Halos mangalahati ko na ang isang bote ng alak ng makaramdam ako ng antok na labis kong ipinagpasalamat. Kahit papaano tuloy-tuloy ang tulog ko hanggang sa magising ako kinaumagahan.Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nagiging maayos naman ang kalagayan ni Trexie. Nakita ko din kung paan
CHARLES POV"Po? Anong sabi niyo? Kapatid?" gulat na tanong ni Trexie. Halata sa mukha nito ang hindi makapaniwala. Kaagad akong tumango."Oo Trexie! Kapatid mo si Kuya Charles mo. Kami ang tunay mong pamilya!" narinig kong sagot ni Mama Ashley. Nasa likuran namin ito at hilam ng luha ang kanyang mg
"Trexie...anak...salamat! Akala ko talaga magagalit ka sa amin eh. Kabaliktaran sa naiisip namin kanina ng ama mo ang nagiging reaksyon mo ngayun. Akala namin kamumuhian mo kami." umiiyak na sagot wika ni Mama."Hindi po. Hindi dapat ako magalit sa inyo. Katunayan, masaya ako. Sa kabila ng hirap ng
CHARLES POVDinner time. Tahimik kaming kumakain sa hapag kainan. Hindi nakaligtas sa paningin ko ang palipat-lipat na tingin sa amin ni Francine habang kumakain. Bakas sa mukha nito ang pagtataka."Kumain ka Trexie, kailangan mong magpalakas. Darating bukas si Doctora para tingnan ang kalagayan mo.
CHARLES POV"Ano ba ang kasalanan ko bakit pinaparusahan ako ng ganito? Naging mabait naman akong anak pero bakit nasasaktan ako ngayun? Bakit napakasakit tanggapin ang lahat? Kanino ako nanggaling? Sino ang tunay kong mga magulang?" umiiyak na wika nito sa akin. Sa isang iglap biglang nawala ang m
CHARLES POVKitang kita ko ang pag-aalangan sa kilos ni Francine habang naglalakad kami pabalik sa loob ng mansion. Hindi ko na napigilan ang sarili ko. Muli kong hinawakan ang kamay nito kaya naman napatitig ito sa akin. Kaagad ko itong ngintian at pinisil ang kanyang palad. Gusto kong ipadama dit
CHARLES POVNatuloy din ang pamamasyal at masasabi ko na isa ito sa hindi ko makakalimutan na masayang araw ng buhay ko. Ito ang kauna-unahang nakasama ko na buo ang pamilya ko. Kumpleto kami at may bonus pa. Walang iba kundi si Francine.Alam kong mali ang nararamdaman ko sa kanya. Kahit ako nagugu
"Bakit ang tagal naman yata nila?" narinig kong tanong ni Mama ng mapansin ko na isa-isang nagsidatingan na ang aming orders na pagkain. Muli kong sinipat ang suot kong relo at nagpasyang tumayo. "Pupuntahan ko na lang po muna sila sa bookstore. Baka masyadong nalibang ang dalawang iyun at hindi na