Chapter 3: Piercing Eyes

The case took them years.

Dalawang taon ang lumipas at wala pa rin lead sa nangyaring pagkawala ni Pierce.

The first month was hard for Phoebe. Halos gabi-gabi siyang umiiyak at namumugto ang kaniyang mga mata kinabukasan.

She even hired private investigators to solve her husband’s missing case but they couldn't find them. Not even a single clue!

Habang tumatagal ay mas lalong namamanhid ang sistema ni Phoebe.

Mas lalo siyang nagduda nang maging ang pamilya ni Pierce ay hindi na niya macontact.

Pierce’s Dad is in Paris. Iyon ang huli niyang nakuhang impormasyon.

May sakit ito at umalis ng Pilipinas para maipagamot sa ibang bansa. Pagkatapos maoperahan ay pumunta sa Paris.

She couldn't get a hold of it.

Ilang buwan lang simula nang mawala si Pierce ay nagsialisan din ang pamilya nito. Ang tanging namamahala sa kompanya nila ay si Train Castellani.

That man is from Italy. She already met that man, once or twice, pero pabalik-balik ito sa Italy kaya minsan niya lang makita.

For months, Phoebe’s Mom was forced to take the position as an acting-CEO. Hindi siya makapagtrabaho ng maayos kaya hindi muna siya pinagtrabaho.

A year later and her Dad died.

She was not even in her right mental state when her Daddy passed away. Maayos na ang kalagayan nito pero bigla itong nanghina at kinailangan isugod sa ospital.

Ilang araw lang sa ospital ay binawian na rin ito ng buhay.

The grievances in her heart are overflowing.

She lost her husband… and then, her Dad.

Hindi niya alam kung dahil ba sa wala siyang pagpipilian o dahil nagi-guilty siya kaya bumalik siyang muli sa pamamahala ng kompanya.

Her Mom’s grieving for losing her husband. Alam niya ang pakiramdam ng mawalan ng asawa kaya pinilit niya ang sarili na magpakatatag at pinagpahinga muna sa bahay ang kaniyang Mommy.

May anak na si Penelope kaya hindi ito maaaring mamahala ng kompanya. Hindi rin pwede si Kevin.

At the end, it has to be her.

“Ma’am?” Untag ni Reanne nang makitang tulala na naman siya.

“Yes?” Binalingan niya ito.

“We will have a meeting this afternoon, Ma’am Phoebe.” Paalala nito.

Tiningnan niya ang mga papeles na nasa kaniyang kamay.

Hindi niya pa iyon tapos na basahin at natutulala na naman siya.

Muntik niya pang makalimutan na may meeting sila mamayang hapon.

Huminga siya ng malalim.

“Yes, Reanne. Remind me that again later.” Bilin niya.

Ibinaba ni Reanne ang hiningi niyang kape at naglakad na ito paalis nang mapansin na wala na siyang ipag-uutos.

Ibinalik niya ang tingin sa mga dokumentong hawak at ikiniling bahagya ang ulo.

Kung mawawala ang kompanya ay tuluyang babagsak ang kaniyang pamilya. She doesn't want to admit it, pero alam niyang nakasasalay na naman sa kaniya ang kaniyang pamilya.

Muling bumukas ang pinto, pumasok si Reanne.

“Mr. Train Castellani will join the meeting, Ma’am Phoebe. Tumawag ngayon lang ang kaniyang sekretarya.”

Tumitig siya sa babae.

Ang kompanya ni Pierce at ang kaniyang kompanya ay nagkaroon ng binding bago ang kasal nila.

Naalala niyang dati pa man ay nakikialam na si Pierce sa kaniyang kompanya, pero ngayon, si Train Callestani na ang namamahala kaya ito ang madalas na sumali sa mga importanteng meeting.

Tumango siya.

Parang binalot ng nyebe ang kaniyang puso.

Hanggang ngayon ay wala pa rin siyang kasagutan sa marami niyang tanong. Dalawang taon na ang lumipas ay hindi pa rin nahahanap ang kaniyang asawa.

Ayaw niyang mawalan ng pag-asa. Ramdam niya sa kaniyang puso na buhay pa si Pierce.

Pierce is alive and doing fine out there.

Tumigil siya sa pagbabasa. Hindi niya halos namalayan na tumulo na ang luha sa kaniyang mga mata.

Hanggang ngayon, mahirap pa rin talagang tanggapin ang nangyari.

It’s quite unfair on her side, pilit niyang pinapapaniwala ang sarili na buhay pa ito at maayos ang kalagayan, samantalang siya ay halos mamatay na sa pag-aalala at araw-araw na nagdudusa.

Ang tagal na, dalawang taon, wala siyang ibang ginawa kung hindi sisihin ang sarili. She couldn't do anything to find her husband!

Sa frustrasyon ay napapikit siya ng mariin. Kumuha siya ng tissue at saka pinunasan ang kaniyang luha.

Bumukas ang pinto, hindi na kumatok ang pumasok.

“Phoebe!” 

She opened her eyes and saw her best friend. May dalang lunch box si Love at dali-daling naglakad papunta sa kaniya.

“Kumain ka na? Magbreak ka muna. I brought you food!” Maligaya nitong sabi.

Inilapag ni Love ang dalang lunchbox.

Napansin nito ang namumula at nanunubig niyang mga mata. Dahan-dahan itong naupo sa kaniyang harap na upuan at mariin na itinikom ang bibig.

“What’s this?” Nagbaba siya ng tingin sa lunchbox para makapag-iwas ng tingin sa kaibigan.

“It’s my special kare-kare.” Mababang saad ni Love.

Noong mga panahon na lugmok na lugmok na siya ay nariyan si Love. Penelope and her Mom would hesitate to open her room, pero si Love, halos gibain ang pinto ng kaniyang kuwarto para lamang makapasok.

Love would force her to eat. Minsan ay isang linggo itong natutulog sa kaniyang kuwarto… minsan ay pinapaliguan pa siya nito.

She remembers those times when she couldn't move her body. Pakiramdam niya'y wala nang dahilan para mabuhay pa. Ayaw na niyang bumangon sa kama, ilang araw na siyang hindi naliligo, at nang dumating si Love ay hinila siya nito papasok ng banyo.

They were even fighting.

But Love never gave up.

Siguro… kung sumuko rin si Love sa kaniya, hindi na siya umabot dito.

“Napadaan ka?”

“Nagdeliver ako ng cake, madadaanan kita kaya nagdala na ako ng pagkain. I cooked that for you!”

Nag-angat siya ng tingin sa kaibigan. Pinagtaasan niya ito ng kilay.

Nang makita ang nanunukat niyang tingin, umirap sa hangin si Love.

“For me, huh?”

Umikot na naman ang mga mata nito.

“Heh! Kainin mo ‘yan, ha? Babalik din agad ako sa cafe.” Tumayo na ito, handa nang umalis.

“Huwag kang papagutom! Ang payat-payat mo na!”

She raised a brow.

Alam niyang bumaba ang kaniyang timbang. Pumayat din siya pero hindi naman siya buto’t balat na.

“Sure.” She smirked.

Tumalikod si Love at saka naglakad paalis.

Nang maiwan siya ay saka lamang napanis ang kaniyang ngisi.

She knew that Love’s already in love. Masaya naman siya na maayos na ang buhay nito.

She’s even excited to… know that Love’s already getting married.

Siguro hindi lang masabi sa kaniya ng kaibigan, pero narinig na niya ang balitang iyon.

Ipinilig niya ang kaniyang ulo at ibinalik ang tingin sa mga dokumento.

She has to finish reading this in order to have full grasp in the company’s situation.

Nang halos isang oras na ang lumipas ay saka lamang siya nakaramdam ng gutom.

Tumayo siya dala ang lunchbox. She usually eat her food in her office.

Nagpapadeliver nalang siya.

Pero dahil may dala naman si Love na pagkain ay iinitin nalang niya. May kanin na rin ang lunchbox.

Nang lumabas siya at nagtungo sa pantry, nakita niyang kumakain na ang ilang empleyado.

“Good morning, Ma’am Phoebe.” Bati nila.

She just nodded her head.

Tumuloy siya sa microwave para mag-init ng pagkain. Minsan lang siya pumunta sa pantry, pero alam niyang may ilang empleyado na doon na kumakain.

“Ang guwapo ni Train Castellani, ano? Balita ko kasama daw mamaya sa meeting!”

May mga bagong dating na iyon agad ang usapan.

“Ay oo! Full-blooded Italian ang bagong CEO ng kabilang kompanya.”

She shifted her position uncomfortably.

“Sayang, ‘no? Siguro si Mr. Amansa sana ang namamahala sa kompanya kung hindi lang nawala.”

Parang narinig ni Phoebe ang isang malakas na kampana sa kaniyang tainga.

“Shh!” Halos sabay-sabay na saway ng ibang empleyado sa nagsalita.

Nanigas siya sa kaniyang kinatatayuan.

She’s still not used to hear things about her missing husband.

Parang… mabilis lang na bumubuka ang sugat kapag nababanggit ang pangalan at apelyido ni Pierce.

Nang makuha niya ang ininit na pagkain ay umalis na siya.

“Bibig mo kasi, tingnan mo masisisante tayo niyan!”

Hindi na siya lumingon pa.

Nakasalubong niya ang ilang empleyado na bumabati sa kaniya pero madilim na ang kaniyang mukha.

Nang makabalik sa opisina ay marahas siyang nagbuntong-hininga.

Inilapag niya sa bilugang mesa ang pagkain at saka bumaling sa kaniyang mesa kung saan naroon ang mga papeles.

Nawalan na siya ng gana. Ayaw na niyang kumain. Mas lalo lang siyang nairita nang maisip na siguro ay matagal na siyang pinag-uusapan ng kaniyang mga empleyado.

Bigla na lamang naglaho si Pierce. No lead, no clue, no reason at all!

May kaniya-kaniya nang hinuha ang mga tao sa kaniyang paligid. Ngunit wala siyang narinig na sinisisi siya ninuman.

Bumalik siya sa swivel chair at pinulot ang mga dokumento.

Muli niyang nilunod ang sarili sa pagbabasa at pagpirma. Tapos na ang lunch break nang pumasok si Reanne, pinaalala na ngayong alas dos ang simula ng meeting.

Tumango lang siya, hindi na pinansin ang sekretarya.

Ngunit nanatili sa may pinto si Reanne.

“May kailangan ka pa?”

“Ma’am…” Reanne trailed off.

“It’s already past noon, hindi pa po ba kayo kakain?” Nag-aalala nitong tanong.

Binalingan niya ng tingin ang pagkain sa maliit na mesa. Napansin din pala iyon ni Reanne.

“Gusto niyo po bang mag-order ako ng pagkain, Ma’am?”

She knows that Reanne is just genuinely concerned to her. Pero nalipasan na siya ng gutom kaya umiling siya.

“Huwag na.” She said dismissingly.

Tumango si Reanne at napipilitan na umalis.

Sanay naman siyang nalilipasan ng gutom kaya ayos na iyon. Dadalhin nalang niya sa bahay ang dalang pagkain ni Love at baka mamayang gabi ay maisipan niyang kumain.

1:40 in the afternoon when she stretched her body.

Malapit na niyang matapos ang mga dukomento at positibo siyang kung mag-oovertime siya ay matatapos niya ito ngayon.

“Ma’am Phoebe,” pumasok si Reanne dala ang mga gamit nito.

Tumayo siya. Alam niya na ang sasabihin nito kaya tumuloy siya sa isang maliit na powder room at inayos ang kaniyang sarili.

Magsisimula na ang meeting kaya kailangan presentable siyang tingnan.

Pinagmasdan niya ang sarili sa salamin at napansin na hindi man siya buto’t balat, malaki pa rin ang pinayat niya.

Medyo malalim ang kaniyang mga mata at blangko lagi iyon.

Her lips were red… but dull.

Kung hindi pa dahil sa lipstick at makeup na inilagay ay siguradong namumutla ang kaniyang mukha at nagmukha siyang multong kagigising lang.

Nang matapos mag-ayos ay lumabas na siya.

Napansin niyang hindi mapakali si Reanne. Para itong binudburan ng asin.

“N-nasa meeting room na po ang mga tao.” Namumutla nitong sabi.

Kumunot ang kaniyang noo.

Maayos pa naman ito kanina.

She gave her laptop to Reanne. Nakita niyang nanginginig ang kamay nito.

Naglakad sila palabas ng opisina at napansin ang paninitig ng ilang empleyado sa kaniya.

She raised her left eyebrow.

Mabilis na nag-iwas ng tingin ang mga tao.

Sumakay sila sa elevator at sa nanginginig na kamay ay pinindot ni Reanne kung saan silang palapag.

“Are you alright?” Tanong niya, hindi na napigilan.

Mabilis na bumaling sa kaniya si Reanne, nanlaki ang mga mata.

“A-ayos lang, Ma’am.” Utal nitong saad.

Tumango siya at hindi na lamang pinansin ang babae.

Medyo nahihilo siya. Oo nga pala, hindi siya kumain ng lunch at ang huling meal na kinain ay kagabi pa. Kaninang umaga ay kape lamang ang laman ng kaniyang tiyan.

Lumabas sila sa elevator at tumuloy sa conference room.

Binuksan ni Reanne ang pinto at bumati sa kaniya ang tahimik na silid.

Wari bang alam ng lahat na siya ang darating. 

Nagbaba siya ng tingin sa kaniyang relo, hindi naman siya late.

Nang mag-angat siya ng tingin ay agad niyang nakita ang pamilyar na mukha ni Mr. Train Castellani.

Ngunit bumagal ang kaniyang lakad nang makita ang nasa tabi nito.

Unti-unti siyang napatigil.

Dahil sa katahimikan ng silid ay naririnig na niya ang malakas na tambol ng kaniyang dibdib.

Imposible.

She blinked her eyes.

Hindi ito naglaho. Hindi nawala.

Nakatingin din sa kaniya ang lalaki.

Those gray eyes. Those gray piercing eyes.

“Pierce.” She breathlessly called his name.