Chapter Two

Yaena POV.

Maaga akong gumising kahit sobrang sakit ng katawan ko. Pinilit ko talagang bumangon para ipaghanda siya. It's Saturday, May 31, my husband's birthday. At dahil sabado, of course wala siyang pasok. Anyway, kahit di naman siya pumasok okay lang naman. Siya din kasi ang nagmamay-ari ng kompanya kaya ewan ko ba kung bakit napaka- workaholic niyang tao. Mas madalas pa siyang magbabad sa office niya kaysa uwian ako. Sabagay, mas pipiliin talaga niyang manatili roon kaysa makasama at makita ako. Kulang na nga lang magdala siya ng mga damit nya at doon na tumira.

Naghahanda na ako nang lulutuin ng marinig ko ang yabag ng mga paa nya sa hagdan. Di pa man ako nakakapagsalita ay inunahan na niya ako.

“Anong ginagawa mo? Bakit andami mong lulutuin?” malamig at walang gana niyang tanong. Ngumiti lang ako kahit na medyo kinakabahan. Hindi ba niya naalala na birthday nya ngayon?

“Happy Birthday! Ipagluluto sana kita ang paborito mong adobo. Mukhang nakalimutan mo na atang birthday mo ngayon.” Kahit na kinakabahan ay nagawa ko pa ding sumagot sa kanya ng hindi nauutal.

“Pupunta ba sila Mommy dito mamaya?” tanong niya habang kumukuha ng baso sa lalagyanan.

“Hindi raw sigurado eh pero hahabol daw” nakangiti ko pang tugon sa kanya. Nakakapagtaka nga na kahit malamig ang pakikitungo nya sa akin ay kinausap nya ako ng matagal. Actually this is the first time na kausapin nya ako mg matagal simula ng magsama na kami sa iisang bubong. Lagi kasi siyang nagmamadaling umalis tuwing umaga at late na matulog ‘pag gabi.

“ Pakisabi sa kay Mommy, wag na sila humabol. Hindi din naman ako magc-celebrate dito”. Yung kaninang ngiti at pananabik ko sa knaya ay napalitan ng kalungkutan. Ang bilis nya akong saktan sa simpleng salita lang. Ang bilis nyang bawiin yung kasiyahan na nararamdaman ko. Pero hindi, kailangan kong ipakitang hindi ako naaapektuhan sa mga sinasabi nya. Kailangan kong ipakita na malakas ako.

“ Sayang naman yung lulutuin kong handa para sayo. Sabi pa naman ni Mommy, masarap daw ako magluto sige ka” tila proud ko pang sabi kahit ang totoo ay gusto ko ng umiyak.

“ Wala akong pakialam kung ikaw pa ang pinakamagaling o pinakamasarap magluto. Di naman kita inutusan. Kung gusto mo kainin mo lahat ng lulutuin mo, itapon, ipamigay or what basta wala akong pakialam” Gusto ko ipakitang malakas ako at di nasasaktan sa mga binibitawan nyang salita pero hindi ko talaga kaya. Tuluyan ng dumaloy ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan.

“ A-ano ba yan, ang aga-aga pinapaiyak mo ako, Cyver. Birthday mo pa naman tapos ito ang agad ang bungad mo sa akin” nakangiti kong sambit habang pinupunasan ang mga luha gamit ang aking mga kamay. Hindi na rin niya nagawang sumagot sa akin dahil umakyat ulit siya sa kwarto niya.

Yes, sa kwarto niya. Matagal na kaming nagsasama pero never kaming nagkatabi sa iisang kama. Never din naming ginawa yung bagay na yun. Nakakalungkot ngang isipin na dapat normal lang na gawin iyon ng mag-asawa pero siya mismo ang umiiwas sa akin. Ni kunting dikit lang ng mga balat namin ay tila nandidiri na siya. Parang akong may sakit na nakakahawa na ayaw nyang lapitan at kausapin ng matagal.

Nawalan na ako ng ganang magluto pero dapat kong isipin na para ito sa kanya. Dapat maganda ang mood ko ngayong araw kahit sinira na niya. Dapat masarap pa din ang luto ko kahit sobrang pait ng mga salitang binibitawan niya. Pinili ko ang buhay na ito kaya dapat panindigan ko. Kung may dapat mang sisihin sa nangyari, wala din namang iba kundi ako.

Abala pa ako sa pagluluto ng mapansin bumaba si Cyver. Nakaayos ito. Bagong ligo at nakasuot nang formal attire. Bagay na bagay talaga ito sa kanya. Ang gwapo-gwapo nyang tingnan kahit sobrang seryoso ng mukha. Saan kaya siya pupunta? Sabado ngayon, dapat nandito lang siya sa bahay dahil sa pagkakaalam ko wala siyang pasok every Saturday and Sunday. Dapat nagpapahinga sya.

“Saan ka pupunta Cyver? Uuwi ka ba ng maaga? Sayang naman yung handa kung di ka—”

“ Wag mo na akong hintayin. Marami akong gagawin.” Agarang sagot niya sa akin kahit di pa ako tapos sa sasabihin ko.

“ Pe-pero sayang naman yung pagkain. Tsaka—”

“Wala akong pakialam! Tang*a Yaena, di ka ba nagsasawa? 3 years mo nang ginagawa ‘to! Di ka pa din ba nadadala? Paulit-ulit na lang tayo!” Hindi naman pasigaw yung binitawan nyang salita pero napaiyak pa din ako. Nasaktan pa din ako. Oo nga pala, hindi nga pala niya kinakain mga luto ko kahit minsan. Naniwala kasi ako na baka kahit papaano tikman nya mga luto ko this time. Na kahit paano ma-appreciate man lang niya mga effort ko sa kanya pero mali na naman ako. Nagpadala na naman ako sa maling akala.

Tuloy-tuloy na itong umalis ng bahay at kahit pasakay na siya ng kotse ay hinabol ko pa din ito. Hinawakan ko pa ang braso nya ngunit di man lang siya lumingon. Agad itong sumakay ng kotse.

“ H-hihintayin pa din kita Cyver. Hihintayin pa din kita kahit sobrang tagal pa” sambit ko sa kanya ngunit malamig na tingin lang ang ipinukol nya sa akin. Hindi na siya nag-aksayang sagutin ako, Pinaandar na niya ang kotse at mablis na pinaharurot ito. Naiwan akong mag-isa sa malaki at maganda naming bahay. Malaki nga pero dalawa lang naman ang nakatira. Mali, ako lang pala nakatira dahil hindi naman sya nag i-stay ng matagal. Maganda nga pero di naman masaya. Maganda nga pero impyerno naman ang buhay naming dalawa. Ang hirap pala talaga magmahal ng taong may mahal na iba. Ako.ang legal pero ako itong humihingi ng oras at atensyon sa kanya. Ako itong pinagsisiksikan ang sarili sa taong ni minsan di nakita ang halaga ko bilang asawa.

Time check, 7pm. I've already prepared. Nakaayos na ako. Naayos ko na din ang table. Napakaromantic ng ginawa ko kung tutuusin. Yung tipong katulad sa mga pelikula't palabas na nagd-date ang mga bida. May mga bulaklak, kandila, tugtog, may tarpaulin pa. Nakadress pa nga ako ng pula kasi sabi nila kapag suot mo daw ang iyon meaning masaya ka. Pero bakit di naman ako masaya? Kanina pa ako naghihintay pero wala pa din sya. Kanina pa ako nakaupo sa upuang nilaan ko para sa aming dalawa pero wala pa din sya. Natutunaw at malamig na din ang ibang pagkain na inihanda ko para sa kanya pero wala pa sin sya. Mauubo na ang mga kandilang sinindihan ko pero wala pa din ang presensya nya.

Pero hindi, kahit anong mangyari, maghihintay ako. Hihintayin ko pa din siya baka kasi natraffic lang, nag overtime. Basta ganun. Wala pa akong planong tumayo sa kinauupuan ko nang bigla kong marinig ang busina ng kotse sa labas ng bahay. Excited akong lumabas ng bahay sa pagkakaakalang siya iyon. Hindi pala.

“ Hoyy Yaena, wala ka ba talagang balak i-invite ako sa birthday ng asawa mo?” pagtatampo niyang tanong sa akin at agad-agad akong niyakap.

“ Hindi ko kasi alam na naauwi ka na dito. Kumusta ang US, Blaire?” balik kong tanong sa kanya. Nakakamiss din siyang kasama. Blaire is my College friend back then and alam nya ang tunay na status namin ni Cyver. Sya at si Wendy lang ang mga kaibigan kong babae.Nakakapagtaka ngang wala si Wendy eh. Sabagay busy yun sa mag-aral ng Doctor tapoa itong si Blaire fashion designer na sa US. Ako? Heto nakatunganga sa bahay. Kung hindi sana nangyari ang gabing yun, baka nagpro-proceed na ako ng Law. Yun kasi sana pangarap ko eh.

“Okay lang naman, baka gusto mo akong papasukin sa bahay nyo? Medyo sarcastic nyang tanong. Sanay na sanay na ako sa ugali nya kaya alam ko kung sarcastic ba o hindi ang mga binibitiwan nyang salita.

“ Anyway, umuwi na ba yung hinayupak mong asawa? Nakita ko sya sa Restau kanina eh. Kasama nya si Angela” sambit niya sa akin pagkapasok sa loob ng bahay.

“ A-ano? Magkasama sila ni Angela?” paninigurado ko. Para akong binuhusan ng malamig na tubig sa sinabi ni Blaire. So kaya pala di pa sya umuuwi? Kaya pala di man lang tumawag or nagtext sa akim.

“ Alam mo Yaena, matalino ka pero ewan ko ba bat ang bobo-bobo mo pagdating kay Cyver. Kailan ka ba matatauhan huh? Maganda ka naman, kung tutuusin andaming nagkakagusto sayo pero bakit nagtitiis ka kay Cyver? If I were you,iiwanan ko na sya” Nababagot na sambit niya sa akin.

“Papagalitan mo na naman ba ako? Please wag muna ngayon. Kain na muna tayo” tanging sagot ko na lamang sa kanya. Mukhang nakuha naman niya ang gusto kong sabihin kaya di na siya nagsalita pa ulit.

Tumagal din ng isang oras ang kwentuhan namin ni Blaire bago nagpasyang magpaalam na. It's already 11:30 pm, ilang minuto na lang matatapos na ang birthday nya pero wala pa din sya. Naiwan na naman akong mag-isa. Kinakapa ang mga bagay bagay na nangyari sa buhay naming dalawa.

What if di ko sila sinira? Abogado na kaya ako? Sila kaya ang magkakatuluyan? Andami kong what if sa buhay pero hanggang what if nalang talaga. Sabi ko hihintayin ko syang makauwi pero mukhang wala talaga syang balak umuwi. 1:45pm na pero wala pa din sya. Hindi na niya birthday. Tamad akong tumayo at pumunta ng kwarto hanggang sa nakatulog na ako habang umiiyak. Hindi ko na nagawa pang iligpit ang mga nasa mesa. Pagod na ako. Gusto ko nag magpahinga. Nakakapagod syang hintayin. Ang sakit-sakit nyang mahalin.