Sumabay na kami sa mga nasalubong naming mga tumatakbo. Kaso ilang minuto pa lang ang lumilipas, nanghihina na ako.
"Ano ba 'yan! Hindi pa nga tayo nakakalayo sa pinagpahingaan natin, pagod ka na agad?!" angil ni Carol. "Mag diet ka na nga!"
Pagod na agad ako pero siya ang taas pa rin ng energy. Palibhasa payat.
"Lumayas ka na nga sa harapan ko!" sigaw ko. Kami ang nagyaya sa dalawa kanina, pero kami itong napag-iiwanan. Medyo nakalayo layo na sina Hannie at Mia.
Inirapan ako ni Carol bago siya muling tumakbo. Hindi naman ako gaanong mataba. Sakto lang. Hindi rin naman ako madaling mapapagod kung hindi ako gutom. Wala na akong energy! Hay, kalokang fun run 'to. Naging fun walk. Ay, hindi, sad walk! Kailan ba 'to matatapos?!
Tumigil muna ako sa gilid. Bigla kong naalala na kailangan ko pa palang ibalik ang phone ni Calum. Baka mamaya hinahanap na niya ito.
Luminga ako sa paligid. Kaso imbes na siya ang makita ko, si Ca
Kinabukasan, mag-isa lang akong pumasok. Nagsabi sa akin si Carol na a-absent siya dahil may sakit raw ito. Hindi na ako nagulat. Madaling magkasakit si Carol kapag nagpaulan. Kahit saglit pa 'yan. Habang ako naman ay matibay pa din. Ni sipon o ubo ay wala akong naramdaman. Pupuntahan ko na lang siya mamaya para kamustahin. Wala siyang binanggit tungkol sa nangyari kahapon. Basta nag-sorry lang siya pagkatapos niya ako i-inform na may sakit siya. Ayoko naman sa text at call siya tadtarin patungkol doon. Mas mabuting sa personal kami mag-usap. Absent din si Hannie dahil na-late daw siya ng gising. Imbes na humabol, um-absent na lang siya. Tutal, tinatamad siyang pumasok. Wala rin si Mia dahil nasa hospital pa siya. Hindi ko alam kung mabibwisit ako sa kanila o maaawa. Ako ang natirang matibay sa aming apat. Mag-isa lang tuloy ako buong araw. May kadaldalan naman ako sa room. Kaso iba pa rin kapag mga tropa mo ang kasama mo.
Inayos ko muna ang sarili nang mapadpad na ako sa harap ng gate nila Carol. Kailangan ko siyang kamustahin at ikwento na rin ang nangyari sa akin. Hindi ko naman kayang itago ito. Baka sumabog ako ng ‘di oras kung itatago ko pa. Saka siya ang unang laging nakakaalam ng crush ko.Crush lang ba?Pucha. Hindi ko na alam. Kung alam ko lang na darating ako sa puntong ito, inihanda ko sana ang sarili.Pinunasan ko ang mukha at huminga nang malalim. Nang bubuksan ko na ang gate, nagtaka ako dahil madali ko itong naitulak. Hindi pala nakasara. Maski ang main door. Nasa trabaho ang magulang ni Carol kaya alam kong mag-isa lang siya. Pero bakit niya hinayaang nakabukas ang pinto? Nako! Etong babaeng 'to! Baka pinasukan na siya!Pagpasok ko ay bumungad sa akin ang pamilyar na pabango. Ay, oo nga pala’t pareho sila ng pabango ni Calum. Pero bakit amoy na amoy sa sala? Kumuot ang noo ko.Ipinatong ko sa sofa ang bag ko saka luminga sa palig
Carol’s POV“Sa tingin niyo may… pag-asa?”After ikwento ni Millie ang iba pang nangyari ngayong araw sa kaniya, mahigpit ko siyang niyakap. I told her that everything will be okay. Kahit bago sa kaniya ito, alam kong masasanay rin siya. Matatanggap niya rin ang katotohanan na nagkagusto siya sa dating kinamumuhian niya.But when she asked us that question, natameme kami.Seryoso ang mukha niya na ngayon lang namin nakita. So, she really fell, huh.Her eyes are waiting for our answer. Para bang umaasa siya na sana may saysay ang nararamdaman niya kahit papaano.Nang wala siyang nakuhang sagot sa amin, tumawa siya. “Bobo ko talaga, ‘no? Bakit ko pa ba tinatanong? Mukhang wala naman.” Hinubad niya ang apron at ipinatong ito sa counter. Susundan ko sana siya nang pigilan ako ni Calum.“Nagkatotoo pala ang asar natin.” Hannie muttered beside me.We’re leanin
Gabi na nang gumising ako. Nakauwi na rin pala sina Calum at Hannie. Hindi na ako nagulat nang maabutan ako nila tita, parents ni Carol. Inimbita pa nila ako na saluhan sila sa hapunan pero magalang ko silang tinanggihan. Malamang hinahanap na ako ng nanay ko. Siguradong pag-uwi kobratattatattattatataang bubungad sa akin. Ang haba ng tulog ko, ah. Palibhasa ang lamig at komportable sa kwarto ni Carol. Saka pagod na pagod ako ngayong araw. Ang dami ba naman naging ganap. Hindi kinaya ng braincells ko. "We're okay na, 'di ba?" Umangkala si Carol sa akin. Hindi ko siya nilingon. Nanatili lang nakatingin ang mata ko sa daan. Ihahatid raw niya ako sa bahay. Sinabi ko naman na hindi na kailangan dahil hindi na ako bata. Kaso nagpumilit. Kulit! Bigla kong naalala ang lahat kanina. Ngumiti ako. Madaling tanggapin ang relasyon nila dahil wala na akong nararamdaman kay Calum. Kahit naman mayroon pa, wala akong magagawa kundi ang magparaya.
My life. My choice.Iyan lang ang tumatak sa akin sa mga sinabi ni Calum kahapon. Buhay ko nga naman ito. Bakit ako dedepende sa iba? Mas mahalaga naman ang magiging desisyon ko sa huli.Pero hindi ko alam.Gusto kong malaman kung may pag-asa pero natatakot ako sa posibilidad na baka masaktan ako sa huli. Pero paano ko nga naman malalaman kung hindi ko susubukan?Eh sa natatakot nga ako!Argh! Ang gulo!Bahala na.Sa ngayon, hindi ko muna siya iisipin. Kalilimutan ko muna ang nararamdaman ko sa kaniya. Isa siyang pakshet.“Saglit lang tayo, promise!” pangungulit ni Hannie sa akin.Gusto niya kasing samahan ko siya magpa-print sa OSA. Nakalimutan niya kasi ang i-print ang assignment niya. Ngayon pa naman pasahan no’n. Balak ko sanang umidlip muna sa bakanteng oras namin dahil napuyat ako kagabi. Ano pa nga ba ang dahilan? Edi ‘yan si Cadence. Buong gabi kong pinag-isipan ang sinabi ni Calum pero sa
Sinigurado kong malayo pa rin ako kay Cadence. Dahil kung literal na magkadikit kami, baka marinig niya ang lakas ng tibok ng puso ko. Maya’t maya nga ang pag-inom ko sa gulaman. Hindi mapakali ang mga internal organ ko. Gusto rin lumabas mula sa katawan ko katulad ng puso ko. Maya’t maya din ang paglunok ko.Parang matatae na nga ako anytime. Ganito pala pakiramdam kapag katabi mo ang taong gusto mo.Nakakabalisa.Namataan ko pa si Lorie sa kabilang table kasama ng mga alipores niya. Masama ang tingin niya sa akin pero kapag kay Cadence ay nagpapa-cute ang gaga.Mukha siyang aso.Hindi ko na lang pinansin. Mabuti na lang hindi rin pansin ni Cadence ang aso na 'yun. Nakatutok lang siya sa pagkain tapos maya't maya ang tingin sa akin. Parang tanga.Kita na ngang hindi ako mapakali, tingin pa nang tingin.“Okay ka lang ba, Millie? Parang natatae ka diyan?”Humigpit ang hawak ko sa kubyertos at
Ngumiti siya.Nginitian niya ako.Mabilis akong umiwas ng tingin.“Umuwi ka na. ‘Wag ka na mag stay. Kung may gagawin ka pa, ipagpabukas mo na lang. Baka sa hospital ka na niyan madiretso kapag pinilit mo pa sarili mo ngayon.”Sinubukan kong hindi magmukhang concern sa kaniya (kahit iyon naman ang totoo) Baka kasi ma-weirduhan siya sa akin. Kung anu ano pa isipin niya.“Okay po,” malumanay niyang sagot.Shuta.“E-Edi tara na!”Tumayo na ako.Sinabihan siya ng nurse na uminom ng gamot kung sakaling lagnatin siya. Kailangan niya rin daw maglaan ng oras para ipahinga ang sarili, magkaroon ng sapat na tulog at kumain sa tamang oras. Hindi niya pwede ipagpatuloy ang pag-o-overwork sa sarili dahil hospital na ang bagsak niya kapag nagkataon.Inulit ulit ko iyon sa kaniya hanggang sa makalabas kami sa clinic. Tumango lang siya sa akin.Sabay kaming naglakad sa hallway. Wal
Nagkwentuhan lang kami about sa mga bagay bagay. Napunta sa graduation hanggang sa mga kurso na kukunin sa college. Nanatili lang akong tahimik. Nakikinig lang ako sa kanila. Ngunit minsa’y sumusulyap sa kaniya. Ganoon din siya. Kaya kapag napapatingin kami sa isa’t isa, lumilipat ang tingin ko sa mga puno o di kaya’y susubo ng bagong pagkain kahit hindi pa ubos ang nasa harapan ko.Hindi ko naman kasi maintindihan kung bakit panay din ang sulyap niya sa akin. Crush niya ba ako? Pareho ba kami ng nararamdaman?Assume pa, Millie. Kung ipagpapatuloy niya ang ganito, hindi na ako makakahon pa. Tuluyan na akong mahuhulog. Tapos sa huli, ako lang ang masasaktan. Big time.Palihim akong huminga nang malalim.“Huh?”Napalingon kami kay Mia na tutok na sa cellphone niya habang nakasandal sa upuan. Naantala sina Hannie, Carol, Cadence sa pagkekwentuhan dahil bigla siyang nagsalita.Maski ako na nananahim
The ambiance was getting lighter and lighter as their chitchat got longer. The four suddenly lost in their world to catch up with each other’s life. Tila’y kulang pa ang isang araw para sa kwentuhan nilang apat sa mga nangyari sa loob ng apat na taon. They also told each other’s plans for the future or did they even wanted to get married. While the three are happily telling their plans, Millie is only smiling the whole time. She wanted to get married. She wanted to have children. But how will that happen kung single pa rin siya hanggang ngayon? Kung mahal na mahal niya pa rin ang nakaraan? She knew her wound had already healed. Wala na siyang pait na nararamdaman sa nakaraan. Gusto na niya lang itong patawarin. Sa apat na taon na nagdaan, wala naman siyang ibang ginawa kundi pagpahingain ang puso. She also tried to forget him, but she failed. Iniisip niya pa lang na kalimutan ito, hindi na niya magawa. Cadence left a huge space in her heart. N
Nobody’s perfect. Nothing is perfect. Even love that makes everything in its place is flawless. There will be times when things won’t fit in their respective place. There will be chaos. We will doubt. We will get hurt. We will fight weak, and people will leave us in the middle of a battle. But how ironic that even love makes us tired; we keep trying to love and be loved. Love may be flawless, yet it is one of the beautiful things in the world. Hindi napagbigyan ang kahilingan ni Cadence na magkaroon ng second chance ang pagmamahalan nila ni Millie. It’s because of one reason—she was drained. She’s tired. Iniisip niya na baka lalong masira sila kung susubok pang muli si Millie. Cadence got no choice but to accept her decision. She has a point after all. Why you will tumble into a battle restless and weak? Hindi ba’t sa huli, hindi ka rin makakaligtas? You will die right away because you’re too weak to fight against the enemy. You’re too weak to hold a sword. On the ot
“Congratulations, Pres!” People who pass by greet me as soon as they see me. I greeted them back with a genuine smile. While making my way through the venue, I couldn’t help but wander my eyes around. As expected, everybody’s excited while doing an errand. Wearing their best dresses and polo, with toga’s on, we’re all going to leave this place together, indeed. They are scattered all over the lobby. May nag-pi-picture taking, may kinakausap ng teachers, and some are crying… tears of joy? I hope. After six years in high school, finally, we will be able to step out of our little zone. This is not the end. This is just the beginning of our life or maybe another chapter. Then, after four years of college, it will be another chapter of our life. Life is life, indeed. It will continue to evolve as years passes by. I just hope that when it’s another chapter of my life, I’m now with her… My feet automatically stop halfway as soon as my eyes spot her with her friends.
Cadence's POV “L-Lou?” Aria immediately got up as soon as she saw me. “You’re here?” Her eyes widened as if she saw a ghost or something. Palipat lipat ang tingin niya sa akin at sa parents niya na nasa likuran ko. After a while, they left us para makapag-usap kami. Confused and shocked still registered on her face. I shook my head while a smile lingered on my face. I placed the flower I brought on my way on the side table. I also noticed some fresh flowers. Nasa sahig na nga ‘yung iba dahil sa sobrang dami. A lot of people must have visited her before me. I’m glad that she still got people who have loved her through the years. Who would forget this woman? Her existence has a significant impact on everyone’s lives. Suddenly, I remember how we started. I was 12 when I prison myself in my zone. I got a broken family when my mom caught my dad cheating. So, my mom left for Canada. I was left with my father until his affair and son
“Look how my wish become true in an instant.”Pinagmasdan niya ang sarili saka umiling. Napatingin din ako sa wheelchair niya na nakatiklop sa tabi niya, sa gilid. Bigla akong nalungkot. Dahil malala ang natamo niya, hindi pa niya mailakad nang maayos ang mga paa. Kakailnganan niya pa ng wheelchair pansamantala. Mabuti nga't may pag-asa pa siyang makalakad. 'Yung mga napapanood ko kasi, forever na silang naka-wheel chair. Mas nakakalungkot iyon.“As soon as I woke up, I looked for Cadence. Siya kasi ang huling nasa isip ko before I slept for too long. But he’s not around,” lumungkot ang boses niya.Tumango ako. Sumubo ako ng pasta. Kaunti lang ang tao sa resto kaya payapa kaming nakakapag-usap. Mayroon pang mabagal na kanta sa paligid. "When I realized Cadence was nowhere to be found, I suddenly burst out of crying in front of my parents. I begged them na I needed to see him, to talk to him. Even it seems like it was against t
Nagtuloy tuloy ang normal na buhay ko hanggang sa sumapit ang Marso. Wala akong ibang ginawa kundi ang magpokus sa pag-aaral. Tinutulungan ako ng mga kaibigan ko kapag nakikita nila na nawawala na naman ako sa sarili, meaning kung nalulugmok ako sa lungkot dahil naiisip ko ang natapos naming relasyon. Kasi hanggang ngayon, kumikirot pa rin ang puso ko sa t’wing naaalala ko siya. Gustuhin ko mang iwasan siya, hindi ko magawa. Araw araw ko siyang nakikita. Ngayon ko lang napagtanto na ang liit pala ang eskwelahan namin.Kung nasaan ako, nakikita ko siya, naririnig ko siya.Kahit wala siya, siya pa rin ang bukambibig ng paligid.Kaya kung gusto kong mawala siya sa sistema at buhay ko, kailangan kong um-absent. Hindi ko naman magawa dahil kailangan kong mag-comply sa requirements ng mga guro para makasama ako sa graduation.Hindi ko naman pwedeng isakripisyo ang graduation ko dahil lang sa kaniya. Sino ba siya? Isa lang naman siyang cheater, ma
Tumango ako at ibinalik ang tingin sa unahan. Unting unti ng dumadami ang mga tao. Hindi ako sumagot. Tahimik ko lang inubos ang milk tea ko. “We’re not close dahil late ko na siyang nakilala, through eavesdropping pa.” Bumalik ang tingin ko sa kaniya. Nakakunot ang noo ngunit natatawa. “Chismoso,” ani ko. Tumawa siya. Itinaas niya ang dalawang paa at pinatong sa tuhod ang dalawang braso niya. Nakalawit ang kamay. Malayo ang naging tingin niya at kalauna’y ginaya ko siya. “I was in high school that time when I overheard my parents and Aria’s parents talking in our living room. Cadence was also there. It was that day when I knew Cadence’s girlfriend got into an accident. I was shocked because I never thought he has a girlfriend. He’s an introvert, inside and outside of our house. Daddy niya lang ang kinakausap niya which is reasonable for us. Galit siya sa amin dahil pinalitan namin ang mommy niya. That day, they were talking about what really
Si Aria ang nagturo sa kaniya kung paano magmahal. Siya ang nasa tabi ni Cadence noong nasa madilim na parte siya ng mundo. Nagsilbi siyang ilaw sa buhay nito. Ilang taon nilang minahal ang isa’t isa kaya alam kong malaki pa rin ang parte ni Aria sa puso niya.Hindi naman ako pinalaki ni mama para lang maging saling kitkit sa buhay ng tao. Pero… willing ako… willing akong akuin ang kaunting espasyo ni Aria sa puso niya kasi mahal na mahal ko siya.Pero tangina… wala akong karapatan. Hindi ko iyon tungkulin at hindi deserve ni Aria ang magkaroon ng kahati sa puso ng mahal niya. Hindi niya deserve na masaktan kapag nalaman niyang nagkaroon ng ibang girlfriend si Cadence habang nag-aagaw buhay siya sa hospital ng ilang taon.“L-Look at me…”Umiling ako habang patuloy sa paghikbi. Walang silbi ang paulit ulit kong pagpunas sa mukha ko dahil segu segundong bumabagsak na parang ulan ang luha sa mukha ko. Se
Kung nakatayo lang ako, siguradong matutumba ako sa mga nalalaman ko. Wala talagang taong perkpekto. Ang taong inakala kong perkepto mula ulo hanggang paa ay siya pala ang may madilim na nakaraan sa amin. Sumandal na lang ako saka pumikit. Naramdaman ko ang mahinang pagtapik ni Carol sa akin na sinusubukan akong i-comfort.“’Yung mga oras na dapat kasama niyo ako, pero dinadahilan ko na may emergency sa bahay o pumunta ako sa bahay ng lola ko… hindi totoo ang lahat ng iyon.”“Kasi nag-i-imbestiga ka,” sabat ni Carol.Narinig ko ang mahinang tawa ni Mia. “Oo. Saka hindi ko na kayang makita si Cadence noong mga oras na iyon. Mas lumalaki lang ang duda ko sa kaniya. Baka kapag sumama pa ako sa inyo, may masabi ako na gugulantang sa inyo. Nagkaroon naman ako ng lakas na sabihin sa’yo ang lahat pero iyon ang araw na dinala ka niya sa beach upang bumawi sa naging kasalanan niya. Kaya hindi ko na nagawa…&rdq