Kabanata 5

“Tulong! May nahulog sa hagdan!"

Umalingawngaw ang mga sigaw sa kanyang pandinig habang mabilis na nagkukumpulan ang mga tao.

Bago siya nawalan ng malay ay nasulyapan ni Sylvia si Nathaniel at ang kanyang mga kaibigan. Isa isa silang nadulas.

Napansin nila ang kaguluhan, binigyan ito ng kaswal na tingin, at umalis. Paano kaya nila malalaman na ang nakahiga doon, napapaligiran ng mga tao, ay si Sylvia—ang babaeng inakala nilang umalis na?

Ng magising si Sylvia, natagpuan niya ang sarili sa isang hospital bed.

Ginagamot ng isang nurse ang kanyang mga sugat. “Gising ka na?”

“Bakit ako nandito?”

“Naku, nahimatay ka dahil sa low blood sugar. Isang estranghero ang nagdala sayo at umalis pagkatapos matiyak na ligtas ka. Ano ang numero ng iyong pamilya? Tatawagin ko sila para sayo."

"Hindi na kailangan," Sabi ni Sylvia, umiling iling.

Ang pag iisip lamang ng pangalan ni Nathaniel Sinclair ay sapat na upang kumalam ang kanyang tiyan.

Kinaladkad ang mabibigat na hakbang, lumabas siya ng kwarto at tinungo ang billing desk.

Hindi pa siya nakakalayo ng marinig niya ang dalawang nurse na nag uusap sa malapit.

“Narinig mo ba? Kaninang madaling araw, dinala nila ang isang lalaki at isang babae mula sa isang bar. Tila, nahulog sila sa sopa noong... alam mo... at dumapo sa mga basag na bote ng beer. Sila ay natatakpan ng mga bubog.”

“Nakita ko na! Ito ay baliw. Sino ang nakakaalam na ang mga tao ay maaaring maging ligaw sa mga araw na ito?"

"At parang pamilyar talaga yung lalaki. Parang nakita ko na siya sa TV!"

"Oo, parang pamilyar siya. Ano nga ulit ang pangalan niya? Sa tingin ko ang kanyang apelyido ay Sinclair—”

Natigilan si Sylvia sa kalagitnaan, nanigas ang kanyang katawan. Bago pa siya makapagtanong ng mga detalye, natanaw niya ang dalawang pamilyar na katawan na naglalakad patungo sa kanya mula sa malayo.

Napansin din sila ng batang nurse, mabilis na iniyuko ang kanyang ulo habang bumubulong, “Sila na yan! Gwapo sila, pero grabe, ang gulo."

Nakatitig si Sylvia kina Nathaniel at Vivian habang papalapit. Ang kanyang mga binti ay parang nakaugat sa lupa, ayaw gumalaw.

Sa sandaling iyon, nakita siya ni Nathaniel.

Sa sandaling nakita siya nito, bumitaw siya sa pagkakahawak sa braso ni Vivian.

"Sylvia, anong ginagawa mo dito?"

Mabilis na sumugod si Nathaniel, tinitigan si Sylvia pataas at pababa na may pag aalala sa mukha. “Hindi maganda ang itsura mo. Bakit hindi mo ako tinawagan?"

“At ikaw?” Mahinahong tanong ni Sylvia na umatras para iwasan ang pagkakahawak niya. "Anong ginagawa mo sa babaeng ito?"

Kumpyansa na humakbang si Vivian at inilahad ang kamay kay Sylvia. “Hi, ako si Vivian Hayes. Ako kay Nathaniel—"

Sinadya niyang ilabas ang kanyang mga salita ngunit iniwan ang pangungusap na nakabitin.

Biglang sumingit si Nathaniel, "Kaibigan lang."

Nanghina ang ekspresyon ni Vivian, ngunit tumanggi siyang umatras. Malambing na nakangiti, dagdag niya, “Kinagagalak ko na makilala ka. Ikakasal ako sa unang araw sa susunod na buwan. Sana makapunta ka sa kasal."

Sa kanyang mga salita, nagdilim ang mukha ni Nathaniel, ang matalim niyang tingin ay napupunta kay Vivian.

“Vivian, hindi ka kilala ni Sylvia. Bakit mo siya iimbitahan sa kasal mo?"

"Bweno, hindi niya ako kilala, ngunit kilala ka niya at kilala mo ako, kaya hindi ba't konektado tayong lahat?" Sagot ni Vivian na may nakakalokong ngiti.

Si Sylvia, na nahuli ang tahasang hamon, ay lumingon kay Nathaniel na may maliit na ngiti. Mahina lang ang boses niya, halos nang aasar. “Nathaniel, hindi ba orihinal na nakatakda para sa araw na iyon ang kasal natin? Sabi mo may importante ka. Huwag mong sabihin na dadalo ito sa kasal niya?"

Nag panic si Nathaniel, nadulas ang kanyang composure. Ipinilig niya ang ulo. “Syempre hindi! May business trip ako sa araw na iyon. Aalis ako ng bansa. Huwag mong masyadong isipin."

“Ganun ba?” Sagot ni Sylvia, walang pakialam ang boses nito habang ang guilty na kilos nito ay nagsasalita ng mas malakas kaysa sa kanyang mga salita.

Hindi na siya nagpatuloy, ang kanyang pasensya ay matagal ng maikli. “Well, pasensya na, pero hindi ako makakarating sa araw na iyon. Magiging abala ako.”

“Abala? Nagkataon lang."

Bahagyang ngumiti si Sylvia, matalim ang mga mata habang sumagot, "Oo, nagkataon lang na ikakasal din ako sa araw na iyon."

Ang kanyang mga salita ay tumama na parang kulog.

Natigilan si Nathaniel, puno ng gulat ang mukha niya habang nauutal, “Ano bang pinagsasabi mo, Sylvia? Na postpone ang kasal natin—”