Bumalik na agad kami sa office at nagpunta sa canteen para kumain. Habang kumakain. “kelan kayo lilipat?” Tanong ni Trevor. “Mamaya na siguro.” Sabi ko“Susunduin ko na kayo , ako na ang maghahatid sa inyo.” Sabi nya pero naaalala ko na baka ihatid kami ni Dylan. “Uhm baka kasi ihatid kami ng nagpatuloy sa amin.” Sabi ko.“Uhm sige , Sabi nya kaya natuwa ako dahil parang bumabalik na uli ang closeness namin ni Trevor.Nang matapos kaming mag-lunch, bumalik na kami sa trabaho. Habang naglalakad kami sa hallway, bigla kaming nakasalubong ni Doc Dylan."Xena!" Doc Dylan shouted, his voice laced with anger. "Why are you late? You're fifteen minutes late, you know that?"Trevor and I stopped in our tracks. I turned to Dylan, his brow furrowed, his gaze fixed on me. "Doc Dylan, sorry po," I said. "May inasikaso lang po ako.""What were you doing?" he asked. "Is that more important than your work?""Doc Dylan, hindi naman po," I said. "Pero kailangan ko pong ayusin 'yun.""What needs
"Xena, wait!" Sigaw niya. Parang medyo mas malumanay na ang boses niya kaysa kanina.Napahinto ako, tapos humarap. "Ano po 'yon, Doc Dylan?""Uhm, I just wanted to... uhm..." Parang naghahanap siya ng tamang salita. "I'm sorry about earlier. I was... I was just stressed.""Okay lang po," sabi ko, sinubukan kong magpanggap na okay lang talaga. Hindi ko alam kung naniniwala ako sa kanya, pero ayoko nang pahabain ang awkward moment."Uhm, I was thinking..." He cleared his throat. "Since you're going home now, I can just give you a ride.""Naku, Doc Dylan, okay lang po, may masasakyan naman ako," sabi ko, sinubukan kong tumanggi ng maayos. Ayoko namang makasama siya mag-isa sa kotse, lalo na nangyari kanina baka isipin niyang sumusobra na ako sa pang aabala sa kanya. Atsaka naiinis ako sa ginawa nya kanina, sa sinabi nya."No, it's fine," he insisted. Parang mas matatag na ang boses niya ngayon. "I'm already going that way anyway. Just hop in."Tinitigan niya ako, at napansin ko na bahagy
Habang inililipat namin ang mga gamit, parang nararamdaman ko na nasa gitna ako ng isang silent battle. Si Dylan, todo effort na i-impress ako, parang ang dali-dali niyang buhatin ang mabibigat na gamit, at lagi niyang sinisiguro na hindi ako ang gagawa ng mabibigat na trabaho. Si Trevor naman, tahimik lang pero efficient, tumutulong sa mga kapatid ko na ayusin ang mga gamit nang walang reklamo.Nagsisimula nang ma-awkward ako. Hindi ko alam ang gagawin ko kaya hindi ko nalang sila pinansin sa mga weird nilang ikinikilos."Xena, you need to take a break," Dylan said, placing a hand on my shoulder. "You've been working hard all day.""Okay," I said, trying to smile. "Kukuha lang ako ng tubig."Lalabas na sana ako ng kusina para kumuha ng tubig nang biglang may kumatok. Si Nika, na abala sa pag-aayos ng kusina, ang nagbukas."Delivery for Xena!" the delivery guy announced, holding 3 large pizza boxes."Ah, okay. Thank you," Nika said, taking the box. Sobrang excited naman ang mga kapati
Dylan Asher del Valle’s POVThe air was thick with the scent of beer and smoke, a familiar aroma that clung to the dimly lit bar. The worn leather booths, a testament to countless nights of laughter and secrets shared, surrounded us. The low hum of conversation and the clinking of glasses created a comforting background noise. It was a familiar haven, a place where we could be ourselves, where we could talk about anything, even the most complicated things, like my current dilemma. Nagi, Miguel, and Azriel, my best friends since college, were gathered around me, their faces illuminated by the flickering candlelight. It was a Friday night ritual, a chance to unwind after a long week and share whatever was on our minds."Dude, you're stressing me out," Azriel said, taking a swig of his beer. "You've been talking about this Dating Experiment for weeks now, and you still haven't found a partner for Xena?""I know, I know," I said, running a hand through my hair. "Nakakabaliw na.
Kinabukasan, halos hindi ko namalayan kung paano ako nakarating sa ospital. Parang autopilot lang akong gumalaw—nag-asikaso ng files, sumagot ng tawag, at nag-coordinate sa mga doktor. Pero kahit anong gawin ko, hindi ko maiwasang maisip ang nangyari kahapon.Mas lalo lang akong kinabahan nang makatanggap ako ng memo."Meet me at my office at 5 PM. - Dr. Del Valle."Napangiwi ako. Alam kong may kinalaman ito sa napag-usapan namin, pero hindi ko inakalang magiging ganito kabilis.Dumating ang alas-singko, at kahit gusto kong magpanggap na hindi ko nakita ang memo, wala akong lusot. Kailangan kong humarap.Pagpasok ko sa opisina ni Doc Dylan, hindi lang siya ang nandoon.Nasa harapan niya si Doc Aiden Castillo, Psychiatrist at legal adviser ng ospital. Matangkad, laging maayos ang ayos, at may presensyang hindi mo gugustuhing hamunin."Miss Celeste, upo ka po," malamig na sabi ni Doc Aiden.Dahan-dahan akong naupo, hindi mapakali.Doc Aiden placed a folder on the table and opened it. "W
Pagkatapos ng ilang minuto ng pormalidad, dumiretso na si Aiden sa paliwanag tungkol sa unang stage ng experiment."The first task is simple: a casual conversation over a meal. Just the two of you, in a setting that allows for natural interaction," sabi niya habang sinusuri ang tablet niya.Napataas ang kilay ko. Casual conversation? Ano 'to, recitation?Napansin ko ang bahagyang pagngisi ni Dylan habang nakahalukipkip. May kung anong pakulo na naman siyang iniisip, sigurado ako."Then I’ll be the one to choose the venue," aniya.Wala pa akong nasasabi, pero alam ko na. Alam kong may ginagawa na naman siyang paraan para subukan ako. At hindi nga ako nagkamali.Ang susunod na nangyari? Nasa harap ako ngayon ng isang napakamahal na restaurant na ni sa panaginip, hindi ko naisip pasukin. Golden chandeliers, carpeted floors, classical music—isang tipikal na lugar kung saan kumakain ang mayayaman na walang ibang problema sa buhay kundi kung aling wine ang babagay sa steak nila.Napahinga a
Matapos ang ilang araw, muling nag-set ng meeting si Aiden para i-announce ang susunod na stage ng dating experiment.Nasa conference room ulit kami ni Dylan, parehong walang emosyon habang nakikinig kay Aiden na parang excited pa yata kaysa sa amin."The second stage is a classic romantic date," aniya habang pinapakita ang details sa tablet niya. "Dinner at an intimate setting, followed by a walk under city lights."Halos maduwal ako sa cheesy description."Let me guess," sabat ko. "Kasama rin ba ang slow dance sa ilalim ng buwan habang may violin sa background?"Napangisi si Aiden. "Depende kung gusto niyo."Napairap ako."That won’t be necessary," malamig na sagot ni Dylan, pero halatang wala siyang problema sa kahit anong terms ni Aiden.Ako lang ba ang may problema rito?Huminga ako nang malalim. Hindi ko alam kung sino ang nag-imbento ng ideya na ang date ay dapat may city lights, dinner, at ambiance na parang nasa pelikula. Ano bang silbi nito?"You look unenthusiastic," puna n
Day off ko mula sa nakakapagod na trabaho sa ospital, akala ko makakapagpahinga na ako nang tahimik—pero nagkamali ako.Pagpasok ko pa lang sa bahay, sinalubong ako ni Cindy na may malawak na ngiti sa labi, para bang may nalaman siyang juicy na chismis."Ate Xenaaaa~" buntong-hininga niyang tawag sa akin, may halong panunukso sa boses.Napakurap ako. Ano na namang trip nito?"May gusto akong itanong," dugtong niya, sabay lapit sa akin na parang may itinatagong kalokohan.Bago pa ako makaiwas, lumabas mula sa kusina si Mama, may hawak na baso ng tubig. Sa hindi ko maintindihang dahilan, may kakaibang ningning sa mga mata niya."Ang gwapo pala talaga ng doktor mo, anak," biglang sabi ni Mama.Halos mabilaukan ako sa sariling laway."Ha?!" Napataas ang boses ko sa gulat."Huwag ka nang magkaila!" sabat ni Cindy, nangingiti. "Nakita ka ni Nika kahapon! Kasama mo raw ‘yung Dylan na ‘yon, hinatid ka pa sa malapit!"Putek.Nanigas ako sa kinatatayuan ko. Hindi ko naman ikinagulat na may maka
Dylan's POVAyoko ng ganito.Hindi ko gusto ang pakiramdam na ito—na para bang may kung anong bagay na bumabara sa lalamunan ko habang pinagmamasdan ko siya mula sa kabilang bahagi ng hall.Xena was laughing. Too freely. Too openly. At ang mga lalaking nasa paligid niya? Tangina, parang mga lobo na handang lapain ang atensyon niya.My grip tightened around the wine glass I was holding. Wala naman akong karapatang magalit, hindi ba? Wala akong dapat ipagselos. Pero putangina, bakit parang gusto kong sugurin ang bawat lalaking kumakausap sa kanya?My gaze locked onto her—she was wearing that damn dress. The one that hugged her body too perfectly, making it impossible for anyone not to stare. And believe me, these men were staring. Mas matagal pa kaysa sa dapat. Mas matagal kaysa sa kaya kong palampasin.I clenched my jaw. I needed to calm down."Doc, kanina ka pa nakatitig."Aiden’s voice snapped me out of my trance. He was standing beside me, arms crossed, a knowing smirk on his face.
Sa Office:Dumating ang araw na hindi ko na kayang balewalain si Dylan. And I had to admit it—his presence, the way he was always there, was starting to affect me in ways I didn't want to admit.As usual, nandoon siya sa office, nauupo sa malaking leather chair niya, habang ako naman sa maliit kong desk, abala sa paperwork. Pero kahit ako’y abala, hindi ko maiwasang mapansin siya. Alam mo yung pakiramdam na alam mong may nakatingin sayo, pero kahit wala siyang ginagawa, he’s doing something?Minsan, nakakainis.“Dylan,” I started, masyado nang mahirap hindi makapag-comment. “Hindi ba’t sobra-sobra na yung kape mo? Tapos asukal pa!”Si Dylan ay mukhang hindi na apektado sa mga comments ko. I was used to it by now. Pero today, for some reason, parang gusto kong gawin siyang mas aware sa unhealthy habits niya.“Kape pa more, Xena,” sagot niya, with that laid-back, almost teasing grin that made my heart skip a beat. “Paborito ko eh.”Hindi ko napigilang mag-roll ng eyes. "Hindi pwedeng ga
XENAI could feel my chest tightening as Dylan's gaze pierced through me. His presence... it was overwhelming. Para bang hindi ko na kayang magtago, hindi ko na kayang pigilan ang lahat ng nararamdaman ko.Ang hirap, Dylan. Ang hirap.Bakit ba siya laging nandiyan? Bakit ba ako laging tinutukso ng pakiramdam ko na parang siya lang ang may alam sa mga galaw ko, sa mga iniisip ko?I tried to pull away from him, but his proximity made everything seem impossible. His words echoed in my mind, like a broken record—I won’t let you go this time.Sana nga hindi na lang siya nandiyan. Sana nga hindi ko na lang siya nararamdaman.Ngunit hindi ko kayang magtakip, hindi ko kayang magsinungaling pa. Ang lakas ng kabog ng puso ko, parang may humihila sa akin, palapit sa kanya—kahit ayokong lumapit. Hindi ko alam kung tama pa ba ang ginagawa ko. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag sinabi ko na...Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag harapin ko ang totoo.Dahil baka mawala ako.Bumuntong-hi
XENAHirap na hirap akong mag-isip. Hindi ko na alam kung anong nangyayari sa katawan ko. Isang parte ng utak ko ang nagsasabing "Huwag, Xena, huwag mong gawin 'to," habang ang puso ko naman ay parang sinasabi na gusto ko na lang sumunod kay Dylan—pumayag, magpahulog.Pero…Nang magtama ang mga mata namin, naramdaman ko ang magkaibang emosyon na naglalaban. Gusto ko siyang itulak palayo, pero ayokong mawala siya. Gusto kong magtakbuhan, pero ayokong iwan siya.His breath was still so close, hovering, making me tremble all over. Pero hindi ko pa kayang magpatawad sa sarili ko. Hindi ko kayang bitawan ang lahat ng pag-iwas ko.At bigla…Ding-dong.Napahinto kami pareho. Tumigil ang lahat—ang tunog ng hininga niya, ang init na nararamdaman ko mula sa katawan niya, ang kalituhan na sumasakop sa utak ko… lahat biglang naglaho nang marinig ko ang tunog ng bell.Napamura ako sa loob-loob ko. Kailangan ko ng oras. Kailangan kong mag-isip. Pero ngayon… may dumating na delivery?Dylan immediate
Chapter 108XENAHindi ako gumalaw.Dahil kung gagalaw ako, alam kong may mangyayari.Ramdam ko ang bawat segundo ng tensyon sa pagitan namin—ang paraan ng pagtitig ni Dylan, ang lalim ng titig niya na parang hinuhukay ang pinakatago-tago kong lihim.And worse? I could feel him.Yung init ng katawan niya, yung kamay niyang nakahawak pa rin sa pulso ko—hindi mahigpit, pero sapat para pigilan akong lumayo."Xena," aniya, mahina pero matigas. "Ano'ng tinatago mo sa akin?"Napalunok ako. Hindi ko alam kung paano ako nakakatayo pa. Parang nagiging putik ang mga tuhod ko sa sobrang kaba."Wala—" Nanginginig ang boses ko.Dahan-dahan siyang yumuko, mas lumapit. Shit. SHIT."Sigurado ka?" Bulong niya, halos bumabangga na ang ilong niya sa akin.I could feel his breath—warm, teasing, dangerous.Napapikit ako saglit. Hindi pwede. Hindi pwedeng bumigay ako.Pero paano kung..."Dylan, I—"Hindi ko na naituloy.Dahil bigla niyang binitiwan ang pulso ko... para lang igapos ang kamay niya sa bewang
XENAHindi ko alam kung ilang segundo kaming nanatiling gano’n—nakaharap sa isa’t isa, walang kumikilos. Pero ang puso ko? Grabe kung maka-rambol sa dibdib ko."Ayaw mo ba?" muling tanong ni Dylan, bahagyang yumuko para mas makita ako nang mabuti.I swallowed hard. Ayan na naman siya sa pagiging intense!Dapat ko siyang paalisin. Dapat ay tumanggi ako.Pero bakit hindi ko magawang isara ang pinto?Bakit ang tanging nagawa ko lang ay ang lumingon sa kama ko—at walang kahulugan ang kilos na ‘yon, pero biglang pumasok si Dylan."Hoy! Wala pa akong sinasabi!" bulong ko, pero hindi niya ako pinansin.Oh. My. God.Masyadong malapit si Dylan.Masyadong mainit ang kamay niyang nakahawak sa pulso ko.At masyadong delikado ang paraan ng pagtitig niya sa akin—para bang sinusuri ang bawat hibla ng emosyon ko, hinihila palabas ang lihim na pilit kong itinatago.Ilang beses akong napalunok, pero hindi ko magawang umatras.Lalo na nang dumikit pa siya nang kaunti.I could feel the warmth of his body
CHAPTER 106XENAHindi ako makatulog.Ewan ko ba. Siguro dahil ang daming gumugulo sa isip ko.Or maybe... dahil sa isang lalaking ilang pinto lang ang layo mula rito.Napabuntong-hininga ako at pumikit nang mariin, pilit na pinapakalma ang sarili. Hanggang ngayon, hindi pa rin mawala sa katawan ko ang pagod—o ang sakit—pero hindi ko naman puwedeng sisihin ang kahit sino kundi ang sarili ko.Walang may kasalanan kundi ako.Ako ang pumayag.Ako ang bumigay.Ako ang nagpahawak.Napakagat-labi ako at niyakap ang sarili habang nakahiga, pilit na tinatanggal sa isip ko ang mga bagay na dapat nang kalimutan.Pero paano kung hindi ako lang ang nakalimot?Paano kung... hindi niya talaga maalala?I clenched my fists. Napapikit ako nang mahigpit. "Tama na, Xena. Matulog ka na."Pero habang tahimik ang paligid, biglang may narinig akong mahina."...Xena..."Nanlaki ang mga mata ko.Napabangon ako mula sa kama at napatitig sa direksyon ng pinto.Doon galing ang boses.Dylan.Muling lumakas ang ti
DYLANMay kulang.Hindi ko alam kung ano, pero simula pa kaninang umaga, may bumabagabag sa utak ko. Parang may isang bagay na hindi ko maalala—isang piraso ng puzzle na hindi ko matukoy kung saan eksaktong nawawala.Naramdaman ko iyon habang nasa biyahe pa lang kami ni Xena papunta sa opisina. Nang tingnan ko siya kanina, para siyang may dinadalang bigat. Hindi ko masabi kung ano, pero hindi iyon normal.She was acting… strange.At hindi lang dahil nag-aalitan kami.She was avoiding me.Hindi halata kung hindi mo siya kilala, pero sa tagal ko na siyang kasama, kabisado ko na ang kilos niya. Alam kong may itinatago siya.And that bothered me more than I was willing to admit.Damn it.Napabuntong-hininga ako at nagpakawala ng iritadong tawa. I leaned back on my office chair, rubbing my temples. Hindi ko gusto ‘to—ang pakiramdam na parang may hindi ako alam. I hated being left in the dark.I tried to shake it off, pero habang lumilipas ang oras, mas lalong bumibigat ang pakiramdam ko. M
CHAPTER 104XENANapakunot-noo ako habang pinagmamasdan si Dylan. Ang weird niya. Kanina pa siya tahimik habang kumakain, pero halatang may bumabagabag sa kanya. Ilang beses ko siyang nahuling nakakunot ang noo, at parang mas madiin pa yata ang paghiwa niya sa bacon kaysa sa dapat."May problema ka?" tanong ko, habang sinisiksik sa bibig ko ang last bite ng omelet.Hindi siya sumagot. Ni hindi man lang ako tinignan."Hoy, Dylan," tawag ko ulit. "Ano bang problema mo?"Ibinaling niya sa akin ang malamig niyang tingin. "Wala."Agad akong napairap. Napakabilis naman ng sagot niya. Sabi ko na nga ba eh. Alam kong may bumabagabag sa kanya, pero dahil ang pride ng lalaking 'to ay mas mataas pa sa presyo ng gasolina, wala akong makukuhang matinong sagot."Hindi mo naman ako kailangang tingnan ng ganyan kung wala kang problema," sarkastikong sabi ko."Eh ikaw?" biglang balik niya. "Ano naman problema mo?"Napaatras ako sa upuan, hindi dahil sa takot, kundi dahil sa sobrang random ng tanong ni