CHAPTER 3: PROMISE

"Sorry for keeping you waiting," Vince said.

"Kanina ka pa ba diyan? H-hindi kita napansin…" Wala sa sariling sambit ni Ashanti.

"It's windy outside. Ayokong magkasakit ka. Come on, let's go inside," aya ni Vince kay Ashanti.

Hindi naman nakasagot si Ashanti at pinagmasdan lamang si Vince. 

  

How come I didn't find him this cute this morning… Hindi ko ineexpect na may mas igagwapo pa pala siya… Wait a second… Why am I blushing?! Usal pa ni Ashanti sa kaniyang isip.

Marahang naglakad papalapit sa kaniya si Vince. Nang makalapit ay agad nitong hinila ang bewang ni Ashanti at inilapit sa kaniya. "Honey, don't you ever leave my sight. Mhm?... Lets… get married." Bulong pa nito sa tenga ni Ashanti na nagdulot ng pag taas ng balahibo ni Ashanti sa batok.

…

I can't believe I got married like this… I feel like I'm dreaming… So, this is the marriage certificate. Sambit ni Ashanti sa kaniyang isip habang hawak-hawak ang papel na nagpapatunay na kasal na sila ni Vince.

Tumigil ang kanilang sasakyan na minamaneho ni Vince sa tapat ng isang simpleng bahay. Agad na bumaba si Vince at inalayayan namang makababa si Ashanti . 

"Pasensya ka na at medyo natagalan tayo… Grabe kasi yung traffic kanina. Tara pasok na tayo sa bahay,” aya ni Vince kay Ashanti.

Hindi naman agad nakapag-react si Ashanti at para bang nilalamon na naman ng kaniyang isip. Siya na talaga ang magiging asawa ko simula ngayon… Grabe, ang pogi niya… Wait— Ashanti Gonzalez, baka nakakalimutan mong you got married by agreement!

"What's up? …Mhm… I bought this car on loan and I hope you would like it. Baka kasi hindi ka pumayag na magpakasal sa’kin kung wala manlang ako kahit simpleng sasakyan…" Hindi mapakaling sambit ni Vince. 

Nag he-hesitate na ba s’ya? Shit! Is this car not cheap enough? Hindi ba siya naniniwala that I am an assistant, an office worker? Sambit ni Vince sa kaniyang isip.

"Well, I would like to introduce myself officially to you. Nagtatrabaho nga pala ako sa isang imperial group, at tulad ng sinabi ko kanina sayo isa akong assistant ng aming CEO. Our company's welfare is very good. We can get an interest free loan. That's why I bought this car and the house on loan… Pasensya ka na kung ito lang ang meron ako ah… I hope you don't mind that I am just an ordinary office worker…" Nahihiyang usal ni Vince.

"Hoy hindi sa ganon… Sobra-sobra na nga ‘to sa totoo lang… Masyado ko ng naaksaya yung oras mo ngayong araw, pumasok ka na kaya mamaya after lunch. Baka mapagalitan ka na ng boss mo…" Nag-aalalang sambit ni Ashanti.

Napangiti naman si Vince ng makitang napaniwala niya si Ashanti. "Don't worry… I ask for a leave today. Let's go and get your luggage." 

Tumango naman si Ashanti bilang pag sangayon kay Vince. Sumakay na sila ng sasakyan at nag tungo sa bahay ng mga Gonzalez, ang bahay nina Ashanti. 

Nang makarating sa bahay nila Ashanti ay mapapansin ang pagiging matamlay ng dalaga. Bigla namang nag-alala si Vince sa biglang pagbabago ng expression ng mukha nito. 

"Ito ba ang bahay niyo?" Vince asked.

"It was… Pero ngayon, hindi ko na pwedeng tawaging tahanan ko ang bahay na ‘yan… Ku–Kukunin ko lang ang mga gamit ko…" Naka busangot na paalam ni Ashanti.

Is she on bad terms with her family? No, I don't think so. It seems complicated. Vince murmured. "Kailangan mo ba ng tulong ko? Pwede naman kitang samahan kung gusto mo," tanong pa n’ya kay Ashanti.

"Wag na… Hintayin mo nalang ako dito, kaya ko na. Babalik ako agad." Nakangiting sambit ni Ashanti at bumaba na ng kotse para pumasok sa bahay nila. Pinagmasdan lang siya ni Vince habang papasok s’ya sa bahay ng mga Gonzalez. 

This girl is a fool. You really thought I wouldn't know why you're acting this way? You're going to cry, but you act like everything is fine. Tss. I need a lot of help to figure out what she is trying to do.

…

ASHANTI

Sa likod ng bahay na ako dumaan para naman hindi ko na makasalubong yung mga tao dito sa bahay. Buti nalang at malapit lang ang kwarto ko mula dito. Nang makapasok ako sa kwarto ay inihanda ko na agad ang aking maleta at mabilis itong nilagyan ng mga damit at mga gamit ko.

Finally, makakapag paalam na rin ako sa lugar kung saan ako namulat sa loob ng twenty years. Nang matapos sa pag-iimpake ay agad kong pinunasan ang tumutulong pawis mula sa noo ko. 

It's finally done. I need to live on my own and be independent in the future. Alam kong hindi ito magiging madali pero ganon naman lagi ang buhay, hindi ba? Kailangan mo munang mahirapan bago mo malasap ang tagumpay. At ipinapangako ko sa sarili ko na hindi ako susuko hangga’t hindi ko natutupad sa sarili ko ang mga bagay na ipinangako ko. The cowardly me of the past is dead!

Papalabas na sana ako ng bahay nang bigla akong napatigil sa boses na nanggagaling sa aking likuran. 

"Hey, Ashanti."

Boses ng pinaka-iinisan kong tao sa balat ng lupa, ang madrasta ko. "Where are you going with your luggage? You are way out of line. You are not only pissing your dad off but also want to run away from home too?" Nakangising sambit nito.

"Tsk, tsk, tsk… Mom, where can she go now? Find a man to rely on?" Mapang-asar pang ani ng stepsister ko na si Monique. Tama kayo ng pagkakabasa, siya si Monique Gonzalez, ang babaeng umahas sa fiance ko na si Christian Gomez.

“If I would like to hear from a butt, I’d fart. Do not butt in next time, Monique. Teka nga, wala na ba talaga kayong magawa kundi pakielaman ang buhay ko? Hindi ba at ito naman ang gusto nyong dalawa, ang umalis ako? Para makapag reyna-reynahan na kayo sa bahay na hindi nyo naman pagmamay-ari." Inis na sumbat ko.

Mabilis namang nairita si Monique sa sinabi ko. Mukhang natamaan ang gaga. "Don't be so arrogant, Ashanti! You're getting on my nerves! Simula ngayon, hindi ka na parte ng bahay na ‘to. Isa ka ng pulubi!" Maarteng sambit ni Monique.

"Matagal na kong hindi parte ng bahay na ‘to, Monique. You don’t have to remind me again. I don’t owe an explanation from the both of you. This a waste of time." Sambit ko at tinalikuran na sila. 

Papalabas na sana ako ng biglang hilain ni Monique ang braso ko, "Ang kapal naman ng mukha mong talikuran nalang agad kami!"

"Let go!" Malakas na sigaw ko na dumagundong sa loob ng bahay. Matalas ko s’yang tinitigan habang mariin n’yang ibinabaon ang mahahabang kuko sa aking braso. "Kung hindi ka madadaan sa tingin ay ihahambalos ko sa mukha mo tong dala-dala kong maleta." Hamon ko pa sa kaniya.

Napalunok ito ng laway at dali daling bumalik sa tabi ng mama niya. Matatakutin din naman pala ang gagang ‘to. Ineeksenahan pa ako. Bago pa man ako makalabas ng bahay ay may huli pa itong sinabi ngunit hindi na ako muling humarap pa.

"I'm telling you now, Ashanti. I'm not afraid of you no matter what. You'd better remember that it's my home, not yours. From now on, your room would be my room now! Is that clear? I won't repeat myself!" Halos masira ang eardrums ko sa sobrang lakas ng boses nito.

Hindi ko na siya pinansin at patuloy na sa pag labas ng bahay. Chineck ko muna ang phone ko para tignan ang oras… nang bigla nalang akong napa sapo sa aking noo. Shit! It's half an hour already…

…

VINCE

Halos tubuan na ako ng monumento sa tagal kong nakatayo dito sa labas. As the CEO of my own company, this is my first time waiting for someone. Ako dapat ang inaantay at hindi ako ang pinag-aantay Tsk, you have to make it up to me later, Ashanti…

Napatingin ako sa harap ko ng marinig ang maingay na gulong ng maleta niya. Finally, she comes out! She looks under the weather.

"I'm ready. Let's go." Maikling sambit nito.

Did someone piss her off? Why does she look like a kid who didn't get what she wanted?

"It's cold. Get in the car. I'll take care of the luggage." Pagpepresinta ko.

"...Alright." Sambit nito at pumasok na agad ng kotse. 

Hindi manlang talaga siya nag kwento tungkol sa nangyari sa loob ng bahay nila. Well, I am very patient. You will open up to me one day… however, before that, I have to find out what had she been experienced all this years… Bakit parang bigla nalang nag bago ang dating masayahing Ashanti na nakilala ko?

"By the way, Ashanti. Since it’s already late, why don't we have dinner first bago tayo umuwi sa bahay?" Tanong ko nang makapasok ako ng sasakyan.

Pag tingin ko sa kaniya ay mahimbing na itong natutulog. She must be maxed out… “Okay, just have a good rest then.” I said while patting her head.

Nilapitan ko ito at hinawakan ang kaniyang pisngi. Nagulat ako nang bigla na lamang itong lumuha… 

Marahan kong pinunasan ang luhang tumulo sa kan’yang pisngi habang hindi pa rin maalis ang tingin ko sa inosente n’yang mukha. “Paano nila nagagawang saktan ang isang katulad mo? …Don't worry, we are married now. I promise to protect you forever. I just need you to trust me…" sambit ko bago siniil ang mainit na labi ng nag-iisang Ashanti Gonzalez, este asawa ko.