wala ng lagnat pero sipon at ubo ang pumalit. huhu. ano ba naman to. nahihirapan tuloy ako bumawi sa inyo huhuhu
"Kanina ka pa tahimik," saad ni Dominic nang makalabas sila ng sine.Yes, they went out for a date. Ngunit hindi niya alam kung ano ang kanilang napanood. Her mind is in cloud nine, lutang na lutang sa pangyayari. Hindi matukoy kung bakit ganito ang kanyang nararamdaman. She wanted to rest."Uhm, sorry." Tipid siyang ngumiti. "Medyo restless lang ako."Lucifer nodded his head. "Naiinoverlapan ko. Working from home can be really tiring."Napatango si Lucifer at humugot ng malalim na hininga. She closed her eyes and massaged her temple. May nakita siyang bench kaya agad siyang umupo rito. Sumunod naman si Dominic sa kanya at nang makaupo siya ay lumuhod ito sa kanyang hope."Are you sure you're okay?" he asked.Mahina siyang umiling at tumingin dito. "Uhm, I'm hungry."Ngumiti ito. "Food lover as always. Tara punta tayo sa food court."Nauunang tumayo si Dom at inabot ang kamay nito sa kanyang hope. Tinignan niya ito at agad na tinanggap. Ngumiti ang binata sa kanya at nagsimula na sila
Malakas na inapakan ni Lucifer ang kanyang break at hinihingal na sinandal ang ulo sa steering wheel. Hindi niya alam kung bakit ganito ang kanyang nararamdaman. He’s mad. He’s fuming mad right now.How can she say that to him with a straight face? Parang hindi pa ito apektado sa mga nangyari sa kanila.Napatingin siya sa kanyang phone nang mag-ring ito. Nagtitiim ang bagang niyang sinagot ang tawag at ini-loudspeak ito. “What do you want?”“Where the hell are you? Kanina pa kita tinatawagan!” saad ni Cameron.Lucifer took a very deep breath to calm himself. For now, mayroon silang kailangan at importanteng pagtutuonan ng atensyon. Hindi na niya sinagot pa ang tanong ni Cameron. He immediately ended the call and he continue driving his car.As usual. Mabilis pa rin ang pagpapatakbo niya sa kanyang sasakyan. Mainit ang kanyang ulo at gusto niya na lang manuntok ng kung sino mang pahara-hara sa paningin niya ngayon. He’s gripping the steering wheel tightly while driving.Bakit nga ba si
“Congratulations, Miss Tolentino. You’re two weeks pregnant!” Hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa isipan ni Lyla ang sinabi ng doctor. Ramdam niya ang panay sulyap ni Dominic sa kanya sa passenger’s seat na hindi niya na lang pinapansin. For sure he’s wondering what they talked about and why is her reaction like this. She’s pregnant. Hindi mag-sink in sa isipan ng dalaga na possibleng mangyari ang bagay na ito. Masyad0 siyang nagtiwala na hindi siya bubuntisin ng lalaking ‘yon. At mukhang nagkamali siya ng pagtitiwalang ginawa. She was wrong to trust that wicked devil! “Lyla,” tawag pansin ni Dominic. Wala sa sarili niya itong nilingon at kitang-kita sa mukha ni Dominic na nag-aaalala ito sa kanya. Pilit niya itong nginitian. “Yes?” “Kanina ka pa tulala. Is there something bothering you?” he asked. Mabilis pa sa alas kwatro siyang umiling at pilit ngumiti. “W-wala naman. Siguro pagod lang talaga ako.” Tumango ito sa kanyang sinabi. “I see. Don’t exhaust yourself too much.
Dumating ang kasal nila mommy at Hades na walang naging imikan sa kanilang dalawa ni Lucifer. Panay na rin ang mga news articles na mayroon siyang kasamang ibang babae and she thinks he’s really just playing around. Ang plano niyang pagtago sa bata ay mas lalong pinatibay ng mga ebidensyang walang karapatan si Lucifer maging ama. He should be begging, right? Pero anong ginawa nito? Nakipagkita sa iba at nakikisiping sa kung sino-sino. Disgusting. All she can feel is disgust. “Are you okay, Ate? Kanina ka pa tahimik.” Wala sa sarili siyang nag-angat ng tingin sa nagsalita at bumungad sa kanya ang kanyang kapatid na kakarating lang kagabi. Tipid siyang ngumiti rito. Hindi niya maintindihan kung bakit kahit kagabi pa lang sila nagkita ni Lucifer ay parang magkapatid na ang mga ito. Is there something wrong with her? Ayaw niya ba talaga ng bagong parte ng pamilya? “I’m fine” she replied and took a deep breath. “Tapos na bang maghanda si mommy?” “I don’t know.” Nagkibit balikat ito at
She was sobbing her heart out while packing her things. Hindi kung paanong nauwi sa ganito ang lahat. Hindi ba’t si Gio na ang nagmamay-ari nito? How can someone make her cry like this? How can someone get her sobbing like this? Wala sa sarili siyang tumingin sa harap ng salamin. She caressed her tummy and bit her lower lip. Lyla still can’t believe that there’s a baby inside her tummy right now. Pakiramdam niya ay panaginip lamang ito at sa oras na magising siya ay makakalimutan na niya ang lahat. Oh, how I wish to. Sana panaginip lang ang lahat. “I’ll raise you well,” she whispered while caressing her tummy. “I’ll give you everything you deserve that you don't have to ask me your father’s whereabouts.” And at that day, she left her mother’s place. Pati ang kanyang phone ay iniwan niya sa ibabaw ng nightstand ng silid kung saan siya tumutuloy sa bahay ng kanyang mommy. She’s cutting everyone off. Dumiretso siya sa lugar kung saan alam niyang walang makakakilala sa kanya. No one.
“You’re thinking about him again.” Wala sa sarili siyang napatingin sa nagsalita at bumungad sa kanya si Fletcher na nakatingin sa kanya. Mapait siyang napangiti rito. Hindi niya alam kung ano ang kanyang isasagot sa binata dahil totoo naman. She’s still thinking about that child. “Hindi ko lang matanggap, Fletcher.” She sighed. “Bakit lahat ng mga gusto kong makasama, laging pinagkakait sa ‘kin?” That night, I gave birth to a dead child. Hindi ko alam kung paano ‘yon nangyari ngunit prior to that, may complications na talaga ako sa ‘king pagbubuntis at marami na ang nainom na vitamis para sa bata. But I didn’t think it would turn out this way. Agad na pinunasan ni Lyla ang luhang pumatak sa kanyang pisngi. Walang imik si Fletcher sa kanyang tabi, marahil ay dinadamayan siya sa kanyang pagluluksa. How can she possibly forget it? It’s been five years. Limang taon na siyang nangungulila sa batang ‘yon. Hindi niya alam kung blessings in disguise or it’s a curse. After giving birth a
Pinaghila siya ng upuan ni Fletcher na sinagot niya lang ng ngiti. They’re in a fine dining restaurant here in New York. Mula sa kanilang pwesto, kitang-kita ang mga building sa baba at sobrang lamig ng hangin.“Kailan ang next launch mo ng jewelry mo?” he asked while waiting for the waiter to come over.Tipid siyang ngumiti rito. “Siguro sa susunod na buwan pa.”And to be honest, she’s excited about this one. Ito kasi ‘yung kanyang design na ginawa limang taon na ang nakakaraan. The promise ring that she called now ‘Plight thee troth’ which means to promise to marry someone.Plight can mean something other than promise. It can also mean unfortunate situation. At katulad nga noon ng sinabi niya noon, that ring is about promising someone an unsure thing. Mabuti na lang talaga at sumang-ayon sa kanyang designs ang mga plano niyang gawin.“How about you?” she asked. “Kailan ka mag-aasawa?”Sa kanyang tanong ay parang nasamid ito. Mahina siyang natawa sa reaksyon nito at sakto namang luma
Napahawak siya sa kanyang ulo na para bang ano mang oras ay mabibiyak na sa sobrang sakit. Dahan-dahan siyang bumangon at humikab. Tumingin siya sa kanyang nightstand para tignan ang oras at napansing alas sais pa lang.Masyado yatang naparami ang alak niya kagabi.Lyla groaned and got off the bed. Pikit mata siyang naglakad patungo sa kanyang banyo at pumasok sa shower area. She opened the faucet and she almost tremble. Ang lamig! Nakalimutan niyang i-on ang heater!Mariin niyang pinikit ang mga mata at dinama na lang ang lamig ng tubig mula sa kanyang ulo hanggang sa kanyang buong katawan. Pinikit niya ang kanyang mga mata at humugot ng malalim na hininga.She took a very long shower. Long enough to reach more than half an hour. Inaalis niya kasi ang amoy ng alak sa kanya at para na rin mahimasmasan siya. And after taking a cold shower, agad siyang nagbihis sa kanyang paboritong dress.Sa gitna ng pagbibihis ay may kumatok sa kanyang pinto. At sino pa nga bang nanggigising sa kanya
“NAKAHANDA NA BA ANG lahat?” tanong ni Lin sa hindi mabilang na beses. Mahinang natawa si Pammy na tanging responde nito sa tanong ng kapwa niya sekretarya. Hindi na lang ito pinansin ni Lyla at muling nag-scroll sa kanyang hawak na tablet. It’s been six months. Yes. She has to move her design launching for six months kasi hindi niya pa kayang humarap sa maraming tao habang sa loob-loob niya ay gulong-gulo pa siya. It took her a lot of sleepless nights thinking what’s wrong with her. Kung bakit ganoon ang mommy niya. And luckily, her father sends her flower every time she feels down or anything. Kahit papano ay nararamdaman niyang hindi siya nag-iisa. She took a very deep breath and caressed her tummy. It took her a lot of courage to finally reschedule her design launching. At sa totoo lang, kinakabahan siya. Alam niyang maraming magkukwistyon sa kanya tungkol sa tiyan niya at tungkol kay Lucifer. “Grabe. Parang hindi pa seven months si baby,” sambit ni Lin habang nakatingin sa kan
Nanginginig ang kanyang mga kamay habang hawak ang panyong may burda ng pangalan na hinding-hindi niya makakalimutan. Her heart is beating erratically and she wanted to cry. Sa sobrang bilis ng tibok ng kanyang dibdib ay halos mahirapan na siya sa paghinga. Luciann… Nanghihina siyang napaupo sa lapag at humikbi. Hindi siya maaring magkakamali. This hanky is his. Pinagawa niya ito sa manugang ni Daylinda nang mapagdesisyunan niya ang pangalan ng kanyang anak. Sa ganoong pagkakataon siya naratnan ng taong bumukas ng pinto ng silid ni Lucky. She covered her face with her palm and sobbed silently while holding the hanky. Agad naman siyang dinaluhan ng taong pumasok sa silid at huli na nang malaman niyang si Lucifer ‘yon. “What happened? Are you okay?” he asked. She looked up at him and cried even harder. Mabilis naman siyang binalot ng binata sa isang mahigpit na yakap. Pinikit ni Lyla ang kanyang mga mata at umiyak nang umiyak. Pakiramdam niya ay nabuksan ang sugat sa kanyang puso na
A month had passed. Sa susunod na araw ang launching ng design na dahilan ng pagkakulong ni Zaylee ngayon. Yes, she’s in prison right now. Akala niya nga ay tutulungan ito ni Lucifer ngunit mukhang nagkamali siya. “Mommy, are you really gonna leave?” tanong ng bata habang nakatingin sa kanya. “I’m going to mis you.” Napangiti siya sa sinabi ng bata. Tinotohanan ni Lucifer ang sinabi nitong hindi ito magpapakita sa kanya. It’s been a month since she last time saw him. Nandito na siya nakatira sa bahay ni Lucifer ngayon at masasabi niyang nagiging komportable na siya rito. Malaki ang naging tulong ni Lucky para kahit papano ay maaliw siya sa bahay. Ngunit sa isang buwan na ‘yon, hindi pa rin niya mabanggit sa kanyang ina ang tungkol dito. Sure as hell, her mother will be overly dramatic again. “Yes, baby.” Tipid siyang ngumiti rito. “I don’t think your father will let you come with me.” Kasi sa totoo lang, gusto niyang makasama si Lucky pabalik sa New York. She wanted to introduce h
Hindi niya alam kung ilang oras na siyang umiiyak ngunit wala siyang pakialam. Wala rin siyang pakialam kung dala ng kanyang lungkot at pagkalasing ay nagha-hallucinate na siyang si Lucifer ang kanyang kaharap ngayon at nagpapakalma sa kanya.All she knew is that… she feels a little better. Pakiramdam niya ay nakunan ang sakit na kanyang kinikimkim sa dibdib. This is really a big help. Niyakap siya nito nang mahigpit na mas lalong nagpaiyak sa kanya. She bit her lower lip and closed her eyes. Maybe this is her hallucination. Maybe she’s just longing for him to comfort her. Kasi ganon naman lagi, e. Yung tipong ‘yung taong nanakit sa ‘yo ang nais mong magkomporta sa ‘yo.And because of crying so hard, Lyla didn’t notice she passed out. Nagising na lang siya nang maramdaman niyang may magaang kamay ang dumampi sa kanyang pisngi. She slowly lifted her eyelids and the moment she saw him, she closed her eyes again.Napahawak siya sa kanyang ulo. Lasing pa ba siya? Dalawang bote lang naman
Tulalang nakatitig si Lyla sa kanyang hawak na papel. Hatinggabi na ngunit hindi siiya makatulog kakaisip kung aalis na ba siya sa bansang ito o bisitahin ang kanyang kapatid na nasa ospital. It’s funny to think that she’s worried about someone who doesn’t seem to care about her. Mariing kinagat ng dalaga ang ibabang labi at humugot ng malalim na hininga. Kasi sa totoo lang, gusto niya ring makita ang kanyang ama. After hearing what her father was up to during those times she thought she suffered alone makes her feel bad. And the only thing to make her feel better is to apologize to him in person. She closed her eyes and dropped her body on the bed. Dinilat niyang muli ang mga mata at tumitig sa kisame; iniisip kung ano ang kanyang dapat gawin. Gusto niyang tawagan si Bella ngunit ayaw niya namang abalahin ito sa pag-aaral dahil sa kanyang pag-o-overthink. “Damn,” she murmured and rolled her eyes. Minsan napapaisip siya kung bakit ganito kabait ang puso niya. Inaamin niyang mas nat
Inayos ni Lyla ang buhok ng bata at ngumiti rito. Kakarating lang nila rito sa Manila at hindi pa rin sila nagkakausap ni Lucifer. She’s dying to know more about Britanny’s conditions because it seems very serious. Ngunit ano nga ba ang magagawa niya ngayon bukod sa tumunganga rito?She must admit, she’s worried. She’s worried kahit na hindi alam ni Britanny na kapatid siya nito. Ngunit maiiwasan niya bang makaramdam ng ganito?“Is there something troubling your mind, Mommy?”Wala sa sarili siyang napatingin sa batang nakatingin sa kanya. Nakakunot ang noo nito at mukhang nais nitong malaman kung ano ang bumabagabag sa kanyang isipan. Pinilit na lang ni Lyla ang ngumiti rito.Alam niyang matalino ang bata ngunit ayaw niyang damayin ito sa pag-o-overthink niya.“Nothing, anak. There’s nothing.” Tipid siyang ngumiti rito. “Do you want to go home na?”Ngumuso ito at niyakap ang kanyang paboritong stuffed toy na lagi niyang dala kahit saan. Kaya minsan ay tig-tatatlong bagahe ang kanyang
Titig na titig si Lyla sa binata habang kausap si Britanny sa kabilang linya. Sumikip ang dibdib ni Lyla sa kaalamang si Britanny ang kausap nito. She must be very important to him. Sa pagkakaalam niya, sinabi ni Lucifer sa kanya na nasa binata ang phone niya. They’ll spend their week here bonding with each other. But then… sinagot pa rin nito ang tawag ni Britanny. But what is she complaining about? Siya itong nagsabi rito na sagutin ang tawag tapos siya pa ang makakaramdam ng ganito. At isa pa, sino ba siya sa kanyang tingin param magselos nang ganito? Yes, she must admit it, she’s freaking jealous. Pero wala na siyang magagawa pa. At dahil nakatitig siya sa binata, kitang-kita niya kung paano umiba ang ekspresyon nito sa mukha kaya pati siya ay nakaramdam ng pagkabahala. He looked at her and she looked back at him with a confused look. “Okay. Give me an hour.” Hour? Nang matapos ang kanilang usapan ay agad itong tumayo at tumingin sa kanya. Nalilito siya sa mga kilos nito at
“Ang sakit ng ulo ko,” reklamo niya sa binata. Mahina itong natawa at nilapitan siya. Nakasimangot lang siya rito habang ang binata ay panay ang tawa. Tumatawa ring lumapit sa kanya si Lucky at yumakap sa kanyang beywang. Nandito sila sa Rock Pools, ang kanilang huling destinasyon sa araw na ito. Dalawang araw na lang ang natitira at babalik na sila sa Maynila. And to be honest, parang ayaw niya nang umalis. She wanted to stay here forever with Lucifer and Lucky. Never in her life felt this much contentment. Ngayon lang. And sadly, fate will take them away again. “Masakit pa?” tanong ni Lucifer nang halikan nito ang kanyang ulo. Paano ba naman kasi, hindi niya alam na mayroon palang bato roon sa pwesto kung saan siya nag-dive. Mabuti na lang at hindi masyadong malakas ang impact ng pagkakauntog niya. Sapat lang para hindi siya magkabukol. “Mommy, why are you wearing shirts? Why don't you wear bikinis like them?” Sabay turo ni Lucky sa mga babaeng nakasuot ng bikini. Nag-angat si
Tumitig siya sa kawalan at humugot ng malalim na hininga. Hindi pa rin naalis sa kanyang isipan ang tagpo nila ng Lola ni Gio kanina. She didn’t expect to see them here. Masyado na sigurong maliit ang Pilipinas para magtagpo ang kanilang mga landas. “That’s the sixth deep breaths I heard from you.” Hindi niya na pa kailangan lumingon kung sino ito. Tumabi ito sa kanya ng upo ngunit hindi niya pa rin inaalis ang tingin sa kawalan. Masikip ang kanyang dibdib at nalulungkot siya. Sino ba namang hindi makakaramdam ng lungokot, ‘di ba? Malapit nang mag-isang dekada nang mawala si Gio pero hanggang ngayon pala ay sinisisi pa rin siya ng pamilya ng mga ito. Hanggang ngayon ay galit pa rin ang na sa puso nila kapag nakikita siya o nababanggit man lang ang pangalan niya. “Forget what they said,” mahinang usal ni Lucifer. Mapait siyang napangiti at tumingala sa kalangitan. “I tried. I’m trying. But I don't think I can. Even their words they told me nine years ago is still in my head. Those