Alam ni Jon na hindi maganda ang naging relasyon nina Kieshna at Rosa noon pa. His expression darkened as he turned to glare at Kieshna and said, “Rosa and her son just got back. There’s no need for your sharp words. You’d better get along with them.”Her lips tightened, but before she could respond, a voice from the staircase broke the silence.“Mom, kaninong bata ito?” biglang singit ni Andrea mula sa hagdanan. Her curious tone echoed through the hall as she descended the stairs. Her gaze landed on the boy in her father’s arms, and her brows furrowed in confusion.“Kaninong bata? Anak ‘yan ng ate mo, ipinanganak niya sa ibang bansa,” sagot ni ina nito sa malamig na tono.Andrea’s eyes widened in shock. “What?” she blurted, hurrying down the stairs to confront Rosa. “You didn’t even tell us you had a child. Hindi ka ba nahihiya?”“Andrea!” His father’s voice snapped like a whip. “How can you speak that way? Brent is family, and I won’t allow you to disrespect him or your sister. Hind
The ambiance of the café was calm and elegant, contrasting sharply with the tension Andrea brought as she stormed in. Sheena dressed modestly yet with subtle elegance, sat waiting at a table in the corner. Her fingers tapped the side of her coffee cup as Andrea slid into the seat across from her.“You’ve been so elusive lately,” Andrea started, narrowing her eyes. “Nagpunta ka raw ng trip. Saan ka nagpunta?” tanong nito, puno ng kuryosidad.Sheena’s grip tightened on her cup. “Just a quick getaway,” she said, her tone casual. “Naglibot lang ng dalawang araw para mag-relax,” mabilis na sagot ni Sheena, pilit na itinatago ang katotohanang namuhay siya nang marangya nitong mga nakaraang araw.“Your shop must be struggling for you to take time off,” Andrea probed, suspicion in her voice.“Hindi naman, pero wala ring masyadong customer, kaya nagpahinga na muna ako,” sagot ni Sheena nang walang bakas ng kaba while she smiled faintly..Andrea leaned in, lowering her voice. “You won’t believe
Three days later, it was five in the morning.Nanaginip bigla si Sheena. "Ah...no!" Sheena sat up in fear, sweating profusely. When she looked at everything around her, she realized that it was a nightmare.Rosa’s face turned pale, but she quickly regained control, her eyes narrowing with contempt as she stared at Sheena. The memories of that night, though fuzzy, still haunted her. She hadn’t recognized the man at the time, but she was sure it wasn’t someone of importance."You're wasting your time," Rosa responded coldly, her voice steady despite the turmoil brewing inside."I don't care about the past, and I certainly don't care sa kung ano ang ginagawa mo ngayon.”Sheena leaned against the back of the chair, her lips curling into a smile that didn't reach her eyes. "Oh, really? You don't care? Yet here you are, trembling." She took a step closer, her eyes scanning Rosa’s face, trying to gauge her reaction."You think I’m scared of you?" Rosa snapped, her posture straightening. "You
"Get out! I don’t want to see you again!" Rosa’s voice was icy, her finger pointing resolutely toward the door.Sheena sneered, leaning lazily against the armrest of the sofa. "Ano? Hindi ba sapat ang lakas ng lalaki mo? Or are you disappointed in the... service?" Her mocking smile deepened. "Rosa, you’d better watch your tone with me. Otherwise, I’ll let the entire company know about your little secret. Tingnan natin kung paano ka mabubuhay sa trabahong ito."It only made her more angrier deep inside, wala siyang karapata para sirain na naman siya. She did it once, but never twice.She was the reason why her life sucked, and kung paano niya kinaya ang trauma ng magisa.Her expression didn’t waver, but her hand moved instinctively to the phone. Mariing pinindot ni Rosa ang telepono sa opisina at tinawagan si Vrest.Pressing the internal line, she spoke in a calm but firm tone. "Vrest, come to my office."Agad na dumating si Vrest, pawisan at nagmamadali. Itinuro ni Rosa si Sheena, na n
"Be good and listen," Trojack said softly, stroking Sheena’s head.Hindi niya makakalimutan ang mga sinabi ni Trojack sa kaniya habang naglalakad palabas ng company.Her heart leaped at his gentle gesture. In that moment, she felt as though she had captured all the affection he had to offer. The warmth in his voice and the protective touch made her feel comforted, validated, and undeniably triumphant habang si kay Rosa, labis ang kanyang natatanggap. Ngunit sa sobrang takot niya na baka parusahan siya ng kanyang kasakiman, tumigil na siya sa paggagawa ng gulo.Could her greed lead to punishment? She suppressed the thought quickly, resolving to maintain her composure. No more provocations, at least for now. Wala naman siyang taglay na pambihirang kagandahan. Ang tanging paraan upang makuha niya ang pabor ni Trojack Yddro ay sa pamamagitan ng kanyang personalidad.That had always worked for her, and it would keep working. After all, Rosa would soon be out of the picture."She’ll be fi
HIndi makakalimutan ni Trojack ang mga sinabi ni Rosa bago pa ito umalis ng opisina niya.Lumingon si Rosa, sinulyapan ang lalaking nakatayo habang nakapatong ang mga kamay sa mesa, at mahinahong pinaalalahanan, "She isn’t as kind as she looks," she said coldly, her voice carrying a hint of mockery. "You’d better be careful not to be tricked by her."His eyes narrowed, his expression unyielding. "Ironic. The one who hit someone today was you," makitid ang mga matang sabi ni Trojack.Gusto talaga ni Rosa na hindi lang saktan kundi tuluyang tapusin si Sheena, pero tamad na siyang magpaliwanag pa. She resisted the urge to roll her eyes. No one will ever believe her tulad ng nakaraan, mismong ama niya pa nga ang mas pinili siyang palayasin sa kanila, and no one was there by her side.Kung ang lalaking ito ay napakabulag para gawing sentro ng buhay niya si Sheena, ano pa nga bang masasabi niya?Not only did I want to hit her—I wanted to throttle her.Nang makabalik si Rosa sa opisina nang
Sheena picked up her phone and dialed Trojack's number. She fidgeted slightly, a mix of excitement and anticipation lighting up her expression.“Hello?” His deep, steady voice came through. “Is it still painful?”A flicker of annoyance crossed her face, but she quickly masked it with a sweet tone.“Trojack, my love, gusto kong pumunta sa isang jewelry exhibition. Pwede mo ba akong samahan doon?” malambing at nagmamakaawang tanong nito.There was a pause on the other end. “What jewelry exhibition?”“Ipapadala ko sa'yo ang video,” sagot ni Sheena, mabilis na binaba ang tawag, saka ipinadala ang video. Not long after, her phone buzzed with a concise response.From Trojack:“Okay, I’ll take you there.”Her lips curved into a wide smile, but the movement tugged at her swollen face. A sharp pain shot through her, and she hissed in discomfort.Napahiyaw siya ng bahagya sa sakit at agad na napamura, “Rosa, bruha ka talaga! Aren’t you supposed to be some big-shot jewelry designer? Yet you can’t
The top jewelry exhibition was held in an exclusive private exhibition hall, renowned for its impeccable security and opulence. The surrounding streets were cordoned off, with security guards stationed strategically and patrolling the area to ensure the utmost safety of the elite guests. Lalo pang pinaigting ang inspeksyon sa mga bisita. Rosa clutched her pearl handbag as she passed through the security checkpoint. The meticulous inspection left her slightly on edge, but when she was finally cleared, she breathed a quiet sigh of relief. Isang concierge ang nagbigay sa kanya ng marangal na pagtanggap at maingat siyang inihatid papasok sa exhibition hall. Pagpasok niya, tumambad ang napakagarang bulwagan na puno ng mga hilera ng glass display cabinets, each destined to hold some of the world’s most exquisite jewelry. The event had not yet officially begun, and the guests were invited to a high-end buffet in the adjoining restaurant. Inayos ang kanilang mga upuan, at ang upuan ni Rosa
Ang grandeng ballroom ay kumikislap ng karangyaan, ang mga chandelier ay naglalabas ng malambot na liwanag sa mga bisita sa ibaba. Ang hangin ay puno ng tawanan at pag-uusap, ang kalansing ng mga baso, at ang malambing na tunog ng isang string quartet na tumutugtog sa isang sulok. Isang gabi na hindi malilimutan—isang gabi na nagmarka ng pagtatapos ng isang panahon at ang simula ng isang bagong kabanata para sa kumpanya.Gloria, dressed in a stunning gown of midnight blue, stood at the center of the ballroom, ang kanyang mahinahong tindig ay nagtataglay ng atensyon. Itinaas niya ang kanyang baso, at ang ingay sa kuwarto ay humina, bawat mata ay napatingin sa kanya. Isang mainit na ngiti ang dumaan sa kanyang mga labi habang inihahanda niyang magsalita."Maraming salamat sa inyong lahat sa pagdalo ngayong gabi," nagsimula siya, ang boses ay matatag at tiwala. "Ang gabing ito ay hindi lamang isang pagdiriwang ng ating mga tagumpay, kundi isang turning point para sa ating hinaharap."Nag
Ang marangyang restawran ay mahinang naiilawan, the soft clinking of cutlery and hushed conversations adding to the atmosphere of exclusivity.Nakaupo sa mahabang mesa na may malinis na puting mantel at gitnang palamuti ng sariwang mga bulaklak sina Shan, Leah Minx, ang kanyang mga magulang, at sina Mirasol, ang mga magulang ni Shan. Mabigat ang hangin sa tensyon, bawat isa’y mulat sa kahalagahan ng pagtitipon.Shan sat at the head of the table, his usual calm demeanor replaced by a determined expression. Umubo siya nang bahagya, agad na nakuha ang atensyon ng lahat.“Tinawag ko ang pagtitipon na ito,” panimula ni Shan, his voice steady but firm, “to announce something important. After much thought, I’ve decided that I will not proceed with the arranged marriage.”The room erupted in protests. Leah’s mother gasped dramatically, clutching at her pearls, habang ang ama niya’y malakas na tumama ng kamay sa mesa. Ang mga magulang ni Shan ay galit na nakatingin sa kanya, ang kanilang mga e
2 months laterNakaupo si Trojack sa kitchen counter ng kanyang mansion nang biglang nag-vibrate ang kanyang telepono. Lumabas ang pangalan ni Walter sa screen. Kinuha niya ito, alam na niya kung tungkol saan ang tawag.“Walter,” bati niya.“Nasa ospital na si Sheena Sir,” sabi ni Walter, walang paligoy-ligoy. “Psych ward, gaya ng inaasahan natin.”Malalim na bumuntong-hininga si Trojack, hinagod ang kanyang buhok gamit ang kamay. “Gaano kasama?”“Medyo malala,” amin ni Walter. “Hindi siya maayos, at kadalasan, wala sa tamang ulirat. The doctors say her obsession with you and Rosa is at the center of her breakdown. She’s been placed under strict care for now at mananatili siya roon ng walang tiyak na panahon.”Sandaling natahimik si Trojack, dama ang bigat ng mga nagawa ni Sheena at ang mga kahihinatnan nito. Sa kabila ng lahat, nakaramdam siya ng lungkot. Medyo matagal nang bahagi ng kanyang buhay si Sheena, even if it was in ways that were toxic and damaging.“Thanks for letting me
The tension in the parking lot was suffocating, si Sheena ang nasa gitna ng lahat, mahigpit na hawak ang kanyang bag habang nakatayo sa harap nina Rosa at Trojack. Bigla, ang mga nagmamadaling yabag ay umalingawngaw sa paligid. Isang pigura ang lumitaw mula sa mga anino—isang babae, maputla ang mukha, may mga pasa, at bagama’t hindi matatag ang mga galaw, kitang-kita ang determinasyon.“F-flara?” bulalas ni Rosa.Tumango si Flara, ang mga mata niya’y balisang tumingin kay Sheena na nanigas sa pagkilala sa kanya. “Anong ginagawa mo rito?” singhal ni Sheena, ang boses ay punong-puno ng galit. “Dapat nakakulong ka! Hayop ka, iniwan kitang mamatay sa basement tapos babalik ako na wala ka na ron?!”“Nakatakas ako,” sagot ni Flara, nanginginig ang boses ngunit matatag. “At tapos na akong manahimik.”“Ano’ng ibig mong sabihin?” tanong ni Rosa, halatang naguguluhan at nababahala.“Sheena,” nagsimula si Flara, ang boses niya’y mas matatag na ngayon, “kapatid ko. Lumapit ako sa’yo ilang linggo
Natigilan si Rosa, napahinto ang kanyang paghinga nang bumalik ang alaala ng gabing iyon. Ang kahihiyan, ang paglabag, ang sakit—isang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. "T-tungkol doon? Ano? Paanong nadamay si Trojack rito?""Pinlano ko ang lahat," patuloy ni Sheena, ang kanyang boses ay puno ng lamig at pagkakalkula. "Alam ko kung ano ang mangyayari kapag pinapunta kita sa party na iyon. Alam ko kung sino ang nandoon, naghihintay. At hinayaan kong mangyari iyon, Rosa. Dahil kailangan kang mabali. Sobrang lakas mo, sobrang untouchable. Kailangan kitang gawing mahina."Nangilid ang luha sa mga mata ni Rosa, ang kanyang isip ay nahihirapang tanggapin ang pag-amin ni Sheena. "Ginawa mo... ginawa mo iyon sa akin? Hinayaan mong mangyari iyon?"Pinanlakihan siya ng balikat ni Sheena, walang bahid ng pagsisisi. "Hindi ito personal. Estratehiya ito. At nagtagumpay ako, hindi ba? Bumagsak ka. Naging eksakto ka sa gusto kong maging ikaw—mahina, nakakaawa, madaling manipulahin."Naiip
Kakalabas lang ni Trojack mula sa mansyon ni Sheena, ang isipan niya ay puno ng pag-aalala. Ang pag-uusap nila ni Sheena bago siya umalis ay nag-iwan sa kanya ng pakiramdam ng pagkabalisa at hindi siguradong kalooban. Kumikilos si Sheena ng kakaiba—mabilis at magulo—at hindi niya maialis ang pakiramdam na may mali.Iniwan niya ang mansyon at nagtungo pabalik sa AD Pavilion. His phone buzzed in his pocket as he drove, at kinuha niya ito upang makita ang pangalan ni Detective Turner na naka-flash sa screen. Tumatagilid ang tiyan ni Trojack. Ito na ang tawag na inaasahan niya, pero hindi sa ganitong kalagayan.Agad niyang sinagot."Sir Trojack," narinig niyang sabi ng boses ni Detective Turner mula sa telepono, matalim at direkta. "Kailangan mong makinig ng mabuti."Hinigpitan ni Trojack ang hawak sa manibela. Ang isipan niya ay mabilis na tumakbo, puno ng mga tanong. "Nasa kustodiya na namin ang mga salarin," ipagpatuloy ni Detective Turner, "pero may isang bagay pa kaming kulang—ang s
Walong taon si Andrea nang mapansin niya kung paanong si Jon, ang kanilang ama ay tila kumikinang sa pagmamalaki tuwing ipinapakita ni Rosa sa kanya ang mga bagay na kanyang ginawa. Mapa-simple mang guhit o disenyo ng damit na isinulat sa kalat na papel, si Jon ay ngumiti at itinataas si Rosa sa hangin at tinatawag siyang “my little artist.”Andrea would stand at the side, nakatingin na may hapdi sa kanyang dibdib, hawak ang sarili niyang proyekto sa paaralan—isang di-masyadong maganda, pilit na palayok ng luwad na ginawa niya sa klase ng sining. Hindi ito kasing-ganda ng gawa ni Rosa, at alam niya iyon. Laging pinapaalala ni Kieshna ito.“Makikita mo kung paano palaging pinupuri ng tatay mo si Rosa?” sabi ni Kieshna sa isang malumanay ngunit may lason na tinig habang yumuyuko siya sa tabi ni Andrea isang araw. “Kasi siya ang paborito niya. Hindi ka niya mahal tulad ng pagmamahal niya sa kanya. Alam mo ba kung bakit?”Iniling ni Andrea ang kanyang ulo, ang puso niyang bata ay naghah
Alas-1:30 ng hapon na nang nakaupo si Andrea sa kanyang kama, kabadong nakahawak sa kanyang telepono. Ramdam niya sa kanyang loob na may mali sa plano ni Sheena, pero hindi niya mapigilan ang pakiramdam na kailangan niyang sundin ito—kahit papaano, upang maunawaan kung ano talaga ang binabalak ni Sheena. Dahan-dahan niyang binuksan ang kanyang messaging app at nag-type ng mensahe para kay Rosa.Andrea: Rosa, magkita tayo sa parking lot ng kumpanya bago mag-alas-3 ng hapon. It’s important.Nag-alinlangan ang kanyang daliri sa ibabaw ng send button bago ito pindutin, habang mabilis ang tibok ng kanyang puso. Pagkapadala ng mensahe, agad na sumagi ang pagsisisi sa kanyang dibdib.Ilang sandali pa, nag-vibrate ang kanyang telepono. May sagot na mula kay Rosa.Rosa: Tungkol saan ito? Bakit sa parking lot?Tinitigan ni Andrea ang screen, hindi alam kung paano magbibigay ng makatuwirang sagot. Her sister’s curiosity was valid—hindi karaniwan para kay Andrea na magpatawag nang biglaan, lal
Ang mabigat na katahimikan sa mansiyon ni Sheena ay nilulunod lamang ng tunog ng kanyang takong na tumatama sa marmol na sahig. Ang kanyang isipan ay naglalakbay, paulit-ulit na inuulit ang imahe ni Trojack at Rosa mula noong gabi—lahat ng ilang pagkakataon na kung paano siya tinitingnan nito nang may matinding paghanga, at kung paano si Rosa ay tila likas na nakakaramdam ng ginhawa sa piling ni Trojack, isang bagay na alam ni Sheena na hindi niya kailanman magagaya. It felt like a dagger in her chest, twisting deeper with every passing thought.Bumababa siya sa basement, ang kanyang ligtas na lugar, ang tanging espasyo kung saan nararamdaman niyang kontrolado niya ang lahat. Ang mahinang ilaw ay nagkikislap nang malas habang dahan-dahan siyang bumababa. Ang bawat hakbang ay sumasalamin sa kanyang bumibigat na iniisip, her growing frustration.Ang tagpong sumalubong sa kanya pagdating niya sa ibaba ay nagpahinto sa kanya.The chair was overturned. Ang mga lubid na maingat niyang igina