Nanatiling malamig ang kanyang mga mata, halatang hindi madaling magpapaniwala. “Tawad? Para saan, Ethan? Para sa lahat ng iniwan mong sugat? Para sa lahat ng mga pagkakataon na hindi mo ako pinahalagahan? ni hindi mo man lang pinakinggan ang side ko! hindi ganun kadaling kalimutan ang lahat. " Wala akong masabi, at bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay parang isang matalim na kutsilyo sa puso ko. Alam kong wala akong karapatan magreklamo, kaya hinayaan ko lang siyang magsalita. “Sana noon mo pa naisip lahat ng ‘yan,” sabi niya, may halong lungkot at galit. “Pero ano na nga ba magagawa ng mga ‘sorry’ mo ngayon, Ethan?” Nagpatuloy ako, kahit alam kong baka wala rin itong mapapala. “Kayline, handa akong gawin ang lahat para maipakita sa’yo na nagbago na ako. Gusto ko lang malaman mo na lahat ng sinabi ko at nagawa ko sayo ay pinagsisisihan ko na. Kahit pa ang pag iisip ko sayo ng hindi maganda. Nang pumunta ako dito sa Siargao, gusto ko talagang makalimot dahil kahit isang segundo
“Mommy, hindi naman ganun. Hindi ko siya sinundan dito. It just so happened na pareho lang kaming nandito ngayon.” Sinubukan kong gawing kalmado ang boses ko, ngunit ramdam ko pa rin ang bigat ng sitwasyon. “Iyon ba talaga, Ethan?” Sinabi niya ito nang may halong pagdududa. “Ano bang nangyayari sa’yo? Alam mo namang hindi ko siya gusto para sa’yo, tapos andiyan ka ngayon na parang bata! Para kang walang sariling desisyon.” Napanganga ako. Hindi ko mapigilang magtaas ng kilay sa sinabi niya. Ang tono niya ay para bang ako pa ang may kasalanan sa lahat ng ito. Kailangan ko na bang palaging magpaalam sa kanya sa bawat hakbang na gagawin ko? Pero ayokong bastusin ang magulang ko. Kaya pilit kong magpakahinahon sa pagsagot sa kaniya. “Mommy, alam kong mahalaga sa’yo ang mga desisyon ko, pero hindi ibig sabihin noon na kailangan mong kontrolin lahat ng ginagawa ko.” Sinabi ko ito nang may buong paggalang, pero may diin ang bawat salita. Tahimik ang kabilang linya. Siguro nagulat siya sa
KAYLINE POV Makalipas ang sampung araw na napakasayang bakasyon namin ni Lander sa Siargao, kahit bitin ay kailangan na naming bumalik ni Lander sa Manila para sa mga trabahong naiwan namin. Madami na din kasi akong meeting na kinsel. Paglapag na paglapag pa lang ng eroplano, naramdaman ko na ang halo-halong emosyon may halong saya at kaba. Masaya dahil sa bagong alaala kasama si Lander, pero may kaba rin na hindi ko maintindihan, lalo na sa pagbalik sa realidad kung saan nandiyan pa rin si Ethan. Sinadya ko ding hindi makipagkita kay Ethan bago bumalik dahil ayokong mag expect ng mas higit pa sa panahong magbalik na ako dito sa Manila lalo na ang isiping nandito na din ang Mommy ni Ethan na siyang numero unong kontra sa relasyong meron kami ng kaniyang anak. Hindi ko maintindihin kung bakit ganun na lang ang galit niya sa pamilya namin. Pagdating namin sa airport, tumigil kami ni Lander para magpaalaman. Nang aasar ang bawat ngiting binitawan niya sa akin.
Tinignan ko siya nang seryoso. “Ethan, hindi naman porke’t nagdadala ka ng bulaklak at pagkain, magbabago na lahat. Wag mo kong daan-daanin sa suhol mo. Sinasabi ko sayo ngayon pa lang na hindi ako madadaan sa kahit na anong suhol.”Kinabukasan, dumating ulit si Ethan, pero this time may dala siyang mas espesyal na regalo isang maliit na gold bracelet na may nakakabit na maliit na heart charm. Hindi ko maiwasang mamangha dahil alam niyang mahilig ako sa simpleng accessories.“Kayline,” sabi niya, sabay abot ng bracelet, “I know this might not mean much, but I wanted to give you something special.”“Ethan, ang sabi ko, hindi ko kailangan ng mga regalo” sagot ko habang tinitingnan ang bracelet na hawak niya. “Alam kong nag-effort ka, pero hindi naman dito nabubuo ang tiwala.”Tumango siya at ngumiti “Alam ko, Kayline. Nakita ko kasi yan at naalala ko nung bata tayo, yung
Sa mga sumunod na araw, mas naging bukas ako kay Ethan. Unti-unti niyang nababalik ang tiwala ko. Sa bawat pagdalaw niya sa opisina, sa bawat bulaklak at pagkain na dala niya, hindi ko maiwasang kiligin at isipin na siguro nga ay may pagbabago sa kanya. Tama si Tita Madie, hindi naman porket nagkamali noong una ay mananatili ng ganun. Tama siya na muli kong buksan ang pintuan sa pagitan naming dalawa.Nang tumawag si Ethan isang gabi at nag-ayang lumabas sa paborito kong Chinese restaurant, hindi ko maiwasang mapaisip. Inisip ko, “Ito na naman ba? Masyado na naman akong nahuhulog sa kaniya” Pero sa kabila ng lahat ng nangyari, may parte ng puso ko na kinikilig pa rin ako. Napangiti ako sa sarili ko at naisip ako na hindi naman siguro masamang makipagkita. “Sige, Ethan,” sabi ko sa kanya sa telepono, “Pero tandaan mo, friends lang ito ha.”Pagdating ko sa restaurant, nagulat ako dahil siya na pala ang nauna. Umupo ako sa tapat niya
KAYLINE POVDahil linggo ngayon naisipan kong dumiretso sa mall pagkatapos kong magsimba, habang naglalakad ako sa hallway at plano ko sanang mag enjoy at mag relax sa isang buong linggong stress sa trabaho. Tuwang tuwa pa akong namimili ng bagong bag na irereward ko sa sarili ko. Pero sa isang iglap, nagbago ang ihip ng hangin nang mapansin kong paparating sina Sofia at ang mommy ni Ethan. Kitang-kita ko sa mukha nilang dalawa ang galit at pagka-dismaya. Pagdating nila sa harapan ko, agad akong sinalubong ng mga titig na tila mga patalim.“look who's here Mommy,” sabi ni Sofia nang huminto sila sa harapan ko ng may ngisi sa kanyang mukha. “ang babaeng walang kahihiyan. Parang alam mo yun tita, kapit tuko kay Ethan.” biglang baling ng tingin niya sakin.Nilingon ko siya ng malamig, ngunit pinilit ko pa ring maging kalmado. “Sofia, wala akong pakialam sa iyo. Wala na kaming relasyon ni Ethan. Kaya please, huwag kang gumawa ng eksena dito ”Tumawa siya sa akin, at napansin kong umiikot
KAYLINE POV Nang akmang tatalikod na kami ni Ethan, bigla akong nakarinig ng matalim na sigaw mula kay Sofia. Ang boses niya ay umaalingawngaw sa buong paligid, puno ng galit . “Kayline! Hindi pa tayo tapos!” pagtingin ko ay nakatayo pa din ito sa tabi ng Mommy ni Ethan na masama dina ng tingin sa amin. "i don't believe na sa kabila ng pagiging home wrecker ng pamilya niyo eh pinipili ka pa rin ni Ethan. Ahhh alam ko na, siguro may ginawa ka kaya nagkaganyan si Ethan." sabay tawa ng malakas Huminto kami ni Ethan, at naramdaman kong mas humigpit pa ang pagkakahawak niya sa kamay ko, "please Ethan, hayaan mo lang muna ako diti, hindi talaga nila ko titigilan . Ayokong maging bastos lalo sa harapan ng Mommy mo pero sila ang sumasagad ng limitasyon ko " sabi ko kay Ethan. Tumango naman siya hudyat na pumapayag siya sa gagawin ko. Lumingon ako kay Sofia at nakita kong ang matalim na tingin niya, na para bang handa siyang gawin ang lahat para lang mabawi si Ethan. “Ano bang gusto mong
Habang papalayo kami ni Ethan, narinig ko pa rin ang galit na galit na boses ni Sofia sa likuran namin. “Huwag kang masyadong kampante, Kayline!” sigaw niya, halos hindi na alintana ang mga taong nakatingin sa kanya sa mall. “Hindi mo alam kung ano ang kaya kong gawin. Huwag mong isipin na tapos na tayo. Mas lalo kitang pahihirapan hanggang tuluyan kang mawala sa buhay ni Ethan!” Ramdam ko ang init sa katawan ko dahil sa sinabi niya, pero bago pa ako makasagot, marahan akong hinila ni Ethan palayo. “Hayaan mo na siya, Kayline,” malumanay na sabi ni Ethan sa akin. “Huwag mo nang patulan. Mas mabuting iwasan na lang natin ang drama niya. Nahihibang na yang si Sofia. Nakita mo naman kung anong ngyari nung pinatulan natin siya. Para tayong nakikipagtalo sa batang inagawan ng kendi” pagkasabi niya ay bigla siyang kumindat Tumingin ako kay Ethan, at sa sandaling iyon, nakita ko ang seryoso at determinadong ekspresyon niya. Alam kong pagod na rin siya sa sitwasyon, pero ngayon, buo ang
ETHAN POV Dumating na ang mga bisita isa-isa, at ang saya sa paligid ay hindi maipaliwanag. Ang mga halakhakan at kwentuhan ng mga tao ay nagbigay saya sa buong lugar. Nagsimula na rin ang program, at hindi ko akalain kung gaano ka-organized at ka-saya lahat ng mga planong ito. Lahat ng tao ay abala sa mga palaro at mga jokes ng host na nagpapatawa sa lahat. Tuwang-tuwa sila, at kahit kami din ni Kayline, masaya kaming nakikisali sa kakulitan ng aming host. Habang abala ang mga bisita, sinubukan kong mag-relax at tingnan ang lahat ng nangyayari, ngunit hindi ko maiwasang mapansin si Kayline. Ang saya sa mga mata niya, nakikita ko ang genuine na ngiti mula sa kaniyang mga labi. Nang dumating ang isang intermission number, nagulat ako sa nangyari. “Huh? Si Kayline, anong ginagawa nila?” tanong ko sa sarili ko habang nakatingin sa stage. Halos mapapalakpak ako sa tuwa. Sina Tristan, Lander at ang ilang mga kaibigan ni Kayline ay nagsimulang sumayaw, at biglang nagulat ako nang maki
Pagkatapos ng misa ay oras naman para sa pagkuha ng mga pictures. “Ethan, ito na talaga ‘yon. Magkasama na tayo… habang buhay.” habang nakatingin ako kay Ethan ang puso ko ay punong-puno ng saya. Ngumingiti naman si Ethan habang hawak ang mga kamay ko “Oo, Kayline. Sayo lang umiikot ang buhay ko.” Nagkaroon ng sandaling katahimikan habang nagkatinginan kaming dalawa. Napalapit ako kay Ethan, at sabay namin naramdaman ang hindi maipaliwanag na damdamin. Lumapit si Kayline sa akin at naglapat ang aming mga labi. Pagkatapos ng halik bilang mag-asawa “Parang ang tagal nating inantay ‘to, Ethan. I mean ang buhay na kakaharapin natin bilang mag-asawa” Tumango siya sa akin at punong-puno ng emosyon “Sobra, Kayline. Pero sulit ang lahat. Ngayon, ikaw at ako na talaga. Akalain mong matapos ang pinagdaanan natin sa huli ay humantong din tayo sa kasalan.” Naputol ang paglalambingan namin nang biglang nagsigawan ang mga bisita. “Wooo! Sana all!” “Mabuhay ang bagong kasal!” "congratula
Ngumiti siya sa akin, at naramdaman ko ang init sa puso ko. Kinuha ko ang singsing mula sa pari at marahang sinuot ito sa daliri niya. Habang ginagawa ko ito, tinignan ko siya at ngumiti. “Mahal kita, Ethan,” bulong ko Hinawakan ko ang singsing sa kamay ko, ramdam ang kabigatan ng bawat pangakong nakapaloob dito. Tumingin ako kay Ethan, at sa mga mata niya nakita ko ang pagmamahal na walang pag-aalinlangan. Huminga ako nang malalim at ngumiti. “ Ethan Anderson,” sabi ko, malumanay ngunit puno ng emosyon. “Kaya naman, Please wear this ring as a sign of my love and loyalty to you. For richer, for poorer, in sickness and in health, till death do us part. I, Kayline Eduardo are asking you to accept me as your lawfully wife?! Sa mata ng Diyos at sa nata ng tao?” Tumango siya, at biglang nagsalita ng malakas at malinaw. “I do!” sagot ni Ethan, punong-puno ng sigla at pagmamahal. Isinuot ko ang singsing sa daliri niya nang marahan, ramdam ang init ng kamay niya habang hinahawakan n
Ngunit paano? Paano ako kakalma kung narito sa harap ko ang babae ng buhay ko, papunta sa akin? Napailing ako, pilit pinipigilan ang namumuong luha, pero huli na. Pumatak ito, at hindi ko na nagawang itago pa. “Ang ganda niya,” bulong ko ulit, halos hindi ko marinig ang sarili ko. Ngumiti si Mommy, halatang naiiyak din. “Oo, anak. Ang ganda niya. At ikaw ang maswerteng lalaki na hinihintay niya sa altar. Masaya akong nakikita kang masaya” Nang magsimulang maglakad si Kayline, tumunog ang unang nota ng piano, at ramdam kong mas bumagal pa ang oras. Ang bawat hakbang niya ay parang sinadya para itatak sa isip ko ang araw na ito. Nakatingin siya sa akin, at sa mga mata niya, alam kong naroon ang parehong pagmamahal na nararamdaman ko. Hindi ko maalis ang tingin sa kanya. Sa bawat hakbang niya papalapit sa akin, parang tumitigil ang oras. Ngumiti siya, at sa sandaling iyon, alam kong siya ang tamang desisyon. Hindi ko napigilang mapaluha ulit. Ito na iyon, sabi ko sa sarili ko. Walang
KAYLINE POV Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko. Parang kahapon lang, napakaraming pagsubok ang pinagdaanan namin ni Ethan. Pero ngayon, ito na—ang araw na pinapangarap ko. Araw ng kasal namin. Habang nasa loob ng sasakyan, naririnig ko ang tibok ng puso ko, parang kasing lakas ng tunog ng makina. Hinawakan ni Mommy ang kamay ko at nginitian ako. “Congratulations, anak,” sabi niya, puno ng pagmamahal ang boses. “Finally, ito na iyon. Napakaganda mo, at sigurado akong magiging napakaganda rin ng araw na ito para sa inyo ni Ethan. Wag kang kabahan, mag-relax ka lang.” Napangiti ako kay Mommy, kahit nararamdaman kong nangingilid ang luha ko. “Salamat, Mommy. Kung hindi dahil sa inyo, hindi ko alam kung kakayanin ko ang lahat ng ito.” Pinisil niya ang kamay ko nang mahigpit. “Kayline, karapat-dapat kang maging masaya. Ngayon, huwag mo nang isipin ang iba. Enjoyin mo ang araw na ito.” Tumingin ako sa salamin at inayos ang belo ko. Pinipigilan kong maiyak dahil ayokong masira a
ETHAN POV Ito ang pinakahihintay na araw sa buhay ko, pero sa totoo lang, hindi ko alam kung paano ko maalis ang kabang nararamdaman ko. Rinig na rinig ko ang pintig ng puso ko. Kaninang umaga pa lang paulit-ulit kong tinitingnan ang cellphone ko. Tinawagan ko si Mommy ng maraming beses, pero palagi niyang binababa ang tawag ko. Hindi niya sinasagot kahit ang mga text ko. Huminga ako nang malalim at tumitig sa screen ng phone ko. Nabasa ko ang seen sa huling message ko: “Mommy, 4 PM sa St. Michael’s Church. Hihintayin kita, sana dumating ka.” Parang kinurot ang puso ko. Alam kong nasaktan siya sa mga nakaraang pangyayari, pero hindi ko maitatanggi na umaasa pa rin akong dadalo siya sa pinakamahalagang araw ng buhay ko. Pagdating ko sa simbahan, nauna akong bumaba ng kotse. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko habang pinagmamasdan ang tahimik na paligid. Madami na ding bisita ang nasa loob ng simbahan. "sir within 10 minutes magsisimula na po tayo" sabi sa akin ng
Kailangan kong protektahan si Kayline, lalo na sa mga banta ni Sofia. Pero alam ko rin na kailangan ko munang harapin ang mommy ko. Alam kong hindi magiging madali ang pag-uusap namin, pero hindi ko na rin kayang tiisin ang pananahimik niya tungkol sa mga ginagawa ni Sofia. Kinabukasan, sa bahay ng mommy ko Pagdating ko sa bahay, tahimik akong sinalubong ng kasambahay. “Sir Ethan, nasa veranda po si ma’am.” “Salamat,” sagot ko, saka ako dumiretso. Sa totoo lang, ayoko na talagang makipag-usap kay mommy tungkol sa gulong ito, pero kailangan kong malaman kung bakit tila siya kampi kay Sofia sa kabila ng lahat. Pagdating ko sa veranda, nakita ko siyang nakaupo habang iniinom ang paborito niyang tea. Napansin niya agad ang presensya ko, pero hindi siya nagsalita. “Mommy,” panimula ko, habang naupo sa harap niya. “Kailangan nating mag-usap.” Hindi siya tumingin sa akin. Patuloy lang siyang umiinom ng tea niya, pero halatang naghihintay siya sa susunod kong sasabihin. “Bakit
ETHAN POV Sigurado ako sa sarili ko. Hindi ako ang ama ng pinagbubuntis ni Sofia. Wala akong ginawa sa kanya noong gabing sinasabi niya. Pero syempre, mahirap ipilit ang katotohanan kung puro kasinungalingan ang binibigay niya. Kaya heto ako, dinala siya sa kaibigan kong doktor para matapos na ang lahat ng drama niya. Pagpasok pa lang namin sa clinic, halatang aligaga si Sofia. Panay ang hawak niya sa tiyan niya na parang gusto niyang magpaniwala agad na totoo ang sinasabi niya. Pati ang mommy ko, nasa tabi niya at mukhang nagdududa rin. “Ethan, ano ba to? Bakit mo pa kailangang dalhin dito? Hindi mo ba ako pinapaniwalaan?” ani Sofia, halatang naiinis. “Sinong maniniwala sayo , alam ko at sigurado akong walang ngyayari satin,” sagot ko nang diretso. “Isa pa gusto ko ng kasiguraduhan. Ayokong basta basta magpadaan sa kalokohan niyo.” Nagulat ako sa biglang pagdating ni Mommy “At ano naman ang gusto mong patunayan?” singit ni mommy, halatang kampi na kay Sofia. “Simple lang,
Hindi pa lumilipas ang ilang minuto nang makita ko siyang dumating sa opisina. Agad niyang napansin si Sofia na nakatayo roon. Tuwang tuwa ang mukha ni Sofia ng makita niya si Ethan, ang ngiti niyang nagpapakita ng kayabangan, na parang may laban siyang napanalunan na ako lang ang hindi nakakaalam. “Hi, Ethan,” bati ni Sofia sa kanya, matamis ang tono ng boses niya. Lumapit siya kay Ethan, pero nakikita kong mayroon siyang intensyon sa bawat galaw niya. Akmang yayakapin niya ito, ngunit agad kong nakita ang pagkakaiba sa reaksyon ni Ethan. Para siyang biglang naging yelo, malamig at puno ng galit. "baby anong ngyayari dito?" tanong ni Ethan sa akin na punong puno ng pagtataka. Tinitignan kong mabuti si Ethan pero nakita kong kahit siya ay naguguluhan sa maaring ginagawa ni Sofia sa loob ng opisina ko. Lumapit si Sofia kay Ethan na ngayon nakatayo sa gilid ko. Nilingkis ni Sofia ang balikat ni Ethan "ano ka ba naman, Ethan hindi mo ako dapat ini-stress. Buntis ako. Nung gabing ma