Kabanata 6

Ng makita ang gulat niyang ekspresyon, huminga ng malalim si Sylvia, pinilit ang sarili na kumalma. “Wala lang. Nagsalita lang ako ng kalokohan. Hindi ako magiging libre sa araw na iyon."

Tumalikod na siya para umalis at si Nathaniel ay kusang humakbang para sundan siya.

Pinigilan siya ni Sylvia sa paglalakad.

"Nandito ka para samahan ang iyong kaibigan para sa kanyang check-up. Ang pag iwan sa kanya ng mag isa ay hindi magiging masyadong maalalahanin, hindi ba? Babalik ako sa sarili ko. Hindi mo kailangang mag alala tungkol sa akin."

Nag alinlangan si Nathaniel pero tumalikod siya para panoorin si Sylvia na naglalakad palayo. Sumakit ang dibdib niya habang pinagmamasdan ang paatras nitong katawan.

Si Vivian, na napansin ang pag aalala niya kay Sylvia, ay lumuhod sa tabi niya. “Nathaniel, sobra akong nasasaktan. Masakit ang buong katawan ko. Iuuwi mo ba ako?"

Dahil sa inis sa malamig na kilos ni Sylvia, kumulo ang pagkadismaya ni Nathaniel. Sinampal niya ng mariin si Vivian. "Alamin ang iyong lugar. Tigilan mo na ang pang aasar sa kanya.”

Pagbalik sa bahay, ipinagpatuloy ni Sylvia ang pag iimpake.

Hindi na niya kayang manatili pa sa lugar na ito.

Sa kabutihang palad, wala siyang masyadong kinuha.

Hindi nagtagal, napuno na niya ang isang maleta ng kanyang mga gamit.

Ng matapos siya ay binuhat niya ang maleta pababa. Nang makarating siya sa mesa, dumapo ang mga mata niya sa mga rosas na binigay ni Nathaniel sa kanya noong nakaraang araw.

Sa malamig na ngiti, kinuha niya ang bouquet at diretsong itinapon sa basurahan.

Napansin ng isang kasambahay at nalilitong nagtanong, “Miss Garner, hindi ba ito ang bouquet na ibinigay sa iyo ni Mr. Sinclair? Ayaw mo na ba?"

Sumagot si Sylvia na walang ekspresyon ang mukha, "Ayoko ng mga bagay na pag aari ng iba."

"Ngunit ang mga bulaklak na ito ay mukhang perpekto. Paano sila naging pag aari ng iba?" Tanong ng kasambahay na halatang nalilito.

Hindi nag abalang magpaliwanag si Sylvia. Bumalik siya sa itaas at inilagay sa isang malaking bag ang lahat ng damit at bag na niregalo sa kanya ni Nathaniel sa mga nakaraang taon.

"Itapon mo ito."

“Itapon sila?” Nag alinlangan ang kasambahay. “Miss Garner, dati mong pinahahalagahan ang mga bagay na ito. Hindi mo man lang isusuot ang mga iyon dahil galing sila kay Mr. Sinclair."

“Hindi mo ba ako narinig?” Malamig na sabi ni Sylvia na bumaling din sa kanyang alahas. "Idonate ang mga ito."

"Ito ay lahat ng mga regalo mula kay Mr. Sinclair at ang mga ito ay nagkakahalaga ng isang kapalaran!"

"Sabi ko idonate mo ang mga ito."

Ang kasambahay ay hindi na nangahas na makipagtalo pa at nagmadaling isagawa ang utos ni Sylvia.

Ng maayos na ang lahat, kinuha ni Sylvia ang kanyang phone at nag book ng ticket sa eroplano.

Pauwi na siya. Wala na siya bukas.

Pagkatapos mag book ng kanyang flight, isang notification ang nag pop up sa phone ni Sylvia.

Ito ay isang mensahe mula sa isang hindi kilalang numero.

Nagtataka, binuksan niya ito at sumalubong lamang sa isang tahasang larawan nina Nathaniel at Vivian na nakakulong sa isang matalik na yakap.

Ang sumunod na mensahe ay nilagyan ng lason:

“Sylvia Garner, kung hindi ka tanga, dapat napagtanto mo na si Nathaniel at ako ay higit sa kaibigan lamang. Nagtataka ba kayo kung bakit tayo napadpad sa ospital? Ito ay dahil medyo uminit ang mga bagay bagay sa pagitan namin sa bar at hindi sinasadyang nasaktan namin ang aming sarili.

“Oh, at nga pala, ako ay ikakasal sa unang araw sa susunod na buwan. Ang lalaking ikakasal ay hindi basta basta—ang kasintahan mo, si Nathaniel Sinclair. Ako ang kanyang unang pag ibig, ang babaeng tunay na pinapahalagahan niya. Naging placeholder ka lang, isang stand in sa loob ng limang taon na wala ako."

Ang bawat salita ay sinadyang pagpukaw.

Sa pagtitig sa larawan at mensahe, naramdaman ni Sylvia ang pagkirot ng kanyang puso sa sakit.

Paanong ang limang taon ng kanilang relasyon ay walang kabuluhan?

Nanginginig ang mga kamay niya habang nakahawak sa phone, walang tigil ang pag agos ng luha sa kanyang mukha.

Sa sandaling iyon, bumukas ang pintuan sa harapan.

Bumalik na si Nathaniel.

Niyakap siya nito mula sa likuran, mahina at malambing ang boses. “Sylvia, bakit ka na naman umiiyak? Nakauwi na ako ngayon. Wala talagang nangyayari sa pagitan ko at sa kanya. Hindi ako nakabalik kagabi dahil nainom ako ng sobra sa mga lalaki.

“Si Vivian naman, kaibigan lamang siya. Kakauwi lang niya galing sa ibang bansa at nasagasaan ko siya kaninang umaga. Huwag mong masyadong isipin, okay?"

Pinunasan ni Sylvia ang kanyang mga luha, tahimik na pinatay ang kanyang phone.

“Naiintindihan ko.”

Tinulak siya nito at pinag-aralan ang mukha nito. Malinis at maliwanag pa rin ito gaya noong nakalipas na limang taon—gwapo, kaakit akit at mapanlinlang na dalisay.

Pero ang puso niya?

Ang kanyang puso ay ganap na nagbago.