Hindi ko alam kung namamalikmata lang ba ako, o talaga bang si Gwin ang babae na nakikita ko. Hindi ako makagalaw, hindi ko magawang lumapit sa kanya.Kaagad siyang sinalubong ng teacher at tinuro ang kinaroroonan ng bata. "Mama..." humihikbing sigaw ng bata. Sabay bumaling ang tingin namin ni Tonyo sa bata na ngayon ay nakaupo na. Nakalahad ang mga kamay, at hinihintay na lumapit si Gwin na tinawag niyang Mama. Kahit may luha sa mga mata, ngiting-ngiti naman. Sandaling bumagal ang paglalakad ni Gwin. Bakas ang pagkagulat nang makita kami ni Tonyo, pero maya maya ay patakbo itong lumapit sa bata at kaagad niyakap. "Anak, Widmark, anong nangyari? Masakit ba?" tanong niya. Banayad niyang hinaplos ang ulo ng bata at hinalikan ang sugat nito. Kumunot ang noo ko. Talagang si Gwin nga ang babae na nasa harap namin ngayon. Umiiyak habang yakap ang batang sinasabi niyang anak. Nahagod ko ang buhok ko kalaunan. Ano ba itong nangyayari? Akala namin nawala na siya. Akala namin may nangyari
Awtomatikong nahinto ang paghakbang niya. Kita ko rin ang pagtaas-baba ng kanyang balikat bago niya ako muling hinarap. "Anong kasinungalingan ba ang pinagsasabi mo sa Anak mo, Gwin? Hindi kita hinuhusgahan o nilalait sa naging buhay mo ngayon. Pero ang gamitin ako at sabihin sa kanya na ako ang Papa niya, mali 'yon, Gwin." "Hindi mo ba narinig kanina, Fred. Paulit-ulit ko na ngang sinasabi sa kanya na hindi ka niya Papa," madiin nitong tugon. "Kung gano'n, bakit niya pinipilit na Papa niya ako?""Kasalanan ko, inaamin ko naman 'yon. Naging burara ako. Nakita niya ang picture nating dalawa. Pero 'wag kang mag-alala, Fred. Ginagawa ko naman ang lahat, mawala lang isip niya na may Papa siya. Sunog na nga ang picture na 'yon, hindi na niya makikita. Wala nang magiging problema." "Sigurado ka?" tanong ko. Lumapit ako at hinawakan ang braso niya . Matalim din ang mga titig ko sa kanya na bahagyang nagpaatras sa kanya. Kaagad niya ring hinablot ang kamay niya. "S-siguradong ano, Fred?"
GWIN POV Madaling araw na, ngunit dilat pa rin ang mga mata ko. Sobrang pagod ang katawan ko. Ang isip ko, pero ayaw naman akong dalawin ng antok. Mabuti pa itong Anak ko, kahit may sugat at masakit ang ulo, mahimbing pa rin ang tulog. Humihilik pa nga. Napapangiti na lang din ako habang pinagmamasdan siya. Panay kasi ang pag-sleep-talk niya, ako naman ay panay ang pagbuntong -hininga. Paanong hindi ako makatulog, akala ko kasi matapos ng sagutan namin ni Fred kanina ay hindi na niya ako kakausapin o papansinin. Pero may pahatid-hatid pa ng resibo. Pwede naman sanang iutos na lamang niya kay Tonyo 'yon. Tapos may pasundo-sundo pang sinasabi. Loko ba siya? Sabi niya, ayaw niyang bubuntot sa kanya ang Anak ko. Bakit ngayon, siya ang parang bumubuntot? Napabuntong-hininga na naman ako. Napatingin sa bigay ni Fred na resibo. Hanggang ngayon kasi ay hawak ko pa rin. Nabuang na rin siguro ako. Dahil sa resibong 'to kasi. Naalala ko ang noon. 'Yong panahon na hinawakan n'ya ang kamay k
FRED POVKanina pa ako nagtitimpi. Kanina pa nagpipigil. Ang pinakaayaw ko ay iyong pinaghihintay ako. Insaktong alas-otso ako nagpunta sa bahay nila, hindi pa pala sila handa. Tama siya, galit nga ako. Sino ba ang hindi magagalit? Pinaghintay na nga niya ako kanina. Nasaksihan ko pa maagang landian nila ng nobyo niyang kalbo. Ngayon ay uutasan niya pa ako? Nanliit ang mga mata niya na ngayon ay walang kurap na nakipagtitigan sa akin. Kung anong talim ng tingin ko ay 'yon din ang nakikita ko sa mga mata niya. "Bitiwan mo ako Fred!" utos na naman niya. Napangisi ako. "Ayos ka rin, Gwin. Matapos ng mga sinabi mo kahapon, ngayon ay aasta kang parang walang nangyari. Kikilos ka ng normal, at uutusan mo pa ako ng basta-basta na lang gaya ng dati—""Sira-ulo ka ba, Fred?" gigil, ngunit pabulong niyang putol sa pagsasalita ko. "Matindi pa ako sa sira-ulo, Gwin. Para sabihin ko sayo, hindi na ako ang dating Fred na kaibigan mo! Kaya 'wag kang umasta na kilala mo pa rin ako." Nilingon niy
"Fan? Seriously, Gwin? Iyon talaga ang sinabi mo sa Anak mo, fan lang kita? Is it that hard for you to say that I'm your best friend?" I asked bluntly.Tumiim ang labi niya. Namumula na rin ang mga mata at unti-unting namumuo ang mga luha, pero may bakas pa rin ng inis. "Hindi ka lang pala mahilig sa taguan, Gwin, sinungaling ka pa!" dagdag ko. Pero parang hindi na niya ako naririnig. Na kay Widmark na ang paningin niya. Napangisi ako. Ang dami kong sinabi. Wala man lang siyang reaksyon. Kahit ang e-defend ang sarili, hindi niya ginawa. Napaghahalata ang pagiging guilty niya. "Anak, Widmark... " Hinaplos niya ang balikat ng bata, ngunit tingin ko, wala siyang balak magpaliwanag. Inaalo niya lang si Widmark, para hindi na ito magtanong pa. Hindi ko maintindihan. Bakit niya kailangan itago na mag-best friends kami? Ang dali lang namang sabihin. Ang daling ipaliwanag. Bakit ang hirap para sa kanya? "Magsalita ka naman, Gwin. Naghihintay kami ng paliwanag mo. Bakit ka ba, nagsinungali
GWIN POVHindi ko na napigil ang magtaas ng boses. Talagang ginagalit kasi ako nitong si Fred. Nabuhay kami ng Anak ko na wala siya. Nabuhay kami na hindi niya alam na may bata na palang nabuo dahil sa kahibangan namin noon. Tapos ngayon ay basta na lang siya papasok sa buhay namin. Aastang concern sa Anak ko. Samantalang no'ng panahon na kailangan ko siyang makausap, para malutas ang problemang pinasok namin. Wala siya dahil puro na lang siya Mitch. Hindi ko siya hahayaan na guluhin ang mga utak ng namin ng Anak ko. Hindi ko 'yon mapapayagan. Sisiguraduhin kong aalis siya rito sa Negros, matapos ang project nila, at hindi na muling babalik. Magkalimutan na lang kaming lahat. "Halika na Widmark. 'Wag na matigas ang ulo." Hinawakan ko ang kamay ng Anak ko, at hinila siya. Pero ayaw siyang bitiwan ni Fred. Nakagat ko ang labi ko. Matalim na tingin ang pinukol ko sa kanya. "Bitiwan mo ang Anak ko, Fred," gigil at madiin kong sabi. "Ayaw ngang umuwi ng Anak mo, Gwin. Pagod at inaan
Nabitiwan ko ang hawak na kutsara. Feeling ko nawalan ako ng lakas sa sobrang pagkabigla. Hindi ko inaasahan ang tanong niya. 'Tsaka, bakit niya ba naisip na si Fred ang ama ng anak ko? Ni si Fred nga, hindi nag-isip na anak niya si Widmark. "Masyado bang nakakagulat ang tanong ko, Gwin?" ngising tanong niya. "Wala nga akong bibananggit na pangalan, pero ganyan ka na maka-react. Napaghahalata ka tuloy." Naubo ako. Nabilaukan dahil dito kay Tonyo na panay pasaring, may kasama pang nakakalokong ngiti ang mga sinasabi niya. "Tumahimik ka nga, Tonyo. Pinagsasabi mo r'yan," tugon ko matapos uminum ng tubig. Feeling ko bumara ang pagkain sa lalamunan ko. "Pinagsasabi ko?" ngumisi na naman siya. Kada ngisi niya ay nag-iinit lalo ang ulo ko. Gusto ko na nga siyang sigawan ngayon. Tumahimik lang siya. "Hindi ka nakakatuwa, Tonyo—" "Hindi rin ako nagpapatawa, para matuwa ka," sarkastiko niyang tugon. "Ano ba talaga ang problema mo, Tonyo? Deritsuhin mo nga ako. 'Wag mo akong idaan sa mga
Natiim ko labi ko. Sinamaan ko ng tingin si Fred at Tonyo. Sabay pa silang nag-iwas ng tingin. Nakapanggigil silang dalawa. Talagang mali na magkita pa kaming muli. Panay ang iwas ko na maging komplekado ang lahat, pero mauuwi din pala mas malalang sitwasyon. Mas naging komplekado pa ang nangyayari ngayon. "Hindi mo na kami kailangang ihatid, Tonyo. Kaya kong gawin lahat para sa Anak ko na hindi kailangan ang tulong n'yo," madiin kong sabi habang matiim na nakatitig sa kanila. Sabay silang humakbang palapit sana sa amin, pero dinuro ko sila. Nakagat ko pa ang pang-ibaba kong labi. Doon ko naibuhos ang lahat ng inis ko sa kanila. Ni hindi ko na nga maramdaman ang sakit sa pagkagat ko. Wala kasi akong pwedeng gawin para mailabas ang galit ko sa kanila dahil kasama ko ang Anak ko. Pinalaki ko siya na hindi kailanman nakakita ng karasahan, ng away o bangayan. Pero dumating lang itong mga pesteng lalaki sa buhay namin, nagulo na lahat. "Anak, tara na," sabi ko sa Anak ko na hindi maal
"Francine, dahan-dahan naman," mahinahong sabi ni Tonyo sa Anak niya. Oo, sa wakas ay natanggap na rin ni Tonyo ang Anak nila ni Mitch na si Francine. Naisip nga kasi niya, wala namang kinalaman ang bata sa maling ginawa ng Ina nito. At kahit ilang beses pa niya itanggi o pagbaliktarin ang mundo, dugo at laman pa rin niya ang bata. Mabuti na lang at mababait na rin ang mga magulang ni Mitch. Sa katuyan nga ay tanggap na rin siya ng mga ito, bilang ama ng Apo nila. Kaya masasabi na hindi lang ang mga kaibigan ni Tonyo ang masaya, siya rin. Hindi man gaya ng saya na nararamdaman ng mga kaibigan niya ang saya na nararamdaman niya ngayon, masasabi namang kumpleto na rin ang buhay niya kahit anak lang ang mayro'n siya. Anak na nagpapasaya ng buhay niya. Isang taon matapos ang kasal nina Patrick at Beth, ay nagpakasal din kaagad sina Gwin at Fred, at ngayon nga ay pareho ng buntis ang mga kaibigan niyang babae. Si Gwin ay buntis sa pangatlong anak nina Fred, at si Beth naman ay bun
Tahimik na nakatayo, at maluha-luha ang mga mata ng mag-ama na Fred at Widmark habang hawak ang puting rosas.Bakas ang lungkot habang nakatingin kay Gwin na nakasalampak sa damuhan at umiyak habang himas ang lapida ni Aling Taning. Isang buwan na ang lumipas matapos ang trahedyang nangyari sa mga buhay nila. Sariwang-sariwa pa sa mga alaala nila ang sakit, takot, at galit. Akala ni Gwin, no'ng araw na 'yon ay magtatapos na ang buhay niya pero hindi pala, sakto kasi na dumating si Fred, at nailigtas siya.Si Fred ang bumaril sa lalaki na nangahas na e-hostage siya. 'Yon nga lang ay nahimatay naman siya dahil sa sobrang takot at pagod. "Gwin, tahan na," mahinahon na sabi ni Fred. Umupo na rin siya sa tabi ni Gwin at hinaplos ang likod nito, saka naman niya nilagay ang bulaklak sa lapida ni Aling Taning. Gano'n din ang ginawa ni Widmark, na humiga pa sa lap ng Mama niya matapos ilagay ang bulaklak sa lapida ng Lola Taning niya. "Don't cry na po, Mama," malambing na sabi ni Widmark.
Kahit nanginginig ang buong katawan at halos hindi na maihakbang ang mga paa, sinisikap pa rin ni Gwin na tumakbo ng mabilis habang hawak ang tiyan. Sa isip niya hindi pwedeng mahuli na naman siya ng tauhan ni Brent. “Mitch—” Awtomatiko huminto ang pagtakbo niya nang makarinig ng putok ng baril mula sa bahay kung saan niya iniwan si Mitch. Iba kaagad ang naisip niya. May tama na nga kasi si Mitch, alam ni Gwin na hindi na nito kayang protektahan ang sarili.Napatakip ng bibig si Gwin, kasabay ang pagpatak ng mga luha. Kita nga rin niya kung paano pinigilan ni Mitch ang demonyong si Brent. Kahit nasasaktan na at may tama pa, buong lakas pa rin nitong pinigil si Brent, hindi lang siya nito mahabol. “Mitch— a-anong gagawin ko?” Napahawak sa ulo si Gwin. Hindi na rin siya maperme sa kinatatayuan niya. Akmang babalik siya sa bahay at aatras naman. Walang tigil ang pagpatak ng luha niya habang tanaw ang bahay. Nalito pa rin siya kung babalik ba o hindi. Pero alam niya naman na kapag b
Habang nakakaputukan sa loob ng Farm. Dahan-dahan namang gumalaw si Fred. Siniguro niya na hindi siya mahuhuli ng mga naka-antabay na mga pulis. Kanina pa siya kating-kati na pumasok kasama ang mga pulis pero ayaw siyang payagan. Kanina niya pa gustong alamin kung okay lang ba si Gwin. Kung hindi ba siya nasaktan o buhay pa ba siya. Sa isip niya, para siyang inutil. Parang lumpo na hindi makagalaw na naghihintay lang sa tabi at nagtatago habang si Gwin ay nasa panganib.“Fred, dito ka lang sabi! Sana talaga, hindi ka na sumama,” pigil ni Patrick, sabay hawak sa braso niya. "Pabayaan n'yo ako!" Winaksi niya ang kamay ni Patrick. Ayaw na niya talagang paawat. Hindi na niya kayang maghintay na lang kung kilan lalabas si Gwin sa Farm. "Fred naman! 'Wag ka na ngang dumagdag sa problema! Dito ka na lang, hayaan mo na lang ang mga pulis na gawin ang trabaho nila," giit ni Patrick, determinado siya na hindi papayagan ang pinsan na ipahamak na naman ang sarili niya. "Hindi n'yo ako naiin
Abot-abot ang kaba na nararamdaman nina Gwin at Mitch habang naririnig ang nanggalaiting sigaw ni Brent mula sa labas. Ilang ulit na rin nitong sinuktok at pinagsisipa ang pinto. Kung walang harang, siguradong kanina pa ito nakapasok at malamang ay kinaladkad na sila palabas o ‘di kaya ay sinaktan na sila.Buong lakas na diniin ng dalawang babae ang kama sa pinto, para kahit paano ano ay hindi kaagad mabuksan ni Brent. Pero hindi nila maiwasan na mapapikit sa tuwing maririnig ang umalingawngaw na sigaw nito. Tinatawag ang mga tauhan niya. “Ano? Sisilip na lang ba kayo riyan? Buksan n’yo ang pinto mga inutil!” utos ni Brent sa mga tauhan niya. Maya maya ay nagmamadaling mga yabag na ang naririnig nina Gwin at Mitch. Kapwa may luha na sa mga mata ang dalawa at nanginginig na ang mga kamay.Habang ginagawa nina Gwin at Mitch ang lahat, hindi lang mabuksan kaagad ang pinto. Humaharorot naman ang mga police car, papunta sa lugar na tinutumbok ng tracker sa hawak nilang cell phone. Cel
"Anong pagkamatay ng Nanay mo? Sinong Nanay ang sinasabi mo?" naguguluhan na tanong ni Gwin. Alam naman niya na walang ibang tinatawag na Nanay si Mitch, kung hindi si Aling taning lang. Pero hindi niya kayang tanggapin ang narinig. Hindi kayang e-absurb sa utak niya. Hindi niya matanggap na wala na si Aling Taning. Sobrang pagpipigil na rin ang ginagawa niya, huwag lang mapahagulgol at huwag sumigaw. Paulit-ulit niya rin na pinilig-pilig ang ulo. “Gwin—” Tinangka ni Mitch na hawakan si Gwin, pero tinampal lang nito ang kamay niya. Walang salita na lumabas mula sa bibig niya pero ang mga tingin naman ay parang sinasaksak ang puso ni Mitch sa talim. Yumuko na lamang si Mitch at sandaling nagtiim ng mga mata. "Gwin, si Nanay Taning—" Sinubukan ni Mitch na magsalita pero hindi niya magawang ituloy ang gustong sabihin. Pumipiyok ang boses niya sa kada salita niya. "Mitch?!" pigil na sigaw ni Gwin. Na ikinataranta ni Mitch. “Gwin–" nasambit niya. Pero nasa pinto ang tingin. Na
"Mitch! Nahihibang ka na ba? Tanggalin mo nga 'yan!" Hindi napigil ni Gwin ang magtaas ng boses. Nagtataka kasi siya sa ginagawa ni Mitch. At saka, natatakot din na baka madamay siya sa galit ni Brent dahil sa kalokohang pinaggagawa nito. Pero imbes na sumunod, pinandilitan lang siya nito habang tuloy pa rin sa pagsigaw sa pangalan ni Brent. Hindi maintindihan ni Gwin kung ano ang binabalak ni Mitch. Nilagyan ba naman ng harang ang pinto. At paminsan-minsan din niya iyong hinahampas na parang nagwawala pa rin siya. Sinasabayan niya pa ng sipa. "Brent, let me out! Nakakasakal rito sa loob–" "Mitch, tumigil ka na nga! Ano bang ba kasing drama 'tong ginagawa mo? Pwede ba, tigilan mo na 'yan bago pa pumasok ang demonyong si Brent dito at pati ako madamay sa galit niya!" sita na naman ni Gwin. Nilakasan niya pa lalo ang boses. Intensyon niya talaga na marinig ni Brent ang pagsaway niya kay Mitch, para hindi siya madamay, sakaling maubos ang pasensya nito dahil sa ginagawa ni Mitch.
THIRD PERSON POVHinablot ni Brent mula sa kamay ni Gwin ang hawak nitong cell phone at kaagad lumabas. Naiwang tulala si Gwin sa loob ng kwarto. Kahit sandali niya lang narinig ang boses ng babae sa kabilang linya. Kilala na kaagad niya kung sino ang tumawag–si Mitch.Ang pinagtatakahan niya ay kung bakit umiiyak ito at parang takot na takot?Lumapit si Gwin sa pinto at diniin ang tainga niya doon. Gusto niyang marinig ang mga sasabihin ni Brent, magkaroon man lang siya ng clue kung ano ang nangyayari. O baka, makakuha rin siya ng balita tungkol kay Fred, at sa pamilya niya. Umaasa pa rin kasi siya na buhay si Fred, kahit paulit-ulit at pinagdidiinan ni Brent na wala na nga ito.Sa kabilang banda, galit na kinausap ni Brent si Mitch. Naiinis siya lalo't alam na nito na kasama niya si Gwin, at siya ang dumukot dito. “Anong pumasok sa utak mo at tumawag ka—” "Brent, tama ba ang narinig ko? Kasama mo si Gwin? Ikaw ang dumukot sa kanya?" gulat na tanong ni Mitch. Bakas na bakas ang
Brent's words paralyzed me. Nanigas ang dila ko and I was unable to speak. I just gazed at him, shaking my head as tears streamed down my cheeks. Gusto kong sumigaw at gusto kong magwala pero hinang-hina na ako. Habang nakatingin kay Brent, nandoon ang kagustuhan kong saktan siya, at iparamdam sa kanya kung gaano kasakit ang nararamdaman ko ngayon. Pero paano? Paano ko kakalabanin ang demonyong gaya niya? Sa lakas pa lang niya, wala na akong laban. Parang gusto ko na lang mawalan ng buhay. Wala na rin naman si Fred, at kasalanan ko. Kasalanan ko kaya nangyari ang lahat ng ’to. Kasalanan ko kaya napahamak si Fred. Kung hindi lang sana ako nagtiwala ng sobra kay Brent, hindi sana humantong ang lahat sa ganito. Kung nakinig lang ako, wala sana ako rito ngayon, at walang nangyaring masama kay Fred. “Hayop ka, Brent! Ang sama mo, Demonyo ka—” “Shut up, Gwin! Ang sakit na sa tainga ng mga ngawa mo. Nakakarindi nang marinig ang mga sinasabi mo! Puro ka pa rin Fred. Wala na nga ang tarant