"Salamat po! Isa lang naman ang gusto kong mangyari..iyun ay makatakas kay Dominic at sa mga tauhan nito. Papatayin nila ako kapag makita nila ako kaya natatakot ako. Mahigpit na ipinagbabawal sa bar na iyun ang sumuway sa gusto nila. Simula ng ibininta ako ni Tita sa kanila, pag-aari na nila ako."
TRIXIE MAE POVHindi ko maiwasan na alalahanin ang lahat ng nangyari sa akin...........Nagmamakaawa akong tumitingin kay Tita Sabel habang iniaabot sa kanya ang isang bundle ng pera na taglilibuhin ng kausap nitong staff ng bar. Hindi ako makapaniwala na nagawa ako nitong ibinta kahit na paulit-uli
Isang malakas na putok ang umalingawngaw habang patuloy ako sa pagtakbo. Bigla kong naramdaman ang biglang pagkabasa ng aking tagiliran at ng hawakan ko iyun kaagad akong napapikit sa sakit. Pero hindi pa rin sapat iyun para huminto sa pagtakbo. Nagkubli ako sa mga sasakyan na nadaanan ko hanggang
TREXIE MAE POV"Hi! Ako nga pala si Francine...ako iyung muntik ng nakabangga sa iyo!" wika nito. Nahihiya kong tinanggap ang pakikipagkamay nito sa akin. Utang ko pala sa kanya ang buhay ko."Trexie Mae po. Pasensya ka na sa abala." sagot ko sa nahihiyang boses. Kaagad naman itong tumawa na siyang
CHARLES POVLaking pasalamat namin dahil ligtas na nakalabas ng hospital si Trexie. Ayaw pa nga sanang pumayag ng Doctor nito dahil sariwa pa ang kanyang sugat pero sinabi namin na sa mansion na lang ito magpapagaling. May personal Doctor ang aming pamilya kaya siya na ang bahalang tumutok sa kalaga
Halos mangalahati ko na ang isang bote ng alak ng makaramdam ako ng antok na labis kong ipinagpasalamat. Kahit papaano tuloy-tuloy ang tulog ko hanggang sa magising ako kinaumagahan.Mabilis na lumipas ang mga araw. Kahit papaano nagiging maayos naman ang kalagayan ni Trexie. Nakita ko din kung paan
CHARLES POV"Po? Anong sabi niyo? Kapatid?" gulat na tanong ni Trexie. Halata sa mukha nito ang hindi makapaniwala. Kaagad akong tumango."Oo Trexie! Kapatid mo si Kuya Charles mo. Kami ang tunay mong pamilya!" narinig kong sagot ni Mama Ashley. Nasa likuran namin ito at hilam ng luha ang kanyang mg
"Trexie...anak...salamat! Akala ko talaga magagalit ka sa amin eh. Kabaliktaran sa naiisip namin kanina ng ama mo ang nagiging reaksyon mo ngayun. Akala namin kamumuhian mo kami." umiiyak na sagot wika ni Mama."Hindi po. Hindi dapat ako magalit sa inyo. Katunayan, masaya ako. Sa kabila ng hirap ng