Chapter 2

3rd Person's Point of View

Pagod na napasandal sa may likod ng kanyang kama si Amari, kakauwi lang niya. Tulog pa ang kanyang nakababatang kapatid na si Junjun at nasa kabilang silid ito na katapat lang ng silid niya.

She couldn't help but think about what just happened last night, hindi maalis sa isip niya iyon. She feels disgusted at herself upon remembering what they did. Pero kahit hindi niya aminin, she enjoyed it, she enjoyed the night that she and Hudson shared.

Hindi niya rin maiwasang makaramdam ng konting takot at pangamba na baka malaman ito ng kanyang nobyong si Harper at iwan siya nito. She cheated, at kahit sabihin man niyang aksidente lang ang nangyari sa kanila ng kambal nito, she still cheated on him. Nagtaksil siya sa nobyo niya, at kahit ano pa ang i-rason niya, pagtataksil pa rin iyon lalo na't may nangyari sa kanila.

And they didn't use any protection. Siguro naman ay hindi ako mabubuntis agad? Lalo na't first time? At isang beses lang naman namin ginawa iyon, tanong niya sa kanyang sarili.

She keeps on murmuring words to herself, nagmumukha tuloy siyang baliw sa ginawa niyang pakikipag-usap sa kanyang sarili. If someone might see her, they would mistake her for crazy, lalo pa sa suot nito.

“Ate, bakit ikaw ganyan?” Muntik nang mapatalon sa gulat si Amari ng marinig ang boses ng kapatid. Hindi niya man lang naramdaman ang pagpasok nito sa kanyang silid.

Napahawak siya sa kanyang dibdib at napatingin rito na ngayon ay puno ng pagtataka at napatingin sa kanya. Mukhang kagigising lang ito. “Ahh, kumain ka na ba?”

Pagiiba ni Amari ng usapan. Inosenteng napailing ang kanyang kapatid. “Hindi pa, kain, Junjun. Junjun, ngayon lang gising.”

Marahan siyang tumango saka tumayo sa kama. “Hintayin mo si ate sa labas, Junjun. Magbihis lang ako, tapos magluluto ng makakain.”

Masunuring tumango ang kanyang nakababatang kapatid at lumabas ng silid, bitbit ang kanyang paboritong stuffed toy na si Mickey Mouse.

Nang makalabas ito ng kanyang silid, agad niyang hinubad ang kanyang suot na long sleeve. Kumuha siya ng undies at sinuot iyon, at isang simpleng bestidang pambahay upang maging komportable siya sa pagkilos.

Matapos niyang mag-asikaso ng agahan para sa kanyang nakababatang kapatid, naligo siya. Nakailang kuskos at sabon pa siya sa kanyang balat bago nagbanlaw.

She went out from the bathroom and turned off the notifications on her phone nang makita ang isang mensahe. She wanted to have time to think, at shutting her phone down was one way to do it, it seemed like a good idea.

Lalo na't sunod-sunod ang pag-message ni Harper sa kanya, pero isa sa mga mensahe nito ay hindi niya tiningnan. Hindi pa niya kayang harapin si Harper o kausapin lang ito.

She doesn't have any courage to talk to him and act like nothing happened, na para bang wala siyang ginawang mali. Nakokonsensya siya rito, lalo na sa tuwing naalala ang nangyari sa kanila ng kambal nito.

Harper is a good man, he is the most understanding and sweet man she has ever met in her entire life. Harper sees her as a woman of dignity, a woman who values her virginity and herself.

Naiisip niya pa lang ang pandidiri at magiging reaksyon nito, ay pinanghihinaan na siya agad. If Harper ever finds it out, paniguradong iiwan rin siya nito. At iyon ang isa sa mga bagay na pinaka ayaw niya. She can't afford to lose him, to lose the man who has always been there for her through ups and downs.

Napa-pikit siya ng mga mata; kahit mali man at pagtataksil man ang matatawag sa gagawin niyang pagtatago, ay gumawa siya ng paraan huwag lang siyang iwan nito.

Napadilat si Amari ng marinig ang sunod-sunod na pagkatok sa labas ng kanyang silid. Inayos niya ang pagkakatali ng puting tuwalya sa kanyang katawan at, nakakunot ang noo, naglakad papalapit sa pinto ng kanyang silid upang buksan ito.

“It must be Junjun,” ani niya sa sarili at agad binuksan ang pinto.

Pagkabukas niya ng pinto, nanlaki ang kanyang mata nang makita ang kanyang nobyong si Harper na nakatayo sa labas, ang gwapo at maamo nitong mukha ang unang bumungad sa kanya. Nabitawan niya ang siradora ng pinto at bahagyang napa-atras.

“Harper?” mahinang usal niya sa pangalan nito.

“You didn't answer my call and message, so I came here to check on you. I'm worried,” may bahid na pag-aalala sa boses niya.

At para namang may humaplos sa puso ni Amari nang marinig ang sinabi ng nobyo. “I got busy… saka naka-silent ang phone ko, hindi ko napansin.”

“Since when did you learn to silence your phone?” Nag-isang linya ang kilay ni Harper sa sinabi niya. “As far as I know you, and for the years that we've been together, you never did that.”

“Ito ata ang kauna-unahang beses na nag-silent ka ng phone,” dagdag niya na siyang nagpalunok sa kanya.

“Si Camille kasi, panay tawag, kaya sinilent ko. Makulit kasi, kaya sinilent ko,” she reasoned out, tinago niya ang kanyang kaba na naramdaman.

Mukha namang naniwala si Harper sa sinabi niya, kaya napatango ito. Harper knows Camille, her best friend since high school, kilala niya ito dahil minsan niya nang nakasama sa isang event ito. And Harper knew kung gaano ito kakulit at daldal.

Hindi niya rin gusto ang kaibigang iyon ng kanyang nobya, lalo pa't puro kalokohan at kabalastugan lang ang alam nito, pero wala siyang magawa dahil ito lang ang nag-iisang kaibigan nito.

“I’ll leave now, babe. I need to hurry and go to the office. I just passed by here to check on you.” Inisang hakbang ni Harper ang pagitan nila at saka siya nito hinapit sa bewang. “Don't forget to message me later?” Naramdaman ni Amari ang pagdampi ng labi nito sa kanyang noo.

“By the way, Mom is inviting you for dinner later at home. Be prepared later at night because I'll fetch you." Lumayo si Harper sa kanya.

Tango lang ang naging tugon ni Amari rito. At akmang tatalikod na ito upang umalis nang mapansin nito ang kanyang leeg, nangunot ang noo ni Harper na napatingin roon. Saka nag salita na naging dahilan para ikatoud niya

. “Is that a hickey on your neck?”