CHAPTER 1

Nagising ako kinabukasan dahil sa ingay. Malakas na katok ang narinig ko mula sa kwarto ko. Kahit na antok pa dahil ngayon lang ako nakatulog ay bumangon ako at binuksan ang pinto.

Nakita ko si Yaya Mira na mukhang natataranta.

“Bakit Yaya?”

“Ma’am Davina, may mga gusto pong kumausap kay Sir. Ephraim sa labas!” she said, panicking.

“Sino raw?”

“Taga-banko raw! Dahil hindi sapat ang pera para sa malaking utang ng kompanya’y kukunin nila ang ibang gamit sa mansyon!”

Nanlaki ang mata ko bago dali-dali na bumaba sa unang palapag ng bahay kahit na naka-nighties lang ako. Natagpuan ko ang mga lalaking kinukuha ang halos mamahalin naming gamit.

From vase, sofa, our TV set, our painting that cost millions and everything!

“And who do you think you are para kunin ang mga gamit namin?!” asik ko sa kanila.

Humarap sa’kin ang lalaking naka-suit and tie. “Taga-banko ho kami, Ms. Davina Cervantes,” magalang na sagot nito bago tinaas papel na hawak. “utos ito ng banko. Milyon-milyon pa ang kulang para bayaran ang mga invertors niyo kaya kailangan naming kunin ang mga gamit niyo.”

Napahingsap ako at binasa ang nasa papel. I can’t believe this! They will take everything from us!

“At Ms. Davina, kung hindi pa sapat ang mga ito’y, babalik pa kami. Kung kailangan na pati ang Cervantes mansyon ay kunin ng banko, wala ho kaming magagawa.”

Halos manlamig ako. I immediately call Mommy. Sinabi ko sa kanila ang lahat. Pati ang papel na binigay sa’kin galing banko ay pinakita ko pa.

“Diyos!”

Napaupo si Mommy sa sofa na natira sa pagkuha kanina. My sister immediately held her para hindi tuluyang matumpa.

“Yaya, pakikuha ng baso si Mommy.” utos ko sa katulong.

“Jusko! Saan tayo kukuha ng malaking pera?!” umiyak na saad ni Mommy.

“Don’t worry, Mom. Hahanap ako ng paraan para malagpasan natin ang lahat ng ‘to.”

“At saan ka hahanap ng tulong, Dahlia!? Halos lahat ng malapit na kompanya sa’tin ay ayaw na tayong tulungan dahil baka pati sila’y madamay!”

“Mom, may ipon naman po ako mula sa mga albums at photoshoot ko,” anang ko. “kung pati ang mga credit cards natin ay ipasara nila’y, we can use mine.”

Nadako ang tingin niya sa’kin. “Davina, kulang pa ‘yang pera mo sa lahat ng kaputanginahan na ginawa ni Elias sa kompanya natin!”

“But, we can use it to pay Dad’s hospital bills.”

“Pero hanggang kailan ka may pera? Kulang ‘yon! Ang pera mo sa pagiging singer ay kulang para sa’tin!”

Hindi na ako sumagot kahit na gusto kong sabihin na p’wedeng ako muna ang gumastos kung sakaling mawala man ang lahat. Pero tulad pa rin ng dati’y maliit pa rin ang tingin nila sa propesyon ko.

Para sa kanila, ang pagiging singer at model ko’y walang kwenta. They want me to become like them. Na seryoso sa pagha-handle sa business namin, pero hindi ‘yon ang gusto ko. Hindi nila ako sinuportahan sa pagpasok ko sa showbiz.

And now that I’m earning my own money, ganoon pa rin ang tingin nila kahit na may mga sarili na akong napundar dahil sa career ko.

“I’ll do everything, Mom,” I heard Ate Dahlia’s voice. “gagawin ko ang lahat para masalba pa ang kompanya natin.”

Problemado akong pumunta ng studio. I saw Nikolai waiting for me. He smile and kiss my cheeks.

“My god, amore! You looked stressed!” his voice echoed while looking at me.

“Dumating ang mga taga-banko kanina sa bahay. Halos lahat ng gamit namin ay kinuha nila.”

“That’s why you look like a zombie right now! Gusto magpa-beauty rest muna tayo? Pwede naman.”

Umiling ako. “I’m okay, Nik. Let’s get this recording started so I can have a rest day tomorrow.”

“Sige, pero pumunta ka ng salon bukas, ah? You still have a bikini shoot next week. Hindi dapat gan’yan ang mukha mo!”

Natawa ako. “I know, Nikolai. Hindi ko papabayaan ang mukha ko. Ito na lang ang punuhan ko, eh.”

Natawa siya bago kami sabay na pumasok ng recording studio. Nandoon na sa loob sila Greta, isa sa mga huma-handle ng kakantahin ko at si Mike, ang producer.

“Davina, I know that your family has a big problem right now, but set aside your personal issues and focus on your recording,” seryosong wika ni Mike.

“Yes, Mike,” sagot ko bago sinuot na ang headset at inayos ang mic. “I’m ready now.”

“Okay. Tatlong kanta na lang naman na ang kailangan mo at tapos na tayo para sa album mo next month.”

I cleared my throat and drink some water bago nagsimula ang pag-record ng kanta. For being a singer, sometimes actress and model for almost six years now, wala na sa’kin ang pagod kahit na mag-full ang schedule ko at kaunti lang ang pahinga.

This is my dream and I am happy now. Ang next album ko next month ang pang-sampung full studio album ko na bilang singer. My fans are waiting for it so have to work hard para magustuhan nila ang mga kanta ko.

Dalawang ballad at isang pop song lang ang kinanta ko at tapos na ang recording ko. I already recorded some of my songs last week before we shot my music video. B-side na lang ngayon ang tatlo.

After kong matapos, agad akong binigyan ni Nikolai ng tubig. I took a sip from it and packed my things to go home when I saw Xavier stepped inside the recording studio.

He smiled at me. “Are you done now?”

“Yeah… katatapos lang namin.”

Ngumuso siya bago tumingin kay Nikolai na may malanding ngiti sa labi. “Hi, Nik!”

“Darling na lang.”

Napailing ako sa manager ko at tumawa lang si Xavier bago tuluyang lumapit sa’kin. “Are you going home?” he asked, softly.

“Yep. I still have to convince Mom that I can help them. May pera ako at malaki rin ‘yon. Baka makatulong sa kompanya.”

“You’re really persistent to help your family even though you know how much they loathed you.”

Malungkot lang akong ngumiti. “Pamilya ko pa rin sila, Xavier,” marahan na tugon ko. “ano bang kailangan mo?”

“Papaalam sana ako kung pwede tayong kumain sa labas.”

I raised my eyebrows. “You should really stop asking me to eat outside. Dahil diyan kaya na issue tayong may relasyon!”

He just chuckled. “Wala namang masama kung kumain tayo sa labas.”

“Kahit na! Ang mga fans mo'y galit na galit na tuloy sa’kin.”

“Davina, some of my fans like me for you. Shiniship nga nila tayo at may sariling fans club.”

Napailing ako bago sinukbit na ang bag. “Some but most of your fans don’t like me.”

“Galit din naman ang ibang fans mong lalaki sa’kin. Halos i-bash ang buong pagkatao ko dahil sa picture natin sa Paris.” malakas siyang humalakhak pagkatapos.

“Davina, kahit 30 minutes lang.”

Nangungulit pa rin siya habang palabas kami ng studio. I look at him and he just gave me a puppy eyes.

“Fine,” pagsuko ko. “pero saglit lang tayo. Ayokong isipin na naman nila Mommy na may problema na nga kami, kasama pa kita.”

Napasuntok siya sa hangin. “Yes, Davina. We’ll just eat outside and don’t worry, safe ang restaurant.”

Tumango lang ako. Sumakay kami ng saksakyan namin. May sarili siyang saksakyan habang ako’y dala ko ang sports car ko na napundar ko.

We went to a fancy restaurant na walang tao. Napangiti ako dahil halatang pinaghandaan niya ang dinner namin na ‘to. Xavier is a good friend of mine. Mas senior siya sa’kin pagdating sa modeling. Naging singer muna ako bago naging model.

Thanks to him. Siya ang nagsabi na bigyan ako ng break sa pagmomodelo. And since we’re both in the same company, naging close namin. At dahil sa palagi kaming nakikitang magkasama, inaakala na nang iba na kami na, pero hindi.

He’s my friend. A good friend who’s been there for me. I don’t think, kaya kong lagpasan ang pagiging magkaibigan namin.

We’re eating our 5th course now when my phone rang. Agad kong sinagot ang tawag ng makita sa screen ang pangalan ni Mommy.

“Yes, Mom?”

“Where are you now?!”

“I’m packing up my things. Pauwi na rin po,” sagot ko. Ayokong sabihin na kasama ko Xavier. Kumunot ang noo ko dahil pansin ko ang pagkakataranta niya.

I heard a lot of voices too pero hindi ko na matama pa ang mga sinasabi ng nasa paligid niya dahil mukhang maraming tao.

“Faster, Davina and come here! Nakahanap na kami ng paraan para masalba ang kompanya at hindi ito tuluyang mawala sa’tin.”

Nanlaki ang mga mata ko. “Really? Paano?”

“Huwag ka nang magtanong! Basta umuwi ka na!”

Binagsakan na niya ako ng telepono pagkatapos. Magulo man ang isip ay tumingin ako kay Xavier.

“I have to go now, Xavier. Kailangan na ‘ko sa bahay.”

“It’s fine. We can go now.”

I bid my goodbye to him once again bago pumasok sa saksakyan ko. Agad kong pinaandar ‘to pauwi sa bahay namin. I parked my car and stepped outside my car nang makauwi ako.

Malakihang hakbang ang ginawad ko papasok. I saw Dad in his wheelchair, katabi si Mommy at Ate Dahlia. Mukhang seryoso kaya agad akong umupo sa tabi ni Ate.

“Sino pong tumulong sa’tin?” I asked, curiously.

“The Davidson family,” tugon ni Daddy.

Napakurap-kurap ako. “Dad, the Davidson family? The owner of the largest cruise lines in Asia?!”

“Yes… and they want something back in return for helping us.”

“Ano raw?”

Hindi natinag ang upo ni Daddy. Ganoon din sila Ate at Mommy.

“Gusto nilang ipakasal ang Ate Dahlia mo sa nag-iisa nilang anak na si Roscoe.”

I gasp and gulp real hard. Parang natuyo ang laway ko dahil sa narinig. Nag-iisang anak ng mga Davidson si Roscoe. Ang bilyonaryo na masama ang loob at masungit.

Napalunok ako. “So, kailan ang kasal niyo ate?” tanong ko ulit.

“Wala kasal na magaganap sa’min,” pormal na tugon nito. “ikaw ang ipapakasal sa kanya.”

“No!” umiling ako.

“Davina, this is the only solution that we can do to save our company.”

Napatayo ako. “I said no!” lumakas ang boses ko. “hindi ko gagawin ‘yang gusto niyo! I’m not going to marry that man!”

“Yes, you can!”

“No!” my voice echoed. “bakit ako? Eh, hindi ba si Ate Dahlia ang gusto nila? Kaya bakit ako ang magpapakasal?”

“Davina!” pabantang saad ni Dad. “we can’t let your Ate Dahlia marry that heartless man!”

“Pero ako, pwede? Why are you so unfair, Dad? Si Ate Dahlia hindi niyo papayagan dahil ayaw niyo siyang masaktan, pero ako, p’wedeng saktan?!”

“Daniella Vianna! Intindihin mo ang sitwasyon natin!” sabat ni Mom.

Umiling ako. Naluluha. “I understand our situation. I really do, Mom! Malaking pera ang kailangan natin para sa kompanya. Naintindihan ko ‘yon! Pero maiintindihan niyo ba ang nararamdaman ko ngayon? You’re forcing me to tie a knot to someone that I didn’t know? Worse, alam kong masasaktan ako at magiging miserable ang buhay ko?!”

“Wala na tayong ibang paraan! We already had an agreement earlier.”

Patalak akong natawa. “Wow! Um-oo na kayo na ipakasal ako nang walang permiso ko? How dare you?!”

“Wala kang karapatan na pagsalitaan ako ng gan’yan, Daniella Vianna! Anak lang kita at ako ang masusunod sa pamamahay na ‘to! You’ll marry Roscoe this Sunday. No more buts or you’ll leave this house at kahit kailan hindi ka na makakabalik ka pa. Kahit apelyido mo’y tatakwil ko sa’yo!”

Tuluyan na akong umiyak. “D-Dad, please… don’t do this to me. I’m still twenty-three. Still young. I have so many dreams in my life.”

Napahagulhol na ako sa iyak. I beg and kneel in front of my family.

“P-please…”

“Makinig ka na lang sa’min, Davina. Hinayaan ka na namin sa kagustuhan mong maging singer! I don’t want you to enter showbiz dahil wala kang mapapala diyan, pero ginawa mo pa rin. This time, listen to us and do this for our family!”

Family.

Ngayon pamilya na nila ako dahil kailangan nila ang tulong ko?