Chapter 10

Bumalik ang aking ama sa araw ng burol ng aking ina. Tinanggap ko siya pagkatapos niyang humingi ng tawad sa aming dalawa. Alam kong ito rin ang nais ni nanay, na magkaroon ako nang makakasama ngayong wala na siya.

Labis na kalungkutan ang dumalaw sa akin pagkatapos ng libing. Pumapasok pa rin ako sa klase dahil gusto ng aking ina na makapagtapos ako. 

Nalaman kong ang pera pala na ibinibigay ko sa kan'ya ay itinago niya at inipon. Plano kong gamitin iyon para sa maliit na negosyo.

Kailangan ko nang kumawala kay Arman.

Wala nang saysay ang pakikipagrelasyon ko sa kan'ya. Wala na ang aking ina. 

"Thanks God, nakipagkita ka na rin sa akin. I've been calling you pero hindi mo sinasagot. Ang sabi ng tatay mo ay nagkukulong ka raw sa kwarto. Why is he even there? Hindi mo na dapat siya tinanggap." 

Pinuntahan ko siya sa hacienda upang sana'y makipag-usap pero dinala niya ako sa paborito niyang restaurant.

Tiniklop ko ang aking kamao upang kontrolin ang pagkainis na aking nararamdaman sa huli niyang sinabi. Sanay na akong pinapakialaman niya ang personal na buhay subalit hindi ngayon.

Simula nang mawala si nanay ay nawalan na rin ako nang pakialam kung magagalit ba sa akin si Arman sa mga araw na hindi ako nagpapakita o nakikipag-usap sa kan'ya.

Kaya siguro hindi ko na rin kayang hayaan na may masabi siyang hindi maganda tungkol sa aking ama, na natitirang pamilya ko ngayon.

"Nagbago na siya." Gusto ko pa din magtimpi dahil malaki pa rin ang naitulong niya sa amin ni nanay.

"Sa akin ka na tumira sa hacienda.Let's live in. Doon din naman tayo patungo," maotoridad niyang sabi.

Umiling ako. Wala nang dahilan para magtiis ako sa piling niya. Sa loob ng higit isang taon ay halos siya na ang nagkontrol sa buhay ko. Lahat iyon ay tiniis ko para sa pagpapagamot ni nanay.

Nangunot ang kan'yang noo kasabay ng pagngisi, animo'y isang biro na hindi ko siya susundin ngayon.

"Simula ngayong gabi sa hacienda ka na tutuloy. If you're afraid about your father, 'wag ka na mag-alala I'll give him a business, a car, money and everything he needs. Basta sa akin ka na."

Paulit-ulit kong sinasabi na mabait si Arman at maalaga, pero nararamdaman kong ikinukulong niya ako. Wala akong karapatan na magdesisyon para sa sarili ko hanggang hindi dumaraan sa kan'ya at wala ng rason para hayaan ko iyon.

"Gusto mo ba talaga ako?" 

"No. I love you. Kaya nga gusto na kitang makasama." Hinuli niya ang kamay ko subalit bago niya pa man ito madala sa kan'yang mga labi ay pwersahan ko itong binawi.

"Talaga? Bakit pakiramdam ko parang binibili mo na ako kay tatay? Hindi ganyan ang pagmamahal Arman."

Tumawa siya nang nakakaloko.

"What do you know about love? Bata ka pa, pero hindi magtatagal ay mauunawaan mong ganito ang pagmamahal Cassandra. This is the definition of love."

"Pagmamahal ba'ng matatawag ang ginagawa mo sa akin? Hindi mo ako binibigyan ng pagkakataon para magdesisyon para sa sarili ko!"

"It's the best for you!" Tumayo siya at naglakad palabas.

Alam kong galit na siya dahil ito ang unang pakikipagtalo ko sa kan'ya.

Sinundan ko siya hanggang sa kotse. Gusto ko nang tapusin kung ano man ang mayroon kami. Bukod sa hindi ko siya tunay na mahal at nakokonsyensya na rin akong gamitin ang perang mula sa kan'ya.

"Arman, ayoko na-"

"Ano ba'ng problema mo?" nangangalaiti niyang tanong kasabay ng paghampas sa kan'yang manibela.

"Sinubukan kong mahalin ka pero hindi talaga iyon ang tinitibok ng puso ko. I'm sorry pero tapusin na natin ito." Hindi ko alam ang tamang mga salita upang sabihin iyon, dahil sa kahit anong paraan ay alam kong masasaktan ko siya 

Umiling siya.

"What do you want? A car? A house? Gusto mo ba maglibot sa buong bansa?"

Pinagmasdan ko siyang mataranta nang umiling ako. Kinuha niya ang kan'yang cellphone at may kung anong tinipa doon. Hanggang sa tumunog naman ang sa akin.

Naglipat siya ng malaking halaga ng pera sa aking bank account.

"Arman, hindi ko kailangan ng pera mo!" Nakakalungkot na iniisip niyang mayroon akong katumbas na halaga ng pera.

"Then what? I can give you everything Sandra, lahat. Just stay with me."

Hinuli niya ang aking kamay subalit hinila ko ito pabalik.

"Ayoko na Arman. Malaki na ang naitulong mo sa amin ni nanay pero wala na siya. Ayokong patuloy na lokohin ka kapalit ng pera at mga luhong ibinibigay mo sa akin. Hindi mo ako deserve Arman. Mayroong babaeng magmamahal sa'yo ng tunay at lubos at hindi ako 'yon."

Unti-unting namula ang kan'yang mga mata tila gusto nitong lumuha pero pinipigilan niya. Alam kong nasasaktan siya pero ito ang nararapat. 

"No. Kapag sinabi kong sa akin ka, akin ka!"

Hindi ko maunawaan ang emosyon na namumutawi sa kan'yang isipan. Ngayon nama'y galit siya.

Mahigpit niyang hinawakan ang manibela at in-start ang makina ng kotse. 

"I'm sorry Arman." Akmang bababa na ako nang ni-lock niya ang pinto sa aking tabi upang hindi ko ito mabuksan.

Binalot ako ng kaba nang makita ang litid ng ugat sa kan'yang mga kamao at matalim niyang mga titig sa akin.

Walang pasabi niyang pinaharurot ang kotse. 

"Arman!" Isinuot ko ang aking seatbelt at mahigpit na humawak sa gilid ng aking upuan.

Mabilis ang pagmamaneho niya na para bang doon niya ibinubuhos ang galit na nararamdaman para sa akin.

"You know how much I love you! Akin ka Sandra. You're mine. Please 'wag mo akong iwan!" Pumiyok siya hudyat ng pagtulo ng kan'yang luha.

Gusto kong maawa sa kan'ya subalit nananaig ang takot ko sa paraan ng kan'yang pagmamaneho ngayon.

"Itabi mo na ang sasakyan parang awa mo na." Hindi ko namalayan na maging ako pala ay humihikbi na rin.

Nagbago muli ang ekspresyon ng kan'yang mukha. Tila ito nahimasmasan ng makita ang takot sa aking mga mata.

Bumagal ang kan'yang pagmamaneho.

"I'm sorry," mahina niyang sabi. Kinuha niya ang kamay kong mahigpit pa rin na nakakapit sa gilid ng upuan.

Hinagkan niya ito, pilit akong pinapakalma.

Mabagal niyang itinabi ang sasakyan habang ginagawa iyon. Subalit bago pa man kami makarating sa gilid ng daan ay isang malakas na kalabog mula sa likuran ng sasakyan ang huli kong narinig pagkatapos ay dumilim na ang aking paningin.