It's been two months since we settled here in the Philippines. Masasabi kong sa unang linggo pa lang, naka-adjust na ang mga anak ko. Si Soren na nahirapan kaming kumbishin para sunama, halos hindi na niya naiisip pa ang Australia. Ang malokong si Luca ay mas lalo pang naging loko ngayong may kasama siya. Hinawaan pa ang anak ko sa kalukuhan niya. Ang naging solusyon, kapag magkasama sila ni Soren, kailangan nilang may bodyguard dahil bigla bigla nalang silang mawawala. Si Ryka, ganon din. Dahil siya lang ang babaeng apo, palaging pinapasama ni mama, Scarlet o ni Tita Fiona sa mga gala nila. Minsan rin ay isinasama siya ni Ate Seraphina kapag bored na siya sa mga pasaway niyang anak. Not to mentioned, palaging sa kanila si Soren dahil ayaw kong sa condo sila ni Luca. Marami silang nababasag! Hindi ako pumapayag kapag nagpapaalam si Soren na sa amin muna si Luca. Kaya siya na lang ang pumunta kina ate. Kaya ang nangyari, may playstation din sila sa bahay nila ate. Sa nagdaang dalawan
“Can you drive faster?!” iritado kong utos sa nagda-drive ngayon sa kotseng sinasakyan ko. Gustong gusto ko nang marating ang presento pero hindi ko alam kung bakit ang bagal bagal mag-drive nitong bodyguard na kasama ko.“Kung hindi ka magmamadali, ako na lang ang magmamaneho!” The guard gulped before he drove faster. Pagdating namin sa presinto, doon ko nakita sina Ate kasama si Mama at Scarlett. Galit na galit sina Kuya Alaric at Ryker. Umiiyak si Ate habang yakap ni Mama. I saw Tita Fiona crying too. May sinasabi siya sa isang pulis.Nanghina ako nang mapagtanto kong totoo nga ang nangyayari! Nawawala ang kambal at si Luca! Kung kanina ay nagmamadali akong pumunta rito, ngayon, habang nakikita kong lahat sila ay umiiyak at nagagalit, nanlumo ako. Ang kambal ko! Who would do this? Sino ang kumuha sa kanila?Napahawak ako sa tiyan ko nang maramdaman kong parang masusuka ako. It's been a long time since I overcame this, pero parang bumabalik na naman ngayong nawawala ang mga anak k
Someone's POVKasalukuyan kaming nakaupo sa mahabang table habang pinapakinggan si Arnold. Madilim ang mata niya at nanggagalaiti sa galit habang binabasa ang report ng DNA test. Nagpa-imbestiga siya sa dalawang batang nakikita sa poder ng mga Saldivar. And it turns out, they are Ryker's son and daughter. Kung paano siya nakakuha ng sample… may binayaran siyang katulong na namamasukan sa mga Saldivar. Hindi namamalagi roon sina Ryker dahil may sarili siyang condo pero miminsan silang bumibisita. Doon pa nagawa ang matagal ng planong kunan ng sample ang dalawang bata. “Ang sabi ng katulong, palagi raw ang anak nilang lalaki sa mga Ferrer. Mahirap silang pasukan. Napapalibutan ng bodyguards ang bahay nila!” problemadong sabi ni Arnold. “Tito, totoong kasal na iyong si Serenity at Ryker?” naluluhang singit ni Natalie. She was so sure she would end up with Ryker pero kasal na pala. May anak pa. Kung sinoswerte nga naman. May nabuntis na pala bago nadisgrasya! Hindi siya sinagot ni Arn
Hindi ko alam kung kailan ako nakatulog. Hindi ko na namalayan. Hinihintay ko si Ryker pero nakatulog na lang ako at wala pa siya. Naalimpungatan lang ako nang maramdaman kong may nahiga sa tabi ko. Mabilis akong bumaling nang maalala kong hinihintay ko nga pala si Ryker. It was him. Nang maramdaman niyang nagising ako, mabilis niya akong niyakap. “Did I wake you up?” he whispered. Umiling ako. “Where are my children?” agaran kong tanong, nanghihina ang boses.He sighed heavily. “We are still tracing them. Don't worry too much. Let me handle this, okay?” He kissed my forehead. Nang marinig kong hindi pa nila nahahanap ang mga bata, mabilis na nangilid ang luha sa mata ko. Yumakap ako ng mahigpit kay Ryker para kumuha ng lakas. Dahil sa pagod niya, mabilis siyang nakatulog. Ako, hindi ko alam kung kailan ulit ako nakatulog. Basta paggising ko, wala na sa tabi ko si Ryker. Mag-isa akong nakahiga sa kama. Mabilis akong bumangon at nag-ayos. Akala ko ay aabutan ko siya sa baba pero p
Tahimik akong lumabas ng kusina. I made sure they saw me went upstairs. Pero sa kalagitnaan ng hagdanan, mabilis akong bumaba. Kinuha ko ang susi ng puting kotse at saka binuksan ang likod non bago ibinalik ulit ang susi. Mabilis akong bumalik at saka sumakay sa likod. Hindi ko alam kung kailan aalis ang mamamalengke. Tahimik akong naghihintay. Akala ko ay matatagalan pero mga twenty minutes siguro bago ko narinig na bumukas ang kotse. Mabilis na umandar ang kotse at tuloy tuloy itong tumakbo. Nakahinga ako ng maluwag nang malampasan namin ang gate. Pigil na pigil ako na huwag humiyaw kahit nauutog ako minsan. Ilang minuto lang ang byahe nang maramdaman kong tumigil ang kotse. Bumaba ang sakay non. “Kuya, samahan niyo na ako para hindi ako mahirapan sa pagbubuhat,” rinig kong sabi ng babaeng kasambahay namin. Nang masiguro kong napalayo sila, mabilis akong bumaba. Hindi ko na binigyang pansin ang gulat na mga taong tumitingin sa akin. Pinara ko ang taxi’ng papalapit sa akin. Sinab
“Tama na!” Hindi ko alam kung ilang beses kong nasabi ‘yan. Hindi ako tinatantanan ng lalaki sa pagsipa. Hinanghina na ako. Namamanhid na ang kamay ko dahil doon tumatama ang masakit na sipa ng lalaki. Hindi ko matansya kung ilang minuto niya akong pinagsisipa. Tumigil lang siya nang utusan siya ng babae na tumigil. Nanginginig ang katawan ko. Gustong pumikit ng mata ko pero pinipigilan ko. Hindi ko pa nakikita ang mga anak ko. Kaya kahit nanghihina at gustong mag-shutdown ng katawan ko, pinipilit kong huwag. Tumawa ng malakas ang babae habang pinagmamasdan ako. “Ano, masakit ba, ha!?” sarcastic niyang tanong. Hindi ko nagawang sumagot. Gusto kong dumaing sa sakit na nararamdaman ko pero hinanghina ako at hindi ko rin magawang magsalita. Hindi ko namalayan kung kailan nakakuha ng baril ang babae. Nakangisi siya ngayon at may hawak na baril, itinutok sa akin. “Paano kaya kung pasabugin ko ang ulo mo?” natutuwa niyang sabi, may ngiti pa sa labi. Napapikit ako. My tears flow non
Ryker Knoxx SadivarGusto kong umuwi sa bahay pero hindi ko na magawa dahil iniimbestigahan namin ang dalawang bodyguard na dapat ay nagbabantay kay Soren at Luca. Kaya sila natangay ng ganun kadali ay dahil wala sila kung kailan sila kailangan! Fucking useless bodyguards! Nakatayo ako sa bandang pintuan ng kwarto kung saan ini-interrogate ni Joseph, ang head bodyguard ni Alaric, ang dalawang lalaki na dapat ay nagbabantay sa mga anak namin. I clenched my jaw when I heard their reason. “Inaya kami ng isang kasambahay dito sir, dalawang minuto lang kaming umalis,” sabi ng isa sa kanila. Ang isa ay nakatungo at hindi na nagsasalita. Marco groaned. He punched the guard who spoke. “Dalawang minuto lang? That fucking two minutes is all they need to kidnap the the kids!” sigaw niya. Natahimik ang nagsalita. “Sinong kasambahay ‘yan?” tanong ni Joseph.Dahil sa maraming kasambahay ang Ferrer, inisa-isa pa nila ang profile ng mga kasambahay. It took us thirty minutes to identify the girl.
Someone’s POVAng hideout kung saan itinago ni Arnold ang mga bata ay natuntun ni Alaric at Ryker. The man who smashed Serenity on the head is now dead. Tinamaan siya ng bala sa ulo. Nang marinig ni Natalie ang putukan ng baril ay tatakas na sana siya. Kaso ay nabaril siya ng isang tauhan. Sumalampak siya sa sahig nang tinamaan ang hita niya. Napahiyaw siya sa sakit. Ang isang pang kasama nilang lalaki sa kwartong iyon ay nabaril din. Hindi sila tinamaan sa critical na bahagi ng katawan nila, it was only enough to disable then from running away. Sa labas ng kwartong iyon, nakikipag barilan din ang iba. Kararating lang nina Arnold at ang anak niya sa isang pagtitipon at ito ang dinatnan nila. Kaya nga sila umattend sa isang party ay para hindi sila pagbintangan ni Ryker at Alaric na kumidnap sa anak nila dahil alam nilang kumikilos na sila sa paghahanap, pero hindi nila maintindihan kung bakit natuntun parin sila! “Tang-ina! Paano tayo natuntun?” sigaw ni Arnold habang nagtatago sa g
Nanatili si mama ng isa pang linggo. Mostly she just stayed inside the old mansion. Ako ay palaging nasa lupain. I kinda miss my childhood lifestyle. Ever since I entered college, hindi na ako nakakapag-vacation ng matagal. And then when entered law school, wala na. Kaya tuwang-tuwa ako ngayon na parang nakabalik ako. The only saddening about it is some staff are new. Iyong mga umalis na tauhan ay pinalitan. Maganda sana kung walang umalis sa mga ka-close ko. Pinapakain ko ang mga manok sa barn house nang nakita kong lumalapit si Rajul. Good thing he stayed. Pwede niya akong tulungan sa pamamahala dito kasi matagal na siya. For sure marami siyang alam. Tumigil siya nang nasa tapat ko na siya. “Bakit ikaw ang gumagawa niyan?” I shrugged my shoulders. “I just want to try. Na-miss ko ang ganito.” Tumango siya. Lumapit siya sa akin at saka kinuha ang lalagyan ng pagkain ng mga manok. Siya na ngayon ang nagsasaboy ng mga pagkain. “Kinausap ako ng mama mo kanina. Maiiwan ka raw par
Lucian Vergara POVI was so mad when I was calling Scarlet the next day and I couldn’t contact her. She was out of coverage. Hindi siya lumabas ng bahay nila sabi ng bodyguard na inassign ko sa kanya. “Sir, hindi pa po siya lumalabas. Baka po may sakit. Hindi po maganda ang pakiramdam niya kahapon.” “I know that!” I snapped. Ibinaba ko ang tawag bago ko pa mamura ang tauhan ko.I had no way of checking on her now that her damn phone can't be contacted!"You should have put her in her place, Luca. Why did you even allow her to roam freely? Ang laking perwisyo nito!” reklamo ni Beatriz. We were talking about Amanda, who once again tried to mess with our family.“Fuck!” mura ko nang maka sampung beses akong tawag sa cellphone ni Scarlet at wala parin. Anong oras na? It's already one in the afternoon! Imposibleng hindi pa siya gising! Humigpit ang hawak ko sa cellphone habang nag-iinit na ang ulo ko. “Kuya! are you even listening?” galit na baling sa akin ni Beatriz. Umigting ang pang
Mama decided na two days lang ang lamay na gagawin. First day ay maraming dumating na mga bisita sa side ng grandfather ko. Siya naman kasi ang taga Tennessee kaya malapit lang dito ang mga kamag-anak niya. Ang ibang relative ni Lola ay sa Pilipinas pa. Sa second day pa sila darating. Some can’t come because of the distance and we understand it. Busy ang mga tauhan ni Lola sa pagse-serve sa mga dumarating na mga bisita. Lola’s body was placed in the living area. Nakahilira ang mga upuan doon para sa mga bisita. Nasa hallway ako ng second floor. Plano kong bumaba pero tumigil ako nang marinig ko ang maraming boses. Pumikit ako ng mariin. It’s been four days. Medyo umo-okay naman ang pakiramdam ko pero medyo sumasakit pa rin ng konti ang ulo ko. Bukas pa naman ang huling araw ni Lola. She will be buried beside grandpa. Kaya hindi ako tumuloy sa baba at bumalik nalang ulit sa kwarto ko. Agad kong nilapitan ang bag ko para maghanap kung meron pa akong gamot. Nakita ko ang cellphone ko
Naiwan si Lucian para gawin ang dapat niyang gawin. Pinag-drive niya ang tauhan niya para ihatid ako sa bahay. “I will check on you after I’m done here,” huling sinabi niya bago siya pumasok sa munisipyo. Hindi na ako sumagot. I was scared. Paano kung kami ang tinutukoy niyang nagbe-betray sa kanila? Pero hindi pa naman namin sinisimulan ang plano. I sent those pictures, but they’re not meant to be used without my permission. They can't use them without telling me. If they do, it would feel like a betrayal!Dahil sa hindi maganda ang pakiramdam ko, nakatulog ako sa byahe. Ginising lang ako ng tauhan ni Lucian para painumin ng gamot. Tapos ay natulog ulit ako. Nagising ulit ako nang nasa tapat na kami ng bahay namin. Hindi sa labas ng subdivision! Ang kotse ko ay naka-park sa tapat ng gate. Nanghihina akong bumaba. Hindi na nagpasalamat sa tauhan. Ni hindi ko na ipinasok ang kotse ko. Iuutos ko nalang sa tauhan sa loob dahil hindi ko na kaya kung ako pa ang papasok non.Mabuti na la
Pagdating ko sa bahay, tapos nang kumain sina mama. Kaya mag-isa akong kumain. Kaunti lang ang nakain ko dahil bigla akong nawalan ng gana. Pagdating ko sa kwarto ko, dapat ay mabilis akong makakatulog dahil hinang-hina ako at medyo hindi maganda ang pakiramdam ko pero hindi! Matapos kong mag-ayos at maghanda para matulog, nahiga ako sa kama ko. Ilang oras akong nakapikit. Akala ko ay makakatulog din ako kalaunan pero hindi iyon nangyari! Kung ano anong pwesto ang ginawa ko para makatulog pero hindi ako makatulog. I tried to count, kasi kapag ginagawa mo raw iyon, aantukin ka pero hindi siya umobra sa akin. I groaned. My eyes were closed for hours now and I still couldn't sleep! Bumaling ako sa orasan sa gilid ko at kita kong alas-dos na! ilang oras pa ay sisikat na ang araw! Pinilit ko ulit na matulog. Pero nag alas kwatro na lang ay hindi pa ako nakakatulog. Kaya siguro hindi ako makatulog ay dahil sumasagi sa isip ko ang mga pictures na pinagsi-send ko! Nang hindi na talaga ako
Natahimik ang lalaki nang lumapit sa akin si Lucian. Hinawakan niya ako sa bewang at saka iginaya paalis ng library. Wala ng nagawa ang lalaki nang nilampasan namin siya. Tahimik si Lucian habang tinatahak namin ang daan pabalik sa bulwagan. Hindi rin ako nagsasalita dahil kabadong kabado ako. It wasn’t helping that Lucian was too silent. Hindi ko alam kung galit siya o hindi. Akala ko ay iiwaan niya ulit ako kapag dumating kami sa bulwagan nila pero hindi. Hindi niya ako pinakawalan. Wala naring lumalapit sa kanya kaya hindi na niya kailangan pang lumayo. Slow music was playing in the background. May nakikita akong iilan na sumasayaw sa sentro, just under the grand chandelier. The glow coming from the chandelier makes the dance floor romantic. “Let’s dance,” kalaunan ay yaya sa akin ni Lucian nang makita niyang pinagmamasdan ko ang mga nagsasayaw. Agad akong umiling. “No, it’s fine,” mahina kong tanggi. “I’m not asking you, Scarlet. I want to dance. Let’s go.” Wala akong naga
Sabay kaming bumaba ni Lucian sa bulwagan nila. Pilit kong kinakalimutan ang ginawa ko dahil kung patuloy akong kabado, baka magtaka siya. Masyado pa naman siyang tutuk sa akin minsan. Konting bagay ay napapansin niya. Marami silang bisita. I recognized some of them. May mga senador at iilang mga nasa pwesto pa! May mga iilan naman na mga businessman. I know because we were now exposed to the business world. Palagi na kaming uma-attend sa mga party at doon ko nakikita ang mga iilan dito. I sighed heavily. Walang duda, mga bigatin itong mga bisita nila! Hindi basta basta nakakasalamuha ang iilan dito! The moment we went down, maraming lumapit kay Lucian para kausapin. He has to go with them kaya naiwan akong mag-isa. Everyone has someone to talk to. Ako lang siguro ang walang kausap at nakatunganga lang. I roamed my eyes around the area. Wala akong nakikitang makakapansin sa akin dahil lahat ay ukupado sa mga kausap nila. Hinanap ko ng mata ang magulang ni Lucian. They were all oc
Matagal bago dumating si Lucian. By the time he arrived, nakaupo na ako sa sofa at kinakalma na ang sarili. Nakuhanan ko ng picture ang lahat ng kailangan kong picturan. Kahit nanginginig ang kamay ko ay mabuti at hindi naman blur ang mga kuha ko. I was breathing steady now when he entered the room. Pansin ko parin ang galit sa kanya dahil palaging madilim ang mga mata niya sa akin kapag galit. Medyo kunot din ang noo at parang isa akong malaking disappointment kung paano niya ako tignan! Hindi niya ako pinansin at sa table niya siya dumiretso. Kita kong may kinuha siya sa table niya, his wrist watch. Sinuot niya iyon. But then, he saw the folder I just took pictures of. Medyo tumagal ang mata niya roon bago niya itinago sa isang kabinet. Doon lang niya ako tinignan nang maitago niya iyon. Kita kong may sasabihin siya. Bumukas ang bibig niya para magsalita pero nang makita niya ako, natigilan siya. Ang madilim niyang mata kanina ay mas lalo pang dumilim. His eyes roamed around my bo
Kabadong kabado ako dahil sa pagdating ni Lucian! Hindi ko alam na magpapatawag siya ng doctor at lalong hindi ko alam na may nagre-report pala sa kanyang tauhan niya tungkol sa mga ginagawa ko! I thought it was only when I was with him and he had to attend something na maiiwan ako. Hindi ko inaasahan na pati pala kapag nasa bahay ako ay may nakamasid sa akin! Tahimik ako habang patapos na ang ginagawa ng bading sa ulo ko. Dapat sana ay masaya ako sa bagong hair makeover pero nakasimangot ako nang matapos iyon. “How much?” tanong ni Lucian sa bading. I insisted to pay it myself pero hindi niya ako pinapansin. Siya na ang nagbayad. He put his hand on my waist when we went outside. Ayaw ko pa sanang umalis pero may magagawa pa ba ako? “May dala akong kotse,” sabi ko nang sa kotse niya ako dinadala. “And so?” sarkastik niyang sinabi. Natameme tuloy ako. “Give me your key,” utos niya. Binigay ko sa kanya ang susi ko. Binigay niya rin ito sa isang tauhan niya. I badly wanted to ask