CHAPTER 6

"Salamat sa pagtulong sa akin ngayon, Mr. Hult."

Sinubukan ni Jennica na ngumiti, ngunit sumakit ang pisngi niya sa sakit. "Aray!" she cried out instinctively, na napansin naman ni Darf.

Hinawakan niya ang kamay niya nang lalabas na siya ng sasakyan. Nagulat si Jennica sa biglaang paglapit, at mas lalo siyang nataranta nang makita niya ang pagkislap ng init sa mga mata nito. Akala niya nag-iimagine siya ng mga bagay-bagay.

"Saan ka pupunta kung hindi ka uuwi?"

Inilibot niya ang paningin sa paligid at napansin niya ang malapit na botika. Biglang sumagi sa isip niya na gusto ni Jennica na pumasok sa loob ng botika.

"I can't go home like this. Elijah will worry about me," mahinang sagot ni Jennica.

Nang magtama ang tingin niya sa nag-aalalang mga mata ni Darf, bahagya siyang natigilan. Medyo hindi siya komportable dahil sa init ng kamay nito sa kamay niya. Ito ang pangalawang beses na hinawakan ni Darf ang kamay niya ngayon.

Sumenyas si Darf sa driver. Tinanggal ng driver ang kanyang seat belt, lumabas ng kotse at naglakad patungo sa botika.

Ngayong naiwan silang mag-isa sa sasakyan, lalo pang nahihiya at hindi komportable si Jennica. Pilit siyang nag-iisip ng mga salitang sasabihin para basagin ang matinding katahimikan sa pagitan nila.

"Mr. Hult, hindi ba iisipin ng mga miyembro ng Hang Group na hindi tayo sincere dahil maaga tayong umalis sa event? Pupunta ako sa headquarters nila at ipapaliwanag ko sa kanila bukas. Ayokong maapektuhan ang mga prospects ng personal ko. ng kumpanya."

Seryoso itong tumingin sa kanya.

Dahil kasalanan niya ang nangyari ngayon, buong tapang niyang gagawin ang responsibilidad at mananagot sa mga kahihinatnan.

"You'd better worry about yourself than the partnership. Ayokong maging focus of attention ang mga empleyado ko bukas."

Bakas sa mga mata ni Darf ang kawalan ng kakayahan nang sabihin niya iyon. Halatang nag-aalala siya sa kanya, pero ayaw niyang maging outspoken tungkol dito.

Nagulat si Jennica sa tono niya. Ngayon lang, katunog niya si Elijah. Sa madaling salita, nalaman na niya kung kanino nagmana si Elijah ng kanyang character.

Sinabi sa kanya ni Elijah ang parehong bagay sa kanyang unang araw sa trabaho.

"Naiintindihan ko. Don't worry, Mr. Hunt."

Napansin ni Darf ang nakakagigil na kagandahang-asal sa mga salita at paraan ni Jennica. Hindi niya alam na kusa itong lumalayo sa kanya.

Maya-maya ay bumalik ang driver na may dalang ointment. Sa pagtingin sa ekspresyon ni Darf sa pamamagitan ng rear-view mirror, agad na naunawaan ng driver ang dapat niyang gawin. Inabot niya ang mga gamit kay Darf, bumaba ng sasakyan at naglakad palayo para i-enjoy ang mga bituin sa kalangitan sa gabi.

"Kaya ko na ang sarili ko," quipped Nicole while averting her gaze.

Binuksan ni Darf ang ointment at piniga ang tamang dami sa dulo ng kanyang hintuturo. Nang ipapahid na niya ito sa mukha ni Jennica, ibinaling nito ang mukha sa tapat at sinubukang agawin ang ointment sa mga kamay nito. Hindi sinasadya, sinalubong niya ang tingin nito at nakita ang pag-aalala sa mga mata nito.

"Come here," tinapik niya ang lugar sa tabi niya.

Kinausap niya ito sa nakapapawing pagod na boses.

Natulala pa rin sa mga salita at kilos nito, wala siyang ibang magawa kundi ang lumapit sa kanya. Ibinaling niya ang namamaga na bahagi ng mukha nito sa kanya at iniwasan ang pagtama ng mga mata. Nararamdaman niya ang malamig na mga daliri nito na marahang dumampi sa kanyang mukha na lubos na kaibahan sa nasusunog na sensasyon sa kanyang dibdib.

Alam niyang mabait at maalalahanin si Darf sa kanya. First time niyang maging ganito kalapit sa kanya, kaya hindi niya maiwasang mamula. Dasal na lamang niya na sana ay hindi mahalata ang kanyang mapupulang pisngi sa dim light ng sasakyan.

"Iniiwan mo ba mag-isa ang anak mo sa bahay kapag papasok ka sa trabaho?" biglang tanong ni Darf.

Kanina pa niya napansin na kinakabahan siya. Iniiwas niya ang tingin nito at mahigpit ang pagkakahawak sa kanyang mga kamay. Naisip niyang masasaktan siya dahil sa pamamaga ng mukha nito, kaya sinubukan niyang ilihis ang atensyon nito sa sakit.

Pero laking gulat niya ng mas lalo siyang kinabahan sa pagbanggit sa kanyang anak.

"Naku, primary school student na siya. Usually, uuwi ako on time at sinasamahan siya after work. Mahilig ka ba sa mga bata, Mr. Hult?"

Sinubukan niyang iparinig sa kanya. Hindi niya alam kung bakit bigla itong nagtanong tungkol kay Elijah, pero naalala niya kung gaano siya kawalang-interes nang humiling ito sa ibang babae na ipalaglag ang kanyang anak.

Kung nalaman lang ni Darf pitong taon na ang nakakaraan na dinadala niya ang kanyang anak, binigyan niya ito ng malaking halaga para ikulong siya. Hihilingin sana niyang ipalaglag ang sanggol.

Paanong ang isang tulad niya ay magkaanak? Gayunpaman, hindi niya pinagsisihan ang pagkakaroon ni Elijah, dahil minahal niya ito sa sandaling itinuon niya ang kanyang mga mata sa kanya bilang isang sanggol. Sa pag-iisip nito, hindi niya nagawang pasalamatan si Darf sa paghatid ni Elijah sa kanyang buhay.

"Wala akong anak, kaya hindi ko alam kung gusto ko ang mga bata o hindi."

Growing up, hindi nagkaroon ng anak si Darf sa tabi niya, kaya wala siyang ideya kung ano ang mga bata. Ang una niyang naisip tungkol sa kanila ay sila ay nangangailangan at mahirap.

"Siyempre hindi. You killed them all in the cradle," ungol ni Jennica sa napakababang boses. Puno ng paghamak ang kanyang mga mata. Ang mga makapangyarihang tao tulad ni Darf ay talagang cold-blooded at walang awa.

"Ano ang sinabi mo?"

Nakita lang niyang gumalaw ang labi nito kaya hindi niya narinig ang sinasabi nito.

"Wala naman. Okay na ako." Sinubukan ni Jennica na ibahin ang usapan.

Hindi na masakit at namamaga ang mukha niya tulad ng dati kaya itinulak niya ang kamay nito sa mukha niya at bumalik sa dating upuan.

Bago pa makapagsalita si Darf ay tumunog ang telepono sa loob ng bulsa ni Jennica.

Si Elijah iyon.

"Twenty past nine na."

Nang kunin niya ang telepono, narinig niya ang boses ni Elijah. Halata sa tono ng bata na nauubos na ang pasensya niya.

Regular ang pamumuhay ni Elijah at palagi niyang sinusunod ang kanyang schedule. Natutulog siya tuwing 9:30 gabi. Gayunpaman, nangako si Jennica na babalik bago ang oras ng kanyang pagtulog, kaya tumawag siya upang ipaalala sa kanya ang kanyang pangako.

Si Jennica ay isang napakatapat na babae, at palagi niyang ginagawang isang punto na magpakita ng mabuting halimbawa kay Elijah.

"Talaga? Malapit na ako sa gate ng community kaya uuwi na ako."

Nang iangat niya ang kanyang pulso at tumingin sa kanyang relo, halos alas nuwebe y medya na. Para tuparin ang pangako niya kay Elijah, hindi siya nag-aksaya ng oras na buksan ang pinto para lumabas ng sasakyan. Medyo sabik siyang ma-late na nakalimutan niyang magpasalamat kay Darf at magpaalam dito.

"Good night," mahinang wika ni Darf.

Hindi niya napigilang umalis si Jennica. Abala ang isip niya sa pag-uwi at hindi niya narinig ang boses nito. Ang tanging narinig ni Darf ay ang tunog ng pagsasara ng pinto.

Biglang nagdilim ang mukha ni Darf at nanlamig ang mga mata.

Walang sinuman ang nangahas na huwag pansinin ang kanyang mga salita. Well, si Jennica ang unang gumawa nito.

Hindi narinig ni Jennica ang 'good night' ni Darf, ngunit malinaw na narinig ito ni Elijah sa kabilang dulo ng telepono.

Si Elijah ay isang matalinong bata. Nakilala niya kaagad na hindi iyon boses ni Charles.

Umupo siya mula sa kama at itinaas ang kubrekama. Nang walang sapat na oras para maisuot ang kanyang tsinelas, tumakbo siya sa balkonahe gamit ang kanyang maiikling binti.

Gayunpaman, nang tumingin siya sa direksyon kung saan tumakbo si Jennica ay wala. Medyo nadismaya siya.

Tila isang bagong lalaki ang dumating para sa kanyang ina. Dapat mas bigyan niya ng pansin ngayon.

Maya-maya, narinig na ang tunog ng pagbukas ng pinto mula sa entrance. Bago pa matapos magpalit ng sapatos si Jennica, isang maliit na pigura ang sumugod at yumakap ng mahigpit sa kanyang baywang.

Buti na lang at nakapatay ang ilaw kaya hindi nakita ni Elijah ang namamagang mukha nito.

"Bakit hindi ka pa natutulog?"

Yumuko si Jennica at niyakap ang maliit niyang katawan. Pagkatapos, sinipa niya ang kanyang high heels at naglakad patungo sa kwarto ni Elijah.

Ipinatong niya ang ulo sa balikat nito, at mahigpit na pumulupot ang mga braso sa leeg nito. Nakabitin siya sa kanya na parang koala.

Noon pa man ay mapagmasid si Elijah sa mga nangyayari sa paligid niya. Hindi nakapagtataka na madali niyang napansin ang amoy ng ointment kay Jennica. Itinaas niya ang kamay niya para hawakan ang mukha niya pero umiwas siya.

"Mommy, nanatili ka po ba sa labas para hanapin si daddy para sa akin?"

Sa pagkakatanda niya, noon pa man ay iba siya sa ibang mga bata. Hindi tulad ng mga kaklase niya na may dalawang magulang. Bagama't napakahusay ng pakikitungo sa kanyang Tito Charles, alam niya sa lahat na hindi siya ang kanyang biyolohikal na ama. Genius man o hindi, natural lang sa isang batang tulad niya ang maghangad ng kumpletong pamilya. Iyon ang isa sa pinakamalalim na hangarin sa kanyang batang puso.

Gayunpaman, ayaw niyang madamay ang kanyang ina para sa kanyang kapakanan. Ayaw niyang magkamali ito dahil sa kanya.

Nang marinig ang prangka na tanong ni Elijah, biglang binaha sa isipan ni Jennica ang imahe ng walang ekspresyon na mukha ni Darf at ang malupit niyang salita tungkol sa kanyang hindi pa isinisilang na sanggol. Umiling siya ng hindi sinasadya.

"That's ridiculous. Don't talk nonsense. I have went to work," malumanay nitong paalala sa kanya.

Inihiga niya si Elijah sa kama at tinakpan ito ng kumot. Umupo siya sa tabi ng kama nito at pinagmasdan ang maselang mukha nito.

Napansin ni Jennica ang kulubot sa pagitan ng mga kilay ng anak. Hindi pa niya napansin ang kakaibang ekspresyon ng mukha ng kanyang anak noon, at katulad ito ng nag-aalalang hitsura ni Darf kanina. Sa isang segundo, nawala ang kulubot sa pagitan ng kanyang mga kilay at bumalik sa normal ang ekspresyon ng kanyang mukha.

"Mom, ayoko na kay dad. Ikaw lang ang gusto ko, Mommy. That's enough for me."

Tumingin sa kanya si Elijah gamit ang malaki at inosenteng mga mata.

"Wag ka masyadong mag-isip. Matulog ka na. Kailangan mong pumasok sa school bukas." Tinapik siya nito ng mahina sa pisngi.

Maya-maya pa, si Elijah ay nagsimulang humilik ng mahina sa kanyang pagtulog. Nakangiting hindi sinasadya, hinalikan niya ang noo ni Elijah. Matapos pagmasdan ang mukha nitong natutulog ng ilang minuto, pumunta na siya sa kwarto niya.

Binuksan niya ang ilaw at tiningnan ang mukha niya sa salamin, nakita niyang hindi na ito kasing pula at pamamaga gaya ng dati. Bahagyang nabawasan ang pag-aalala niya para sa bukas ngunit nakaramdam pa rin siya ng pagkabalisa dahil hindi sinasadya ng kanyang isip ang mga iniisip tungkol kay Darf. Para siyang time bomb na nakabaon sa puso niya.

Pagkaupo sa kanyang sasakyan, tumingala si Darf sa silid na kakaliwanagan pa lang. Hindi nagtagal ay nawala siya sa pag-iisip. May naramdaman siyang pamilyar kay Jennica, ngunit hindi niya tiyak na matukoy kung saan nanggagaling ang pamilyar na iyon.

Buong tiwala siya sa kakayahan ni Greg, ngunit kahit siya ay hindi makahanap ng impormasyon tungkol kay Jennica. Kadalasan, isa lang ang ibig sabihin nito: may tinatago siya. Ano ito? Kailangan niyang malaman ang tungkol sa sikreto niya.

"Bumalik ka," utos niya sa driver. Sa likod ng kanyang cool na kilos, gulong-gulo ang kanyang isip habang sinusubukan nitong bigyang-katwiran kung bakit niya sinundan si Jennica pauwi.

Hindi niya alam kung bakit gusto niya itong bantayan nang ligtas pauwi.

Kilalang-kilala na ang gated community na ito ay kabilang sa pamilya Hult. Ang ganap na saradong residence estate ay eksklusibo sa mayayamang pamilya at lubos na iginagalang para sa mga tampok ng seguridad at kaligtasan nito, sa gayon ay nakakuha ng magandang reputasyon sa mga residente nito. Hindi lang maintindihan ni Darf kung bakit niya hiniling ang kanyang driver na sundan siya. Bukod dito, hindi na niya kailangang panoorin itong pumasok at pumasok sa kanyang silid.

Samantala, si Jennica ay nawala sa sarili sa iba't ibang mga haka-haka at haka-haka sa buong gabi. Paranoid siya at nag-aalala na baka kunin ni Darf ang kanyang anak kapag nalaman nito ang katotohanan. Bilang isang resulta, siya ay nakatulog nang huli. Kinaumagahan, hindi siya nagising sa oras.

Nang tumunog ang alarm clock ay mahimbing pa rin ang tulog ni Jennica. Si Elijah ay naiinip na nakatayo sa tabi ng kanyang kama. Nang makitang nakasimangot siya sa pagtulog, inabot niya ang alarm clock, mahinang bumuntong-hininga, at muling nag-alarm.

Sinulatan niya ito ng note na inilagay niya sa night stand kasama ng ointment. Ilang segundo pa niyang pinagmasdan ang natutulog na mukha ng kanyang ina bago tumalikod para kunin ang maliit niyang bag. Pagkatapos ay pumasok siya sa paaralan nang walang paalam.

Sa katunayan, sa kanyang katalinuhan at kaalaman, hindi na niya kailangan pang manatili sa elementarya. Gayunpaman, nag-aalala si Jennica na siya ay iniwan ng ibang mga bata sa parehong edad. Dahil, ayaw niyang mag-alala ang kanyang ina, kailangan niyang harapin ang isang grupo ng mga walang muwang na bata araw-araw, nakalimutan na siya mismo ay isang bata.

Nang tumunog muli ang alarm clock, instinctive niyang pinatay ito. Matutulog pa sana siya nang tumama ang liwanag ng umaga sa kanyang mga mata. Pakiramdam niya ay may kakaiba. Nang makita niyang umaga na, napatampal siya sa noo sa gulat.

Mabilis niyang iminulat ang kanyang mga mata at tumingin sa wall clock. Alas otso y medya na. Kailangan niyang magtrabaho ng alas-nuwebe, at dapat ay nasa klase na si Elijah.

"Ah!"

Umalingawngaw ang sigaw niya sa buong tahimik na apartment.

Sa sandaling dumampi ang kanyang mga paa sa lupa, nakita niya ang ointment sa night stand at ang note sa ilalim nito.

"Mommy, don't be late for work. I already went to school. Remember to eat the breakfast on the table and here's the ointment also. Mommy, wag ka na po ulit masasaktan."

Ang taos-puso at matamis ngunit parang bata na mga salita sa papel ay nagdulot sa kanya ng labis na kaaliwan.

Kahit na dumanas siya ng ilang pagdurusa, si Elijah ang pinakamagandang regalo ng Diyos para sa kanya.

Mabilis siyang nagbihis. Sampung minuto lang ang itinagal ni Jennica para maghanda para sa trabaho. Sa halip na kainin ang naka-pack na sandwich, nagpasya siyang dalhin ito sa trabaho. Sa kabutihang palad, nakarating siya sa opisina sa oras sa eksaktong 8:59 AM.

Nakaupo sa opisina, nakahinga ng maluwag si Jennica.

Naglabas siya ng maliit na salamin at hinubad ang scarf na nakatakip sa buhok at mukha niya. Sa harap ng salamin, nagsimula siyang magmadaling maglagay ng pampaganda sa kanyang mukha.

"Mr. Hult, dumating na si Miss Jennica sa opisina," agad na ulat ni Greg kay Darf.

Nakatayo si Greg sa harap ng boss kaya kitang-kita niya ang mukha nito. Bahagyang nawala ang malungkot na ekspresyon sa kanyang mukha nang marinig ang kanyang ulat.

"Go and ask her to come here," maikli niyang sagot nang hindi itinaas ang ulo.

Nakadikit ang mata niya sa folder na hawak niya.

Ilang sandali pa ay dumating na si Greg sa harap ng opisina ni Jennica. Kakatok na sana siya sa pinto pero napansin niyang bahagyang nakabukas ang pinto. Marahan niyang itinulak ang pinto sa halip.

Sa gulat niya, nakita niyang naglagay ng sandwich si Jennica sa kanyang bibig.

Nang marinig niyang bumukas ang pinto, mabilis niyang inangat ang ulo niya at nakita niya si Greg na nakatayo sa may pintuan na may blankong tingin sa mukha nito. Agad niyang nilunok ang sandwich sa kanyang bibig at kinausap siya na parang walang nangyari.

"Anong problema, Mr. Greg?"

"Gusto kang makita ni Mr. Hult," matigas na sagot ni Greg.

Ito ang unang pagkakataon na nakakita siya ng isang tao na kumakain ng almusal sa mga itinalagang oras ng trabaho ng Hult Group.

Bilang isa sa mga nangungunang negosyo sa mundo, sinunod ng Hult Group ang isang mahigpit na tuntunin at alituntunin sa opisina upang matiyak ang kahusayan at produktibidad ng mga tauhan nito. Ang bagong-hire na director, si Jennica Ponce, ang unang lumabag sa mga patakarang iyon.

Nang marinig niya ang sinabi ni Greg ay agad siyang tumayo at naglakad patungo sa pinto. Nang madaanan niya ito, bumulong ito sa kanya nang may kasalanan, "Hindi ko na-delay ang trabaho ko, kaya huwag mong sabihin kay Mr. Hult kung ano ang nakita mo, okay?"

Hindi niya namamalayan na tumango at marahang itinaas ang kamay nang makita ang nakakainggit na ngiti sa mukha nito. Hindi niya ito binigyan ng pagkakataong magsalita habang diretsong naglakad patungo sa opisina ni Mr. Hult.

Nang matauhan siya ay pumasok na si Jennica sa opisina ni Darf. Hindi niya maiwasang maawa sa kanya.

"Mr. Hult, pinapatawag mo daw ako?"

Tahimik siyang naglakad papunta sa mesa ni Darf at tinignan siyang mabuti.

"Ang folder na ito ay naglalaman ng lahat ng impormasyon tungkol sa aming korporasyon sa Hang Group. Ibigay ang isang plano sa lalong madaling panahon."

Tahimik niyang inihagis ang folder sa mesa at tumingala sa kanya.

Balak niyang tawagin si Jennica para lang tingnan ang mukha nito, pero mas malaki ang natuklasan ni Darf.

Tumayo siya at dumiretso kay Jennica habang nakatitig sa gilid ng bibig nito.

"Anong problema?"

Napansin niya ang hitsura sa mga mata ni Darf, siya ay naguguluhan.

"Jennica, how dare you have breakfast in the office? Anong nakain mo?"

Nanlaki ang mata ni Jennica sa gulat. Paano niya nalaman?

"Sandwich," mahinang sagot ni Jennica habang iniiwas ang tingin nito.

"Hand it in."

Nakaupo sa sofa, mukhang handa na si Darf para sa isang interogasyon.

Dahil wala siyang choice, bumalik siya sa kanyang opisina para kunin ang sandwich na hindi pa niya nakakain. Inilagay niya ito sa harap ni Darf, sa ibabaw ng mesa.

"Ikaw ba gumawa nito?" Napilitan si Darf na tanungin siya.