Chapter 96 Cora POV Nagsisimula pa lang ang araw nang tumanggap ako ng tawag mula kay Ace. Katatapos ko lang ng isang misyon at inaasahan ko nang hindi pa magtatagal ay magkakaroon na naman ako ng bagong trabaho. Ganito talaga ang buhay ng isang assassin—walang pahinga, walang takot, at walang puwang para sa kahinaan. Ngunit ngayong sinabi ni Ace na personal na utos ito ni Dark, alam kong mas mabigat ang misyon na ito. “May kailangan tayong tapusin, Cora,” sabi ni Ace sa mababang tono. “Inutusan tayo ni boss na alisin ang banta. Dalawa tayo, kaya alam mong hindi ito basta-basta.” “Alam ko na,” sagot ko. Sa lahat ng mga misyon ko, hindi ko kailanman binigo si Dark. Alam kong malaki ang tiwala niya sa akin, at gagawin ko ang lahat para protektahan ang pamilya niya. Sina Magda at ang kambal ay nasa ilalim ng responsibilidad ko, at hindi ko hahayaan na may mangyari sa kanila. Mabilis akong naghanda, pinili ang mga gamit na kakailanganin ko. Sa mga ganitong uri ng misyon, kailangang m
Chapter 97 Cora POV Pagkalabas namin ni Ace mula sa bahay, hindi kami nagpalipas ng oras. Diretso kaming bumalik sa sasakyan at agad na umalis sa lugar. Tahimik kaming dalawa habang bumabaybay sa kalsada, wala nang kailangang sabihin. Parehong alam namin na matagumpay ang misyon, at ang mga kalaban na balak saktan ang pamilya ni Dark ay wala na sa listahan ng mga banta. "Good work," biglang sabi ni Ace, basag sa katahimikan. Tumango lang ako bilang tugon. Sanay na kami sa ganitong buhay—walang personal na attachments sa trabaho. Trabaho lang. Ang kaligtasan ng pamilya ni boss ang pangunahing layunin. Habang papalapit kami sa warehouse kung saan namin iulat ang resulta ng misyon, hindi ko maiwasang mag-isip. Alam kong sa bawat misyon ay lumalapit kami nang lumalapit sa pagtatapos ng gulo, pero palaging may susunod. Palaging may bagong kalaban. Hindi natatapos ang ganitong buhay. Nakakapagod din, kahit na hindi ko ipinapakita. Pagdating namin sa warehouse, bumaba kami ng sasakyan.
Chapter 98 Magda POV Pagkatapos ng halos isang linggong tahimik na pamumuhay dito sa France, naramdaman ko na parang may kakaiba sa hangin. Hindi ko alam kung paranoia lang ba ito o dala ng mga pangyayari sa nakaraan, pero hindi ko maiwasang makaramdam ng kaba sa aking dibdib. Tahimik ang mga bata, nakatuon sa kanilang mga online classes, habang si Ate Merlyn ay nasa kusina, abala sa paghahanda ng tanghalian. Pero kahit gaano pa kahusay si Ate Merlyn sa pagtatago ng kanyang mga nararamdaman, alam kong siya rin ay alerto—lagi niyang minamatyagan ang paligid. Habang tinitingnan ko sina Andi at Andrew na masayang nag-aaral, hindi ko maiwasang mag-isip kung kailan matatapos ang ganitong uri ng pamumuhay. Paano kung bumalik na kami sa normal? Yung tipong hindi na kami nagtatago, walang mga kalaban na nagtatangka sa buhay namin, at walang alaalang mabigat na kailangan naming dalhin. "Mommy," tawag ni Andi, na bigla akong binatukan sa aking pag-iisip. "Tapos na kami sa leksyon, pwede n
Chapter 99 Dark POV Nang matapos ang huling misyon at siguraduhin kong wala nang natitirang kalaban na nagnanais pabagsakin ako o sirain ang pamilya ko, naramdaman ko ang isang malalim na paghinga—parang bigla akong nakalaya sa bigat ng mga nakaraang buwan. Sa wakas, tapos na ang lahat ng banta. Wala nang hahadlang sa kaligtasan ng mag-iina ko. Nang makumpirma na ligtas na ang sitwasyon, agad akong umalis pabalik sa France. Hindi ako mapalagay hangga't hindi ko sila nakikitang ligtas. "Sa wakas, tapos na ang mga nais kumalaban sa akin. Naging ligtas na din ang aking mag-iina," bulong ko sa sarili habang pinagmamasdan ang tanawin mula sa bintana ng eroplano. Pagkalapag ko sa airport ng France, agad akong sinalubong ng aking mga tauhan na naka-puwesto doon. Tumango sila at bumati sa akin gamit ang kanilang lengguwahe. "Bienvenue, Monsieur Dixon," bati nila, pormal at may respeto, pero alam kong likas na sa kanila ang pagiging maasikaso. Ngumiti ako nang bahagya. "Merci," tugon k
Chapter 100Magda POVMatapos ang lahat ng nangyari, sa wakas ay naramdaman ko ang ginhawa na matagal ko nang hinahanap. Nandito na si Dark. Kasama na namin siya, at kahit papaano, ramdam ko ang kaligtasan at proteksyon na dala niya. Parang sa isang iglap, bumalik sa normal ang aming tahanan. Pero alam ko, hindi ganoon kadali maghilom ang mga sugat ng nakaraan.Habang nag-aayos ako sa sala, narinig ko ang mga hagikhikan nina Andi at Andrew mula sa kanilang silid. Mula noong bumalik si Dark, tila mas naging masigla ang mga bata. Nakita ko kung gaano nila nami-miss ang kanilang ama, at ngayon na narito na siya, punong-puno ng saya ang bahay.Napalingon ako sa direksyon ni Dark, na kasalukuyang nasa kusina kasama si Ate Merlyn. Naghahanda sila ng hapunan, at sa bawat pag-uusap nila, nararamdaman ko ang pagpaplano at pagiingat sa mga susunod na hakbang. Kahit sinasabing tapos na ang banta, hindi kami kailanman magiging kampante.Lumapit si Dark sa akin, may dalang dalawang tasa ng tsaa. "
Chapter 101 Dark POV Habang naglalaro kami nina Andi at Andrew sa sala, naramdaman ko ang kaunting katahimikan na bihira naming maranasan. Ang mga halakhak ng kambal ay parang musika sa aking tenga. Pansamantalang nakalimutan ko ang lahat ng responsibilidad at panganib sa mundo. Ito ang dahilan kung bakit ko ginagawa ang lahat—para sa kanila, para sa aming pamilya. "Ang galing-galing ni Daddy maglaro!" sabi ni Andi habang tumatawa, sabay sabay ng palakpak si Andrew. Ngumiti ako. Ang saya nilang magkambal ang nagbibigay-lakas sa akin. Sa tuwing nararamdaman ko ang bigat ng pagiging isang Mafia boss, naiisip ko lang sila at parang nagiging mas madali ang lahat. "Mas magaling kayong dalawa," sabi ko habang inaakbayan silang dalawa. Napatingin ako kay Magda na tahimik na nagmamasid sa amin. Kitang-kita ko sa kanyang mga mata ang pagmamahal, pero may kaunting lungkot din. Alam ko na hindi pa rin niya tuluyang nakakalimutan ang mga nangyari, at hindi ko siya masisisi. Masyadong marami
Chapter 102 Magda POV Kinabukasan, nagising ako sa mga tawanan at hagikhikan ng mga bata mula sa kanilang silid. Nakita kong nandoon pa rin si Dark, natutulog sa sofa. Mukhang napagod siya kagabi sa kabila ng pag-uusap at mga responsibilidad. Habang pinagmamasdan ko siya, ramdam ko ang pagmamalaki at pagmamahal. Pero sa kabila ng saya, may takot pa rin akong nagl linger sa aking isip. Mabilis akong nagbihis at bumaba upang tingnan ang mga bata. Pagsuot ko ng mga apron, nagdesisyon akong magluto ng breakfast para sa kanila. Gusto kong gawing espesyal ang umagang ito, kahit na alam kong maaaring may mga balakid pa rin sa labas. Sa bawat putok ng frying pan, iniisip ko ang mga simpleng bagay—ang pagkakaroon ng pamilya, ang pag-aalaga sa kanila, at ang mga maliliit na sandali na nagbibigay ng saya. "Mommy, anong niluluto mo?" tanong ni Andrew, na lumapit sa akin at sumilip sa kawali. "Nagluluto ako ng pancake, sweetheart. Gusto mo bang tumulong?" tanong ko. "Oo!" sagot niya, sabik n
Chapter 103 Merlyn POVHabang naglalakad ako patungo sa study room ni Dark, dala ang mga ulat mula sa mga tauhan namin, hindi ko maiwasang bumalik ang mga alaala ng nakaraan. Ilang taon na rin ang lumipas mula noong nagsimula akong magtrabaho para kay Dark at Magda. Mula sa mga simpleng misyon hanggang sa pinakamalalaking labanan, nandoon ako para sa kanila—hindi lang bilang isang tauhan, kundi bilang tagapangalaga ng kanilang seguridad at kapakanan.Nang ibigay ko kay Dark ang mga ulat, nakita ko ang bigat sa kanyang mga mata. Maraming taon na rin ang lumipas, at sa bawat tagumpay at sakripisyo, mas lumalalim ang responsibilidad niya. Alam kong hindi niya ito ipinapakita kay Magda o sa mga bata, pero ramdam ko ang pag-aalala sa bawat kilos niya. Tiningnan niya ang mga papeles, tahimik ngunit matalim ang mga mata, tila binabasa hindi lamang ang mga salita kundi pati ang mga posibilidad ng mga panganib na hindi pa dumarating.“Boss,” tawag ko sa kanya habang siya’y abala sa pagbabasa