Episode 2: Job Hunt

Naibaba ko ang suklay nang magtama ang paningin namin matapos itong iluwa ng pintuan. Panandalian ko na lang ipinikit ang mga mata.

“Nakuha mo pa talagang tingnan ako sa mga mata ko, ‘no? Tumayo ka d'yan at linisin mo ‘yang mga kalat bago ko pa ipakain sa ‘yo iyan."

Tumango na lamang ako sa kaniya. Wala akong lakas ng loob para tingnan ang mga mata nito dahil halos bangungutin ako ng gising sa t'wing nakikita ang madilim niyang mukha.

Nakatatak na roon sa mala-aso niyang mukha ang kasamaan.

Kahit kailan. Kahit alam naman niyang wala akong ginagawang masama ay ganito ang pakikitungo niya sa akin. Mas masahol pa sa demonyo ang ipinakikita nitong ugali sa akin.

“P-Pasensya na ho ulit," mahinang bulong ko.

Pinakinggan ko lang ang tunog ng mga mabibigat na hakbang nito hanggang sa makalayo sa akin.

Inaamin ko na may kasalanan ako ngunit hindi ko lubusang maisip kung bakit halos ibunton niya sa akin ang lahat. Hindi naman niya kailangang parusahan ako ng ganito.

Tumayo ako mula sa kinauupuan atsaka nilapitan ang mga pagkaing nasayang sa sahig. Tanging pag-iling na lang ang nagawa ko nang sandaling pagmasdan ang insidente.

“Ibenta mo na lang ‘yang ampon mo, wala namang silbi!"

Nabasag ang puso ko katulad ng mga bubog ng platong nasa harapan ko nang maalala ang isa sa pinakamasakit na salitang binitawan nito sa harapan ko.

Magmula una pa lang ay alam ko na ang lahat. Sigurado rin ako na kinupkop lang nila ako para mayroon silang mutsatsa rito sa bahay.

Pinag-aral naman nila ako't nakapagtapos ng high school ngunit ako na mismo ang nagpasyang maghinto na lang dahil binabayaran ko rin naman ang lahat ng mga naggastos nila. Idagdgag pa ‘yung gigising ako ng napakaaga para lang abalahin ang sarili sa mga gawaing bahay.

Pati ang bawat butil ng kanin na sinusubo ko'y inililista pa nila bilang utang ko.

Saktong pagdampot ko sa mga bubog na nagkalat ay bumagsak din ang luhang nagbabadya na naman mula sa mga mata ko.

Wala na nga yata akong ibang magawa kundi ang umiyak nang umiyak. Sana lang ay hindi ako takasan ng mga luha ko katulad ng tunay kong mga magulang.

Kailangan ko ba talagang maranasan ang lahat ng ito? Halos araw-araw na lang ay pinaparusahan ako ng poong maykapal.

Huminto ako sa ginagagawa nag maramdaman ang taong nakatayo sa harapan ko. Marahan ko itong tinapunan ng tingin. Nakita ko si Inay, nakapameywang itong nakatitig sa akin.

Naitaas ko ang dalawang kilay, sinusubukang kilatisin kung anong nasa likod ng seryosong titig niya.

“Kailangan nating mag-usap, Isabelle." saad niya.

Nagsimula na naman ang pagbilis ng takbo ng puso ko nang maisip ang mga katagang iyon. Hindi ako nakapagsalita kaagad na animo'y nalunok ang sariling dila sa pagtataka.

“Huh, para saan ho?"

Hindi ko na pinalampas ang oras at sinubukan ng klaruhin ang tanong na minsa'y sumagi sa ‘king isipan.

“Tangina, pwede ba? ‘Wag ka nang magtanong!" aniya sa mataas na tono.

Wala na akong nagawa nang hilahin niya ang braso ko para dalhin ako sa kwarto. Napakagat ako sa labi nang makita ang mga bagay na kaswal na ibinato sa sahig.

“Maupo ka," utos niya. Kaagad ko namang sinunod ito.

Napabuntong-hininga ako nang makita ang dumudugong labi niya. Kumunot ang noo ko nang mapagmasdan ang pamimikas nito.

“Okay lang ho ba kayo? Gusto niyo ng tubig?"

“Hindi ko kailangan ng pag-aalala mo, Isabelle. ‘Wag mo akong alalahanin," saad niya atsaka pabagsak na naupo sa tabi ko.

Tumango na lamang ako nang dahil sa pagkapahiya. Dumikit ang paningin ko sa kaniya, pinagmamasdan ang mga pasa sa kaniyang mukha.

Ipinatong niya ang palad sa hita ko atsaka ito hinimas-himas. Nagtama naman ang paningin naming dalawa nang sadyain ko ito ng tingin.

“Pasensya ka na sa inasal ng tarantadong tiyuhin mo kanina. Alam mo naman na kinakain ‘yon ng sistema kapag nalalasing, sana intindihin mo na lang," aniya. Tumango na lamang ako.

Hindi ko na ibinukas ang bibig para magsalita dahil alam kong hindi naman ako mananalo bagkus ay yumuko na lamang at hinintay ang mga susunod na sasabihin niya.

“Nga pala, gusto kong pag-usapan natin ang pagkadalaga mo. Nakahanap na ako ng magandang trabaho para sa ‘yo." dagdag pa niya. Nakuha naman niya ang atensyon ko.

Tumaas ang isa sa mga kilay ko, “Anong trabaho naman ho?" tanong ko. Tuluyan akong kinain ng pagkagalak kaya't ngiti ang sumilay sa mga labi ko.

Hinimas niya ‘yung buhok ko. “Sa club. Gusto kong maranasan mo ang naging trabaho ko noon.” sagot niya.

Kaagad akong napatayo sa pagkagulat at marahang umatras papalayo sa kaniya nang ulitin ko sa isip ang litanya niya.

“Ano? Hindi ko ho magagawa ‘yang gusto ninyo. Ayoko hong maging bayaran!" bulyaw ko. Nababakas pa sa aking tono ang pagkainis dito.

“Aba! Huwag mo sabihing nagmamalaki ka? Ikinakahiya mo ba ang trabaho ko na minsan ay bumuhay at nagpa-aral sa iyo? Sa ayaw at sa gusto mo, susundin mo ang gusto ko, maliwanag?" saad nito.

Nanlalaki ang kaniyang mga mata na animo'y kakainin na ako ng buhay.

Nagpailing ako. “Hindi ho ako nagmamalaki, Inay. Ayoko lang hong matulad sa inyo. Tingnan niyo, pagkatapos nilang pagkaperahan ang katawan mo'y tinanggal ka na sa trabaho. Ayoko hong matulad sa inyo!" angal ko.

Yumukom ang kamao ko mataps itong samaan ng tingin.

“Tangina, gamitin mo ‘yang utak mo. Malaki ang kikitain mo rito, gaga!" saad niya, “Atsaka, nakausap ko na ang tiyuhin mo at ang may-ari ng club. Papatayin ka ng tiyuhin mo kapag hindi k pumayag sa gusto namin. Gusto mo bang hindi na makita ang tunay mong mga magulang, ha?"

Nasapo ko ang mukha nang maramdaman ang malapad na palad na lumapat sa aking mukha. Nag-iwan ito ng hapdi at sakit. Madilim ang ipinakita kong reaksyon sa ginawa niya.

Lagi na lang nila akong minamanipula ng ganito.

Napatango na lamang ako sa kabila nang pagtanggi ng puso't-isipan ko. Wala akong magagawang ibang paraan kundi sundin sila.

Nakangiti ako nang pagmasdan ang hitsura sa salamin. Sa araw-araw na ginawa ng Diyos, ngayon ko lang ulit nakita ang sariling mag-ayos ng ganito.

Napakaganda ko.

Masaya ako sa naging resulta ng paggamit ko ng make-up. Ngunit hindi ko naiiwasan ang mapangiwi sa tuwing naiisip ang pupuntahan.

“Isabelle, anong oras na? P*****a, dalian mo naman!" napamaang ako sa kinauupuan ng marinig ang isang basag na tinig.

Suot ang maikling kulay pulang bistida ay kaagad akong tumayo sa kinauupuan. Dali-dali akong tumabo papalabas sa kabila ng pananakit ng talampakan sa suot na bagong heels na ibinigay niya sa akin.

“Ito na ho!" saad ko.

Panandalian akong napatigill nang maramdaman ang uhaw na titig ng mga kainumunan nila. Marahan kong hinila pababa ang kasuotan.

“Oh, ‘di ba? Sabi ko sa inyo, maganda ‘yang pamangkin ko. Mga tarantado kayo, edi natulala kayo?"

Umalingaw-ngaw ang boses ni Inay ang pumukaw ng atensyon ko sa kabilang banda. Bahagya akong napangiti nang dahil doon.

“Pare, siya ‘yung sumunog ng pulutan natin, ‘di ba? Kawawa naman ang magiging asawa n'yan, laging pakakainin ng sunog!" anang isa sa mga ito na katulad ni Tiyo ay mukhang aso rin.

Napakagat na lang ako sa labi nang segundahan pa ito ng iba pang mga kasama nil ng pagtawa. Sa kahihiyan ay kumaripas ako ng takbo papalabas.

Alam ko naman na hindi ‘yung nasunog ko ang pinagtatawanan nila kundi ako, ang buong pagkatao ko. Hindi ko kayang pagmasdan ang bawat isa sa kanila na gawing katatawanan ang pamimikas ko.

Saktong mayroong humintong traysikel sa harapan ko nang makalabas ng bahay kaya't kaagad ko itong pinara at hindi nag-atubiling sumakay dito.

Ipinagkrus ko ang mga braso at muli na namang kinagat ang labi na kasing-pula ng kasuotan ko. “Bakit kasi ngayon pa nangyari ito? Panigurado'y hanggang isang linggo ang galit sa akin ni Tiyo Brando." saad ko sa sarili at umiling.

Iba pa naman ang timpal noon kapag nagagalit dahil mas masahol pa iyon sa asong nauulol. Gumawa lang ako ng maliit na bagay ay galit na galit na ito sa akin. Iyon pa kayang napahiya ko siya sa mismong kaarawan niya?

“Bingi ka ba? Sabi ko, andito na tayo!"

Napakurap ako nang makarinig nang sigaw ng isang lalaki. Inilipat ko ang tingin dito. Napangisi na lang ako nang makita itong nakakunot ang noo't kumakamot-kamot sa ulo.

“Ay pasensya na ho, Manong. Ito ho oh!"

Iniabot ko sa kaniya ‘yung perang hawak ko bilang bayad. Kaagad naman niya itong isinuksok sa bulsa niya. Nahinto ang pag-ngiti ko nang tumama ang paningin ko sa madilim niyang mga mata. Bahagya pa akong napaatras nang padyakan niya ang motor at bumarurot papalayo sa akin.

Kaagad akong tumakbo papasok sa loob ng club. Napakunot ako ng noo nang sakupin ng nakasisilaw na sinag ng ilaw ang mga mata ko dahilan para mapapikit ako.

“Sis, anong ginagawa mo rito?"

Sa kabila ng hiyawan ay nakarinig ako ng isang pamilyar na tinig. Hindi ko inaasahang makita ang matalik kong kaibigan na si Natasia nang pilitin kong ibukas ang mga mata at ibaling ito sa gilid kung saan ko narinig ang tinig nito.

“Natasia?" ani ko.

Matamis na ngiti ang sumilay sa labi ko matapos masigurong siya nga. Mabilis akong dinala ng mga paa papalapit sa kaniya at sinalubong siya ng mahigpit na yakap.

“Ikaw na ba ‘yan? Ang ganda mo na!" sigaw ko.

Siya ‘yung naging sandalan ko magmula pa dati noong wala akong maibukang bibig kundi ang nakaaawang sitwasyon ko sa buhay. Hindi ko naman inaasahang makikita siya rito.

“Ano ka ba, ako lang ito!' saad niya atsaka hinawi ang buhok papunta sa likod ng tenga. Natawa naman ako nang dahil doon.

Nalaglag ang panga ko nang kilatisin ang buong pagkatao niya. Katulad nang kasuotan ko ay maikli rin ang bistidang suot niya na mayroong slit na kita ang makinis niyang hita. Maihahambing ko sa gatas ang kutis niya.

“Kumusta ka na? Anlaki na nang ipinagbago mo, ah?" tanong ko.

Halos pumalakpak ang puso ko sa saya kung may mga kamay lang ito.

“Ito p****k pa rin, chos," pabirong saad niya. Napatakip ako sa bibig para pigilan ang paghalakhak. “Malaki na talaga ang ipinagbago ko, sis. Ganito talaga kapag naaambunan ng mga pera ng mga matatandang chupapi," dagdag pa nito.

Tumango ako sa sagot niya. Sa bagay, tama rin naman siya. Malaki nga raw talaga ang kitaan sa ganitong trabaho.

“Ikaw ang kumusta na? Minamaltrato ka pa rin ba ng demonyito mong tiyuhin?" tanong niya at bahagya pa ngang tumaas ang isa sa manipis na kilay niya.

Nagpailing na lamang ako sa kaniya at marahang tinanggal ang kamay niya sa braso ko nang masagi niya ang pasa ko.

Pinagkakatiwalaan ko siya. Kung tutuusin ay kapatid na ang turing ko sa kaniya ngunit hindi ito ang tamang oras para pag-usapan ang lahat. Hindi rin naman drama ang ipinunta ko rito kung hindi ang trabaho.

“Pwede ko bang makausap ang may-ari ng club?" biglaang tanong ko. Alam kong hindi niya ito inaasahan.

Hindi katulad kanina ay dalawang kilay na niya ang nakataas ngayon. Nababakas sa kaniyang mukha ang pagtataka, senyales ito na dapat kong klaruhin ang litanya.

“Gusto ko sanang pumasok ng traba–" naputol ang pagsasalita ko nang marinig ang nakabibinging bulyaw nito sa harapan ko.

“Ano, ikaw? Magtatrabaho rito? Gaga ka ba?"

Napayuko ako. Hindi rin naman hinggil sa aking kaalaman na ganito ang reaksyon niya ngunit hindi ko maiwasan ang pagkagulat dito.

Napatango ako. “Si Inay ang may gusto nito, Natasia. Wala naman akong magagawa, alam mo naman ang sitwasyon ko, ‘di ba?" bulong ko nang ilapit ang bibig sa tenga niya.

“Edi ‘yan pala ang dahilan kung bakit nandito ‘yan kanina? Pero, sigurado ka na ba? Alam mo naman na mahirap magtrabaho dito, ‘di ba?"

Tumango ako.

“Sigurado na ako," saad ko. Napalunok ako, “kaya please, tulungan mo na ako." dagdag ko pa.

Narinig ko ang pagbubuntong-hininga niya, nakita ko pa nga ang pag-irap nito sa pagkadismaya.

Mabilis naman niyang hinila ang kamay ko dahilan para mapasunod ako sa loob ng opisina.

“Mikey, may gustong mag-apply dito!" bungad niya nang maisara ang seradura. 

Sinalubong naman ako ng isang baklang mayroong kalakihan ang katawan. Tinapunan ako nito ng tingin. Maikli rin ang suot nitong short. Mahaba ang kilay at halos magmukhang clown sa kapal ng lipstick.

Nakabusangot ang hitsura nito. “Hmm, anong pangalan mo, hija?" aniya. Hindi niya maitago sa boses ang pagkalalaki kahit ano pang ipit ang gawin niya.

Ngumiti naman ako rito. “Isabelle, ho." sagot ko. 

Hindi ko maitago ang panginginig ng boses ko nang magtama ang paningin namin. Mukha siyang matapang na gagamba. 

“Ikaw ba ‘yung pamangkin ni Matilda?" tanong niya. Marahan naman akong tumango rito. “Ay, oh. Sinetch itey ang bading, mas maganda ka sa kaniya!" 

Marahan kong ibinaba ang kasuotan nang makitang bahagya itong nakalilis. 

“Oh siya, umikot ka nga," kaagad ko namang sinunod ang utos niya't marahang umatras para umikot. 

Nakita ko pang tumango ito nang maibalik ko ang paningin sa kaniya. Malakas ang kabog ng dibdib. Huminga ako ng malalim.

“Sakto. Magaling ka bang kumembot?"

Kumunot ang noo ko. “Huh, ano ho?" 

“Hay naku, wala akong oras sa mga gan'yang kaartehan," saad niya. 

Napabuntong-hininga ako nang maramdaman ang paglapit niya para hawakan ang ulo ko't bahagyang iniikot sa harapan ng monitor kung saan may mga babaeng hindi naiiba ang suot sa kanilang dalawa at nagsasayaw.

“Pagmasdan mo sila, lahat nang ‘yan ay katuld mo. Sa una pa-hard to get pero ngayon, mahihiya na ang mga bading na ahas kung gumiling. Huwag ka nang umarte, p****k din naman ang tiyahin mo kaya't sigurado akong hindi ka rin malinis."

Marahan kong tinanggal ang makalyong kamay niya at tinapunan siya ng tingin. Napakagat din ako sa labi. 

“Huwag ka ring mag-aalala dahil lahat tayo rito ay may kaniya-kaniyang baho. Tatanggi ka pa ba sa gusto ng tiyahin mo?" saad niya. 

Umikot pa ang mga mata niya. Katulad ng kaniyang hininga ay ganoon din kabaho ang lumalabas na salita sa kaniyang bibig. 

Ngunit nalaglag ang panga ko nang maglabas ito ng libo-libong pera at sinimulang bilangin ito sa aking harapan. Alam kong sinasadya niya iyon para akitin ako nang sa ganoon ay pumayag sa gusto nilang pumasok ako rito ng trabaho.