Gulong-gulo ang isip ko. But there is one thing I'm sure. I want to see Auden and stop him. Parang may nakabara sa puso ko hanggat hindi ako kumikilos para gawin ito. At sa huli, napagdesisyunan ko na puntahan talaga siya.
Tumalikod ako para umakyat pataas. Kukunin ko ang susi ng sasakyan ko. Matapos ay bumaba rin ako. Sinalubong ako ni Daddy na madilim ang aura na nakatingin sa akin.
"You're not leaving, Cami," puno ng awtoridad niyang sabi. I've always been a good daughter to them. Pero ngayon wala akong ibang gustong gawin. Gusto kong pigilan si Auden. Ngayon ko lang naman sila susuwayin. Masakit ang gawin sa kanila ito pero ayokong magsisi sa huli na wala akong ginawa para pigilan siya.Naglakad ako para lagpasan sila habang tumutulo ang luha ko. Napatigil ako nang hawakan ni Daddy ang braso ko para pigilan ako. Nahagulgol ako na tumingin sa kaniya."Pagbigyan niyo na ako ngayon, Daddy. Ngayon lang... Please..." nagmamakaawa ako sa kKennedy's POVHalos patakbo akong naglakad habang palabas ng room dala ang mga gamit ko. Kakatapos lang ng huling klase namin sa araw na ito. Pupuntahan ko ngayon si Cams. Nabalitaan ko kaninang umaga ang nangyari sa airport. I'm so shocked when I found out it was my friend who's in the news. What is she doing at the airport that night?I was absent for few days so we barely talk. Sobrang sama ng timpla ng katawan ko to the point that I can't even text her so I don't have any idea what is going on."Mars! Saan punta mo?" Lumitaw bigla si Kim sa harap ko, she's wearing her usual bubbly face. Nag-angat ako ng tingin sa lalaking kasunod niya, kumunot ang noo ko. He looks familiar. I'm trying to remember from the back of my mind where I saw this man. Ohh... Yeah. He was Auden's friend. Iyong lalaking kasama ni Auden papuntang cafeteria na type ni Kim. Tinapunan ko ng makahulugang tingin si Kim. Ang bilis, ah. Mabilis rin itong maghihiwalay. Just kidding!
"Are you hitting on me?" I almost slap my mouth for saying those words but it's too late, he heard it.He chuckled while scooping some ice cream. "I'm sorry if I make you feel like that, but I'm not. I like someone else," dire-diretso niyang sagot, like he wasn't offended by what I accused him. Parang niyakap ako ng malamig na hangin, kumirot ang dibdib ko dahil sa sinabi niya. This is so awkward!"Kahit sinong babae kasi ang sasabihan mo katulad ng sinabi mo sa akin ay gano'n ang iisipin," pagtatanggol ko sa sarili ko sa sobrang kahihiyan. Why he have to tell me those words? I almost think that he likes me. Grr."Really? But I'm just describing you," he said as he make an eye contact with me, my lips parted. So, ako lang ang nag-iisip ng kahulugan sa sinabi niya?"A-ahhh," iyon na lang ang sinabi ko. Itinuon ko ulit ang atensyon sa ice cream at pinaglaruan ito. Hindi na ako makapag-focus dahil sa hiya."I have a sister, I used to
It has been eight months since Auden with his ex-girlfriend left and went to the United States. Each day has been tough for me. There were times that I would suddenly burst into tears. Pero kailangan kong tanggapin na hanggang doon na lang kami. Malaking sampal na sa akin na iniwan niya ako. Sampal ng katotohanan na kahibangan lang ang lahat. Ang pagpapakasal at ang pagsasama namin ay isang malaking pagkakamali at nabasura dahil sa taong tunay na nilalaman talaga ng puso niya.I let out a deep sigh as I watch my fellow graduates take pictures with their friends and family. Ngayon ang araw ng pagtatapos ko sa kolehiyo. My eyes wander in every corner of the university. I observe the surrounding as I reminisce the past. Natagpuan ko ang sarili ko na ini-imagine si Auden na nakasuot rin ng itim na toga. He's smiling while going to my direction. To my suprise, Adeena came out of nowhere, running towards Auden and smiling like a happy and a proud girlfriend.Mabilis na
Napakaraming tanong ang bumabalot sa aking isipan. Mga tanong na gusto kong malaman ang mga kasagutan. Sobrang gulo na ng isip ko, nababagabag sa mga nangyayari.Hindi pa man ako nakakaahon mula sa pagkabigla dahil sa pag-amin ni Dash na ilang buwan kong hindi binibigyan ng pansin ay nadagdagan pa ng kaguluhan ang isip ko dahil sa naging reaksyon ni Kenny. She left me perplexed as our eyes met and see through her eyes the jealousy and pain. But, why?I wonder what she is thinking when she saw me and Dash hugging. Dahil sa reaksyon ng mukha niya dahil halata rin na nabigla siya ay sigurado akong hindi ito maganda.I flinched as Dash move a little bit between our hug. He still not letting me go. I felt sorry for I can't return the same feeling he have towards me. This isn't right. I don't feel alright. Bakit kailangan pang maging kumplikado ang lahat para sa amin?"Just give me a chance to prove it to you," na
From the middle, I pulled the curtain to either side, leaving it wide open. I next opened my sliding window. Fresh, cool breeze air blew and touched my face that I couldn't stop myself from closing my eyes just to feel it. Ang araw mula sa labas ang nagbigay liwanag sa buong kwarto ko. Ipinatong ko ang mga braso ko sa edge ng bintana. Dumungaw ako sa ibaba at saka pinagmasdan ang tahimik at magandang kapaligiran sa village. Sandali ko na lang ito makikita. Hindi ko alam kung kailan ko ulit mapagmamasdan ang paburitong lugar ko na ito na siyang kinalakihan ko. Sunod na nagtungo ako sa harap ng vanity table. I sat down and face the mirror. I started to brush my long red hair. Napatigil ako nang maalala ang mga nangyari kahapon. Kenny must be really hurt and I feel sorry for her. Guilty ako pero hindi ko naman ginusto iyon. Kung mababago ko nga lang sana ang nararamdaman ni Dash, sisiguruhin ko na siya ang magugustuhan nito. My life is still complicated like
Makalipas ang isang linggo, dumating na ang araw ng pag-alis ko. Hila-hila ko ngayon ang isang maleta habang nasa katulong namin ang iba pang mga gamit ko na dadalhin sa rest house namin sa Batangas. Ang magiging pansamantalang bahay ko sa mga susunod na araw, buwan o baka taon.When we got to the gate, Dash and our driver grabbed the heavy baggages from me and our maid to help us get them inside the van. Habang pinanonood ko sila na inilalagay ang mga gamit ko ay naramdaman ko na may lumapit sa gilid ko kaya napalingon ako rito.Nakanguso siya habang mababakas sa mukha na malapit na siyang maiyak. "I will miss you..." ani Kenny na nanginginig ang boses, hindi na napigilan at mahigpit na niyakap ako. "I will visit you, sabihan mo lang ako kapag bored ka na doon," paalala niya habang humihiwalay sa yakap niya."Hindi naman ako aabutin ng maraming taon doon, kung magsalita ka parang hindi na tayo ulit magkikita," sabi ko pagkatapos siyang hampasin nang mahin
My tears starts falling down on my cheeks while painfully looking at him. Seeing him brought me back to the days he chose her over me. To the day he left me in pain where crying is the only way to ease the it. I start sobbing as my heart keep throbbing hard.His presence is enough to hurt me and I can't hold back my tears from falling. I'm sure I look pathetic in front of him right now. Hindi ko na kaya pang makita siya. I can't hide anymore that fact that I'm still hurting and I'm still affected.I turn around without saying a word. Why? How?Sobrang daming tanong ang bumabalot sa isip ko. Paanong nandito siya sa harapan ko gayong nandoon sila sa US? Bakit kailangan niya pang bumalik? Bakit dito pa?Ang sakit-sakit makita siya. Bakit sa tuwing sinusubukan kong ayusin ang sarili ko, nandito siya para sirain ang plano ko at pigilan ako? Masaya ba na nakikita akong nasasaktan at nahihirapan?Napakaliit ng mundo para sa aming dalawa. Kung nasaan ako a
"You missed me?" pag-uulit ko sa sinabi niya. Hinarap ko siya habang hindi makapaniwala sa sinabi niya. "Pinaglalaruan mo ba ako?" inis na tanong ko sa kaniya. Wala akong panahon makipaglaro sa kaniya. Dahil kahit anong gawin ko, ako lang rin ang matatalo sa laro na gusto niya.Kung kanina ay tumatawa siya, ngayon ay seryoso na ang mukha nito. He's looking deep in my eyes. His stares touches my heart but my mind refuses it. I'm sure this is one of his games."I don't have time to play with you anymore, Auden. We're done, so, could you please stop giving me false hope? Nakakasawa na. Sobra-sobra nang sakit ang binigay mo sa akin. Kaya tama na, please..." Hindi ko na napigilan pa ang pagsabog ng damdamin at pagdaloy ng luha ko pababa sa pisngi. Umawang ang mga labi niya habang nakatingin sa akin.I gave a one last look before turning my back at him. But before it happens, he suddenly grab my waist and pulled it to his body. I don't know why he keeps doing this. He
Malalagong dahon mula sa malaking puno ang nagsisilbing lilim para kay Cami at Auden sa park. Malamig at preskong simoy ng hangin ang sumasabay sa mga puso nilang nag-aawitan. Hindi maalis ni Cami ang tingin sa maamong mukha ni Auden. She look at him the way she look at the sunset. Sunset is her favorite part of the day and Auden is her favorite person. "Do you feel bored? Gusto mo na bang umuwi?" tanong ni Auden kay Cami dahil napansin nito ang pagiging tahimik ng asawa. Inilagay niya ang kamay sa buhok ng asawa at sinuklay iyon. "Ayoko pa, nag-e-enjoy ako sa view dito, I want to savor every second and every minute looking at it," makahulugang wika ni Cami habang nakangiti. Kasalukuyan siyang nakahiga at nakapatong ang ulo sa mga hita ni Auden. Malaki na ang tiyan niya at ilang araw na lang ang hihintayin para sa paglabas ng pinakamagandang regalo na natanggap nila. "Okay, let's stay here fo
"I said where am I and you... Who are you?"I blinked a few times while swallowing what really is happening. Tears starts from falling down my cheeks. Parang sinasaksak ang puso ko. Unti-unting dinudurog ito.Bakit hindi niya ako naaalala?Tumayo ako at tumalikod dahil hindi ko na kaya. Naninikip ang dibdib ko. Napahagulgol ako pero pinipigilan kong gumawa ng ingay. Mabilis na napaikot ako paharap kay Auden nang hatakin niya ang braso ko.Biglang tumigil ang luha sa pag-agos nang makita ko siyang tumatawa. "I'm just kidding, wife. Come here," tawag niyo pero inagaw ko ang kamay ko at hinampas siya."Akala ko nakalimutan mo na ako! Tinakot mo ko, Auden! 'Wag ka ngang magbibiro ng ganyan. Hindi nakakatuwa!" singhal ko sa kaniya habang nagpupunas ng luha. Nagmukha akong tanga. Joke lang pala 'yon! Kainis.Pero kahit papaano gumaan ang pakiramdam ko. Hindi ko ala
"Please! Do everything you can! Please save him!" pagmamakaawa ko sa mga nurse habang nahiga si Auden sa stretcher at papunta sa emergency room. He's showering with blood. Halos kulay pula na ang polong suot niya at hindi na puti. Hindi ko alam kung saan ba siya tinamaan, hindi ko alam kung kritikal ba. Ang alam ko lang ay natatakot ako.Ayoko. Natatakot ako.Ngayon lang ako ulit nakaramdan ng ganitong takot. Takot na may mawawalang importanteng tao sa buhay. Gusto ko na lang pumalit doon. Ako na lang sana. Para sa akin naman 'yong bala 'di ba? Bakit si Auden pa? Bakit hindi na lang ako?Patakbo akong nakasunod sa mga nurse hanggang sa harangan ako ng isa sa kanila nang makarating kami sa emergency room. "Hanggang dito na lang po kayo, Ma'am. Bawal pong pumasok sa loob," aniya na nagpatigil sa akin. Tumalikod ito at isinara ang pinto ng emergency room. Pero bago pa magsara iyon ay nasilayan ko pa ang maputlang mukha ni A
Every second and every minute counts. Sampung minuto na lang ay mag-uumpisa na ang kasal. Nanginginig at nanlalamig ang mga kamay ko sa kaba na para bang hindi ito ang unang beses na kinasal kami. Halos ang lahat ay naghihintay na sa simbahan habang ako ay nandito pa sa bahay nila Mommy, ang bahay namin. Gusto ko nang hampasin at dukutin ang puso ko dahil sa sobrang lakas ng kabog nito. Quiet, please. Baka marinig ka ni Auden mamaya, nakakahiya!Inangat ko ang tingin ko sa harap ng salamin. A beautiful lady was standing in front of the mirror, facing me. A white, dazzling, covered with diamonds, trumpet style gown made me keep falling inlove with myself. Shez! Ako ba talaga ito?Hindi ito ang wedding gown na sinuot ko noon, that is way too simple compared to this one. Mas pinaghandaan namin ang lahat sa kasalang ito. Magmula sa red carpet hanggang sa kadulu-duluhan ng kuko ng mga bisita. Sobrang bongga!&nb
CAMI'S POV"Calm down, Cams," anang Kenny habang hinihimas ang likod ko upang pakalmahin ako. She is sitting beside me here in our living area. Hinawakan niya ang kamay ko at pinipigilan ang panginginig no'n. "Sana talaga mahuli na 'yang Adeena na bruha na 'yan, wala na siyang ginawa kundi gambalain kayo!""Umaasa rin ako, Kenny. Sana mahuli na siya para matahimik na ako. Ilang araw na lang kasal na namin pero ganito pa ang nangyayari," malungkot na wika ko sa kaniya. Napabuntong-hininga ako.Nandito si Kenny sa bahay namin para samahan ako. Ayaw akong hayaan ni Auden na mag-isa lalo na ngayon na nasa paligid-ligid lang si Adeena at tila may pagbabanta sa amin. Nagpunta si Auden sa police station dahil dadamputin na si Adeena. Sunud-sunod ang pagdadasal ko na sana makulong na siya."Relax, Cams. I'm sure magandang balita ang dala niyan ni Auden. Hindi naman siguro mahirap hulihin si Ad—"
"Oh fuck!" I heard that and I know it was Auden. Sinundan pa ito ng matatalas at malalakas na tunog ng sapatos na tumatama sa sahig at papalapit sa akin pero nanatili akong nakayuko at nakatuon ang atensyon sa tiyan ko. I don't feel pain. I don't feel anything. I kept my eyes staring at the blood stain in my dress and I'm froze with fear. Hinawakan ko ito at agad naman na nalagyan at kumapit sa mga kamay ko ang kulang pulang likido. Halos himatayin na ako nang pagmasdan ko ang kamay kong binabalot ng kulay pulang likido. "Putangina, anong nangyari!?" nagmamadaling tanong ni Auden, bakas rin ang pangamba sa boses niya. Nang balingan ko sila ng tingin ay kita ko ang mga pag-aalala sa mga mata ni Kenny at ni Auden. Mabigat ang paghinga ni Auden habang hawak niya ako sa balikat. Naririnig ko ang paulit-ulit na mura niya. "Are you all right, Cams? Wait
"What should I wear? Hmm?" I picked up the knee-length blue stripe and the pink plain drop waist dress from the bed. Itinapat ko ito isa-isa sa sarili ko habang nakaharap sa full body mirror para i-compare kung alin ang mas babagay sa akin. I can't decide what should I wear. Aalis ako ngayon dahil kikitain ko si Kenny. Matagal-tagal din simula noong huling nagkita kami. "This one seems uncomfortable," I said to myself while holding the pink drop waist dress on my right. I shooked my head. Ibinaling ko naman ang tingin sa blue stripe dress na nasa kaliwa ko. This one seems nice and comfortable. Mas lalong nag-bright ang kulay ng balat ko sa dress na ito. I like it but I need a second opinion. Lumabas ako ng kwarto and there I saw Auden talking to someone on the phone. Nakatalikod siya sa akin habang nakapameywang kaya hindi niya ako napansin kaagad. Bitbit ko ang dress at nagpunta sa harapan niya para hintayin
The just-risen sun shone softly on the streets, bringing with it a flurry of early-morning activity. Hindi ko tuloy maiwasan malibang habang nagmamasid at naggagantsilyo dito sa may veranda namin. Hindi ko pa rin ito tapos dahil minsan ay umuulit ako. Hindi pala ito ganoon kadali kahit na basic lang ang ginagawa ko. Desidido ako na matapos at makagawa ng isang scarf para sa baby ko. Gusto ko na pinaghirapan ko ang unang yayakap sa kaniya. Gusto ko maramdaman niya ‘yong pagmamahal ko through this scarf. Na sa tuwing makikita niya ito, maaalala niya ako. Na mommy niya ang gumawa no’n. And she will give it importance than other things dahil ginawa ko ito para sa kaniya mismo. Napapunas ako ng luha dahil hindi ko mapigilang maging emosyonal sa tuwing naiisip ko na magkaka-baby na kami ni Auden. Ang bilis ng panahon. Hindi nasayang ang desisyon ko na bumalik sa kaniya. Hindi nasayang ‘yong mga sakit na pinilit kong kimkimin. &nb
“No, please... Not my baby. Ako na lang!” Pilit akong nagmamakaawa habang magkasaklop ang mga nanginginig kong kamay at patuloy na umaagos ang luha sa mata ko. Pakiramdam ko ay kaharap ko na ang bingit ng kamatayan. “Kinuha mo si Auden sa akin, do you think I will just let the both of you be happy?” Tumawa siya na parang nababaliw pagkatapos ay umiling habang dahan-dahan na humahakbang patungo sa direksyon ko. “Fucking no! Siguro sa panaginip mo, oo. But I won’t let you enjoy the position that supposed to be mine. Dapat maramdaman mo rin kung gaano ako kamiserable dahil sa ‘yo!” Nagngingitngit ang mga ngipin ni Adeena habang dinudurog at pinapatay na ako sa mga tingin niya. Madilim ang mga titig niya. Mas nanlamig ako na para bang binuhusan ako ng nagyeyelong tubig nang bumunot siya mula sa likuran niya ng kutsilyo. Kitang-kita ko kung gaano katalim iyon at nagre-reflect ang liwanag mula doon