Kabanata 3

Sa gitna ng aming paghaharap, isang imahe ang sumugod para hatakin si Liam.

“Okay ka lang ba, Liam?”

Siya ay walang iba kundi ang biyenan kong si Sally Powell. Nabalot ng pagaalala ang kaniyang mga mata nang makita nito ang namamagang mukha ng kaniyang anak. At pagkatapos ay agad siyang humarap sa akin habang nagpapakita ito ng galit na mukha.

“Layla! Paano mo nagawang saktan nang ganito si Liam? Wala ka na talaga sa sarili mo!”

“Wala nang pagasa si Mia ngayon at hindi ito kasalanan ni Liam. Kaya huwag mo siyang pagbuntunan ng galit mo!”

“At ano bang mal isa pagpirma sa organ donation form? Hindi na mabubuhay pang muli ang mga patay! Binabalak mo bang iuwi pa ang katawan nito sa inyo?”

Unti unting nawala sa lugar ang mga sinasabi ni Sally habang tumitindi ang kaniyang agresyon. Hindi ko na makontrol ang aking galit habang namumula ang aking mga mata. Dito ko na itinaas ang kaliwa kong kamay para sampalin si Liam sa kaliwang pisngi.

Natigilan siya nang sampalin ko siya nang magkasunod. Hindi rin ito inasahan ni Sally. Sumigaw siya habang tinitingnan ang mukha ng kaniyang anak. Malinaw na nasaktan ito sa kaniyang nakita.

Nanlalamig kong tiningnan ang aking kamay na namumula sa tindi ng ginawa kong pagsampal.

“Masaki tba? Mabuti kung ganoon. Tanging magulang lang ang makakaramdam ng sakit para sa sarili nilang anak.”

“Kaya lumabas ka na! Magsalita ka pa at ibabato ko na ang thermos na ito sa iyo!”

Tinitigan ako ni Sally habang nanginginig sa galit ang kaniyang mga labi. “Wala kang galang! Wala kang modong bata ka!”

Habang tumitindi ang gulo sa paligid. Hindi na mapigilan pa ni Liam ang kaniyang galit nang magdemand ito ng, “Layla, hindi pa ba sapat ang pananampal at paninigaw mo? Hindi mo pa ba nalalabas ang galit mo?”

“Pumirma ka na sa form! Wala ka nang dapat pang sabihin na kahit ano. Tumango ka na sa opisina ng doktor kanina kaya hindi mo na ito mababawi!”

Dito na niya kinuha ang aking phone habang puwersahan niyang hinahatak ang aking mga braso. Sa tulong ni Sally, dali dali nila akong kinaladkad papunta sa exit.

Nagngitngit ang aking mga ngipin habang nagpupumiglas ako nang buong lakas. Pero hindi ako makawala sa kanilang dalawa. Ito ang dahilan kung bakit sumigaw ako nang malakas.

“Dok! Mga nars! Security! May dumudukot sa akin!”

Mabilis na sumugod ang ilang mga nars pero awkward na tumigil ang mga ito nang makilala nila si Liam.

Pilit itong ngumiti. “Wala lang ito, masyado lang emosyonal ang aking asawa kaya hindi niyo na kailangan pang abalahin ang nangyayari sa amin.”

Hindi naman ako tumigil sa pagsigaw nang malakas. “Sila ang nagsimula nito! Kung hindi ninyo sila pipigilan, sisigaw ako sa buong hall at sisiguruhin ko na makikita ng mga pamilya ng bawat pasyente ang nangyayari!”

Dito na nagpalitan ng tingin ang mga nars bago sila nagdadalawang isip na umabante para paghiwalayin kami.

Nagpakita ng frustration si Liam nang pakawalan niya ako. Nakahinga naman ako nang maluwag habang tinitingnan ko ang oras.

Isang oras pa ang dapat kong hintayin bago dumating ang transfer team dito. Isang oras na lang at mailalayo ko na si Mia sa lugar na ito!

“Liam, ano ang nangyayari? Ikaw na lang ang hinihintay namin.” Isang sweet na boses na babae ang kumalat sa tensyonadong hangin. Ito ay walang iba kundi si Blair.

Buong pagmamahal niyang tiningnan si Liam at agad itong sumugod para alamin ang nagyari sa kaniya noong mapansin nito ang namamagang mukha ng aking asawa.

Agad namang napalitan ng kapayapaan ang nalusaw na galit ni Liam nang makita niya ito.

“Wala lang ito. Ayaw pumirma ni Layla sa form kaya nagkaroon kami ng kaunting pagtatalo.”

Humarap si Blair sa akin. Napansin nito ang magulo at kalat kong mga buhok.

“Mrs. Powell, brain dead na ang iyong anak. Personal ka na ring sumangayon sa pagpirma ng organ donation form para sa kaniya.

“Nagpapasalamat ang buong ospital sa inyong kabaitan at sakripisyo. Alam kong mahirap ito pero dapat mo pa ring malampasan ang iyong emosyon para magawa ito.”

“Huwag po kayong magalala, kahit wala na ang iyong anak, magpapatuloy pa rin ang kaniyang buhay sa ibang bagay…”

Malakas kong pinigilan si Blair sa nagkukunwari nitong speech. “Sinungaling ka! Hindi brain dead si Mia! Hindi tama ang diagnosis mo sa kaniya! Kalimutan mo na ang pagpirma ko sa form dahil ililipat ko na siya ng ospital!”

Inosente namang iniling ni Blair ang kaniyang ulo.

“Mrs. Powell, alam kong galit ka pero huwag mo akong aakusahan nang walang dahilan, okay?”

“Halos sampung oras kong niresuscitate ang anak mo kaya wala pa akong tulog, at marami pa akong pasyente na dapat gamutin. Iniisip mo ba na nagdodoktor doktoran lang ako rito?”

“Hinanda na namin ang lahat para sa donation, naghihintay na rin maging ang media rito. Kaya paano ko ito ipapaliwanag sa kanila?”

Nang marinig nila ito, nagbulungan ang mga pasyente at mga nars sa aming paligid.

“Isa si Dr. Lincoln sa pinakamagagaling na doktor sa ospital kaya imposibleng magkamali siya sa kaniyang diagnosis.”

“Mukhang masyado lang emosyonal ang ina ng batang iyon kaya siya gumawa ng eksena rito.”

“Gaya nga ng sinabi nila, masyado talagang nakakafrustrate ang mga taong kinaaawaan mo. Napakatindi na ng effort na ibinigay ni Dr. Lincoln para makatulong pero siya pa rin ang sinigawan ng ina ng bata. Ito ang tunay na depinisyon ng medical harassment!”

Nagpakita ng tuwa ang mukha ni Liam nang magusap usap laban sa akin ang mga tao sa paligid.

“Layla, masyado ka pang emosyonal ngayon. Pumunta na muna tayo sa opisina para makapagusap tayo nang maayos, okay?” Muli niyang itinaas ang kaniyang kamay para hatakin ako.

Dali dali naman akong umatras mula sa kaniya. “Huwag na huwag mo akong hahawakan!”

Sa tabi, nagbigay si Blair ng senyas sa mga nars na nasa kaniyang paligid.

Nang biglang magpakita ang isang security guard para hawakan ang aking mga braso at itulak ako papunta sa pader.

Humarap si Blair sa mga nars para magutos ng, “Masyado siyang agresibo. Maghanda kayo ng sedative para sa kaniya ngayundin!”