Simula

SIMULA

IZARIA'S POV

One thing that I always notice is that everything is represented by different colors. Red for blood or revenge, black for sorrow or emptiness, green for sickly-looking or pale, and white for purity and peace. Whereas pink for weak yet stunning color that will steal your attention. Just like those beautiful cherry blossom. Maybe they named me Izaria Mauve because I always look weak compared to others. My second name Mauve simply means pink or pale purple. And I always thought it is too girly. But the true meaning behind this color may shock everyone.

The hard blows of the wind sent shivers down my spine and my lips were trembling. For almost four hours, I was told by my grandfather to stand straight here in the middle of our training area adjacent to the temple. Hindi ko siya kayang suwayin dahil kasama na ito sa sinasabi niyang training ko. Wearing a black kimono and my hair in a tight bun, I let myself endure the pain and breathed deeply. Yumuko ako dahil sumasakit ang likod ko.

"Stand straight!"

Agad akong napatayo nang maayos nang marinig ko si lolo. He's strict. But I love him and I can say for the 24 years I am with him, everything he told me and what he taught me were all amazing. I appreciate his efforts a lot. Gusto lamang nitong palakasin ako upang makalaban ako sakali mang may umatake sa atin. I was taught to be independent because no one will protect me, that's what he always say to me. And lolo said learning martial arts is advantageous in a way that I can protect my loved ones.

Napaubo ako nang maramdaman kong tila sinuntok ang dibdib ko. Bata pa lamang ako ay sakitin na ako pero paunti-unti na akong nagiging maayos. Ang mga nararamdaman kong sakit ay dulot lamang ng training ko.

"What do you feel?" tanong sa akin ni lolo at umikot.

"Tired! My body aches! My knees are trembling!" malakas kong sagot sa kanya.

"Have a deep breath."

I do what he told me. Huminga ako nang malalim. The fresh air here in Kyoto, Japan is exceptional. I love how we are surrounded by beautiful trees and waterfalls. Malayo sa syudad ang templo na pinamamalagian ko sa loob ng limang araw kada isang linggo. Kaya naman ay wala kaming nalalanghap na toxic gases.

"Prepare yourself tomorrow for your last performance. The last kata you will be performing is Gojushiho-Sho, wakarimasu ka?! (Do you understand?)," he said with authority.

"Hai! (Yes!)"

Nakipagsukatan ng titig sa akin si lolo nang tumigil siya sa harapan ko. Pagkatapos ay napabuntong hininga siya.

"Hindi ko maisip na lalaki kang mahina sa puder ng iyong mga magulang. Mas mabuting naensayo kita nang mabuti kaysa sumunod ka sa yapak ng iyong ina," medyo dismayado ang kanyang boses nang sambitin nito ang panghuling mga kataga.

I stood still and didn't say anything. Sinenyasan niya akong sumabay sa kanyang paglalakad. Lumakad ako kahit pa nanginginig ang mga binti ko.

"Tumawag ang iyong ama sa akin upang hingin na pabalikin ka sa Pilipinas. Mukhang panahon na rin siguro upang palayain ka rito sa templo at patigilin ka sa pag-eensayo mo," he thrilled. "We will go back to the Philippines," pagpapatuloy pa nito.

Umawang ang bibig ko at aangal na sana. "Master---"

"I don't need your approval," pero pinutol niya ang sasabihin ko sa mariin niyang sagot.

Napaawang ang bibig ko lalo. Alam nito na ayaw kong lisanin ang lugar na ito. At alam niya kung gaano ko kadisgusto na bumalik sa Pilipinas. Hindi ko gugustuhing magkasakit ulit. Kaya ako nailayo sa mga tao ay dahil palagi akong naisusugod sa ospital. Pero ngayong sinabi ng doktor ko na nakatulong ang aking pagkatuto sa martial arts ay ayaw ko nang huminto pa. Nang masiguro ni lolo na hindi ako makakaangal ay tinapik nito ang aking kanang balikat.

"Go get the jar." Pagtatapos nito sa aming usapan bago ako iwan.

Tumigil ako sa paglalakad at magalang na yumuko para magbigay galang bago tumalikod at gawin ang kaniyang sinabi. Inangat ko ang malaking banga na puno ng tubig at sumunod sa kanya sa pag-akyat sa templo.

There are times when we want to escape from the cruel reality. There are times when we want to hide ourselves from everyone. That's when we are afraid of death. But when we get through it, even death gets afraid of us. Everything is perfect for me. The way I lived my life, far from the true face of life beyond those astounding walls. I am very contented without people's attentions. I only spend my time practicing all kata, meditations, reverse and inverse techniques, studying the advantages and disadvantages of weapons, taking advices from my masters who happened to be my grandfather and many more, and I even learned how the business world works. I am very in love with my life. That's how simple my life is.

Para sa akin hindi aksaya ang oras ko kung inilalaan ko ito sa aking mga hilig. Hindi ako kailanman nakaapak sa labas nitong templo. Tago ang lugar na ito at nasa likod ng mansion ni lolo ang templo kung saan ako nag-eensayo. Pero kahit hindi ako nakikisalamuha sa ibang tao ay masaya ako sa buhay ko. Lolo wants me to come back in the Philippines because my parents said so. But I won't! I don't like the idea of getting exposed in business world and toxic people. Alam ko namang gusto lang nila akong kunin ay dahil sa nasa tamang edad na ako para pamahalaan ang aming kompanya.

Ibinaba ko ang dala kong banga sa tabi ng pinto. Pinunasan ko ang pawis sa aking noo bago tumayo at dalhin ulit ito para magpatuloy sa pagpasok. Bumungad sa akin ang maraming estudyante ni Master Ciao Min. Magalang naman silang bumati sa akin. Nginitian ko sila bilang pagtugon. Dumako ako sa kabilang kwarto at bumungad sa akin ang lahat ng opisyal. Nagbigay galang ako ngunit mas nauna pa silang magbigay galang sa akin. Bilang lang ang mga taong nakakasalamuha ko.

My world revolves around them. Lumaki akong payo nila ang sinusunod ko. Ibinaba ko ang banga bago tumalikod at ayusin ang suot kong itim na kimono. Narinig ko ang pagtikhim ni Samshin kaya agad akong humarap sa kanila at umupo sa tabi ni lolo. The meeting is getting started. Tumikhim si lolo bago magsimulang magsalita.

"I can't fulfill my promise to let the kids participates on the upcoming event. I will be accompanying my granddaughter and bring her back in the Philippines," he started.

"Master Fu, are you telling us that you'll quit and retire? We know how much you love Zari but if you do that we won't be able to expand our business. You know how much we lack strength when it comes to teaching martial arts. We grew up together and together we developed this because it is our promise to each other. We took our oath as we continue to teach and learn despite of the hard times when we can't afford to buy things that are useful for this business," nanghihinang sagot ni Master Ikawaru na sinang-ayunan naman nang lahat.

"Master Ikawaru is right, Master. It is better if we stay here," sang-ayon ko dahil ayaw ko sa ideya na lilisanin ko ang templong ito.

"My decision is final. Also, the real reason why they want her back is because her father couldn't keep handling the company anymore. He is sick and I am afraid that our company will be crushed by other businessmen."

Natahimik kaming lahat. Nagulat ako sa ibinalita niya. My parents only visit me once in a month. Ni hindi ko matandaan ang mukha nila dahil isang oras ko lang din sila nakakasama. I heard that our company has a rival company and the chairman is very powerful that he can take down any company without sweating. Pero para sa akin ay baka may mali lang sa pamamahala nila ng kompanya kaya ganun.

"I don't want to hide this anymore. But I know that most of you know that I am no longer strong. Maybe I won't be able to stay longer in this world so I need to secure Zari before anything else," ani lolo.

Napayuko kaming lahat. May sakit si lolo pero hindi iyon halata sa kanya dahil malakas pa rin kung magturo. His doctor told me that his heart has become weak and it pumps slower than before that he is getting not enough supply of oxygen.

"Zari, mag-impake ka na. Aalis tayo bukas pagkatapos ng last performance mo," baling niya sa akin.

Lolo doesn't take back his words. They are absolute. Kaya pagkatapos ng maikling paalaman sa templo ay tumulak na kami para makapunta na sa airport. I feel so out of place. Hindi ko rin maiwasang hindi maubo nang makalanghap ng kakaibang amoy na bago sa aking pang-amoy.

"This way, young lady." The stewardess guided us to the other side of passesngers seat.

Mukhang sinadya talaga na kaming dalawa lang ni lolo ang nandito.

"Make yourself feel comfortable. Malayo ang byahe natin," ani lolo.

Isinandal ko ang sarili ko sa backrest at sinulyapan ang bintana ng eruplano. This will be the first and the last time that I will jut out of my comfort zone. Baka kasi mabago na ako nang tuluyan dahil mag-iiba na rin ang klase ng buhay na mayroon ako. Nakatulog ako sa buong byahe. Nakatulong iyon para hindi ako kabahan masyado dahil hindi ako sanay sa byahe. Paglapag ng eruplano sa airport ay saktong kagigising ko lang. Nainitan ako agad pagkatapak ko sa labas.

"Huwag kang lumayo, Zari. Baka maligaw ka," paalala sa akin ni lolo.

Inilibot ko ang buong paningin ko sa paligid. Ito ang kauna-unahang pagkakataon na nakita ko ang kabuuan ng bansang ito. Dumikit ako kay lolo nang may muntik na akong makabangga. Para akong isang maarteng tao na ayaw magpadikit man lang ng germs.

"Dapat ka na masanay lalo na at dito ka titira sa Pilipinas. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay magagawa mong umiwas sa mga tao."

Tango lang ang naitugon ko kay lolo. Dala ng mga tauhan namin ang lahat ng bagahe namin. Napapatingin sa akin ang ibang tao. Kinakabahan na agad ako dahil sa mga titig nilang bago sa paningin ko.

"Zaria!!!"

Nagulat ako nang salubungin kami nina mommy at daddy. Mommy hugged me tightly and it feels like she will break me that easily. Hindi ako makahinga pero mabuti na lamang at mabilis siyang kumalas sa yakap. Hindi ko magawang tumagal sa pinaghalo-halong amoy na nalalanghap namin ngayon.

"Pulang-pula na siya. Hindi sanay sa presensya ng maraming tao ang anak mo. Mas mabuting umuwi na muna tayo at sa mansion na mag-usap."

Kaya umuwi rin kami agad. Bago sa aking paningin ang lahat ng nadadaanan namin. Ibang-iba sa kinalakihan ko. Kitang-kita dito sa labas ang umuusok na mga factories pati ang daming sasakyan. Saka lang ako nakahinga nang maayos nang nasa loob na kami ng mansion at pinalakas ang aircon nila rito.

Nakaupo kaming lahat sa living room. Naaasiwa naman ako sa mga tingin ng buong kasambahay nila na para bang isa akong labas na manika na inaabangan ng lahat.

"Here is your orange juice, Lady Zaria," nangingiting sambit ng isang kasambahay sa akin at inilapag ang orange juice sa table na nasa gitna.

"I want green tea. Grind me one, please," agad kong sabi dahil iyon ang nakasanayan kong inumin sa Kyoto.

Nagkatinginan ang lahat ng nandito maliban kay lolo na sinenyasan akong umayos.

"She will have hard time adjusting to this place specially that she will live here with your housemaids and guards that numbers are beyond hundreds. Pero ayaw ko naman na magbawas kayo ng mga tauhan. Lalo na ngayon na pumasok sa politika ang pinsan mo, Erwin," usap ni lolo kay daddy.

"Hindi iyan ang pinoproblema namin, papa. Ipinagbili ng anim sa stockholders namin ang shares nila sa kompanya. Kinailangan naming ibenta ang 10 percent sa stocks namin upang bayaran ang mga empleyado na nais nang lumipat. Kaya ang 60 percent na stocks ay nabili ng chairman ng Bernaville Group. Ibig sabihin ay pag-aari na nila ang kompanya natin." Nagsimulang umiyak si mommy.

Napakurap ako at pilit na inintindi nang maayos ang sinabi niya.

"Maaari pa naman tayo makiusap. Kilala ko ang padre de pamilya ng mga Bernaville. Akong bahala sa kanila."

I don't know if lolo can really convince that chairman. If he acquired the 60 percent stocks of our company without holding back then he is merciless. Iniisip ko tuloy kung papaano niya babawiin ang stocks na nawala sa kompanya namin?