Chapter 206Makalipas ang ilang araw, mas lalong naging abala ang buong pamilya sa paghahanda para sa paglipat namin ni Claire sa bagong mansyon. Nagsimula na ring dumating ang mga kasambahay na kinuha namin mula sa agency, kaya mas naging maayos at mabilis ang lahat.Habang tinutulungan kong ayusin ang mga gamit sa nursery room ng kambal namin, biglang pumasok si Claire, hawak ang isang maliit na baby onesie na may nakasulat na "Daddy’s Little Miracle.""Mahal, tingnan mo! Ang cute nito!" excited niyang sabi habang ipinapakita sa akin.Napangiti ako at lumapit sa kanya. "Ang liit! Hindi pa rin ako makapaniwala na magiging tatay na ako ng kambal.""Ako rin," sagot niya, hinahaplos ang tiyan niya. "Pero excited na akong makita sila. Lalo na kung sino ang mas kamukha mo at sino ang mas kamukha ko."Natawa ako. "Sana mas mana sila sa'yo. Para siguradong magaganda at mababait!""At sana naman, may mana rin sila sa'yo," sagot niya, ngumiti nang matamis. "Para siguradong matalino at respons
Chapter 207Sabay na napanganga ang kambal. "Ay! Oo nga no!" sagot ni John, sabay tawa.Lumapit ako at tinapik ang ulo ng kambal. "Wag kayong mainip, malalaman din natin yan sa tamang panahon. Basta ang mahalaga, healthy si baby.""Oo nga naman," dagdag ni Claire, na hinahaplos din ang sarili niyang tiyan. "At siguradong magiging magkasundo ang babies namin ni Sarah!"Napangiti si Sarah at tumango. "Siyempre! Sigurado akong magiging close sila, gaya nating magkakapatid."Sa gitna ng usapan, biglang nagsalita si Jenny, tila seryoso. "Pero kapag lumabas na si baby, dapat favorite pa rin kami ni Tita Sarah at Tito Emer, ha?"Natawa si Emer at lumuhod para mas makita ang kambal. "Naku, walang pwedeng pumalit sa inyo sa puso namin, promise 'yan!"Tuwang-tuwa ang kambal at agad na yumakap sa kanilang tita at tito.Habang pinapanood ko sila, napangiti ako. Sa bawat bagong miyembro ng pamilya, mas lumalalim ang pagmamahalan namin. At sa bawat tawanan, mas lalong tumitibay ang samahan namin bi
Chapter 208 Lumipas ang mga buwan, at ngayon na ang araw na pinakahihintay namin—ang paglabas ng aming kambal. Habang nasa ospital kami, hindi ko maipaliwanag ang emosyon ko. Kaba, excitement, at takot ang sabay-sabay kong nararamdaman. Hawak-hawak ko ang kamay ni Claire habang hinihintay ang tawag ng doktor. Ramdam ko ang panginginig ng kamay niya, pero kahit kinakabahan siya, nakangiti pa rin siya sa akin. "Kaya natin 'to, mahal," bulong niya habang pinipisil ang kamay ko. "Oo naman, mahal. Pero hindi ko maitatanggi na nanginginig ako sa kaba," sagot ko, pilit na tumatawa kahit pakiramdam ko ay sasabog na ang dibdib ko. Kasabay namin dito sa ospital si Sarah, na naghahanda rin para sa kanyang panganganak. Nakita ko si Emer na hindi mapakali, panay ang lakad-lakad sa hallway habang hinihintay din ang tawag ng doktor. Pareho kaming kabado—pareho kaming magiging ama ng kambal sa parehong araw. Ilang sandali pa, lumabas ang isang nurse at tinawag ang pangalan ni Claire. "Si
Chapter 209Matapos kong ihatid si Emer sa delivery room, bumalik ako sa kwarto kung saan inilipat si Claire kasama ang aming kambal. Tahimik akong pumasok at nakita ko siyang nakahiga sa kama, halatang pagod pero may malambing na ngiti habang tinititigan sina Jace at Jasmine."Mahal, kamusta ang pakiramdam mo?" tanong ko habang naupo sa tabi niya.Ngumiti siya at hinawakan ang kamay ko. "Pagod, pero sobrang saya. Hindi ko inakalang ganito pala ang pakiramdam ng maging isang ina."Napangiti rin ako. "At ako naman, hindi ko inakala kung gaano kasaya maging ama."Lumapit ako sa mga baby namin at marahang hinaplos ang maliliit nilang kamay. "Jace… Jasmine… Welcome sa mundo, mga anak."Habang pinagmamasdan ko sila, naramdaman kong napuno ng init at pagmamahal ang puso ko. Hindi ko maipaliwanag ang saya at kaba nang makita ko ang munting pamilya namin sa ganitong sitwasyon.Maya-maya, bumukas ang pinto at pumasok ang nurse. "Sir, lilinisin lang po namin si misis at ang kambal para mas komp
Chapter 210 Heart POV Lumipas ang mahabang taon. Habang nakaupo ako sa duyan sa aming malawak na hardin, pinagmamasdan ko ang aking pamilya—ang mga anak ko na may kanya-kanyang pamilya na rin. Para bang kailan lang, silang tatlo ay mga musmos pa, at ngayon, may sarili na silang tahanan at mga anak na pinapalaki. Si Jammie at Kiera, masayang kasama ang kanilang makukulit na kambal, sina John at Jenny, na ngayo'y 12 years old na sila. Hindi ko mapigilan ang matuwa dahil malapit na rin silang magkaroon ng bagong miyembro ng pamilya. Si Jimmie at Claire naman, hindi maitatanggi kung gaano nila kamahal ang kanilang kambal, niyaong ay 5 years old na din. Kitang-kita ko kung paano nila pinapahalagahan ang bawat sandali kasama ang kanilang mga anak. Punong-puno ng pagmamahal ang kanilang tahanan, at bilang isang ina, wala na akong mahihiling pa kundi ang patuloy nilang kasiyahan. At ang bunso naming si Princess Sarah, na noon ay inaalagaan pa namin ni Brandon, ngayon ay isa nang
Chapter 211 "Mom, Dad!" sambit ni Sarah. "Bakit hindi kayo mag bakasyon? Sa Singapore, maraning mga magagandang tanawin doon," ngiting dagdag nito. Napangiti ako sa sinabi ni Sarah. Ang bunsong anak namin, na noon ay alaga-alaga pa namin, ngayon ay nag-aalok na ng bakasyon para sa amin ni Brandon. "Hmm, magandang idea 'yan, Mahal," ani Brandon habang nakangiti sa akin. "Matagal na rin tayong hindi nakakapagbakasyon nang tayong dalawa lang." Napaisip ako. Totoo naman. Simula nang magkaanak kami, ang oras namin ay laging nakatuon sa kanila. Ngayon, may kanya-kanya na silang pamilya, marahil ito na ang tamang panahon para bigyan namin ng oras ang isa’t isa. "Sa tingin mo, kaya namin na wala kayo?" pabirong sabi ko, sabay tingin sa mga anak ko. Napatawa si Jammie. "Mom, syempre naman! Kami na ang bahala rito. Mag-relax naman kayo ni Dad." "Oo nga, Mom," dagdag ni Jimmie. "Deserve niyo po ni Dad ang quality time together. Kami na ang bahala sa mga apo niyo." Napatingin ako kay Bran
Chapter 212 Kaya maaga kaming pumanhik sa itaas upang maghanda ng gamit namin. Dahil bukas ng umaga ang alis namin para pumunta sa Singapore. Pagkapasok namin sa kwarto, agad akong nagtungo sa aparador upang kumuha ng mga damit na dadalhin. Samantalang si Brandon naman ay naupo sa kama at nakangiting pinapanood ako. "Hindi ka pa ba mag-eempake?" tanong ko sa kanya habang abala sa pag-aayos ng maleta. "Mas gusto kong panoorin ka muna," sagot niya sabay kindat. Napailing ako at sinamaan siya ng tingin. "Brandon, kung gusto mong makaalis tayo bukas, tumulong ka na rito." Tumawa siya bago tumayo at lumapit sa akin. "O, sige na nga. Ano bang dadalhin natin?" "Kailangan nating magdala ng mga pang-summer na damit. Mainit ang Singapore, kaya dapat magaan lang ang isusuot natin," paliwanag ko habang inaayos ang mga damit sa maleta. Habang nag-aayos kami, panay naman ang birong ginagawa ni Brandon. Kinuha niya ang isang summer dress ko at itinapat sa katawan niya. "Bagay ba sa a
Chapter 213 Kinabukasan, maaga akong nagising dahil sa alarm clock. Napatingin ako sa tabi ko at nakita kong mahimbing pa rin ang tulog ni Brandon. Napangiti ako at marahang hinaplos ang kanyang pisngi. "Brandon, gumising ka na. Baka maiwan tayo ng flight," mahina kong bulong habang tinatapik siya. "Hmm... five minutes pa, Mahal," ungol niya habang nakayakap pa rin sa akin. Napailing ako at tumayo na mula sa kama. "Sige ka, iiwan kita rito," pananakot ko. Agad siyang dumilat at napabangon. "Huwag naman, Mahal. Ikaw lang gusto kong makasama sa honeymoon senior edition natin," biro niya habang nag-iinat. Natawa ako at tumango. "Sige na, maligo ka na para makapaghanda na tayo." Habang abala si Brandon sa paliligo, bumaba ako sa kusina at nakita kong gising na rin ang mga anak namin. "Good morning, Mom!" masiglang bati ni Jammie habang inaayos ang almusal sa mesa. "Good morning, Mommy!" dagdag ni Jimmie. "Good morning, mga anak," sagot ko. "Aba, mukhang handa na ang lah
Chapter 227Heart POV"Mom, kailangan mo munang magpahinga," wika ni Jammie.Pinilit kong ngumiti sa aking anak kahit alam kong halata ang pagod at lungkot sa aking mukha. "Anak, paano ako magpapahinga kung nandito pa rin tayo sa ospital, hinihintay ang balita kay Daddy ninyo?"Hinawakan ni Jammie ang aking kamay. "Mom, kahit sandali lang. Kailangan mong magpahinga para kapag nagising si Dad, malakas ka."Sumang-ayon si Jimmie. "Tama si Kuya, Mom. Kami na muna ang magbabantay kay Dad. Kailangan mong alagaan ang sarili mo."Napatingin ako kay Sarah, na nakatingin rin sa akin nang may pag-aalala. "Mom, ayaw naming mahimatay ka ulit. Lalo na ngayon na may pag-asa pang gumaling si Dad."Tumingin ako sa paligid at nakita kong kahit ang mga apo namin ay tahimik na nakamasid, halatang pagod at balisa. Si John ay hindi pa rin bumibitaw sa pagkakayakap kay Jammie, habang si Jenny ay patuloy na nakabantay.Huminga ako nang malalim. "Sige... Pero dito lang ako sa hospital. Hindi ako aalis hangga
Chapter 226Jimmie POV"Mom! Mom!" sigaw ko habang sinalo ang katawan ni Mom nang bigla siyang mawalan ng malay."Code Blue! Dalawang pasyente na ang critical!" sigaw ng isang nurse habang mabilis na dinala si Dad sa ICU at si Mom naman ay agad na inasikaso ng mga doktor.Nakahawak lang ako sa kamay ni Mom, hindi alintana ang panginginig ko. Si Kiera, Sarah, at Jammie ay hindi mapakali, habang ang mga bata naman ay tahimik na umiiyak sa tabi ni Uncle Jean.Lahat kami ay nasa isang malaking bangungot."Kuya... ano'ng gagawin natin?" mahina pero nanginginig na tanong ni Sarah.Tumingin ako sa ICU kung saan inililipat si Dad. Hindi ko alam ang sagot. Hindi ko alam kung paano namin haharapin ito.Lumingon ako kay John, na nasa tabi ni Jenny habang nanginginig sa takot. Siya ang dahilan kung bakit nadisgrasya si Dad—pero hindi niya ginusto ito. Hindi kasalanan ni John ang nangyari. Nawala ang preno ng sasakyan kaya sila naaksidente.Niluhuran ko si John at hinawakan ang balikat niya. "John
Chapter 225 Heart POV Lumipas ang tatlong araw ang masayang plano naming family trip ay hindi natuloy ng nadisgrasya ang aking bana na si Brandon. Labis ang sakit na aking naramdaman. Andito kami sa emergency room at nag-aagaw buhay ito sa tindi ng pagkahulog sa bangin habang yakap-yakap si John na kanyang pinuprotektahan. Hindi ko kayang makita si Brandon sa ganitong kalagayan. Nakahiga siya sa kama ng emergency room, halos walang malay, habang ang mga doktor ay abala sa pagsalba sa kanyang buhay. Duguan ang kanyang noo, at ang braso niya ay may malalim na sugat. Hindi ko mapigilang manginig habang mahigpit na yakap-yakap ko si John, na umiiyak sa dibdib ko. "Lola... si Lolo... iligtas po nila si Lolo..." umiiyak na bulong ni John, ang boses niya garalgal sa takot at guilt. "Ako po ang dapat nandun, hindi si Lolo! Dapat ako ang nasaktan, hindi siya!" Pinilit kong pigilan ang luha ko, hinahaplos ang kanyang likod. "Huwag mong sabihin ‘yan, apo. Mahal na mahal ka ng Lolo mo. Gaga
Chapter 224Napabuntong-hininga ako pero hindi mapigilan ang mapangiti. Tumayo ako at niyakap si Heart. "Mahal, mukhang hindi lang honeymoon ang magiging busy natin, kundi pati pagbabantay sa mga makukulit nating apo."Ngumiti si Heart at hinaplos ang pisngi ko. "At hindi mo ba napapansin? Mas masaya kapag makulit ang pamilya natin."Napatingin ako sa paligid, sa masasayang mukha ng aming mga anak at apo. Tama siya. Sa dami ng pinagdaanan namin ni Heart, ito ang pinakadakilang regalo—isang pamilya na puno ng tawanan, pagmamahal, at walang katapusang saya.At sa tingin ko, magiging isa itong trip na hindi namin makakalimutan.Napatingin kaming lahat sa may kumatok ng pintuan sa aming silid ni Heart. "Ma'am, Sir. Ready na ang almusal," wika sa kasambahay namin."Yehey! Kain na!" sigaw ni Ethan habang mabilis na tumalon mula sa kama."Lolo, Lola, gutom na kami!" dagdag ni Eralyn habang hinahawakan ang tiyan niya na kunwaring kumukulo.Napatawa ako habang tumayo, tinulungan kong bumaba sa
Chapter 223Pagkatapos kong magkwento ay doon ko lang napansin na andoon pala ang tatlo naming anak. Masayang nakatingin sa amin habang ang kanilang mga anak ay nakaupo sa kama namin ni Heart. At kinukuhaan pala kami ng litrato.Napatawa ako nang mapansin kong kinukuhanan pala kami ng litrato ng aming mga anak habang masayang nakaupo ang mga apo namin sa kama."Aba, aba! Kanina pa pala kayo diyan!" sabi ko, habang nakataas ang kilay kay Jammie, Jimmie, at Sarah.Ngumiti si Jammie at tinaas ang phone niya. "Syempre, Dad! Sayang ang ganitong moments. Ang rare kaya na ganito kayo ka-sweet ni Mom sa harap ng mga apo!""Oo nga!" dagdag ni Jimmie. "Baka hindi na namin ‘to maulit kapag nasa Japan na kayo. Kaya picture muna para may remembrance!""Tama! At saka para may ipost kami sa family group chat!" sabat ni Sarah, sabay kindat.Napailing ako at tumingin kay Heart, na natatawa na rin sa kakulitan ng aming pamilya. "Mukhang wala na tayong privacy, Mahal.""Wala na talaga!" sagot niya, saba
Chapter 222Habang abala kami sa pagkukwento kay Ethan, biglang bumukas ulit ang pinto at sumulpot sina Jace, Eralyn, at Jenny."Lolo! Lola! Ano ‘yan? Kwentuhan nang walang paalam?" reklamo ni Jace habang nakapamewang.Napatawa ako at tinapik ang ulo ni Ethan. "Aba, mukhang may nainggit."Sumampa agad si Eralyn sa kama at sumiksik sa tabi ni Heart. "Dapat patas! Kung may kwentuhan, dapat lahat kasali!""Oo nga po, Lolo!" sabay na sabi ni Jenny at Jace, saka tumalon sa kama na parang walang bukas.Napapailing na lang si Heart habang nakatawa. "Ang aga-aga, mga apo ko, ang likot-likot n’yo na!"Niyakap ni Jenny ang Lola niya. "Kasi po excited kami! Ang dami nating gustong marinig na kwento! Lalo na tungkol sa first honeymoon n’yo!"Nagkatinginan kami ni Heart, tapos napangiti. "Naku, mukhang kailangan nating i-edit ang ibang parte, Mahal," biro ko."Bakit po, Lolo?" tanong ni Jace, nakakunot-noo. "May secret mission po ba kayo noon?"Napatawa si Heart. "Wala namang secret mission, pero
Chapter 221"Mga anak, mukhang napapagod ang inyong mommy sa aming honeymoon kaya magpahinga muna kami. Iba na talga kapag senior citizens na mahina na ang tuhod," sabi ko sa aming mga anak at apo dahilan upang tumawa sila ng malakas. Napailing si Heart at kinurot ako sa tagiliran. "Ikaw lang ang senior citizen, Mahal. Ako, forever young!" sagot niya na may kasamang kindat.Mas lalo pang lumakas ang tawanan ng mga bata."Wow, Lola, parang si Tita Kiera lang—ayaw amining tumatanda!" biro ni John, dahilan para sipain siya ni Kiera sa hita."Aba, bata ka, gusto mo bang walang pasalubong?" banta ni Kiera, pero halata namang natatawa rin siya.Lumapit si Sarah at tinapik ako sa balikat. "Dad, sige na, magpahinga na muna kayo ni Mom. Pero sa tingin ko, hindi pa kayo matutulog. Baka mag-impake lang agad para sa biyahe!"Nagkatinginan kami ni Heart at sabay na natawa. "Siyempre naman!" sagot ko."Aba, excited pa kayo!" sabat ni Jace habang tinataas-taas ang papel nilang may listahan ng pasal
Chapter 220Brandon POVHabang nakatingin ako sa saya sa mukha ng asawa ko, hindi ko maiwasang mapangiti. Sa tagal ng aming pagsasama, sino ang mag-aakalang darating ang panahon na ang mga anak at apo namin ang magpaplano ng sorpresa para sa amin?Habang yakap ko si Heart, sinulyapan ko ang mga ticket papuntang Japan. Napailing ako habang natatawa. "Mukhang wala na tayong kawala, Mahal. Mukhang gusto talaga nilang hindi tayo matigil sa honeymoon."Napatawa si Heart at pinisil ang kamay ko. "At mukhang ikaw din, hindi tututol.""Hindi naman sa hindi ako tututol…" sabi ko, habang pinagmamasdan ang mga apo namin na masaya pa ring nagkakantiyawan. "Pero iba pa rin ang pakiramdam ng pag-uwi, lalo na kapag ganito kainit ang salubong sa atin."Lumapit si Jimmie at tinapik ako sa balikat. "Dad, siguraduhin mong mag-enjoy kayo ni Mom, ha? Huwag n’yong alalahanin ang negosyo, kami na ang bahala rito."Napangiti ako sa anak ko. "Sigurado ka ba? Baka isang linggo pa lang, tawagan mo na ako para h
Chapter 219Nagtawanan ang buong pamilya, habang si Brandon naman ay napapakamot sa ulo. "Aba, apo, walang expiration ang honeymoon!"Si Eralyn naman, mukhang walang pakialam sa usapan, basta ang gusto lang ay makita ang pasalubong. "Lola, basta may chocolate ako, okay na!""Haha! Naku, mabuti na lang at madami kaming binili!" sagot ko. "Pero mamaya na natin buksan ‘yan sa bahay, ha?""Yehey!" sabay-sabay na sigaw ng mga bata, habang nagkakantiyawan naman ang mga magulang nila.Habang papasakay na kami sa sasakyan, naramdaman ko ang higpit ng hawak ni Brandon sa kamay ko. Tumingin ako sa kanya, at ngumiti siya."Welcome home, Mahal," bulong niya.Napangiti rin ako. Oo, ang bakasyon namin ay masaya, pero walang kasing saya ang pakiramdam ng pag-uwi—sa tahanan na puno ng pagmamahal at ingay ng aming pamilya.Habang nasa sasakyan, hindi pa rin mapakali ang mga apo namin sa excitement."Lolo, Lola, anong ginawa n’yo sa Singapore?" tanong ni Ethan habang nakasandal sa akin."Oo nga! Nagpun