Kabanata 2 Sinubukan Niya Akong Saktan ng Palihim

Napansin ni Alicia ang tense na pakiramdam sa paligid at ngumiti ng kaunti, lumapit na parang yayakapin ako.

“Ito pala ang nakababata kong kapatid. Welcome home,” sambit niya, masayahin ang tono niya.

Habang nagsasalita, lumapit siya sa akin na parang paru-paro, balak akong yakapin.

Pero, napaiwas ako bigla.

“Mabuti na lang at mabilis ako,” naisip ko. “Kung hindi ako umiwas, ang karayom sa kamay niya ay bumaon na sana sa akin. At dahil kilala ko ang sarili ko, ang magiging reaksyon ko ay itutulak ko siya ng hindi nag-iisip. Kung ganoon, siguradong aakusahan ako ng pamilya na inaapi ko siya dahil sa sama ng loob ko sa background namin. Iyon na ang sisiguro sa tadhana ko—paghahanda sa pagpapalayas sa akin sa bahay na ito at pagtira ko sa kalye.”

“Mapagplano talaga! Masamang bruha siguro siya sa nakaraan niyang buhay!”

Nanigas si Alicia habang palapit, ang ekspresyon niya ay naiilang na nasaktan bago siya nawalan ng balanse at tumama sa hapagkainan. Natapunan siya ng mga soup at inumin, basang-basa siya mula ulo hanggang paa.

Habang basang-basa at malinaw na nagulat, nagpapaawa siyang tumingin sa akin at nanginig pa ang boses para perpekto ang pag-arte niya. “Yunice, kinamumuhian mo ba ako? Dahil ba sa kinuha ko ang lugar mo? Naiintindihan ko, naiitindihan ko naman talaga. May karapatan ka para kamuhian ako. Pero mahal na mahal ko si Ina, Ama at mga kapatid natin…hindi ko gusto na umalis sila. Pakiusap huwag mo akong paalisin!”

Panandalian, nanatiling tahimik ang lahat, hindi sila sigurado sa nangyari. Pero tulad ng inaasahan, may naloko ng pag-arte niya.

Galit na lumapit si Harvey, batid ang galit sa ekspresyon niya. “Yunice! Anong problema mo? Bakit mo siya iniwasan? Sinusubukan ka lang niyang batiin!”

Umirap ako sa loob-loob ko. “Tanga lang ang hindi iiwas doon. Hindi mo ba nakita ang karayom sa kamay niya? Sa totoo lang, dapat sinundot na lang niya ang mata mo at inalis ang tubig sa utak mo.”

Kumurap ako ng inosente at nagkibit balikat. “Reflex lang.”

Si Alice, na basang-basa at miserable, ay sinubukan depensahan ang sarili niya. “Ina, Ama, hindi ko—”

Bago pa siya natapos, nagsalita si Harvey. “Matagal ng nasa entertainment industry si Yunice. Diyos lamang ang nakakaalam kung gaano kadumi ang puso niya! Bakit may maniniwala sa kanya?”

Yumakap si Alicia sa mga bisig niya, kita ang tuso niyang ngiti habang ginagalit ako at nakatingin sa akin.

Naghihintay lang siya na magalit ako at magsimulang sumigaw.

“Well, excuse me! Kasalanan ko ngayon na nasa entertainment industry ako? Ipapaalala ko sa iyo—ang buong pamilyang ito ay malalim na ang koneksyon doon. Ang pinakanakakatanda mong kapatid ay isang sikat na CEO, ang ikalawa mong kapatid at si Alicia ay mga aktress, at ikaw? Singer ka. Wala ni isa sa inyo ang wala sa industriyang ito.”

“Ano ngayon? Kasalanan ba ang pagiging mahirap? Kung hindi ko aksidenteng napasok ang business na ito, wala akong pera para kumain at mag-aral. Pero sige, kayo ang mga marangal, mga puro, hindi ba?”

“Samantala, ako nagkukumahog ako, nakayuko lang, nagtatrabaho ng mabuti. At bakit ako nasa C-list pa din? Dahil ayaw ko pumasok sa mga maduduming mga deal, iyon ang dahilan! Pero ang pinakamamahal ninyong kapatid? Ang tagapagmanang ipinangangalandakan ang mayaman niyang background? Nakarating siya sa tuktok sa pagkama sa mga lalake na higit pa sa kayang bilangin ng daliri ko. Pero kayong mga hangal, puro at hindi nadudungisang kayamanan ang turing sa kanya.”

“Kalokohan ang sinasabi mo!” Bago pa makareact si Harvey na mainitin ang ulo, may ibang nagsalita.

Namula si Alicia ng iduro niya ako, halos sumisigaw na. “Kalokohan ang sinasabi mo!”

“Huh?” kumurap ako, nabigla ako. “Ano ba ang sinabi ko?”

Langit ang saksi, wala akong sinabing mga salita. Oo, maaaring ginigisa ko sila ng tahimik sa isip ko, pero nangangako akong hindi ako nagsalita.

“Sinabi mo na—beep, beep, beep, beep—“ nautal si Alicia, malinaw na hindi mapakali.

Naguguluhan ko siyang tinignan. “Napano ang language settings mo? Nagcrash ba ang system mo?”

Nagsalita si Harvey, itinuloy ang sinasabi niya. “Sinabi mo— beep, beep, beep, beep, beep—”

“Ay galing. May nakakahawa bang sakit ang lahat sa pamilya Stone? Dapat na ba akong tumakas bago pa mahuli ang lahat?”

“Ngayon, kung aarte akong galit na galit, at sasampalin siya, tapos magkukunwaring mali ang akusa sa akin, sapat na ba iyon para palayasin ako on the spot ng pamilya Stone?” inisip ko.

“Harvey! Dalhin mo pabalik sa kuwarto si Alicia para makapagpahinga!” si Thomas, na tahimik na pinapanood ang kaguluhanm ay nagsalita sawakas, bakas ang iritasyon sa boses niya.

Nag-aalinlangang bumaba ang mga kamay ko. Tinitigan ako ng masama ni Alicia, at pakiramdam ko handa na siyang patayin ako on the spot.

Pero sa sumunod na sandali, namula siya ng husto at hinawakan ang lalamunan niya na tila ba nahihirapan huminga, namilipit siya sa sakit. Tila ba sinasakal siya mismo ng tadhana.

Natatakot siyang tumingin sa akin.

“Bakit mo ako tinitignan ng ganyan? Sa tingin mo ba umabot na ako sa puntong kaya ko galitin ang sinuman ng hindi nagsasalita?” sarcastic ko na sinabi.

“Huy, Harvey, bilisan mo!” umubo si Natalie at inudyok siya.

Galit na umalis si Harvey at Alicia, galit na galit ang ekspresyon nila.

Naupo ako, nagsisising nakatingin sa mga nabasag na plato sa lamesa. “Nagugutom ako. Nasaan ang pagkain?”

“Yunice, sandali lang. Naghahanda na ang kusina ng sariwang pagkain,” siniguro ako ni Natalie.

Tumango ako.

Para masira ang tensyon sa ere, iniba ni Thomas ang pinaguusapan, humarap sa nakatatanda kong kapatid. “Nagbalik na si Mr. Keller. Iniisip namin na umorganisa ng salu-salo kasama ang pamilya niya ngayong linggo para kausapin sila tungkol sa kasal ninyo ni Dory Keller.”

“Dory Keller… Bakit pamilyar ang pangalang ito. Saan ko ba ito narinig noon?” inisip ko.

Mukhang nanigas ang buong lamesa, bigla napatigil ang lahat.

Samantala, sinubukan ko tignan ang gossip-tracking system ko.

Ngumiti si Thomas at tinignan niya ang kanyang mga anak sa hapag kainan, pero mas matagal siyang tumitig sa akin kaysa sa kailangan.

“My dear Yunice, hindi ba magiging maganda maging hipag mo ang anak ng pamilya Keller?”

Tumitig ang pinakanakakatanda kong kapatid sa mga mata ko, naghihintay sila ng sagot.

Sa puntong ito, nalaman ko na ang mga magagandang mga chismis at tumango ako ng seryoso, sinabi ko, “Mukhang maganda.”

Malinaw na nakarelax ang pamilya.

Pero bago pa sila makahinga ng maluwag, tahimik ko na idinagdag sa sarili ko, “Isang duwag na niloloko at nakalalason na femme fatale—paano sila naging hindi bagay na bagay? Perpekto! Ang galing! Bagay na bagay sila sa isa’t isa!”