PROLOGUE

"SAAN KA PUPUNTA? Gabi na ah? Kakauwi mo pa lan —” He cuts me off.

"Wala akong oras sa mga tanong mong 'yan kailangang-kailangan ako ni Bianca, hindi ko siya pwedeng pabayaan at basta-basta na lang iwan. You know the situation Gab, I need to go," Malamig niyang ani sa akin.

Kailangang-kailangan ni Bianca? So ako? Ako pa babayaan at iiwan niya? Bakit hindi ko ba siya kailangan? Parang may sumaksak sa puso ko sa mga binitawan niyang salita. Ang sakit.

"Kailangang-kailangan ka niya? So? Inaakala mong hindi kita kailangan? Namin? Lagi na lang siya. Bakit mahal mo pa ba? -Ex-fiancee mo lang siya 'di ba? Bakit kasi inanakan mo siya habang asawa mo ako? Ako? Asawa mo ako Rem! Mamili ka siya o ako?" Naramdaman kong namumuo na ang luha ko sa gilid ng mata ko pero pinipigilan kong lumabas.

"Ano bang klaseng tanong 'yan Gabrielle? Sa ayaw at sa gusto mo aalis ako. Hindi mo ’ko mapipigilan. Matulog ka na masyado ng mala —" I cuts him off.

"So siya? Ang dami mo pang sasabihin pero wag mo ng ituloy alam ko na ang sagot mo sa tanong ko. Fine! Sa kaniya ka na, total lagi ka namang nasa kaniya wala ka naman palagi sa akin. Sa amin, sana kahit ngayon lang ako naman ang unahin at piliin mo pero hindi... Ex always win. Wala akong laban," Umiiyak kong sambit dahil hindi ko na mapigilan ang luha ko. Nakita ko ang pagtataka sa mukha niya.

"S-sa amin? W-what do you mean?" Nanginginig ang boses na ani niya.

"Kailangan kita pero sinabi mong kailangang-kailangan ka niya, sino ba naman ako para pigilan ka?" Pinahid ko ang luha ko.

"Kaniyang-kaniya ka naman talaga hindi ba? Never ka namang naging sa akin, kung aalis ka mas mabuti pang wag ka ng bumalik dahil wala ka naman ng babalikan pa dito," Sambit ko.

Nginitian ko siya tanda na okay lang na umalis siya. Pero ang ngiting iyon may kasabay na luha na umaagos sa aking pisngi. I can see the pain in his eyes but I know he's decision never changed.

Aalis na sana ako ng bigla niya kong hinila papalapit sa kaniya at mahigpit na niyakap.

"D-dont. Dont leave," Natawa naman ako sa sinabi niya don't leave? Bakit ako ba ang aalis?

"Sa pagkaka-alam ko ikaw ang mang-iiwan sa akin? Hindi ba dapat ako ang nagsasabi niyan sayo?" Malamig kong sambit at pinakawalan niya na ko sa yakap. Umiling siya na at pinupunasan ang luha ko.

"Babalik rin naman agad ako pero sa sinasabi mo parang hindi kita maabutan dito, wag ka namang ganiyan, oh!" Sambit niya sa nagmamaka-awang boses.

"Doon ka na kahit wag ka ng bumalik total lahat ng tungkol sa akin limot mo pero pagdating sa kaniya lahat tanda-tanda mo, ang dami ng nagbago sa atin, hindi ko alam kung bakit," Inalis ko ang kamay niya sa mukha ko at tumalikod na sa kaniya.

"Love no! That's not true. Your a very important person to me a very special..." aniya na ikinaharap ko sa kaniya na may asar na ngiti na naka ukit sa labi.

"Really? I'm important? Special to you? Ow! Alam mo ba kong anong araw ngayon? Sympre hindi! Rem it's our anniversary! Now tell me am I important? Special? Rem if I am...”

“Kahit inuwi mo man lang ako ng maaga para sabay tayong mag dinner. Kahit do'n man lang maramdaman ko na special at importante ako sayo..."

Nakita ko ang pagkagulat sa mukha niya. See? He forgot about us. He forgot our anniversary. Yeah, walang araw na hindi niya pinapakita sa akin na mahalaga at mahal niya ako pero ng malaman kong may anak na siya, madami ang nagbago sa aming dalawa, dahil ang sakit eh. Ako ang asawa pero may anak siya sa iba na palagi niyang inuna.

Ang graduation day namin na inakala kong pinaka-masayang araw naming dalawa na magkasama pero nagkamali ako, iyon pala ang araw na hindi ko makakalimutan, araw na dinurog niya ako ng pinung-pino.

"Pero hindi... Hindi ko naramdaman na importante at special ako sayo. Hindi ko naramdaman kahit ngayon lang, uunahin mo pa siya kesa sa akin. Sayang lahat ng effort ko sa araw na 'to na ako lang pala ang excited sa araw na ito na hindi ko akalain na iiyak lang pala ako," Dagdag ko pa.

"I —" I cuts him off again.

"H-happy anniversary! Sana ma-enjoy niyo ang gabing 'to,"

Pinilit kong pasiglahin ang boses ko at pilit ko siyang nginitian kahit durog na durog na ko. Hindi ko na hinintay pa ang sagot niya tumakbo na ako papa-akyat sa kwarto.

Pagkasara at lock ko ng pinto kaagad akong napasandal sa nakasarang pinto. Para akong nanghihina na uubusan na ako ng lakas. Kaya dahan-dahan akong napaupo sa lapag habang nakasandal sa pinto at malalakas na humihikbi.

Pinaghandaan ko ang araw na 'to tapos mauuwi lang pala sa ganito. Bakit? Bakit ko nararamdaman ang ganitong sakit? Bakit kailangan kong naranasan 'to? Masama ba ako?

May surprise pa naman ako sa kaniya pero mukhang hindi niya na kilangan pang malaman, actually graduation gift ko pa dapat ito sa kaniya pero hindi ko nasabi dahil sa nangyari. Pupuntahan niya si Bianca for sure magtatagal siya roon dahil kailangan raw siya. Kailangang-kailangan!

Anong laban ko? Kailangan ko lang siya at kailangang-kailangan naman siya ni Bianca ng anak nila. Napahawak ako sa tummy ko at masuyo ko itong hinaplos.

"O-okay ka lang ba diyan b-baby ko? S-sorry mukhang tayong dalawa lang lagi ang m-magkasama.” I sniff.

“Wag kang magtatampo ah? Nandito si Mommy para sayo, I promise... Aalagaan at iingatan kita ng sobra... I love you my little angel. Mommy loves you. Always," Pagkakausap ko sa maliit kong tummy.

Yes. Im pregnant. I'm 4 weeks pregnant ito sana ang surprise ko kay Rem ngayong anniversary namin ang sabihin ko na dapat sa kaniya na magkaka-anak na kami, pero nauwi lang sa wala. Nakalimutan niya ang mahalagang araw naming dalawa.

Kailangan ko siya, kailangang-kailangan namin siya ng baby ko pero mas gusto niya kay Bianca, mas gusto niyang puntahan ito kaysa manatili sa tabi ko. Hindi ako aasa na pag gising ko nandidito siya. Hindi na ako aasa pa sa kaniya.

"I'm going to be a mother I can't wait to see you baby..."

Sabi ko sa sarili ko at ngumiti na para bang nakikita ako ng baby ko na buhat-buhat ko, I can't wait the day I was holding my baby, kissing, hugging and seeing the smile on my baby's face pero may part sa akin na malungkot dahil hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa baby ko kapag lumaki siya na wala siyang kinikilalang ama, hindi ko rin alam kong tanggap siya ni Rem. I don't know if he want this but for me? My baby is the best gift and blessing in our first anniversary.

"I'm so happy that you came to my life, baby..."

I said while caressing my small womb, I'm sorry because I can't promise that I can give you complete family, baby. I'm sorry kong hahayaan ko ang Daddy mo na mapunta sa iba, wala naman akong ibang hinangad kundi ang magkaroon ng lalaking magmamahal sa akin tapat pero dumating ka sa buhay ko, baby hindi ko kailangan ng lalaki because for now?

My baby, my priority.