Justine:Nag unat unat ako. Isa sa pinakamasarap na tulog ko, ay ang nangyari ngayong gabi. Very peaceful. Hindi ako dinalaw ng mga bangungot na gaya ng pagkamatay ng aking kapatid. Magaan ang aking pakiramdam. Subalit, naalala ko, na hindi ko pala kama ang tinulugan ko. At ang malambot na yakap yakap ko ay hindi isang unan! Mainit init ito.Tao! Bigla akong napabalikwas ng bangon. At dahan dahang nilingon ang aking katabi. Si Drake! Mulat na mulat ito, na parang walang tulog. Bigla kong kinapa ang aking sarili. Baka mamaya, wala na akong suot. Napahinga ako ng malakas at natuwang niyakap ang aking sarili."Wag kang ambisyosa diyan, wala akong ginawa sayo!" hindi niya ako tinitingnan habang nagsasalita."Ba-bakit hindi mo ako ginising!" may paninisi sa aking tinig, "o kaya, sa higaan ko ikaw natulog?"Nilingon niya ako at pinukol ng malamig na tingin. Yung tipong magyeyelo ako sa sobrang cold. "Una, ginising? makailang ulit kitang ginising at inilayo sakin, pero pilit kang sumisiksik.
Nasa backstage ako, kasama ang ibang P.A. at talents ng lapitan ako ni Belle. Tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa. Ito ang babaeng ka- love triangle ni Jhoanna kay Drake.Bakit ikaw ang napiling P.A ni Drake? hindi lalaki ang kinuha niya?" magaspang ang tanong niya sa akin, kaya hindi ko na siya pinansin. "Hoy, ganyan ka ba kabastos para hindi sagutin ang simpleng tanong ko?"Hinarap ko siya, at kung paano niya ako tiningnan, ganun ko rin siya tiningnan, "Maganda ako, kaya kinuha niya ako. Isa pa, CPA ako, ikaw? ano bang natapos mo?"Nagkatawanan ang mga kasamahan nila. Balitang balita doon na may attitude talaga ang Belle na ito. Marami na siyang pinuna at kinutya, ngunit hindi lumalaban, subalit nagkamali siya sa akin, baka ibalibag ko pa siya."Bastos ka pala," ngmisi siya at humalukipkip."Depende sa kausap. Kung bastos ako sayo, malamang, bastos ka rin sakin," nakangiti kong sagot sa kanya, saka ko siya tinalikuran."Hey!" hinatak niya ang braso ko, "wala pang bumastos sakin
Napag usapan namin ni Tita Bernadeth na mag date sa mall. Nagkasabay ang schedule naming dalawa. Ititreat ko siya ngayong araw. Nauna ako sa kanya. Habang naglalakad ako, napansin ko, na natanggal ang tali ng aking sapatos. Yumuko ako saglit, Nasagi ako ng isang katawan, kaya napasubsob ako."Naku, sorry Miss.." babae iyon. Familiar sa akin ang hitsurang iyon, ngunit hindi ko lang matandaan kung saan ko nakita. "Okay ka lang ba?""O-okay lang ako," sagot ko sa kanya. Inalalayan niya akong tumayo."Sige, uuna na ko, sorry ulit!" nagpaalam na siya ng tuluyan sa akin.."Saan ko ba siya nakita? hmmm bahala na, maaalala ko rin yan," napakamot ako sa aking ulo."Hoy!!!" hinawakan ako ni tita Bernadeth sa baywang."Ay kalabaw ka hudas!" gulat na gulat ako, "tita naman..""Bawasan mo ang pagkakape mo.." niyakap niya ako at hinalikan, "kumusta ka na?""Okay naman ho, kayo?" hinawakan ko siya sa braso, saka kami naglakad."Okay naman.. tara dun.."Namili kami ng ilang damit saka bag. Inilaan ko
DRAKE:Papasok pa lang ako ng pinto ng bahay ni kuya Cris, ng marinig ko siya na nagsalita. Marahil kausap niya si Devon, nakita ko ang sasakyan ng nakababata kong pinsan sa labas."Hindi ko nga alam kung paano ko ipapaliwanag kay Drake ang lahat," tinig iyon ni kuya Cris. Hindi muna ako nagpakita sa kanila."Pero paano mo nalaman?" tanong ni Devon."Matagal na.. bago pa lang iuwi si Janella ng magulang niya sa abroad, alam ko na.." naririnig kong humihigop siya ng kape."So, ang akala ni kuya Drake, patay na si Janella? yun din ang akala ng lahat!" sagot ni Devon, "bakit ka naman naglihim sa amin?""Ang magulang ni Janella ang nakiusap sa akin," tugon ni kuya Cris."Bakit ngayon, ipinapaalam mo na sa amin?""Nalaman ko buhat sa isang kaibigan, na namatay ang magulang ni Janella, bumalik siya ng Pilipinas.."(Buhay si Janella?) sabi ko sa aking sarili."Hoy, Drake!" ginulat ako ni kuya Luis, "anong ginagawa mo diyan at para kang nanunubok na bakla?""Oo nga, hindi mo man lang kami nar
JUSTINE:Oh, disney princess, buti andito ka, tulungan mo nga ako dito sa boss mo," sabi sa akin ni Devon. Ang magpipinsang ito, parang mga abnormal. Pinangalanan pa akong disney princess."Ano ba kasing nangyari dito?" tanong ko sa kanya, saka inilagay ko ang isang braso nito sa aking balikat."Tanungin mo na lang siya bukas.." sagot niya sa akin.Inihatid niya kami, hanggang sa unit ni Drake. Tinulungan niya akong ipasok ito sa kwarto."Aalis na ko, hoo! napakabigat!" paalam niya sa akin."Sige, salamat, Devon," inihatid ko pa siya sa pinto. Pagkalabas niya, inilovcked ko agad iyon. Wala pa naman si Joan para may makatulong ako sa lalaking ito."Janella!! nasaan ka na!!" tawag ni Drake sa dating fiance. "Susuka ako!""Ay Diyos ko!" nagmamadali ko siyang inalalayan patungo sa banyo. Isinubsob niya ang kanyang mukha sa bowl. Agad ko siyang niliguan para mahimasmasan."Tubig!" hingi ng lalaki.Inabutan ko siya ng tubig sa tabo. Nagmumog naman siya. Itinapat ko ang tulo ng shower sa kan
Malalim na ang gabi, hindi pa rin ako makatulog. Umaga na nga eh. Alas dos na. Pero ang aking katawan ay parang may hinahanap pa. Nakalagay ang aking braso, sa aking noo. Nilingon ko si Drake, na nakayakap sa aking baywang. Mapayapa itong natutulog. Napabuntung hininga ako. (Justine, anong nangyayari sayo?) tanong ko sa aking sarili. Dahan dahan akong umusog sa gilid. Aalis ako sa kanyang tabi. Mainit pa rin ang pakiramdam ng katawan ko. Ng makaalis ako mula sa kanyang yakap, dali dali kong kinuha ang aking tuwalya, at tumatakbo akong nagtungo sa banyo. Ngunit sa pagpasok ko dito, napatili ako, dahil may mga brasong yumakap sa aking baywang, at inangat ako patungo sa loob, saka niya isinara ang pinto. "A-anong gi-ginagawa mo?" tanong ko sa kanya. Hindi ko malaman kung paano ko tatakpan ang aking katawan, habang siya ay hubad na hubad sa aking harapan. "Sasabayan ka.. akala mo ba, tulog na ko?" saka niya binuksan ang tubig ng shower. Una akong nabasa, saka siya sumalo s
DRAKE: May bisita. Dumating ang magagaling kong pinsan! Wow! talagang pinuntahan pa ako ni kuya Cris. Kahit naiirita ako, ayoko naman silang bastusin. "Drake.. mag usap nga tayo," wika ni kuya Cris. Nakaupo ako sa sofa at naka de kwatro. "Oo nga naman Drake, wag kang maging ganyan.." si kuya Luis iyon. Mukhang pagtutulungan nila ako. "Bakit ka ba naglihim? akala ko ba, magkasangga tayo, ha? ano to? sosorpresahin mo ako sa future? sasabihin mo sa akin na, oh, Drake, sorry, buhay si Janella.. may apo ka na sa kanya! Ganun ba ang gusto mong mangyari?" pangungutya ko sa kanya. "Drake, may dahilan ako, kaya ko nagawa yun, a-at-- at may dahilan din sila." sagot niya sa akin. "Kahit ano oang dahilan yan, wala na naman akong pakialam diyan! masaya ka ba na naging miserable ang buhay ko?" tanong ko sa kanya. Maaari itong gawin sa akin ni Dixson, ni Marcus, o ni Devon, dahil sila ang may ibang klaseng ugali. Pero itong dalawa sa harapan ko, lalo na si kuya Cris, parang hindi ko
DRAKE: "Hindi! hindi totoo yan!" umiiling pa ako habang kausap nila, "hindi ganyan si Janella! Pinagtatakpan mo lang ang ginawa mong kasinungalingan! hindi!!" "Napapansin mo? lagi kitang sinasabihang kalimutan mo na siya?" sabi pa niya sa akin, "dahil, alam ko, na masaya na siyang nakalaya sayo." "Kaya, nung mabaling ang attention mo kay Justine, natuwa kami. Dahil alam namin, na may iba ka ng babaeng napupusuan. Lalo pa, nung mga panahong kailangan niya ang tulong natin." segunda ni kuya Luis. "Makinig ka, Drake! imulat mo ang mga mata ming bulag na kay Janella!" singhal pa ni Dixson sakin, "isa ka pa namang Sanchez, tapos, estupido ka!" "Kuya Dixson, tama na!" awat ni Devon dito, "para ka namang ano diyan! ang tabil ng dila mo!" "Gusto mo, lumpuhin ko kayo ng kumag na yan?" inis pa nitong sagot. "Oo nga, mag two by two tayo, sparring lang! kayo ni Drake, kami ni Dixson," hot na hot ng makipag umbagan si Marcus sa amin. "Tumigil nga kayo!" saway sa kanila ni Kuya Luis, "kayo
"Aalisin na natin ang iyong benda," narinig ko ang tinig ni doc, habang ako ay nakapikit. "Justine, handa ka na ba?" "Opo doc, handa na po ako," sagot ko sa kanya. Nakaambang sa amin sina Blake at ang iba pang taong malalapit sa amin. Unti unti ng inaalis ni doc ang benda sa aking mukha. Parang ang pagkakapulupot noon sa akin ay napakatagal alisin. Naiinip ako sa bawat Segundo na lumilipas. Sa wakas, natapos na ang aming paghihintay. Ang lahat ay namamangha, na nakatingin sa akin. Napalunok na lang ako. Ang tinging iyon ba ay nagagandahan? o tinging masama ang nakikita? Napalunok ang doctor sa pagkakatitig sa akin. "Doc?" medyo kinakabahan na ako sa naging resulta. Inabutan niya ako ng salamin. Dahan dahan ko iyong tinanggap. Nanginginig ang aking mga kamay habang inilalapit ko ang salamin sa aking mukha. Habang papalapit ang salamin sa aking mukha, ramdam ko ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko alam kung handa na akong makita ang resulta ng operasyon. Unti-unting lumi
"Ooperahan ka na daw, narinig mo?" masaya kong sabi kay Justine. Napapasaya ko, dahil pagkatapos nito, mapapakasalan ko na siya. Ang babaeng aking pinakamamahal. Ngumiti si Justine, kahit may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. “Oo, narinig ko,” sagot niya, mahina pero puno ng pag-asa ang boses. "Sana nga matapos na ito nang maayos." Hinawakan ko ang kanyang kamay nang mahigpit, pinipilit ipakita ang lakas ng loob at pagmamahal. “Maging matapang ka lang, mahal. Alam kong makakayanan mo ito. At pagkatapos ng lahat ng ito, magkasama nating haharapin ang bagong yugto ng ating buhay.” Napangiti siya, kahit halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Drake, natatakot pa rin ako… sa resulta, sa kung anong mangyayari pagkatapos ng operasyon.” “Huwag kang mag-alala, Justine,” sabi ko, inilapit ang kanyang kamay sa aking mga labi at hinalikan ito. “Ano man ang mangyari, nandito ako. Hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo. At kapag naging maayos ang lahat, matutupad ang pangako ko—ikakasal
Isang linggo na kaming nanatili sa ospital, kasama si Blake. Kahit maayos na ang lagay namin, hindi pa rin mapanatag ang loob ko na iwan si Justine. Alam kong kailangan niya ng suporta at pagmamahal ngayon higit kailanman, kaya’t pinili naming manatili sa ospital upang alalayan siya. Si Blake ay palaging nasa tabi ko, tahimik ngunit bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala sa kanyang ina. Minsan ay hinahawakan niya ang kamay ni Justine, para bang nais iparamdam na nandito lang kami para sa kanya. "Mommy, andito lang kami ni daddy," bulong ni Blake sa kanya isang araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kama ni Justine. "Magiging okay ka rin." Napangiti si Justine kahit halata ang hirap sa kanyang mukha. "Salamat, anak," mahinang sabi niya, hinahaplos ang buhok ni Blake gamit ang natitirang lakas. "Lahat ng ito... lahat ng sakit, kakayanin ko... para sa inyo." Araw-araw, binibisita kami ng doktor at mga nars, inaalam kung paano ang kondisyon ni Justine. May mga araw na tila may pag-
Iyak ng iyak si Justine ng dumating sa ospital. Nagpilit akong bumangon upang makita siya. "Anak, kaya mo na ba?" tanong ni mommy sa akin. Nasa tabi siya ng aking anak na mahimbing na natutulog. “Oo, mommy,” sagot ko, pinipilit ang sarili na bumangon mula sa kama. Mahapdi pa ang mga sugat ko, pero hindi ko kayang magpahinga nang hindi nakikita si Justine. Kailangan kong malaman kung ayos lang siya, kung ligtas na siya mula sa kamay ni Jhoanna. Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto, nakita ko si Justine na nakahiga habang nilalapatan ng paunang lunas. "Drake, lumabas ka muna, baka hindi mo kayanin ang makikita mo," pigil sa akin ni kuya Luis. "Nais ko siyang masilayan kahit ano pa ang nangyari sa kanya.." malungkot kong sabi. 'Binuhusan ni JHoanna ng asido ang kanyang mukha, nasira iyon, at sunog na sunog. Iba na ang hitsura niya ngayon." paliwanag ni Luis sa akin. "Kuya, kahit ano pa ang kanyang hitsura, alam ko sa sarili ko na iniibig ko siya. Marami namang procedure na maa
Hinahanap ni Devon ang cord na maaaring putulin upang matanggap ang Bomba sa katawan ng paslit na si Blake. "Kuya Cris, parang walang cord na maliit ito, mukhang hindi ito Bomba,' sabi niya sa akin. Agad ko iyong tiningnan. Tama nga siya, wala iyong cord na may mga kulay, parang isang cable cord lang iyon. "Patingin nga," sabi ni Luis. Sinipat niya ang buong katawan ng bata. "Hindi po ako sasaktan ni mommy.." sabi ni Blake sa amin. "mabait po siya. Nangunot naman ang aking noo, "hindi ka talaga kayang saktan ng mommy mo, kaya nga hinanap ka niya, hindi ba?" 'HIndi siya.. si mommy Jhoanna, mabait po siya.. " sagot ng bata. "Ano ba itong inilagay niya sayo?" tanong ni Luis habang iniikot ikot ang bata. "Wala lang daw po itong suot ko kaya wag daw po akong matakot. Humingi siya ng sorry sa akin," humihikbing sabi ni Blake, "nasaktan lang daw po siya." "Kung ganoon, cord lang ito?" napatingin pa si Devon. Eksaktong pag alis nila ng cord, biglang sumabog ang kotse kung saa
"Oo naman, ano ang kailangan kong gawin upang pakawalang mo ang anak ko?" tanong ko sa kanya, habang patuloy ang umakyat na pag aalala sa aking puso. "Ikaw ang pumalit sa pwesto ng anak mo," nakangiting sagot ni Jhoanna, "halika dito.. para mapaalis na natin ang anak mo." "Sige.. sige, gagawin ko!" Sagot ko sa kanya. "Justine.. mag iingat ka," bulong ni Luis sa akin, "mukhang nahihibang na si Jhoanna. "Ano pang ipinagbubulungan niyo diyan! bilisan mo!" sigaw naman ni Jhoanna sa amin. Napalunok ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Jhoanna. Nakita ko ang galit na tila apoy na naglalagablab, pero may bahid din ng kirot at takot. Hindi ko alam kung anong balak niya sa akin, pero alam kong kailangan kong iligtas si Blake, kahit pa ang kapalit ay ang sarili kong buhay. Dahan-dahan akong lumapit kay Jhoanna, itinaas ang aking mga kamay bilang tanda ng pagsuko. "O, heto na ako," sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit pakiramdam ko'y parang may malaking bato sa dibdib ko. "Pakaw
"At ang Lagay, magiging masaya kayo?" asik ni Jhoanna sa akin, "walang ganoong magaganap, ano yan? si snow white ka at ako ang witch?" "Jhoanna! maawa ka sa anak ko.." sigaw ko sa kanya, naglulumuhod ako at nagmamakaawa. "pakawalang mo ang aking anak!" pagsusumamo ko. "Jhoanna, sumuko ka na!' sigaw ni Cris, "wala ka ng ibang mapupuntahan!" "Huh!" ikinasal nito ang baril," okay lang, magsasama na lang kami ng batang ito sa impiyerno!" "Mommy.. bakit po?" nilingon si Jhoanna ni Blake, "akala ko ba, bati tayo?" Hindi sinagot ni Jhoanna ang bata, subalit ang kanyang hawak na baril ay nakatutok dito. Naguguluhan din ako, bakit mommy ang tawag ni Blake kay Jhoanna. "Anak, ako ang mommy mo.." tawag ko kay Blake. Malungkot niya akong tiningnan, saka tumingin ulit kay Jhoanna, "mommy.." ang kanyang mga mata ay basang basa na sa luha na dulot ng labis na pag iyak. "Tumigil ka na, Jhoanna! hindi namin akalaing magagawa mo ito!" sigaw ni Luis, "wala kang awa! pati bata, idinadamay m
"Ayun," wika ng isang pulis naming kasama, natanaw niya ang isang kotse sa di kalayuan. "Sssh, magdahan dahan tayo, hawak pa ni Jhoanna ang bata. baka kung ano pa ang gawin niya kay Blake," warning ni Cris sa amin. Halos gumapang na lang kami paglapit doon. Pinalibutan namin ang sasakyan, kung saan naroroon iyon sa may gilid ng puno. Binuksan nila ang pinto ng kotse, walang tao sa loob. Nakita pa namin ang mga balat ng candies at chocolates sa lapag. "Naunahan niya tayo, nakatungo agad siya," wika ni Luis sa amin, "halughugin ang paligid, naririyan lang iyon." Parang gumuho ang aking mundo, ng marealized na hindi ko na naman makikita ang aking anak. Sobrang sakit sa puso na ang aking pag aalala ay nagpatung patong pa. Napaupo na lang ako sa isang tabi. Nanlulumo ako at nanlalambot. Masakit para sa akin ang umaasa ng umaasa tapos ako ay mabibigo lang. Sinubukan kong igala ang aking mga mata, baka sakaling may mapapansin akong bakas ni Jhoanna. Nagtungo ako sa sasakyan, at
Habang pinagmamasdan ko si Blake na mahimbing na natutulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Napakaamo ng kanyang mukha, tila ba walang kamuwang-muwang sa lahat ng gulong nagaganap sa aming paligid. Ang liit ng kanyang katawan, halos magkasya sa upuan ng sasakyan. Napakasimple ng kanyang mundo, walang iniintinding problema, walang iniisip na hinanakit. Sinulyapan ko ang gauge ng gas, kaunting-kaunti na lang. Malapit na itong maubos, at hindi ko alam kung saan kami tutuloy pagkatapos. Wala na akong ibang plano kundi manatili rito, sa loob ng sasakyan na tila ba nagsisilbing tanggulan namin mula sa magulong mundong ito. Pero gaano pa katagal? Hanggang kailan ko kakayanin? Iniisip ko si Justine. Puno ng galit at hinanakit ang puso ko. Sa tuwing naiisip ko siya, parang apoy na gustong lumabas mula sa aking dibdib. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito ang lahat. Siya ang pumasok sa buhay namin ni Drake, ang sumira sa lahat ng plano, sa lahat ng pangarap. Isang nakakapason