My heart was gasping with a range of feelings as I entered the cold courtroom. Ngayon araw ay tuluyan na namin tatapusin ni Lucas ang pagsasama na akala ko ay mapupuno ng pagmamahal ngunit puno na pala ng pagtataksil.As I looked on th other side, I saw my ex-husband's arm wrapped around his affair waist. I feel my blood boil with disgust and I want to pummel them into a pulp.Sa aking tabi ay si Dylan na nagpumilit na samahan ako rito, kahit na sinabi ko naman sa kaniya na kaya ko ng kontrolin ang aking nararamdaman kung ano man ang makita ko, ngunit ngayon ako nagpapasalamat at hinayaan ko na siyang samahan ako."I'm just here." Marahan niyang hinaplos ang aking kamay. Ngumiti naman ako sa kaniya para hindi na siya masiyadong mag-akala sa akin.As we sat prior to the judge, the courtroom filled with anticipation. The proceedings started, but I was distracted. Hindi ko maiwasan isipin na ito na iyon. Ang dating asawa ko ay tuluyan ng hindi magiging akin. Hindi ko rin maiwasan na sim
I smiled and wave my hand a little to those cameras around as I and Dylan got out of the car. It's already the night to remember, Mr. Suarez grand party. I was wearing a simple black dress that had an open back with a small slit, and a pair of heels. Bagay na bagay ang kulay ng suot namin ni Dylan sa kung ano magaganap ngayon dito sa party. Kailangan handa kami sa pagluluksa namin mamaya sa magiging reaksyon ni Lucas.Napahawak ang aking isang kamay sa braso ni Dylan ng tuluyan na kaming nakapasok sa loob. As we go inside the room brought me into an awe, with its gold, marble, and glass chandeliers and walls. Nakakamangha talaga ng labis ang kagandahan, lalo na ng iikot ko ang aking paningin at makita ang mga bisita na talaga naman kabilang sa mga tanyag sa kani-kanilang big achievements sa industriya."Ms. Gomez! I'm glad you didn't let me down," Mr. Suarez said as he came over from where he was greeting people to give me a hug. "Of course, I won't do that, Mr. Suarez. By the way
"Of course..." Mas lumakas pa ang bulungan. "Ano ba talaga? Totoo kaya ang mga iyan?""Kawawa naman ang mga nagtra-trabaho sa kompanya niya.""So, disappointing.""Of course, I'm not!" pagpapatuloy ko."Sinungaling! Iyang babae na iyan talaga ang may pakana ng lahat ng ito. Simula ng hiwalayan siya ni Lucas ay ginugulo niya na ang buhay namin," pag-entra ni Roxanne. Habang hindi na naalis pa sa aming gawi ang mga camera man. "How dare you try to ruin me, Dianna. Hindi ko akalain na kaya mo lahat gawin ito. Bakit hindi ka na lang umamin." Nilaro ko ang dulo ng aking buhok, kunwari akong napabuntong hininga ng malalim."Ano naman ang dahilan ko para guluhin ang buhay niyo, Lucas? Mayroon ba?" patay malisya na tanong ko sa kaniya."Posible talaga na gawin mo ito, dahil hindi mo matanggap na niloko kita, na naghanap ako ng ibang babae, at dahil na rin ako ang sinisisi mo kung bakit nalaglag ang anak natin!""Oh my!" reaksyon ng mga nasa taong nasa paligid."Ang mga ganiyan na lalaki dap
Inayos ko ang aking hairpin sa bandang gilid ng aking buhok, at saka ko dinampian ng kaunting make up ang aking pisngi bago tuluyang bumaba sa aking kotse at saka pumasok sa isa sa mga elegante na kompanya ni Mr. Suarez. I walked up to the front desk and was greeted with a courteous grin by the receptionist."Good day, Ma'am. How may I help you?" magalang na tanong niya sa akin. Tumikhim ako at sandali na inikot ang aking paningin. "I am looking for Mr. Suarez. I am Dianna Gomez." The front desk agent glanced at her computer before nodding. "Yes, Ma'am! He's actually waiting for you. Diretso lang po kayo sa way na ito, then iyong pinakadulo po na room ang opisina ni Mr. Suarez.""Thank you." Nang makarating na ako sa may harap ng opisina ay kumatok ako, ilang sandali lamang ay bumungad na sa akin si Mr. Suarez. "Oh, Dianna! I'm glad you're here. Come in." I looked around his office. It's so nice, with those trophies, medals and certificate frames everywhere. Sa isang klase ng ta
Panibagong linggo ang dumaan, tambak ang naging gawain ko ngayon sa trabaho kaya naman bagsak na ang aking mga balikat. Kinuha ko ang susi ng bahay, ngunit nagtaka ako kung bakit nakabukas na ito. Pagbukas ko ng pintuan at paghakbang ko papasok ay nagulat ako ng makita ang mga tao na hindi ko inaasahan na narito."Ma? Pa?" Kinusot ko pa ang aking mga mata, ngunit napamulat din ako kaagad ng maramdaman ko ang yakap nila sa akin."W-What are you doing here? I mean, bakit hindi niyo ako sinabihan na uuwi pala kayo rito sa Pilipinas?" gulat pa rin na tanong ko sa kanila. Nang magtama ang aming mga mata ni Mama ay nakita ko ang paga-alala roon. Muli niya akong yinakap ng mahigpit. "Nagpupumilit ang Mama mo, ako rin naman ay sinamahan ko na siya pauwi, dahil gusto ka namin makausap," saad ni Papa. Umupo muna kami sa may sofa, ibinaba ko ang aking mga gamit."Dianna, we are so worried about you. Nabalitaan na rin namin ang mga nangyayari rito, lalo na iyong naganap sa grand party ni Mr. Sua
As the hand on my mouth was removed from mine, I immediately look at my back to see who dared to do such a thing."What the heck, Lucas?!" Mas inayos niya ang suot na salamin at saka makailan ulit na lumingon sa paligid. "Dianna, I need to talk to you." Hinawakan niya ako sa aking braso ngunit tinabig ko ang kaniyang kamay. "Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, huh?" madiin na tanong ko sa kaniya. Hinila niya naman ako muli sa gilid."Dianna please, kailangan ko ng tulong mo." Napasinghal ako."Kahit mamatay ka na ay wala ka makukuha na tulong sa akin!" "Please, Dianna. Tuluyan na babagsak ang kompanya ko kung hindi mo ako tutulungan. Marami na ang nagresign. Nawalan na sila ng tiwala sa akin ng dahil sa demonyo na Norman na iyon.""The board of directors are asking me to find someone new investor that is capable of buying the substantial shares. But I can't afford losing my company. Hindi ko kaya na iba ang magmay-ari ng lahat ng pinaghirapan ko. Kaya nakikiusap ako sa iyo, Dianna. I
Hawak ko sa aking kamay ang aming VISA ni Dylan. Narito na kami sa may airport, dahil ngayon na ang flight namin patungo sa New York. Marahil napansin niya ang aking pagkabalisa ng bahagya kaya naman sandali siyang napahinto sa paglalakad."Are you alright?" Gumuhit ang paga-alala sa kaniyang mukha. Tumango ako at tipid na ngumiti."Ayos lang ako Dylan. Hindi ko lang maiwasan na isipin kung ano ang naghihintay sa atin sa New York. I mean, we have business there. At sabi sa akin ni Papa ay pwede ko rin naman daw doon abalahin ang sarili ko." Lumapit siya sa akin at saka hinaplos ang ibabaw ng aking mga kamay."Don't worry, okay? Nandito lang naman ako." Ngumiti ako sa kaniya."Thanks, Lucas.""So, let's go?" Tumango ako sa kaniya.As we are already on our seats inside the plane. I glanced outside and take a deep breath. Sa pag-alis namin dito sa Pilipinas ay susubukan ko na limutin lahat ng masasakit na ala-ala na mayroon ako. At sana nga, maging sapat ang dalawang taon para tunay ng m
Napapikit ako ng muli ko malanghap ang simoy ng hangin sa Pilipinas. Makalipas ang dalawang taon ay nandito na ako muli. It just really a little bit sad how I need to leave my homeland just to move on. I just hope that the time I spent on New York will not be wasted for nothing.Napagtanto ko na nakaidlip pala ako ng suminag sa aking mukha at papalubog na sikat ng araw. Mula sa aking tabi ay nilingon ako ni Dylan."You seemed tired. Kanina pa dapat tayo nakauwi kaya lang ay ang tagal ng usad ng traffic," sambit niya. Ngumiti naman ako at bahagya na nag-unat."Sinabi mo pa. Hindi naman na bago ito. Bum'yahe tayo ng umaga pero taghali o kaya naman ay hapon na tayo makakauwi." As the car started to move forward a little bit, as my heart felt a warmth of belonging as I took in the recognizable sights and noises outside the car window."What are you feeling, Dianna?" maya-maya ay tanong sa akin ni Dylan."Of course, I felt tired and sleepy.""I mean, what if you immediately cross paths wi
Hindi ko alam ang eksakto na aking mararamdaman. Basa ang aking mga pisngi ng ihinto ko ang aking kotse sa garahe ng bahay. Matagal-tagal pa bago ako lumabas dito dahil hanggang ngayon pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at lupa. Napahilamos ako sa aking mukha. Hindi ko mapigilan na maiyak lalo na at tuluyan na nga nawala sa akin si Dylan, ni hindi niya man lang nalaman na magkakaroon na kami ng anak na dalawa.Alam ko na kasalanan ko ang lahat kung bakit siya nakipaghiwalay sa akin. I can't blame him for that. Kahit na gusto ko man siya sundan sa Hongkong ay ayoko na maging makasarili na naman ako. Marahil mas makakabuti nga kung malayo muna siya sa akin para hindi na rin siya masaktan pa. Bagsak ang aking mga balikat ng humakbang ako sa harap ng pintuan ng bahay. Binuksan ko ito, pagkatapos ay pinindot ang switch ng ilaw. Namilog ang aking mga mata, umawang ang aking labi at nanginig itong muli ng makita ko kung sino ang lalaki na nakatayo roon, may hawak na mga bulaklak,
I took a deep breath, as I decided to call him. It's just so stupid of me to believe that I can handle the fact that I'll no longer have someone like Dylan Rios in my life. But then, despite the multiple attempt to call him, I didn't get a chance to reach him again.Isa itong gabi na puno ng pagsisisi ang aking damdamin. Nakasandal ako sa dulo ng aking kama habang nakalagay sa ibabaw ng aking hita ang isang box kung saan namin ini-ipon ni Dylan ang ilan namin mga litrato na kuha namin sa New York at sa iba pa na bansa kung saan kami noon nagbakasyon. In a cemetery where my unborn child is buried in, I put down my head and slowly caresses its tombstone. Gumuhit ang lungkot sa aking puso. "Sorry baby...""Your Mom had been a monster. Ang tanga ko para isipin na magiging proud ka riyan sa akin sa heaven. Siguro nga ay ikinakahiya mo na ako riyan." Mapait ako na napatawa. "Your father hurt me so much, and the pain he inflicted to me grew into anger, and that emotions turned me into som
"Ako ba talaga ng nasa puso mo o ang dati mo pa rin na asawa?" malungkot na tanong niya sa akin."Dylan, totoo na—" Yumuko siya at pinahiran ang kaniyang pisngi na nabasa ng kaniyang mga luha. "Nangako ako sa iyo na susuportahan kita sa lahat, na hindi kita iiwan." I see the pain the way he looked at me. He knew how much my heart was broken—he saw my scars yet he still tried to comfort me. But I am the one who's hurting the person who saved me. "A-And I'm really sorry, Dianna..." Tumulo ang panibagong luha sa aking mga mata. Hinawakan ko siya muli sa kaniyang mga braso."Sorry because I can't fullfil my promise anymore. Mahal na mahal kita, alam mo iyan. Pero masiyado na kasing masakit.""Ang sakit makita na iyong taong mahal mo ay hindi pa rin tuluyan makalimot sa lalaki na sinaktan lang siya. Ang sakit magmahal ng babae na tila hindi pa tapos mahalin ang unang lalaki na minahal niya kaysa sa akin." "Ang hirap makipag-kompetensya. Ang hirap-hirap, Dianna.""N-No, Dylan..." Mahigp
Ipinagpatuloy ko ang pagpapahirap sa kanila. Bawat araw ay naiibsan ang aking pagod sa tuwing nababalitaan ko ang mga bagong ganap sa kanilang buhay. Mula sa magandang bahay ay sa cheap na motel na sila tumitira. Ngunit sa lahat ng mga nangyari sa kanila ay ang balita na mayroon ninakaw si Roxanne sa isang tanyag na shop ang siyang hindi ko malilimutan. Ilan lamang iyon sa ebidensya na naghihirap na talagang naghihirap na sila. "Yaya, sino ba iyan?" tanong ko, pagkatapos ko lumabas sa opisina ko sa aking bahay at nakarinig ng ilang sigawan. "Ma'am, may dalawa po na tao na nagpupumilit kayo makausap." Nangunot ang aking noo. Sinulyapan ko ang relo sa aking kamay. Maga-alas-nuebe na ng gabi."Sige, yaya. Ako na ang bahala." Naglakad na ako patungo sa pintuan at doon ko naabutan si Lucas at Roxanne na nagtatalo pa. "Ano ang ginagawa niyo rito? Gabing-gabi na, hindi ba kayo nahihiya sa mga kapit-bahay ko at dito pa kayo naga-away?" "Sabi ko na sa iyo, Lucas. Hindi na dapat tayo pumun
Nasa daan na ako patungo sa aking kompanya. Ngayong araw ay balak ko muna pagtuunan ng pansin ang mga mahahalaga na meetings ko sa mga bagong investors. Muli ay sumulyap ako sa aking relo, may isang oras pa marahil bago ako makarating sa kompanya.Sa pagbalik ko muli ng aking tingin sa kalsada ay naging mabagal ang aking pagmamaneho ng mapansin ang kumpulan ng tao at ang traffic sa kabilang lane ng kalsada."Anong mayro'n?" bulong ko pa sa aking sarili. Ibinukas ko ang bintana at saka ko nakita ang isang pamilyar na kotse. It was Lucas' prized possession, a symbol of his former wealth.Itinabi ko sandali ang aking sasakyan pagkatapos ay pinanood ko kung paano makipag-away si Lucas sa repo man. Ang kaniyang mukha ay namumula na dahil sa galit, mataas din ang tono ng kaniyang boses na pati mga ibon ay napapalipad palayo. He was gesturing wildly at the car, clearly desperate to stop it from being taken away. Hindi ko napigilan na matawa sa kung ano ang aking nasisilayan ngayon. Ang lalak
"To what do I owe this unexpected visit?" Sinalubong ko ang madilim na tingin niya sa akin."Hayop ka, Dianna. Ikaw ang dahilan kung bakit naghihirap kami ngayon!" mahina ngunit madiin na sambit niya pagkatapos ay mahigpit ako na hinawakan sa aking braso. "Bitawan mo ako, Lucas," may banta na utos ko sa kaniya, ngunit hindi siya nakinig."Wala ka ba konsensya ha? Dahil sa mga pinaggagagawa mo ay nadadamay ang anak namin." Napakagat ako sa aking sarili ngipin, dahil ayaw niya ako bitawan ay ako na ang nag-alis ng kaniyang kamay sa aking braso."Ah, alam mo naman pala iyang salita na iyan. Bakit, Lucas? Kayo ba na konsensya sa lahat ng ginawa niyo sa akin? Hindi naman, so bakit ko ibibigay sa inyo ang tahimik at masarap na buhay na gusto niyo kung ipinagkait niyo iyon sa akin?""The tables have turned already. Ayaw niyo iyon, time niyo ito para mag-shine.""Hindi ako nagbibiro, Dianna." Tumaas ang aking kaliwang kilay. "Oh, bakit? Sino ba ang may sabi na nagbibiruan tayo rito, Lucas? W
"Mommy, mommy, I am hungry!" Iyak ni Reanna ang aking narinig mula sa speaker. Sumandal ako sa aking swivel chair at ipinagpatuloy ang panonood."Reanna, don't annoy me, okay? Ang sabi ko pumunta ka sa kusina. Open the refrigerator and find anything to eat there!" Nag-umpisa na magdabog si Reanna."Roxanne, ano ba 'yan?""Ito naman kasing anak mo, iyak ng iyak. Halika na nga!" Sandali na naputol ang kuha ng camera at nagpatuloy lang ito sa banda kung saan sakop ang kusina nila. Pinanood ko kung paano buksan ni Roxanne ang kanilang refrigerator. "Shit! Lucas!""Lucas, come here!" "Roxanne ano ba, nakita mo na na naghahanap pa ako ng pwede ko pasukan na trabaho dahil parang may sumpa na palagi na hindi ako natatanggap.""Just come here, Lucas! Look!" Nakita ko na rin si Lucas, halos matawa ako sa itsura ng kaniyang mukha. Napahimas siya sa kaniyang batok at sandali na mariing napapikit. "M-Mommy, sakit na tiyan ko..." "Manahimik ka, Reanna ah! Makakatikim ka sa akin. Pumunta ka sa k
Panibagong araw ang sumalubong sa akin. Hawak ko sa aking kamay ang dalawang folder kung saan nakalagay ang mga dapat na matapos na gawain ni Lucas. Ilang hakbang na lamang sana ay maibibigay ko na ito sa kaniya ng makita ko si Roxanne."Nasaan iyong babae na iyon?!" "Roxanne, huwag ka mag-eskandalo rito." Nakita ko kung paano siya hilahin sa gilid ni Lucas. Maingat naman ako na lumapit pa at nagtago sa bandang gilid. "At bakit hindi? Inaagaw ka sa akin ng Dianna na iyon!" Lumingon muna si Lucas sa paligid bago bahagyang yumuko at lumapit kay Roxanne."Huwag mo sirain ang plano ko, Roxanne." Napasandal ako sa pader na nasa aking bandang likod. "Siguraduhin mo lang, Lucas. Hindi mo gugustuhin na magalit ako." Sandali na napapikit ng kaniyang mga mata si Lucas. "Oo nga! Kaunti na lang naman na panahon, sa tingin ko ay malambot pa talaga ang puso niya para sa akin." "Oh, ito! Ako ang nagluto niyan." Kinuha iyon ni Lucas."Sige na, umalis ka na! Baka sa halip na matapos ko kaagad ang
I broke away for air, my breath hitched and I closed my eyes. And after some seconds our eyes met again, he kissed me deeply and I closed my eyes once more. Our tongues intertwined.Ang mababaw na halik ay lumalim, mas dumikit pa ang katawan niya sa akin kaya naman napahiga na ako sa kama. Muli niya akong hinalikan, ngunit sa pagkakataon na ito ay naramdaman ko na ang mainit niyang dila sa loob. Ang init na aking nararamdaman ay mas lalong nagliyab."M-May I?" nanginig pa ang kaniyang boses ng itanong ito sa akin, ang klase ng kaniyang tingin ay tila ba nanghihingi ng permiso sa kung ano man ang kaniyang gagawin. Ngumiti ako sa kaniya at saka tumango.He took my clothes off as I pulled his shirt over his head. I felt him move underneath me. We were both breathing heavily by the time he rolled us over so that I lay on top and began to fondle my breasts. I moaned and grabbed his back."I love you, Dianna... I love you so much.." bulong niya ng tumapat ang kaniyang labi sa aking bandan