“Okay ka na ba?” Ibinigay ni Michael ang tubig kay Dr. Selviana.Gamit ang naginginig na kamay ay tinanggap naman iyon ng babae. Subalit nang iinom na ito ay natatapon lang ang tubig sa baso kaya naman inalalayan niya na ang doktora.“Here, let me help you.” Hinawakan ulit ni Michael ang baso at siya na mismo ang nagpainom sa babae.Nasa bar silang dalawa. Wala kasi siyang mapagdalhan sa babae kaya naman dito niya na lang sa malapit dinala ang doktor.Nakaramdam siya ng awa sa babae, at galit sa mga lalaking nang-harass dito. Kung hindi lang siya nag-aalala sa babae kanina ay hinabol niya na ang mga nambastos dito.“T-thank you,” saad sa kaniya ng babae nang makainom ito.“I will not ask again of you're okay because the answer is visible in your action. Gusto mo bang ihatid na kita sa tinitirahan mo?” Hindi sumagot ang babae sa kaniya kaya alam niyang hindi pa nga ito maayos. “May sasakyan ka bang dala?” Wala pa rin siyang nakuhang sagot sa babae.Dahil tila nakikipag-usap siya sa han
“Nagmahal na ako.” Tumingin si Aubrey kay Michael. Sa boses pa lang ng babae ay alam niyang totoo ang sinasabi nito. “Baliw na baliw ako sa taong iyon though he had so many flaws. Hindi ko alam kung bakit ko siya nagustuhan basta ang alam ko, mahal ko. I was blinded by the love.”Natawa pa si Audrey subalit halata ang lungkot sa boses nito, kumbaga, pagak ang tawa nito. Parehas ba sila ng sitwasyon? Katulad nito ay nagmahal na rin siya. Over the years ay nagmahal siya—sa parehong tao. At sa ikalawang pagkakataon ay bigo siya—sa pangalawang pagkakataon ay namatay na naman ang puso niya. But he did not want to tell Aubrey about it. Mukhang malaki ang problema nito sa kaniya. “Hindi ko alam na ganiyan pala magmahal ang isang Dr. Selviana. That was one of the luckiest person I never met.”“Maswerte ba? Bakit hindi man lang niya naramdaman iyon?”“Baka gago siya?” patanong na sagot niya. This kind of conversation calms him. Kahit paaano, sa tulong na rin ng mabining hangin na pumapasok
Nabitawan ni Michael ang cell phone na hawak kaya agad napatingin sa kaniya ang doktora na kausap.Agad na dumaloy ang luha sa mga mata ni Michael. Hindi agad nakakilos ang binata dahil sa balitang pinadala ng kapatid niya na kanina lang ay nawawala.What is going on? Gusto niya iyong itanong sa sarili subalit hindi siya makapag-isip nang tama.Nang may kamay na dumampi sa balikat niya ay nilingon niya ang may-ari ng kamay. Mga matang nag-aalala ang sumalubong sa kaniya.“What's wrong?” Kahit ang boses ng magandang doktora ay puno ng pag-aalala.“S-she's dead...”Nagsalubong ang kilay ng doktora, indikasyon na hindi siya nito naiintindihan. “Who? Oh my gosh! D-don’t tell m-me that it’s your sister.” Natakpan pa ni Dr. Audrey ang bibig gamit ang dalawang kamay.Umiling si Michael, at pagkatapos pahiran ang luha ay sumigaw siya nang malakas.“Klarisse!!!”Umalingawngaw ang boses ni Michael sa lugar na kinaroroonan nila. Maging ang panggabing kulisap at kuliglig ay nabulabog dahil sa gi
Ganoon kadali ang buhay.Ngayon, kasama mo ang taong mahalaga sa iyo; bukas o mamaya ay hindi na. Kung hindi ito aalis, ay mawawala ito nang tuluyan sa iyo.Katulad na lang kung paano nawala si Klarisse kay Michael.Ngayon ang araw ng libing ni Klarisse. Maulan nang mga oras na iyon at may kasama pang kulog at kidlat na para bang kahit ang langit ay nakikidalamhati sa nararamdaman niya.Narito siya sa lilim ng isang puno. Hindi siya makalapit para ihatid si Klarisse sa huling hantungan nito.Hindi niya alam kung ano ang nangyari. Galit sa kaniya ang mga magulang ni Klarisse.Hindi siya ng mga ito kinakausap, kaya hindi niya nakita si Klarisse sa huling mga araw na ito.Nang gabing dumating sila sa hospital ay hindi siya nagkaroon ng pagkakataon na makita si Klarisse. The staff didn't allow him to go through where Klarisse was.Kahit si Audrey ay walang nagawa para lang magkaroon siya ng pagkakataon na makita si Klarisse. Iyon daw ang rule ng hospital. Kapag ang pamilya ng namatayan ay
“Hello, handsome!” malakas ang boses na bati sa kaniya ni Aubrey.Kasalukuyan na inaayos nu Michael ang mga nakatambak na papel sa desk niya. Sa loob ng tatlong buwan na bakasyon ay wala siyang ginawa kundi magpakalango sa alak, gumala, at higit sa lahat, ay gawin ang lahat para kahit papaano ay maibsan ang pangungulila niya kay Klarisse.It’s been a year since Klarisse left.Noong mga unang buwan ay hinayaan niya ang sarili niya magpakalunod sa lungkot. Hindi siya nag-inom, wala siyang kinausap maliban na lang kung sa kompanya. Inayos niya ang gulo na nangyari sa kompanya niya hanggang sa makabangon sila.Ang kapatid niyang si Honey ay hinayaan niya na muna na magbakasyon kasama si Eros. Hindi niya na muna ito hinayaan na magtrabaho lalo pa at nagkaroon ito ng trauma sa nangyari.Nang matapos niyang maayos ang gusot at makabangon ang kompanya nila ay saka siya nagpaalam ng para hanapin ang sarili niya.But it didn't happen.Mukhang hindi niya na mabubuo pa ang sarili niya dahil ang t
Nang bumaba si Michael ng sasakyan ay napatingin agad siya sa paligid. May nagbago sa lugar nila. Nasa probinsiya siya ngayon. Dadalawin niya ang mga magulang ni Klarisse. Kukumustahin niya ang mga ito dahil simula nang mamatay si Klarisse ay wala na siyang balita sa mga ito. Ilang beses siyang nagtangka na lapitan ang pamilya ni Klarisse pero hindi siya ng mga ito pinagbigyan. Galit ang mga ito sa kaniya sa hindi niya malaman na dahilan. He tried asking them what was wrong pero hindi siya ng mga sinagot hanggang sa bumalik na lang ang mga ito sa probinsiya nila. “Aba’y, Michael.” Lumingon ang binata sa pinanggalingan ng boses. “Ikaw man gud diay.”Napangiti si Michael nang makita ang pagkamangha sa mata ng matandang babae. Agad itong lumapit sa kaniya at kinilatis siya. “Kadumdom ka pa sa akoa?” tanong nito. Ngumiti siya. That was the sincerest smile he ever wore after Klarisse death. “Opo. Puwede ko po ba kayong kalimutan? Kahit kailan po au hindi ko kayo makakalimutan dahil
Ilang pagpindot pa ng doorbell ang ginawa ni Michael ngunit wala talagang nagbubukas ng pinto sa kaniya. Nilingon niya ulit ang batang nakatunghay lang din sa malaking bahay. “Sus, kuya, ganiyan na iyan sila simula nang yumaman. Nagbago na.”“Ano ang ibig mong sabihin?” Napalingon ulit siya sa malaking bahay dahil nagbabakasali siyang may lumabas man lang para lang pagbuksan sila ng pinto.“Hindi na nalabas ng bahay ang mga iyan. Hindi na rin napansin sa mga tao. Malaki na pinagbago ng pamilya nila. Mabuti pa noong buhay pa si Ate Klarisse ay hindi sila ganiyan. Basta, laki ng pinagbago.”“Kailan pa?” “Ang alin po?”“Kailan pa sila nagbago? Tapos kailan pa sila nagkaroon ng magandang bahay?”“Hindi ba po at namatay si Ate Klarisse? Matapos yata ilubong si Ate Klarisse ay umuwi sila ritong mag-asawa. Sabi nga nila Nanay, eh, parang wala lang daw sa kanila na namatay ang anak nila. Parang masaya pa nga raw sila. Naging tsismisan sila rito. Tapos ayon, wala pa yatang isang—”“Daniel,
Hindi man siya kumbinsido na umupo subalit sumunod na lang siya sa sinasabi ng ina ni Klarisse. Hindi niya naman puwede na akyatin bigla ang ikalawang palapag ng bahay dahil nakakabastos kapag sakaling ginawa iyon sa kaniya.Dahan-dahan siyang lumayo sa tapat ng hagdan at naglakad papunta sa marangyang sofa ng mag-anak. He knew that their sofa is expensive lalo pa at iyon ang gustong pangalan ng kompanya na gusto ng ina niya.He wanted to ask about it, but he decided to keep quiet. Ayaw niya naman na ma-offend ang mag-asawa.Pero hindi ba at nakakapagtaka iyon, lalo pa at sabi ng bata ay nagsimula ang pagrangya ng buhay nila nang mawala si Klarisse.“Maribeth, kumuha ka nga ng pagkain para sa bisita natin!” sigaw ni Tata Martin, ang ama ni Klarisse.May kasama sila?Sino si Maribeth?Ito kaya ang nagmamay-ari ng pabango na naamoy niya kanina?Kaano-ano ng mag-anak ang Maribeth na tinawag nito?Baka katulong?Para na siyang baliw.Mula kasi nang tumapak siya sa lugar na ito ay nagkaroo
Habang inihahatid ng tingin ni Michael si Audrey ay hindi niya maiwasan ang mapailing. He knows there is something she is hiding. At aalamin niya iyon kahit na ano ang mangyari. If he's being paranoid and being judgemental, ngayon pa lang ay magso-sorry na siya. Pero malakas talaga ang kutob niya. He trusts his human instincts. May nagsasabi sa likod ng isip niya na tama ang kutob niya. He feels it within his bones. Nang hindi niya na makita si Audrey ay saka niya tiningnan ang gawi ng taong nakita niya kanina. Wala na ang tao, pero ang kotse na kinatatayuan nito kanina ay naroon at naka-park pa rin. Napailing siya nang kumabog ang puso niya. Ang kabog na alam niyang hindi siya tatantanan hanggang hindi niya nalalaman ang totoo.Naglakad si Michael papunta sa kotse na kinatatayuan ng estrangherong hindi niya man lang nakita ang mukha.Nang makarating sa tapat ng kotse ay saka niya kinatok ang bintana ng kotse. Nagbabakasali siyang may tao sa loob at pagbubuksan siya ng bintana. But w
Audrey was begging. Begging for his love. He wanted to ask why? But does it matter?Hindi niya alam ang sasabihin sa babae. Pero gusto niya itong hawakan at kabigin papunta sa kaniya para lang yakapin, pero hindi niya iyon ginawa. Ayaw niyang umasa ang babae. Ayaw niyang magpadalos-dalos sa mga ginagawa niya.Paano kung naguguluhan lang din siya? Paano kung naghahanap lang siya ng pagbabalingan ng atensiyon niya para lang makalimutan si Klarisse?At kung gawin niya na kabigin ito, paano kung mag-assume ito na gusto niya rin ito? Mas magkakaroon siya ng malaking problema lalo pa at kilala na niya ang ugali ng babae na para bang what Audrey wants, what Audrey gets.Tumingin ulit si Audrey sa kaniya. Mas malamlam ang mga mata nito, mas malungkot. Nakikiusap ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya.Heto, isang babae, isang matagumpay na babae ang kusang lumalapit sa kaniya para mahalin niya. Pero siya? Pilit niyang iniiwasan ang babae dahil sa maraming dahilan. Isa na roon si Klarisse.“W
“So, we meet again.”Napatingin si Michael sa babaeng nagsalita. Si Audrey. Simple lang ang suot nito. Nakapantalon at T-shirt na kulay black. Plain lang iyon kaya mas lumabas ang angking kaputian ng babae.Limang buwan niya rin itong hindi nakita nang personal, dahil parati naman itong lumalabas sa T.V dahil sa dami ng achievements nito sa pagiging doktor.“What is it this time, Audrey?” Malumanay lang na tanong niya kahit pa ang totoo ay napapagod na siya dahil lang sa pakikipag-usap dito. Nagpakawalawa pa siya nang mahabang buntonghininga.Natawa naman si Audrey na para bang may sinabi siyang nakakatawa.“Grabe ka sa akin, Mr. Ratcliffe, ah. Wala pa nga akong ginagawa, naiirita ka na. Wala bang nakapagsabi sa iyo na kapag naiirita ka sa isang tao, ay dahil gusto mo ito?”“What?” Nangunot ang noo niya dahil sa sinabi ng dalaga.“Do you really like me that much, huh?”Naglakad siya palapit sa kotse niya , at iniwan ang babae. But what's weird is, he's expecting her to follow him. Kay
Pagdating sa bahay nila Sebastian ay namangha siya sa marangyang pamumuhay ng lalaki. Yes, he's wealthy now, but it doesn't change the fact that he still came from the slumber. At kung hindi pa yata sa ama niyang may pera ay hindi siya makakaahon sa buhay kahit pa magtrabaho siya habang buhay.Naniniwala siya sa swerte, pero hindi nakakabit sa kaniya ang salitang iyon, hanggang sa dumating si Honey sa buhay niya. Ang kapatid niyang nagsisilbing anghel niya.The thing is, this question is always running on his mind.Paano kung nagkataon na hindi si Honey ang kapatid niya? Paano kung nagkataon na gahaman ang kapatid niya at hindi siya nito hinanap?Baka hanggang ngayon ay nagbubuhat pa rin siya sa pier at napag-iwanan na ng buhay.But God made a plan only for him and that plan made him a better person now.“Are you all right?” A sudden voice appeared kaya naman halos mapatalon pa siya sa gulat.“Did I startle you?” Nakangisi pa ang nagmamy-ari ng boses nang tingnan niya. “Mukhang malali
“K-Klarisse...” anas niya ulit. “W-why are you d-doing this to me, Gang?” tanong niya kahit pa ang totoo ay hindi naman talaga siya sigurado kung ang kinakausap niya ay ang babaeng tinutukoy niya. Dinaig niya pa ang batang bago pa lang nagsisimula na maglakad. Nangangapa pa siya. At hindi niya alam kung ano ba ang dapat na gawin. “I-is that y-you, Gang?” tanong niya na nanginginig ang boses niya. Napangiti siya. Isang ngiti na dinaig pa ang namatayan dahil sa hindi maipaliwanag na sakit na nararamdaman niya. Para siyang tanga na umaasa sa wala. This moment, it’s like he's waiting for rain in a dry desert. Hahakbang pa sana siya palapit sa bulto ng tao ngunit binalot ng kadiliman ang buong parking lot. A sudden brownout enveloped the parking lot. “Damn it!” mura niya sabay takbo papunta sa bulto. Ginawa niya ang lahat ng makakaya niya para lang makalapit agad sa taong hindi niya naman sigurado kung iyon nga ang hinahanap niya. Nang mahawakan niya ang braso ng taong kausap niya
“K-Klarisse?” nanginginig ang boses na turan ni Michael.Maging si Honey at Eros ay biglang napatingin sa kaniya. May balak pa sanang agawin ni Honey ang cell phone sa kaniya subalit inilayo niya sa kapatid ang cell phone na hawak.Iminuwestra din ni Michael ang kamay para pigilan ang kapatid sa paglilikot kaya naman tumango ito bilang pagsunod sa sinabi niya rito.“K-Klar—” Umiling si Michael. Imposible na si Klarisse ang kausap niya. Bigla siyang natauhan sa kagaguhan. “Sino ito?” seryoso niyang tanong.“Psh! Oh, kumusta ka na?”Napakunot ang noo ni Michael nang mapagsino ang nasa kabilang linya. “Charlotte?”“Yes, that's my name. I’m glad na kilala mo pa ako.”Bumuntonghininga si Michael. Nakaramdam siya ng pagkairita pero hindi niya na lang iyon ipinakita sa kausap lalo pa at ang balita niya ay buntis ito.“Niloloko mo na lang ako parati.” Pumalatak siya bago tumingin sa mag-asawa at umiling. Dinukot niya na rin ang susi na nasa bulsa niya at ipinakita sa mag-asawa. “Alis na muna
It upsets him.At habang iniisip ang napag-usapan nila ni Eros ay bumabaliktad ang sikmura niya kahit pa nga kalalaki niyang tao. Hindi niya pa rin maisip na pinatay si Klarisse. Hindi niya matanggap.Ang isipin pa lang na papatay ka ng isang tao, ng isang pasyente mo dahil lang sa pansarili mong kapakanan ay isa ng matinding sakit sa pag-iisip.“Naturingan ka pa namang doktor na hayop ka!” Sumigaw ulit ng ubod lakas si Michael dahil sa bigat ng nararamdaman sa mga oras na iyon. Hindi niya na alam kung paano pa ang gagawin para lang maibsan kahit papaano ang sakit na nararamdaman.Mula sa pagkakahiga ay tumayo siya. Kailangan niyang magpahangin. Kailangan niyang makaalis sa bahay na ito. Kailangan niyang libangin ang sarili niya bago pa siya mabaliw dahil sa kaiisip.Naglakad siya papunta sa kwarto ng ina at binuksan ang pinto ng kwarto nito. Naabutan niyang natutulog na ang ina kaya hindi niya na lang ito ginising upang magpaalam.Nilapitan niya na lang ito upang ayusin ang kumot nit
”Who’s Primitivo?” Nasa bahay na sila ngayon. He didn't expect na titiklop si Audrey sa kapatid niya na hanggang ngayon ay hindi pa rin maipinta ang mukha. Ang honeymoon sana ng mga ito ay nauwi sa ganito. “He's the one who abducted me before.”Napalingon sila nila Eros at ng ina niya sa kapatid niya. “What?” halos sabay pa nilang tanong sa kapatid niya na nagkibit lang ng mga balikat. Lumapit ito sa asawa at pinatanggal ang hook ng gown na suot nito. “I’m sorry, Sweetheart...” ani niya sa kapatid. “For what?” tanong nito pagkatapos ay lumapit naman sa kaniya at tinapik siya sa pisngi. “If you think you ruin our wedding day, diyos ko naman, kuya. Loko ka ba? Iyan mismong si Eros ang sumugod sa taas nang malaman namin ang nangyari. Papabayaan ka ba namin? Pasalamat siya at wala rito sila Greta at Charlotte.”Tama ang kapatid. At iyon ang pinagtataka niya. Bakit wala ang dalawang babae sa araw ng kasal ng kapatid niya? Tinawagan pa nga nila ang dalawang babae subalit hindi nangako
“He tried to rape me!”Matinding pag-iling ang ginawa ni Michael, but he could not talk. Hanggang ngayon kasi ay lango pa rin siya sa droga na sigurado siyang si Audrey ang may gawa. Napatingin siya sa ina niya. Umiiyak ito at halatang tuliro at hindi alam ang gagawin. They were not prepared for this. Sabagay, sino nga ba ang mag-aakala na ang babaeng propesyonal at tinuring niyang kaibigan ay gagawin ang imoral na hakbang para makuha nito ang gusto?Napatingin si Michael sa mga taong nakapalibot sa kaniya. Hindi niya ang mga ito kilala pero alam niyang mga binayaran ito ni Audrey para sa larong ito. “H-hindi k-ko alam a-ang gagawin ko sa iyo, M-Michael. H-hindi kita pinalaking ganito. I t-thought you’re f-fine! A-akala ko a-ay o-okay ka na m-matapos mawala ni Klarisse. I did not even expect n-na maging si Dr. Aubrey a-ay gagawan m-mo nang h-hindi maganda. And l-look a-at you!” Itinuro siya ng ina at hinampas sa braso. “You’re too high to talk! Diyos ko! G-ganito ba ang i-itinuro