Kabanata 2

Nang maisip ko ang tungkol dito, wala na akong ibang gusto kundi sampalin ang nagkukunwaring inosente na mukha ni Liam.

“Itatransfer ko si Mia sa ibang ospital ngayundin para manghingi ng bagong diagnosis! Hinding hindi ko pipirmahan ang form na iyan!”

Napasimangot si Liam nang makita niya ang galit sa aking mga mata.

“Layla, lumagay ka naman sa lugar. Umuwi ka kagabi habang nagbabantay ako ng magdamag sa anak natin. Pinanood ko ang ginawa nilang resuscitation sa kaniya.”

“Alam kong nasasaktan ka pero ito na ang katotohanan. Kaya puwede bang kontrolin mo muna ang mga emosyon mo?”

Gumawa naman ako ng mapait na pagtawa sa aking narinig.

“Sinasabihan mo ang isang ina na kontrolin ang kaniyang mga emosyon habang nagaagaw buhay ang kaniyang anak?”

“At bakit ako umuwi kagabi, sige nga? Hindi ba dahil ito sa pagtawag ng mama mo na nagsabing nakakaramdam daw siya ng sakit sa kaniyang puso kaya dapat na akong umuwi para alagaan siya?”

Dito na nagpakita ng pagkairita ang mukha ni Liam.

“Itigil mo na ang paninisi sa amin ni Mom. Hindi lang talaga sinwerte sa buhay si Mia.”

“Sumangayon ka nang pirmahan ang form kanina. Pero agad ka pa ring nagback out ngayon. Hindi ba masyado ka lang nilalamon ng mga emosyon mo?”

Hindi ko na nagawa pang sumagot sa walang emosyon niyang pakikitungo sa akin. Ang nagiisang bagay na iniisip ko ngayon ay ang pagtransfer kay Mia sa ibang ospital para makakuha ng bagong diagnosis at treatment plan.

Ang Liam na nakatayo sa harapan ko ay hindi na ang lalaking nakikipaglaro nang nakapaa sa loob ng munti naming rental apartment, ang lalaking nakipagbasaan kay Mia sa sahig.

Itinulak ko pabukas ang pinto papasok sa opisina para dimiretso sa ICU habang dinadial ko ang isang pamilyar na numero sa aking phone.

Pitong taon akong hindi nakipagusap sa aking pamilya mula noong pakasalan ko si Liam. Ayaw na ayaw nila rito kaya agad kong tinalikuran ang yaman ng aking pamilya para magsimula ng buhay kasama ni Liam sa bagong siyudad na aming tinirhan.

Pero wala nang makakatulong sa akin ngayon kundi ang aking pamilya na palaging nakasuporta sa akin.

Nang masagot nila ang tawag, wala na akong oras para ipaliwanag ang lahat. Nauutal kong pinilit na magsalita bago ako tuluyang umiyak sa aking puwesto.

“Mom, Dad, iligtas niyo po ang anak ko. Kailangan niyang matransfer sa pinakamagandang ospital sa buong state.”

Walang pagaalinlangan na kinontact ng aking mga magulang ang pinakamagandang ospital sa state.

Nang maibaba ko ang tawag, tinitigan ko ang orasan na nakasabit sa pader.

May dalawang oras pa akong hihintayin bago makarating dito ang transfer team.

Dito na nagpapanic na nagpunta sa akin si Liam.

“Layla, ano ba ang ginagawa mo rito? Huwag ka nang gumawa ng eksena at pirmahan mo na ang form. Napagkasunduan na natin ito. Hinihintay na tayo ng buong medical team.”

Hindi ko siya pinansin habang nakatitig ang aking mga mata sa mga pinto papasok sa ICU.

Nang makita niya na hindi ako sumasagot, mas tumindi ang galit ni Liam.

“Itigil mo na ang pagtulala mo riyan! Halika na, pumunta na tayo roon. Huwag mo nang paghintayin ang mga doktor.”

Humarap at tumingin ako sa kaniya.

“Nasa ICU pa ngayon si Mia pero wala ka nang ibang inisip kundi pagkuha sa kaniyang mga organ.”

Nanginig ang mukha rito ni Liam na para bang natigilan siya sa kaniyang narinig.

“Ano bang sinasabi mo? Anak natin siya kaya paano ako mawawalan ng puso sa kaniya?”

“Pero brain dead na siya ngayon. Hindi na siya makakarecover pa. Wala na ang diwa ni Mia sa kaniyang isipan!”

“At masyado ring makahulugan ang pagdodonate niya ng mga organ sa ibang mga nangangailangan. Sinabi ni Mia na gusto niyang magkaroon ng halaga ang kaniyang buhay noong manood tayo ng mga documentary sa TV nang magkakasama. Hindi ba pagtupad sa kahilingan niya ang gagawin natin?”

Kumulo ang aking dugon ang marinig ko ito.

Ilang buwan pa lang ang nakalilipas mula noong magbigay ng suhestiyon si Liam na manood kami ng mga nonprofit documentary nang magkakasama. Naluluhang pinanood ni Mia ang mga ito. Masyadong mabait ang aking anak kahit na sa mura nitong edad.

Pero napagtanto ko ngayon na bahagi lang iyon ng kaniyang plano. Minanipula ni Liam ang kabaitan ni Mia at ang aking tiwala.

Ginamit ko ang natitira kong lakas para sampalin siya sa kanan niyang pisngi.

“Lumabas ka rito! Hindi ako aalis sa tabi ng anak ko! Walang sinuman ang may karapatang humawak kay Mia. Itatransfer ko siya sa ibang ospital!”

Napaatras si Liam sa kaniyang narinig, pinigilan niya ang pagkagulat sa kaniyang mukha habang sumisigaw siya sa aking mukha.

“Pinupuwersa mo siyang maghirap sa munding ibabaw dahil lang hindi mo siya mapakawalan. Mas mahirap pa sa kamatayan ang ipinaparanas mo sa kaniya. Ano ba talaga ang ipinaglalaban mo?”

“Unti unting manghihina ang kaniyang mga muscle, magkakaroon siya ng bedsore, at maaagnas ang buo niyang katawan habang humihinga pa ang ating anak! Bakit ba gustong gusto mo pa siyang pahirapan kaysa pakawalan siya para sa kaniyang ikapapayapa?”

Tinitigan ko si Liam na para bang hindi ko ito kilala, alam ko na ang nasa likod ng tila nasa tamang mga sinabi nito ay ang napakaingat at walang awa niyang plano.