mula sa kotse, at nang makita ko siya ay parang napako ako sa kinatatayuan ko. Siya si William Cromwell, ang CEO ng Cromwell Group, kung saan nagtatrabaho si Owen.

Hindi ako makapaniwala. Ako pala ang nawawalang anak ng pamilya Cromwell!

Kuwento ni Mama, isang araw ay umalis daw ako para maglaro at hindi na muling bumalik. Hinanap nila ako nang maraming taon pero hindi nila ako mahanap.

Nakatira kami ni Lola noon sa isang maliit at liblib na nayon. Sa panahong iyon, napakahirap ng komunikasyon kaya halos imposible talagang matukoy kung nasaan ako.

Pagkamatay ni Lola, lumipat ako sa lungsod, nagtrabaho nang part-time habang tinatapos ang kolehiyo.

Gusto nina Mama at Papa na sumama na ako sa kanila pauwi, pero sinabi kong may asawa na ako at kailangan kong umuwi muna para ipaalam kay Owen ang malaking balita at isama siya.

Pumayag naman si Mama. Binigyan niya ako ng contact info at address nila bago niya ako ihatid sa apartment ko.

Habang naglalakad pauwi, punong-puno ako ng tuwa at iniisip kung ano ang magiging reaksyon ni Owen kapag nalaman niya ang balita.

Pero nang makarating ako sa pinto, may narinig akong mga boses sa loob—at parang punyal na tumagos sa puso ko ang mga narinig kong salita.

"Pir­mahan mo na lang ang kasunduan," narinig kong sabi ni Mildred mula sa loob.

"Paano ko sasabihin sa kanya, Mama? Paano kung hindi niya ako payagan?"

"Ano ang ikinatatakot mo? Ikaw ang nag-iisang anak na lalaki sa pamilya Wade—ikaw ang inaasahan naming magpatuloy ng pamilya natin. At saka, nabuntis mo na si Rena. Hindi ka ba seryosong magpapakasal sa kanya?" singhal ni Mildred.

Dinig na dinig ko ang pag-iyak ng isang babae sa loob.

Kaya pala siya laging maagang umaalis at gabing-gabi na kung umuwi. May iba siyang babae! At ang babae ay walang iba kundi ang second cousin niya mismo!

Tanda ko pa, may necrospermia si Owen, kaya imposible siyang makabuntis ng sinuman.

Dali-dali akong pumunta sa ospital, kinuha ang huli niyang medical examination report, at nagtanong sa doktor, na kinumpirma sa akin na congenital at incurable ang kondisyon niya.

Biglang tumawag si Mildred, sinasabing kailangan ko raw umuwi agad dahil may mahalaga siyang sasabihin.

Ibinulsa ko ang medical report, litong-lito ang isip sa sunod-sunod na mga pangyayari. Mukhang lalo pang umiinit ang sitwasyon.

Pagdating ko sa bahay, si Mildred lang ang nakaupo sa sofa. Lumingon-lingon ako pero wala si Owen at ang kalaguyo niya.

Inihagis sa akin ni Mildred ang isang kasunduan, malamig at matalim ang boses niya. "Bilisan mo at pirmahan mo na. Tatlong henerasyon nang iisa ang dugong dumadaloy sa mga Wade. Hindi namin tanggap ang isang katulad mo, isang baog na babae na walang maiaambag."

Pinulot ko ang kasunduan at mabilis na binasa. Hindi ako makapaniwala kung gaano kalupit ang mga Wade!

Iniwan ko ang aking career at ang pinakamasasayang taon ng buhay ko para pakasalan ang isang lalaking baog, piniling manatili sa bahay bilang full-time na asawa, at lunukin ang pride ko para panatilihin ang kapayapaan at bumuo ng masayang pamilya.

At ngayon, narito ako—pinagtaksilan ni Owen, binabastos ni Mildred dahil hindi ako mabuntis, at pinipilit pang makipagdiborsyo at umalis nang walang-wala.