ต่อปากต่อคำ

และไม่ใช่ใครที่ไหน...

นอกซะจากนายตองเก้า เจ้าของฉายามารบรรพกาลที่ฉันเป็นคนตั้งให้

ร่างสูงโปร่งยืนพิงข้างประตูรถเก๋งคันหรูของตัวเอง...รถเก๋งที่ราคาของมันสำหรับคนธรรมดาอย่างฉัน ไม่สามารถจับต้องมันได้

นัยน์ตาเจ้าของร่างใหญ่ ที่กำลังมองตรงมาที่ฉันนั้นฉายแววประหลาด มันคล้ายกับปีศาจร้าย ที่ดูน่าเกรงขามในยามราตรี ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้า และแสดงอาการไม่พอใจออกมา โดยไม่รู้สาเหตุว่าเป็นเพราะอะไร ในจังหวะเดียวกันกับที่ฉัน ได้หันไปบอกกับหลินซีว่า

“ฉันไปก่อนนะ แล้วจะรีบกลับ ”

“เออ...ไปเถอะโชคดีว่ะเพื่อน ”

หลินซีตบไหล่ พร้อมกับพยักหน้าให้เชิงเป็นกำลังใจ เมื่อได้เห็นสีหน้ากับท่าทางเซ็งๆ ของฉัน ที่แสดงออกมาโดยไม่คิดจะปิดบังอาการ

ฉันหันมองทางด้านข้างของรถผ่านกระจกบานใส  เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างกันด้านใน ได้เงียบเสียงของตัวเองลงไป ตั้งแต่ตอนที่เราได้ออกมาจากบ้านของหลินซี  

ถึงแม้ตองเก้าจะหน้าตาดีมากแค่ไหน ก็ไม่ทำให้ฉัน อยากจะหันไปมองหน้าเขาสักเท่าไหร่ 

เราปล่อยให้ระยะเวลาผ่านไป แต่แค่เพียงไม่กี่นาที ตองเก้าก็ได้ทำลายความเงียบนี้ลง

“ยัยบื้อ! นี่เธอเห็นข้างทาง น่ามองกว่าหน้าของฉันอย่างงั้นเหรอ? ”

‘เออดิ’...ฉันอยากจะตอบเขาออกไปแบบนั้นจริงๆ แต่สิ่งที่ทำมันกลับตรงข้ามกัน

ฉันหันองศาไปมองหน้าของตองเก้า และจ้องเอาๆ ให้สมกับที่เขาอยากจะให้ฉันมอง 

ตองเก้าเป็นคนที่มีใบหน้าหล่อเหลาเอามากๆ เสียแต่ว่าปากของเขา เหมือนกับมีหมาเน่า เข้าไปตายอยู่ในนั้นรวมกันได้สักสิบตัว

“เธอจะมองหน้าฉันทำไมขนาดนั้นฮะ!? ”

เจ้าของรถคงจะหมดความอดทนอดกลั้น ถึงได้หันมาตวาดใส่ฉันด้วยน้ำเสียงห้วนตึง มันบ่งบอกถึงความไม่พอใจ ที่ผุดขึ้นมาบนใบหน้าคมคายนั่น และฉันก็รู้สึกสะใจ ที่สามารถกวนประสาทเขากลับไปได้

“เอ๊า! พอมองนายก็ว่า  เวลาไม่มองนายก็ไม่พอใจ นายจะเอายังไงกับฉันอีก ”

ฉันว่าพร้อมกับมองหน้าเขาเพื่อรอเอาคำตอบ

“ เอายังไงงั้นเหรอ?...แน่ใจนะว่าเธออยากจะฟัง”

สีหน้าบวกกับท่าทาง ที่กำลังแสดงออกมาของคนด้านข้าง ทำให้สัมผัสได้ถึงความไม่น่าไว้วางใจ

“อื้อ...ว่ามา”

แต่ฉันก็ยังทำใจกล้าไปท้าทายกับอำนาจมืด ที่แฝงอยู่ในร่างของมนุษย์ที่เป็นบุรุษรูปงาม ซึ่งมีนามว่าตองเก้าเอาซะอย่างงั้น

“ฉันให้โอกาสเธอเปลี่ยนใจ” เขาว่า โดยไม่ละสายตา ไปจากถนนด้านหน้า

“รีบพูดมาเลยดีกว่า” ฉันย้ำเขากลับไป ด้วยความมั่นใจเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์

“แน่ใจนะ?”

ตองเก้าก็ยังไม่วายใช้คำถามเดิม จนทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหงุดหงิดใจ จึงหันไปตวาดใส่

“เอ๊ะนายนี่!”

เท่านั้นแหละ...ตองเก้าถึงบอกออกมาได้

“เธอแม่ง!...ชอบทำให้ฉันแข็งค้าง"

พอได้ฟังอย่างนั้น ฉันก็สตั๊นไปเลยสิคะ...

แต่ทว่า...ยังพอจะเรียกสติของตัวเองกลับมาได้...

และอีกฝ่ายก็เหลือบตามามองปฎิกิริยาของฉันแว๊บหนึ่ง ซึ่งพอเห็นว่าฉันยังนั่งนิ่งและไม่ชิงแทรกอะไร เขาจึงได้พูดประโยคต่อไป

"ฉันอยากได้เธอตอนนี้..เพราะชุดเซ็กซี่ที่เธอตั้งใจใส่มาอ่อยฉัน มันดันกระตุ้นความต้องการอย่างแรง และที่ฉันอธิบายให้เธอฟังอยู่นี่ หวังว่าคนที่กำลังเรียนหมอ ก็น่าจะพอเข้าใจ เธอรู้ใช่มั้ยว่า เวลาที่ผู้ชายมันมีอารมณ์อยากจะซั่ม แล้วต้องทำยังไง? ”

ตองเก้าปล่อยหมัดเข้ามาใส่ จนฉันแทบจะหงายหลัง เหมือนเขากำลังลองเชิงฉันอยู่...ก็ไม่รู้สินะ

ประโยคบอกเล่ากึ่งคำถามของเขา ทำเอาฉันอยากจะกระโจนออกไปนอกรถทันที หลังจากที่ได้ฟัง ความมั่นใจที่เคยมี เห็นทีน่าจะติดลบ  

“นายมันเป็นคนที่ไม่มียางอาย หากฉันทำให้นายรู้สึกอย่างนั้นได้จริง นายก็คงจะแข็งค้างกับผู้หญิงทุกคน เช่นตอนที่นายอยู่กับผู้หญิงในร้านเหล้า นายก็ต้องคอยออกไปชักว่าวทิ้ง เพราะได้เห็นพวกผู้หญิงเหล่านั้น ตลอดเวลาเลยอย่างงั้นสิ”

ว่าเขาแล้วฉันก็สะบัดหน้าหันไปอีกทาง พลางยกมือขึ้นมาลูบใบหน้า ที่เริ่มจะร้อนระอุขึ้นมา ในตอนที่ฉันทำใจกล้าว่าเขากลับไปบ้าง อย่างที่ไม่คิดจะยอมให้กันได้ง่ายๆ และในเวลานี้ความอายอะไรนั่น ฉันคงต้องโยนมันทิ้งไป หากต้องปะทะคารมกับผู้ชายอย่างเขา

และเมื่อตองเก้าได้ฟังอย่างนั้น เขาจึงหักพวงมาลัยรถ ลงมาจอดตรงไหล่ทาง พลางหันขวับมามองฉันเชิงคาดโทษ ด้วยสายตาโกรธจัด ฉันเริ่มสะบัดร้อนสะบัดหนาว ใจเต้นราวกับกลองเพลในจังหวะที่แปลกไป

“ครั้งแรกในรถ แบบสดเลยนี่เธอยังไม่เคย...ใช่มั้ย? ” 

ตองเก้าเอ่ยถาม ในจังหวะที่โน้มหน้าเข้ามาใกล้ แล้วใช้แขนทั้งสองข้างล็อคตัวฉันไว้ ส่วนฉันก็ได้แต่ส่ายหน้าตอบเขากลับไป ขณะเดียวกันก็นั่งตัวลีบไหล่ห่อ และทำท่าหงอใส่เขาทันที เพราะหนีไปทางไหนไม่ได้แล้วนั่นเอง

หากฉันยังทำปากเก่ง ก็เกรงว่าอาจจะเข้าทางของอีกฝ่ายไปโดยปริยาย

“ฉันล้อนายเล่น แล้วนายก็แกล้งหยอกฉันเล่น เช่นเดียวกันใช่มั้ยละตองเก้า?”

ฉันก้มหน้าขณะเอ่ยถามเอากับเจ้าตัวเขาเสียงเบา เพราะใบหน้าของเราทั้งคู่อยู่ใกล้กัน จนฉันได้ยินเสียงลมหายใจ ที่คล้ายกำลังติดขัดของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน

“ฉันไม่เคยเล่น...กับใคร...”

"งั้น..ฉันขอโทษนายก็ได้"

"...ฉันไม่รับ...ไม่เอาอะไรทั้งนั้น...นอกจากเธอ...อันนา"

“ไม่นะ! ยะ...อย่า...อื้อออ...”