Chapter Five: The Plan

“Masyado pong matigas si Sana. But I don’t have the right to blame her, afterall kasalanan ko po ang lahat kung bakit galit siya sa akin,” mababa ang tinig na sabi ni Klyde habang kausap ang mga magulang ni Sana.

Tiningnan siya ni Alfredo, ang ama ni Sana. “This is not the right time for us to point fingers at each other. Lahat naman tayo ay nagkulang kung kaya nangyari ang aksidenteng iyon. Ang mas dapat nating gawin ay ang mag-isip ng paraan kung paano nating makukumbinsi si Sana na pumayag na maging nanny ng mga anak n’yo. That is the only way kung paano natin unti-unting maibabalik ang mga nawawala niyang alaala.”

“Pero paano nga po nating gagawin ‘yon kung sa halip na tanggapin niya ang alok ko ay mas gusto pa niyang araw-araw na maghanap ng trabaho. Kahapon lang ay nalaman kong nag-apply siya bilang tindera sa palengke at kung hindi ko lang nakausap at binigyan ng pera ang inaapply-an niya ay malamang na isa na siyang tinder ngayon. Pero hanggang kailan po natin siya mababantayan?”

Tumayo si Nanay Lourdes at lumapit sa kanya. Hinawakan nito ang kamay niya at pinisil iyon. “Huwag mong susukuan ang anak ko, Klyde. She loves you so much. Hindi man niya naaalala sa ngayon, alam kong mahal na mahal ka niya. Nakita ko kung paano siyang nagtiis at nagsikap para isalba ang relasyon n’yo noon.”

Mas lalo lamang siyang nalungkot dahil sa kaalamang iyon. Sa loob ng ilang taon, napakaraming isinakripisyo ni Sana para sa kanya at sa mga anak nila. She gave up her career to be his faithful wife and to be a perfect mother to their children. At napakalaki niyang gago para hindi makita ang mga sakripisyo nitong iyon noon.

Masyado siyang nabulagan sa pagnanais na magtagumpay sa buhay. Hindi niya pinahalagahan si Sana dahil noong nagsasama pa sila, walang ibang mahalaga sa kanya kung hindi ang patunayan sa mga Imperial na kaya niyang magtagumpay sa sarili niyang paraan. Masyado siyang nauhaw sa kayamanan at kapangyarihan. Lahat ng oras niya ay ibinuhos niya sa pagpapayaman to the point na nakalimutan niya ang responsibilidad niya sa kanyang asawa. Iniisang tabi niya ang asawa para sa trabaho. He had taken her for granted. Masyado siyang naging mayabang. Inakala niyang hindi mapapagod si Sana sa pang-unawa sa kanya. Masyado siyang naniwala na dahil mahal siya nito ay hindi ito mapapagod na unawain siya.

Ganoonpaman, hindi pa rin siya nawawalan ng pag-asa na darating ang araw na maaalala siya ng asawa. Babalik ito sa kanya. Alam niyang uuwi rin si Sana sa kanya dahil palagi nitong sinasabi noon na siya ang tahanan nito. At patuloy niyang panghahawakan ang bagay na iyon.

Pero paano nga bang makakauwi si Sana ngayong tila ang pagkakaroon nito ng amnesia ang nagliligaw rito at pumipigil para makita nito ang daan pauwi sa piling niya?

Shit! Nagiging baduy at corny na siya dahil sa malaking problemang kinakaharap niya.

“Kailangan nating makaisip ng isang maganda at mabigat na paraan para makumbinsi si Sana na tanggapin ang alok mong maging nanny ng mga anak n’yo,” sabi ni Nanay Lourdes.

“Mag-iisip po ako ng paraan. Ipinapangako ko pong sa pagkakataong ito ay hindi na masasaktan si Sana,” sabi niya habang nag-iisip.

PAGKAALIS ng mag-asawang Lourdes at Alfredo sa bahay ni Klyde ay naging busy siya sa kanyang trabaho. Nagpaplano ng panibagong expansion ang kanilang kompanya at sa pagkakataong ito, target nilang magbukas ng mga branches sa ibang bansa. Halos kalahating araw na siyang nakaharap sa kanyang laptop. Mabuti na lamang at mababait ang mga anak niya kaya nagagawa niyang pagsabayin ang pag-aalaga sa mga ito at ang pagtatrabaho.

Kasalukuyan siyang nasa isang virtual meeting ng marinig niya ang tinig ni Sana sa ibaba. Mabilis siyang nagpaalam sa kanyang mga kausap. Hiniling niyang i-reschedule na lang ang meeting na iyon. Kung noon ay hindi niya nagawang iwanan ang trabaho alang-alang kay Sana, ngayon ay handa na siyang gawin iyon para mabuo ang kanilang pamilya.

Kaagad siyang lumabas sa library ng kanyang bahay na siyang nagsisilbi niyang opisina kapag nasa bahay siya. Mula sa may puno ng hagdanan sa itaas ng kanilang bahay at natatanaw na niya ngayon si Sana. Kasalukuyan itong nakikialam sa kanyang kusina.

“Nasaan na naman kaya ang lalaking ‘yon? Don’t tell me, nagtatrabaho pa rin siya. Kailan ba siya makukuntento sa lahat ng mayroon siya?” pagmomonologue ng babae. Sa kabila ng kagustuhang lapitan ang babae ay pinigil niya ang sarili na gawin iyon. Nakuntento na lang muna siyang panoorin ito. Kahit sandali, gusto niyang isipin na walang amnesia na nakapagitan sa kanilang dalawa.

Nakita niyang naglabas si Sana nang mga pinggan mula sa cabinet. Pinunasan nito ‘yong mabuti at isa-isang inihain sa malapit na mesa. Bigla niyang naalala ang mga pagkakataong kinailangan ni Sana na maghintay hanggang umaga para lang makasabay siya sa pagkain. Ilang pagkain ba ang iniluto nito noon na hindi man lang niya pinansin dahil sa trabaho?

Napakurap siya nang makita niyang natigilan si Sana at napangiti habang inaayos ang mesa. Noon niya naisip na maaaring nakalimutan nito ang tunay na relasyon nilang dalawa pero hindi nagawang alisin ng amnesia ang pagiging mabuti at maalaga nitong asawa. Mas lalo lamang nanakit sa panghihinayang ang kanyang dibdib dahil sa bagay na ‘yon.

“May kulang, eh,” sabi ng babae sa sarili habang minamasdan ang mesa. “Java rice. Masasayang lang ang lahat ng ito dahil kumakain ng normal na kanin ang hambog na lalaking ‘yon. Pero teka nga, Sana. Bakit ba parang nag-aalala ka sa lalaking iyon? Ano naman ang pakialam mo kung hindi siya kumain at mamatay siya sa gutom?”

Ibig niyang matawa dahil sa mga naririnig na monologue ng babae. Mabilis ang bawat kilos na sumunod na ginawa ni Sana. Naglabas ito ng non-stick pan at isinalang iyon sa kalan. Naghiwa ito ng mga sangkap at ilang sandali lang ay humahalimuyak na sa buong bahay ang iniluluto nitong java rice.

Limang minuto ang mabilis na lumipas. Kakatwang nagawa niyang magtiis ng ganoon katagal para lang panoorin ang babae samantalang noon ay ayaw na ayaw niyang may nasasayang na kahit isang minuto sa buhay niya. Palagi siyang nagmamadali. Palagi niyang inilalaan ang lahat ng oras niya sa trabaho. Tuloy, hindi niya nakita na ang pinakamagagandang bagay pala na puwede niyang makita ay naroon sa mga simpleng bagay na ginagawa ni Sana para sa kanya. Naisip niya rin, dahil nga masyado siyang naging abala sa trabaho, naiwala niya ang isang bagay na dapat ay palagi niyang ipinaparamdam kay Sana…appreciation.

“There you go, Mr. Imperial, ready na po ang pagkain. Kahit gaano ka naman ka-busy at kahit gaano ako naiinis sa’yo. Hindi ko naman gugustuhing magkasakit ka dahil kawawa ang mga anak mo,” sabi pa nito.

Tila may ideyang pumitik sa isipan niya. Bigla siyang nakaisip ng paraan kung paanong makukumbinsi si Sana na maging nanny ng mga anak nila. Pero bakit nga ba ganoon na lang ka-big deal sa kanya na mapapayag ito sa bagay na iyon?

Well, hindi naman talaga ang pagiging nanny nito sa mga anak nila ang habol niya. He wants to make everything right. He wants to put everything between them into right places. At kung kinakailangan na i-recreate niya ang mga pangyayari sa buhay nila ni Sana ngayon ay gagawin niya kung iyon ang tanging paraan para mapauwi niya ito sa piling niya.

Dahil kung hindi makita ni Sana ang daan pauwi sa kanya na itinuturing nitong tahanan nito, willing siyang maging mapa para hindi na ito maligaw pauwi sa kanya. Dahil kung hindi lang rin naman si Sana, hindi na siya magmamahal pa ng iba.

Akmang lalabas na si Sana mula sa kusina nang matauhan siya. Hindi niya sasayangin ang pagkakataong iyon na makausap at makasama ito kahit sandali lang. Isa iyon sa mga bagay na ninakaw sa kanya ng amnesia ni Sana. Dati, hindi niya kailangang magmakaawa sa atensiyon ng asawa. Ngayon, kailangan niya pa itong habulin at inisin para lang kausapin siya nito.

“Hey, I didn’t know that I have a visitor,” aniya sa tono na nakasanayan na niya. Iyon ang tono na alam niyang hindi kayang hindi papansinin ni Sana.

Inirapan siya ng babae. Dati, puno ng pang-unawa at pagmamahal ang bawat tinging ibinibigay nito sa kanya. Ngayon, pagkainis ang nakikita niya sa tuwing titingnan siya nito. “Dinala ko lang ‘yung pagkaing ipinadala ni mama. Sa hindi ko malamang dahilan, hindi siya puwedeng hindi magpapadala ng pagkain tuwing magluluto siya. Kung ano man ang ipinakain mo sa kanya, infairness, effective ‘yon dahil hindi ka niya nalilimutan,” puno ng sarkasmong sabi nito.

“Baka kasi gusto niya akong maging son-in-law,” patuloy na pang-iinis niya sa asawa. Kailangan niyang patuloy na gawin iyondahil kung hindi niya dadaanin sa pang-iinis ang lahat, nunca na pansinin siya nito.

Tumawa ng pagak ang babae na animo isang malaking joke ang sinabi niya. Ano na lang kaya ang magiging reaksiyon nito oras na malaman nitong asawa naman talaga niya ito? “Hindi kita type, eh.”

Lumapit siya sa babae. Sandamakmak na pagpipigil ang kinailangan niyang gawin para hindi ito halikan ulit. Walang sandaling hindi siya nangulila sa halik at yakap nito buhat nang mabura siya sa alaala ng babae. “Ako, type kita,” aniya.

Pinamulahan ng pisngi ang babae. Mas lalo lamang itong naging kaakit-akit sa paningin niya. She has everything he used to ask for for a woman. Matangkad ito at balingkinitan. Kahit ang pagbubuntis at panganganak ay nabigong sirain ang magandang hubog ng katawan nito. Mahaba ang unat na unat na buhok nito na noon ay gustong-gusto niyang sinasamyo. Misteryoso ang dating ng mga mata nito. Mahahalina ang kung sino mang tumititig sa mga iyon dahil ang mga mata ni Sana, parang palaging may magagandang istoryang itinatago. Makinis ang pisngi nito kahit pa sa kabila ng katotohanan na morena ang kulay ng balat nito. She had a perfect pouty lips decorated with dimples on each side of her cheek. Matangos ang ilong babae na gustong-gusto niyang pabirong pinipisil noon.

“Ganyan din ba ang linyang sinasabi mo sa mga babaeng gusto mong maikama, Mr. Imperial?” nakataas ang kilay na tanong nito sa kanya.

He took another step towards her pero humakbang din ito ng isa paurong, halatang ayaw nitong magkalapit silang dalawa. Kitang-kita niya kasi sa mukha at mga mata nito ang takot na magkalapit silang dalawa. But he’s so determined to not to leave a distance between the two of them. Masyado nang mas makapangyarihan ang pangungulilang nararamdaman niya ngayon kaisa sa kagustuhang pigilan ang pagsabog ng mga damdaming ilang buwan na niyang sinusubukang pigilin. “Ganoon na ba kababaw ang tingin mo sa akin, Sana? Don’t you know that you’re hurting my ego?”

Patuloy siya sa paghakbang pero patuloy rin sa pag-atras ang babae. The excitement he’s feeling right now was intoxicating. Pakiramdam niya ay mas lalo lamang pinapatindi nang preskong amoy ni Sana ang pananabik na nararamdaman niya para rito. “Stop right there, Mr. Imperial or I’ll kick you on your balls. Hindi ako magdadalawang-isip na ituloy ang aking babala kung patuloy kang lalapit sa akin,” sa pinatatag na tinig ay sabi nito.

He smiled. Noon pa man, Sana never failed to surprise him with her strong guts and character. Alam na alam nito kung kailan at kung paanong dedepensahan ang sarili –isa sa mga bagay na lubos niyang hinangaan dito. “Masyado ka pa ring matapang, Sana. Well, I have a bad news for you. Gustong-gusto ko sa tuwing ipapakita mo sa akin kung gaano ka katapang,” he took one more step. “Gotcha,” aniya nang mapasandal si Sana sa pintuan ng kanyang refrigerator.

Itinukod niya ang dalawang kamay sa refrigerator nang akmang tatakas ito sa kanya. “Gusto mo bang malaman kung paano kong inaakit ang mga babaeng gusto ko, Sana?” tanong niya kasabay ng paghawi  sa ilang hibla ng buhok  nito na tumatabing sa mukha ng babae. Unti-unti niyang tinawid ang distansiya sa pagitan ng mga mukha nila pero bago pa man niya maisakatuparan ang tangkang paghalik dito, naramdaman na lamang niya ang pagtuhod nito sa pagkalalaki niya.

Bumagsak siya sa sahig sanhi ng matinding sakit. “Argh!” malakas niyang d***g.

“Huwag mong sabihin na hindi kita binabalaan, Mr. Imperial. Sinabihan na kita na tumigil pero hindi ka nakinig,” sabi nito nang tingnan siya. “The breakfast is ready, Mr. Imperial. Kumain ka na dahil kailangan mo ‘yan,” sabi pa nito bago siya tuluyang iniwana.