Kabanata 4

NAILIBING si Cesar pagkaraan ng apat na araw. At sa pagpanaw nito, pakiramdam ni Jewel, lalo siyang nag-isa sa mundo. Naulila. May ina pa, subalit hindi naman ganap na maangking ina. Dahil kahit pumanaw na ang kanyang ama, hindi pa rin nagbago ang pakikitungo sa kanya ni Mama Sonia. Hindi pa rin niya maramdaman ang pagmamahal nito na kay tagal niya nang inaasam-asam.

May kapatid, subalit napakalayo ng kalooban nito sa kanya. At dahil doon, nais na rin hilingin ni Jewel na sana’y tulad ng kanyang ama, namatay na rin siya. Ano pa’t nabuhay siya sa mundo kung puro paghihirap at pasakit lang ng kanyang kalooban ang nadarama.

Isang mapagpalang kamay ang naramdaman nang nagdadalamhati na si Jewel. Napatingin siya sa kamay na nakadantay sa kanyang balikat.

“Gabi na, Jewel, oras na para umuwi ka.”

“Yaya Lourdes,” usal niya nang mag-angat siya ng mukha. Ang butihing matanda na nag-aruga, at nagmahal sa kanya.

“Tama na ang pag-iyak. Baka makasama sa ‘yo. Halos buong burol ng iyong Papa, umiiyak ka.”

“Y-yaya, wala na ang Papa. Wala na akong kasama. Wala nang magtatanggol sa ‘kin. Wala nang magpaparamdam ng pagmamahal sa ‘kin. Wala nang tatawag sa ‘kin na anak.”

“Hindi totoo ‘yan,” wika ni Yaya Lourdes, tigmak ng luha ang mga mata nang magsalita. “Mahal kita, Jewel. Kailangan mong magpakatatag. Marami pang kalbaryo kang mararanasan. Subalit, ‘wag na ‘wag kang susuko. May awa ang diyos, may mabuting kapalit ang lahat ng iyong pagdurusa.”

Tumatango siyang umiiyak. “Yaya, huwag mo akong iiwan.”

Sandaling natahimik si Yaya Lourdes. Lalong bumalong ang luha sa mga mata. Marahan nitong hinaplos ang likod ng dalaga.

“Gustuhin ko mang manatili sa tabi mo, tulungan at damayan ka. P-pero hindi na puwede.”

Nagtatanong ang mga matang luhaan na nakatitig si Jewel sa mukha ni Yaya Lourdes. At noon lang niya napuna ang malaking maleta na nasa tabi nito.

“A-aalis ka, Yaya?” Hinawakan niya ang mga kamay nito. “Pakiusap, ‘wag mo akong iwan.”

“Ayokong iwanan ka, Jewel. Dahil kailangan mo ng karamay sa mga panahon pang darating. Subalit, wala akong magagawa. Matapos mailibing ang iyong ama, kinausap ako ng iyong ina. Hindi na kailangan ang serbisyo ko ng mga Buenavista.”

“P-pero paano naman po ako? Kailangan ko kayo!” Umiiyak na niyakap niya ang matanda. “Isama mo na lang ako, Yaya Lourdes. Kung aalis kayo, ayoko nang umuwi. Dito na lang ako sa sementeryo.”

Mapait na napailing si Yaya Lourdes. “Gustuhin ko man, Jewel. Kung ako ang tatanungin mo, mas gusto kong magkasama tayong dalawa. Pero hindi maaari, anak. Kailangan mong bumalik sa villa. Sa Mama mo at kay Vivian.”

“Ngayon pa kung kailan wala na si Papa? At kailanman, hindi naman ako nagkaroon ng ina, hindi ba? Ibang tao ang trato sa ‘kin ni Mama at Ate Vivian.”

“Marami akong gustong sabihin sa ‘yo pero hindi pa sa ngayon. Dahil baka hindi mo maunawaan. Sa tamang panahon, Jewel. Kailangan mong manatili sa poder ng iyong ina gaya ng gusto ng iyong ama. May karapatan ka. Ikaw lang, Jewel. At kailangan mong ipaglaban ang karapatang ‘yon. Pakatandaan mo ‘yan.” Kumalas ito sa kanyang pagkakayakap.

“Y-yaya. . .” usal niyang sumisikdo ang dibdib.

“Umuwi ka na, anak.” Nagpahid ito ng mga mata. Inabot nito ang maleta.

“H-huwag mo akong iwanan, please. . .” Nangunyapit siya sa isang braso nito.

“Magkikita pa tayo, Jewel.” Binaklas ni Yaya Lourdes ang mga kamay niyang mahigpit na nakahawak sa braso nito.

Subalit tuluyan nang naglaho sa paningin niya ang butihing tagapag-alaga. Umiiyak na niyakap niya ang picture frame ng kanyang ama.

NANG pumasok si Vivian sa loob ng library ay sa kanya nakatutok ang mga mata ng naroon.

“Bakit ngayon ka lang?” agad na tanong ni Sonia sa anak.

“Tinapos ko kasi ang assignment ko,” tugon ni Vivian at umupo sa isang silya na katapat ni Atty. Delgado.

“Siya lang ba ang anak ni Cesar Buenavista?” tanong ng abogado kay Sonia.

Nagkatinginan ang mag-ina.

“Yes, Atty. Delgado.” Si Sonia.

Naroon sila sa loob ng library upang pakinggan ang last will and testament ni Cesar.

Napatango-tango ang abogado. Sinimulan na nitong basahin ang last will and testament ni Mr. Buenavista.

Si Sonia ay pinamanahan ng dalawang milyong piso, ng isang townhouse unit sa Cavite, dalawang sasakyan na siyang madalas nitong gamitin at thirty percent share ng Buenavista Construction and Development.

Si Vivian ay pinamanahan naman ng isang milyong piso at ang beach resort sa San Juan Laguna.

“Sandali,” pigil ni Sonia sa abogado. “B-bakit ganoon lang ang natanggap naming mag-ina?”

“Hayaan mong tapusin ko ang pagbabasa,” anang abogado. Ngunit biglang nangunot ang noo nito. “Ang sabi mo, isa lang ang anak ninyong mag-asawa?”

Tumango si Sonia bilang tugon. Masama ang loob ng babae dahil sa hindi sapat na manang natanggap mula sa yumaong asawa.

“Sino si Jewel Buenavista?”

“Hindi siya parte ng aming pamilya,” mabilis na sagot ni Vivian. Abala ito sa hawak na cellphone.

“Nasaan ba siya? Gusto ko sana siyang makausap?”

“Bakit pa? Narito naman kami ng anak ko.”

“Dahil kay Jewel Buenavista nakapangalan ang halos lahat ng pag-aari ng mga Buenavista na nagmula pa sa yumaong mga magulang ni Mr. Cesar Buenavista.”

“Ano?!” Galit na napatayo si Sonia. “Hindi maaari!”

“Baka mali lang ang pagbasa mo, Atty. Delgado?” Itinago ni Vivian ang cellphone. “Paano siyang makakasama sa mga tagapagmana ni Papa, e, sampid lang siya sa aming pamilya?”

“Attorney, gusto kong marinig ang mga pamana ng aking asawa sa babaeng ‘yon. Isa lamang siyang illegitimate daughter!”

“Ang natitirang mahigit dalawang daang milyong piso sa bangko ay aking pinamamana kay Jewel Buenavista. Ang bahay na ito, maging ang limang sasakyan at mga alahas na nagmula sa aking kapatid na nasa safe-deposit box sa isang bangko. Bukod doon ay may condo unit pa at ilang lupain sa Baguio at Tagaytay. At sa oras na ako ay mamatay, gusto kong si Mr. Carlo Burgos ang magiging Director ng kumpanya. For the past twenty three years, malaki ang tiwala sa kanya ng aking ama kaya siya ang ginawang kanang-kamay nito. At kapag sumapit sa edad na trenta si Jewel Buenavista, sa kanya ko iiwan ang pamamahala ng kumpanya.”

Parehong napamaang ang mag-ina sa narinig. Wala silang ideyang maraming nililihim na pag-aari si Cesar. Dumilim ang anyo ni Sonia pagkatapos basahin ng abogado ang testamento.

“Attorney, pwede bang baguhin ang nakasaad diyan sa testamento?”

Napatingin kay Sonia si Atty. Delgado at umiling. Tumayo ang lalaki. “Babalik ako. Sana sa pagbabalik ko ay makausap ko ang isa pang anak ni Mr. Buenavista.”

Si Vivian ang naghatid kay Atty. Delgado hanggang sa kotse nito. Pagkaalis ng abogado ay muling pumanhik sa ikalawang palapag ang dalaga. Binalikan nito sa library ang ina na nagngingitngit ang kalooban.