DIEGO POVI decided to leave the country six months ago. I left with the intent of forgetting everything and never coming back, but I failed. Hindi ko nagawang tuparin ang pangako ko sa aking sarili. Para sa iba, six months is not that long, but for me it's equivalent to six years and more. Gan'on ka tagal, kasi gano'n din kabigat ang nararamdaman ko na hanggang ngayon ay patuloy akong binabaon at nilulugmok.I tried to stand up multiple times and start over, but sa kada subok ko ay bigo ako. Whatever I do, I'm still a wreck, and worse I don't know how to fix myself. Hindi ko alam kung paano mabuo ang nagkapera-peraso kong puso. I sighed and smiled bitterly. Now I'm back. Pero bakit pa ako nagbalik? What will I do here? Ang totoo ay hindi ko rin alam. My head is completely blank; I'm not sure of what I should do here. Basta naisip ko lang bigla na kailangan kong bumalik. I closed my eyes for a second before stepping off the plane, sinundan ang mga taong galing din sa eroplanong sina
DIEGO POVI stood up even though the boat I was on hadn't docked yet. I'm excited to see Dorry again; the girl I was meant to marry four years ago but she never showed up.Matapos ang mahabang panahon, makikita ko na ulit siya. Hindi na ako makapaghintay na matakay siya at gawing inihaw na isda. Kaagad akong bumaba pagdaong ng bangka. My eyes wandered, hinahanap ng paningin ko si Dorry. Pero ngayong nakababa na ako ng bangka, naisip ko naman, that I should find a place to stay first. I felt exhausted, kararating ko lang mula Canada, at heto, bumbyahe na naman. Ilang oras din ang byahe ng bus papunta sa port, at halos isang oras sa bangka papunta rito sa isla. Nakakakahilo pa ang malalaking alon."Manang, maari po ba'ng mag-tanong?" kausap ko sa matandang nakasalubong ko. Hindi ito kaagad nagsalita. Hinagod muna ako ng tingin mula ulo hanggang paa."Naghahanap ka ng matutuluyan?" tanong nito, matapos ang nakakailang na hagod-tingin."Opo, Manang," tugon ko, saka nilibot ang paningin sa
DIEGO POVI've been on the island for a few days. But I still haven't met Dorry's friend Mia. Tumanggi kasi si Dorry na bumalik sa kubo noong nag-aya ako. She said that we should give her friend some time alone to think.Si Dorry naman, minsan lang din kami magkita, ang dami raw kasi naka-booking na turista, kaya madalas pa rin akong mag-isa. Madalas pa ring malungkot at tulala.Dapit-hapon. I took my time walking on the beach. What Anthony says is right; maganda nga rito. It's only that this beautiful place can't mend my broken heart. It can't make my pain go away. Kahit saan ako magpunta, dala-dala ko pa rin itong bigat sa loob ko.I stopped as I saw Nelson at the distance. Nakangiti at nakalahad ang mga kamay habang nakasunod sa babaeng paatras na naglakad. Tingin ko nga, naiirita ang babae dahil tinutok niya pa ang hawak na sombrero sa sira-ulong si Nelson. I shook my head and gazed at the vast ocean. "Diego!" Kasabay ng narinig kong pagtawag sa pangalan ko, ang pag-apak ng babaen
"Vianna May!" sigaw ko, kasabay ang pabalikwas na pagbangon. Kaagad kong nasapo ang noo ko at napapapikit pa. Mukha ni Vianna May ang gumising sa mahimbing kong tulog. Masakit ang ulo ko pero magaan pa rin ang pakiramdam ko. "Kaibigan kong lasinggo! Buti naman at gising kana, ganda ng tulog ah. Talagang inabot ng hapon?!" Bakas ang irita sa mukha at nakahalukipkip habang nakasandal sa hamba ng pinto si Dorry.Imbes na salubungin ang matalim na tingin nito ay ginala ko ang paningin sa maliit na silid na kinaroroonan ko ngayon. "Kaninong silid 'to?" tanong ko kalaunan."Hindi mo naalala ang kabaliwan na ginawa mo kagabi?!" seryoso, at may diin niyang tanong.Sandali akong nag-isip, alam kong nagpakalasing ako kagabi, ngunit bukod do'n wala na naman akong naisip na ginawa ko. Sinalubong ko ang matalim na titig ni Dorry.Napabuga na lamang siya ng hangin at nailing ng paulit-ulit."Ewan ko sa'yo, Diego! Iinum-inum ka 'di mo naman pala kaya. Mabuti na lamang at gising pa si Mia kagabi at a
Bigla akong nanghina at nawalan ng balanse. Hindi ko sadyang naitulak ang pinto at nagbukas iyon. "Diego!" Nanlaki ang mga matang bulalas nila. Kaagad pumatak ang mga luha ko nang makita ang babaeng nakatayo sa harapan ko. "V-Vianna May... ikaw nga," "Diego... " Paulit-ulit ang pag-iling niya habang nakatingin lang sa akin. Nakita ko na lang si Dorry sa gilid ng paningin ko na pabagsak na umupo sa silyang kawayan, nangingilid na rin ang mga luhang nakatingin amin ni Vianna May. "Vianna May..." Dahan-dahan akong humakbang palapit sa kan'ya, at niyakap siya. Ramdam ko ang pag-alog ng mga balikat niya kasabay ang pigil na paghikbi. Gusto kong maramdamdam ang yakap niya, pero hindi niya ginawa. Hinayaan niya lang ako na yakapin siya. "Anong nangyari sa'yo, Vianna May?"Akala ko, masaya kana sa piling ng lalaking mahal mo. 'Tsaka... Bakit nandito ka? Bakit hindi mo kasama ang Mama mo?" Haplos ko na ang pisngi niya at pinahid ang mga luhang walang tigil sa pagpatak.Sa dami ng tanong k
DIEGO POV"Mia!" singhal at biglang paghila kay Vianna May ang gumulat sa akin, kasunod ang paglipad ng kamao sa labi ko. Sa bilis ng pangyayari ay hindi ko na nagawang umilag. Narinig ko na lang ang tili ni Vianna May, sandali kong naipikit ang mga mata at nakapa ang putok na labi, 'tsaka nilingon ang lalaking hindi matigil ang singhal at pang-uuyam.Kaagad umakyat lahat ng dugo ko sa ulo nang makitang yakap ni Vianna May, ang h*******k na si Nelson para pigilan ito na sugurin pa ako. Hinila ko si Vianna May, pero kaagad niya rin hinila pabalik sa kan'ya. "Akala ko matino ka, lapastangan ka rin pala!" himutok niya. Nangangaliti sa galit habang hawak na ang braso ni Vianna May. "Gago ka!" Akmang susugurin na naman niya ako pero humarang si Vianna May.Parehong matalim ang tinginan namin sa isa't-isa at nagtiim ang mga bagang."Ikaw ang gago!" tugon ko, kasabay ang paghila kay Vianna May, na bakas na rin ang galit sa mukha dahil sa pamumula nito."Ano ba, bitiwan niyo nga ako!" singal
DIEGO POVI could'nt stop saying sorry to Vianna May. Hindi ko inakala na ang simpleng paglapit sa kan'ya, would cause her so much pain. Ang gusto ko lang naman ay makasama at makausap siya kahit sandali. Kung alam ko lang na iyon ang mangyayari sa huling gabing pagkikita namin, sana ay hindi ko na lang siya nilapitan. Sana hindi na lang ulit ako nagpaalam. Sana naglaho na lang akong bigla gaya noon. "Diego... " I heard Dorry's calm voice, but there were traces of suppressed sobbing. Hinawakan niya ang balikat ko at bahagyang niyugyog. Nanatili akong nakayuko at hindi magawang tumingin sa kanya.Bumitiw siya sa paghawak sa balikat ko, at bumaling kay Vianna May. "Tara na, Mia, bumalik na tayo sa kubo," inalalayan niya na tumayo si Vianna May. "Diego, halika na...""Mauna na kayo," matamlay kong tanggi. Pinilit kong ikalma ang sarili, kahit puso ko ay halos bumigay na. Nagpunas ako ng mga luha pero nanatiling nakayuko. I kept my head down even though Dorry and Vianna May had already
"Nahihibang ka na ba Diego?!" Napataas ang boses ko, ngunit hindi ko naman maiwasan ang mag-alaala. Naalala ko 'yong gabing naglasing siya. Paano kung gawin niya ulit iyon. "Matagal na akong, hibang!" tugon niya at napahilamos ng mukha. "Nakakapagod na kasi, Vi! Sagad na sagad na ako. Wala akong ibang ginawa kun'di ang mahalin ka. Ginawa ko na kasi ang lahat. Pero wala pa rin. Ang sakit-sakit na. Kahit ang maging kaibigan ako, ayaw mo na!""Diego... hindi ko naman sinasabi na ayaw na kitang maging kaibigan! Ayaw ko lang talaga na mapaha...""Tama na, Vi, tumigil ka na!" Napakagat labi ako nang pinutol niya ang pagsasalita ko. "Isa lang naman ang patutunguhan ng sinasabi mo, iyon ay ang ipagtutulakan ako!"I sighed and took a step closer, gripped his arm, and fixed my gaze on him. Pero ayaw niyang salubungin ang mga tingin ko. "Diego, makinig ka na lang kasi. Umalis ka na, please!"He glanced at me and nodded, then headed for the door and walked out. Hindi man lang siya nagpaalam. Nap