บังคับเป็นแฟน

ผมรวบเอวบางเข้ามาใกล้ในระยะประชิด โดยที่อีกฝ่ายก็ไม่คิดจะขัดขืนทั้งที่ถูกฝืนใจ แต่มันช่วยไม่ได้ ในเมื่อผมไม่เหลือทางเลือกอะไรให้เธออีกแล้ว

“เงยหน้าขึ้นมาสิ ก้มแบบนี้ ฉันจะจูบเธอได้ยังไง?” 

อันนาพรูลมหายใจก่อนช้อนใบหน้าขึ้นมาสบตากับผม นัยน์ตากลมโตเป็นประกาย  ทำเอาผมถึงกับสะดุดลมหายใจ ก่อนจะจูบลงไปบนหน้าผากมน จนถึงเปลือกตาที่ปิดสนิททั้งสองข้าง แล้วเลื่อนลงไปยังริมฝีปากบาง อย่างรู้สึกตื่นเต้น...

เชี่ย!คนตื่นเต้น มันจะต้องเป็นเธอสิวะ! ไหงกลายเป็นผมไปเสียได้...

ปลายจมูกของเราทั้งคู่เกยซ้อนกัน จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ตอนนี้รู้สึกว่าจังหวะการเต้นหัวใจตัวเองกำลังสั่นไหว ผิดเพี้ยนไปแทบจะทันที  และที่สำคัญอันนาน่าจะรับรู้ได้หมดทุกอย่าง เพราะฝ่ามือเรียวบางของเจ้าตัว วางไว้ตรงหัวใจของผมพอดี

ผมสอดฝ่ามือใหญ่เข้าไปรั้งท้ายทอยของเธอล็อคไว้ แล้วกดจูบลงไปบนริมฝีปากบางอย่างรู้จังหวะ ก่อนจะผละออกมาบอกกับเธอว่า

“ ซ่อนรูปก็ไม่บอกกันบ้างเลยนะ...”

เพราะผมเผลอ เลยเอามือไปกอบกุมสองเต้าของเธอเอาไว้โดยไม่รู้ตัว ถึงแม้อันนาจะไม่ขัดขืนอะไรเลยสักอย่าง แต่ผมสัมผัสได้ ว่าเธอกำลังนั่งตัวแข็งเกร็ง

“นายบอกฉันเองว่าแค่จูบกันเฉยๆ ไง นายมันขี้โกง ”  เธอต่อว่า แต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อ

“ บอกเมื่อไหร่? เธอพูดของเธอคนเดียว ฉันไม่ได้รับปากอะไรสักหน่อย ”

Rrr! Rrr! Rrr!

ผมเถียงในขณะที่มีเสียงโทรศัพท์ของเธอ ดังขึ้นมาขัดจังหวะ ผมจำต้องปล่อยเธอเป็นอิสระ เพื่อให้เธอล้วงมันออกมาจากกระเป๋ากางเกง

อันนามองหน้าจอ แล้วพอรู้ว่าเป็นใคร เธอจึงเหลือบสายตาขึ้นมองหน้าผม ผมไหวไหล่ก่อนลุกขึ้นไปหยิบบุหรี่มาจุดสูบ แล้วนั่งอยู่ใกล้ๆ เพื่อรอฟังคำสนทนาของเธอ กับคนที่อยู่ปลายสาย และถ้าผมคิดไม่ผิด มันจะต้องเป็นพี่ชายของเธอแน่นอน

ตอนนี้ไอ้อุลมันคงแทบบ้า ที่ตามหาน้องสาวของตัวเองไม่เจอ...

“ฉันกำลังอยู่กับเพื่อน ใกล้จะกลับแล้ว ”

เธอโกหกคนที่อยู่อีกฝั่ง  เพราะกำลังนั่งอยู่ต่อหน้า จึงไม่กล้าบอกความจริงออกไป

“ ทำไมพี่อุลต้องตะโกนใส่ฉันด้วยฮะ! ก็พี่มัวแต่สนใจสาวๆ แล้วทิ้งให้ฉันนั่งเหงาอยู่คนเดียว....ฮึก...พอดีเจอเพื่อน...ฮึก.ก็เลยไปเที่ยวที่อื่นกันต่อนะสิ ”

มือบางยกขึ้นปิดปากตัวเองเอาไว้ เพื่อกั้นเสียงสะอื้นที่เหมือนจะฝืนไม่ไหวและได้จะหลุดออกมา นั่นทำให้ผมต้องเบือนหน้าหนี เพราะกลัวใจอ่อนกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า

“ คราวต่อไปพี่อย่าทิ้งฉันอีกนะ ถ้าเห็นผู้หญิงอื่นสำคัญกว่าน้องอีกฉันจะฟ้องพ่อกับแม่ ฮึก...แล้วบอกว่าเป็นห่วง พูดแต่ปากพอเจอหญิงก็ลืมน้อง ฮึกๆไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย...แค่น้อยใจ ฮื่อๆๆ ไอ้พี่บ้า..ฉันเกลียดพี่อุลแล้ว ฮื่อๆ ”

สุดท้ายเธอก็ร้องไห้ออกมา ให้ตายเถอะ! ผมเกลียดน้ำตาผู้หญิง!

อันนากดสายทิ้งไป พลางใช้หลังมือปาดเช็ดน้ำตา และมองหน้าผมด้วยสายตาอ้อนวอน ก่อนจะพูดออกมา เมื่อเห็นว่าผมกำลังรอฟัง

“ ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมนายต้องทำแบบนี้ และไม่เคยรู้ด้วยว่า ระหว่างนายกับพี่อุลเคยบาดหมางอะไรกันมาก่อน แต่ยังไงเขาก็เป็นพี่ชายของฉัน ไม่ว่าเขาจะผิดหรือถูก ฉันก็ต้องเข้าข้างเขาอยู่ดี หากสิ่งที่นายทำกับฉัน มันสามารถลบล้างสิ่งที่พี่อุลเคยทำกับไว้นายได้ ฉันก็ยินดีที่จะรับความผิดนี้ไว้ ขอเพียงแต่นายอย่าทำร้ายพี่ชายฉัน...ได้ไหม? ”

“ หึ..ใจเด็ดซะด้วย...แต่ช่วยไม่ได้ในเมื่อเธอ เป็นคนเสนอความรับผิดชอบนี้ แทนคนเป็นพี่ชาย..งั้นก็ตกลงตามนั้นได้เลยนะ? ”

ผมถามกลับไป และเจ้าของใบหน้าเนียนใสก็พยักหน้ารับ แทนคำตอบกับผม  เธอคงไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่พี่ชายของเธอได้กระทำลงไป มันมากมายขนาดไหน

“ งั้นเธอก็ต้องคบกับฉัน ”

“ ทำไมฉันต้องคบกับนายด้วย? ”

“ ก็พี่ชายของเธอเคยแย่งแฟนฉันไป เธอก็ต้องมาเป็นแฟนฉันแทนไง ”

ผมปดคำโต เพราะยังไม่ต้องการให้อันนาได้รู้ว่า พี่ชายของเธอได้กระทำระยำอะไรเอาไว้กับผมบ้าง

“นายพอจะมีทางอื่นให้ฉันเลือกบ้างได้ไหม? ”

“ เป็นเมียฉันไง ”

“ หา! นายจะบ้าเหรอ!”

“ งั้นเป็นนางบำเรอ...”

ผมเสนอ แต่เธอส่ายหน้า ก่อนจะตอบกลับมาว่า

“ไม่เอา หนักกว่าเก่าอีก...ที่พูดมานั่นล้วนต้องเสียตัวให้นายทั้งนั้น” เธอว่าก่อนหลุบตาลงมองพื้น ด้วยใบหน้ารื้นแดง

“ใครๆ ก็อยากได้ตำแหน่งนี้จากฉันทั้งนั้น”

“ แต่ฉันยังไม่พร้อมนี่...”

เธอปฎิเสธทุกอย่าง ทั้งที่ผมไม่จำเป็นต้องมีตัวเลือกให้เธอเลยด้วยซ้ำ แต่ที่กำลังทำอยู่นี่ เพราะผมรู้สึกดีที่ได้แกล้งเธอกลับไป

“ไอ้นั่นก็ไม่เอา ไอ้นี่ก็ไม่ชอบ ตกลงจะเอายังไงไหนตอบมาสิ?”

“ นายกำลังแกล้งฉันอยู่ใช่มั้ย?”

“ ไม่...ฉันเอาจริง!” ผมว่าพลางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ก่อนจะพูดต่อจากนั้น

“ฉันไม่เล่น...เธอต้องการให้พี่ชายของเธอจากเป็น หรือว่าจากตายละ”

“นายเป็นกู้ภัย มีหน้าที่ช่วยเหลือคนไม่ใช่รึไงฮะตองเก้า!?”

“ ก็ใช่แหละ...แต่ยกเว้นมัน!”

ผมแกล้งขู่อันนาโดยใช้ชีวิตพี่ชายของเธอเป็นเดิมพัน ผมโกรธเกลียดอุลตร้าแต่คงฆ่ามันไม่ได้ เพราะผมเป็นกู้ภัยที่มีหน้าที่ช่วยเหลือชีวิต ไม่เคยคิดย้อนแย้ง เหมือนที่กำลังแสดงให้เธอได้เห็นในตอนนี้

“ แต่ถ้าพี่อุลรู้ เขาต้องไม่ยอมแน่ๆ ”

“ ก็อย่าให้รู้สิ เราอยู่คนละมหาลัย จะรู้ได้ไง? ”

“ หมายความว่า...ฉันอยู่มหาลัยเดียวกันกับนายงั้นเหรอ?”

“ แน่นอน ”

“ ขอคิดดูก่อนได้ไหม? ”

“ หนึ่ง...สอง...สาม...หมดเวลา..”

“ ยังไม่ถึงห้าวิเลยนะ จะบ้าหรือไง! ”

อันนาโวยวาย พลางมองหน้าผมด้วยนัยน์ตาขุ่นขวาง ถ้าไม่ขู่ให้เธอกลัวบ้าง ดูดุเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน

“ เธอไม่มีสิทธิ์มาต่อรองกับฉัน ต้องตอบว่าตกลงเท่านั้นเข้าใจมั้ย? ลุกขึ้นสิ  ฉันจะไปส่ง ”

ผมเอ็ดเธอด้วยคำพูดและสายตา  อันนาจึงลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้เอ่ยอะไร นอกจากสีหน้าที่แสดงอาการดีใจ เมื่อได้ยินผมพูดออกไปแบบนั้น