"Aaaaah!!!!" sigaw ko. Sobrang sakit. "Aaaah!" Nagmamadaling lumapit sina Drake sa akin kasama si Mira. "Justine!!" niyugyog niya ako sa balikat. Pagmulat ng aking mga mata, nag aalalang hitsura ni Drake ang bumungad sa akin. Maayos siya, hindi nakatali. "Drake!!" niyakap ko siya, "tulungan mo ako!! si Don Ernesto.. si Don Ernesto!!" iyak ako ng iyak. "Sshhh.. walang don Ernesto dito. Hanggang nasa poder kita, hindi ka niya malalapitan." hinagod hagod niya ang aking buhok. "Ito ang tubig," iniabot sakin ni Drake ang tubig na nagmula kay Mira. Kaagad akong uminom. Pinunasan ni Drake ng kanyang panyo, ang aking mga mata. "Tahan na.. tahan na," sabi niya sa akin. Iniisip ko, kung saan ko narinig iyong mga katagang iyon. Bakit parang narinig ko na ang salitang sinasabi niya."Anong nangyari sayo? okay ka lang ba?" tanong ni Mira sakin."Okay lang ho ako, pasensiya na ho kayo. Binabangungot ho ako," matapat kong sagot sa kanya."Natulog ka kasi ng gutom at masama ang loob. Gusto ko
"Bahay natin ito?" masayang masaya kami ni Bettina, ng makita ang aming bagong bahay. "Oo, tig isa na kayo ng kwarto ni Bettina," sabi ni tita Bernadeth sa amin, "sige na, mamili na kayo ng kwarto niyo, pero ang masters, siyempre, sa amin ng daddt niyo." "Woooh," tumakbo kami paakyat ng mga kwarto. "Ito ang sa akin," sabi ni Bettina na pinili ang kwarto sa sulok. "Sigurado ka na ba diyan?" tanong ko sa kanya, "baka kapag nakapili na ako ng room, saka mo sasabihing ayaw mo diyan." "Ito na ang sakin, promise ate. Mommy, ito ang sakin," itinuro pa niya kina tita ang napili niya. "Nagcheck ka ba ng buong room?" tanong ni tita Bettina sa kanya. "Nope, pero dito na ako talaga," humiga siya sa kama. "Ikaw, anak, nakapili ka na ba?" tanong ni daddy sa akin. "Titingnan ko pa po yung dalawa," sagot ko sa kanya. Una kong tiningnan ang isang kwarto, na mas maliit sa kwartong napili ni Bettina. Maganda din iyon. Kulay powder pink ang pader. Pero mas nagustuhan ko ang cool na hi
"Drake!!!" ang daming fans na kumapit kay Draje upang magpapicture. Naiwan na lang ako sa tabi. Ayokong maissue sa lalaking ito.Tumunog ang aking cellphone, si Tita Bernadeth."Kumusta ka na Justine? nasa Baguio ka?" tanong niya sa akin."Oho, bakit ho?""Wala naman. Maganda nga yang minsan, nakakapagrelax ka. Sino ang kasama mo?""Kaibigan ko lang ho.""Sige, mag enjoy ka lang. Pagbalik mo na lang tayo mag kwentuhan, may trabaho na kasi ako," masaya niyang balita sa akin."Talaga ho?" masaya kong sabi sa kanya, "congrats ho tita!""Naku, dapat nga, matagal ko ng ginawa. Naisip ko kasi, na hindi habang buhay, magkakasama tayo, lalo na, at hindi naman ako ang totoo mong mommy," maramdamin niyang wika sa akin."Tita, kayo ang mommy ko, okay ho ba? kahit kailan, hindi ko kayo itinuring na iba. Mahal ko kayo," sabi ko sa kanya."Saka, nahirapan akong mag move on sa daddy mo, kaya hindi ako agad nakabangon, pero ngayon, tatayo tayo ng magkakasama."Naluha ako sa sinabi niya. Talagang maba
Sinabihan ako ni Drake, na wag magpahalata kay tita Bernadeth na may alam ako sa ginagawa nitong pag ispiya sa akin. Sinamahan ako ni Drake na umuwi sa aming bahay. Ipinakilala ko siya kay tita, wala doon si Bettina. "Kaibigan ko lang ho siya tita, si Drake Sanchez," pakilala ko sa kanya. "Naku, tingnan mo nga naman ay may dumalaw na artista sa bahay natin, Justine. Kumusta ka hijo?" nakipagkamay si tita kay Drake. "Ayos naman ho ako," ngumiti si Drake sa kanya ,"totoo ho pala na maganda talaga kayo." "Naku, at ibinenta ako agad ng batang ito," parang nagblush pa si tita Bernadeth, "maganda naman kaming lahat dito sa bahay." "Tita, sabi niyo, may trabaho na kayo?" tanong ko sa kanya. "Oo, tinanggap ako ni don Ernesto maging manager ng restaurant niya, nagulat nga ako sa alok niya eh." ngumiti si tita Bernadeth, nagkatinginan naman kami ni Drake. "Tita, may restaurant din ho kami, gusto niyo, ilagay ko kayo doon as manager?" suhestiyon ni Drake. "Nakakahiya naman hijo kay don
Drake: "Sakay Janella!" sigaw ko sa aking nobya. "Drake, please, wag mo na silang patulan.." pagtutol niya sa akin. "Oh, mayabang na Sanchez, ano? kakasa ka ba? wala ka pala eh, duwag!" pinagtatawanan ako nina Andrei. "Baka Andres de saya," wika ng kasama nito. Pinaharok ko ang aking kotse, "oh, ano pang itinatanga tanga niyo diyan? game na!" sigaw ko sa kanila. Hindi ko alam, na ang kotse ko pala ay siniraan nila ng preno. Nalaman ko na lang iyon, noong nakasakay na kami at mabilis ang takbo. Sinasabayan kami nina Andrei. "Mamamatay ka ng mayabang ka! hahaha" sigaw niya sa akin. May nadaanan kaming dalawang tao sa gilid ng kalsada, nagtatalo sila. Biglang itinulak nung babae, ang maedad ng lalaki, dahilan upang ma out of balance siya. Nakita ko pa ang gulat sa mata ng babae nung mabilis akong nakaiwas, subalit hindi na nakaiwas ang lalaki, pagdaan nina Andrei. Nasapul nila ang lalaking itinulak ng babaeng iyon. Nagtama pa ang mata namin nung babae, kaya sigurado ako
Nakahinto lang ang sasakyan sa gilid. Hindi pa rin kami umaalis. Iyak kasi ng iyak si Justine, nag aalala sa kanyang kaligtasan, at the same time, masama ang loob. Wala pa mang ebidensiya, pero may hinuha na kami na ang tita Bernadeth niya ang nagsasabi sa matandang Ernesto kung saan siya naroroon. Pati ang insidente sa Baguio ay dito rin namin iniuugnay.Labis ang kanyang paghagulhol. Wala naman akong magawa kundi hagudin ang kanyang likod."Tahan na, Justine.. tahan na.." wika ko sa kanya. "Wala pa naman tayong katibayan na siya nga, pero hindi mo ba nahahalata? Nalalaman ng mga taong naghahanap sayo kung nasaan ka..""A-ang hi-hindi ko la--lang na-man matanggap.. ay.. itinuring ko siyang ina, tapos, ngayon, parang ibinebenta na niya ako.." sa pagitan ng paghikbi ay sagot niya sa akin, "ano bang ginawa kong mali sa kanya, at parang ito ang isinusukli niya sa akin, samantalang minahal ko siya ng higit pa sa ipinakita niyang pagmamahal sa akin..""Mabuti pa, magkunwari ka na lang na w
JUSTINE:Hawak ko ang aking sentido. Ang sakit ng aking ulo. Napabalikwas ako ng maalaala ko kung ano ang huling natatandaan ko kagabi.Matutulog pa lang sana ako, hindi pa kalaliman ang aking pagkakapikit, ng may maamoy akong nakakasulasok na amoy, na nagmumula sa tuwalyang inilagay sa aking ilong. Hindi ko na matandaan ang huling nangyari.Iginala ko ang aking mga mata. Nasa familiar na kwarto ako. "Si Drake ang kumidnap sakin?" nakakunot ang aking noo, at medyo nahihilo pa ako pagtayo. May nakahandang gamit sa gilid ng aking higaan. Mga damit. Pumasok ako sa banyo, upang maligo. Iniisip kong mabuti, kung bakit ako napunta dito. Bigla kong kinapa ang aking katawan, at ang aking maselang parte, hindi naman masakit.Pagkatapos kong maligo, naisipan kong lumabas ng kwarto. Nakita ko ang orasang malaki sa dingding. Alas diyes ng umaga! Narinig kong may kausap ang magulang ni Drake. Dahan dahan akong bumaba, at pumunta sa sulok."Tumawag nga sa akin kagabi si Drake, tito, hindi kaya masy
Natulala na ako, habang nagbabasa ng script. Naiisip ko pa rin si Justine.(Bakit ba nagugulo ang isipan ko ng dahil sa babaeng iyon? Bakit parang connected kami sa isa't -isa?)Hindi ko man lang narinig na tinatawag ako ng aming director."Drake.. ikaw na.." siniko ako ni Jhoanna. "Kanina ka pa tulala.. ano bang nangyayari sayo?""Ah-- wala naman, ako na ba?" tanong ko sa kanya."Oo, kanina pa tumataas ang boses ni direct, nagpaparinig na nga," bulong niya sa akin. Tumayo ako at nilapitan ko si Direct. Niyakap yakap ko siya mula sa likuran. Alam ko ang kanyang kahinaan, isang lambing lang, pwede na."Sorry direct, masama kasi ang pakiramdam ko." sabi ko sa kanya.Huminga siya ng malalim, "sana, sinabi mo, para hindi na muna natin ito itinuloy.""Direct, ayoko namang masira tayo sa ating management. Nakakapahinga naman ako eh. Ayokong mabansagan na unprofessional." sagot ko."Ikaw talaga, nag iisang kakilala ko na takot na takot malate. Kung reasonable naman kasi, walang problema." t
"Aalisin na natin ang iyong benda," narinig ko ang tinig ni doc, habang ako ay nakapikit. "Justine, handa ka na ba?" "Opo doc, handa na po ako," sagot ko sa kanya. Nakaambang sa amin sina Blake at ang iba pang taong malalapit sa amin. Unti unti ng inaalis ni doc ang benda sa aking mukha. Parang ang pagkakapulupot noon sa akin ay napakatagal alisin. Naiinip ako sa bawat Segundo na lumilipas. Sa wakas, natapos na ang aming paghihintay. Ang lahat ay namamangha, na nakatingin sa akin. Napalunok na lang ako. Ang tinging iyon ba ay nagagandahan? o tinging masama ang nakikita? Napalunok ang doctor sa pagkakatitig sa akin. "Doc?" medyo kinakabahan na ako sa naging resulta. Inabutan niya ako ng salamin. Dahan dahan ko iyong tinanggap. Nanginginig ang aking mga kamay habang inilalapit ko ang salamin sa aking mukha. Habang papalapit ang salamin sa aking mukha, ramdam ko ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko alam kung handa na akong makita ang resulta ng operasyon. Unti-unting lumi
"Ooperahan ka na daw, narinig mo?" masaya kong sabi kay Justine. Napapasaya ko, dahil pagkatapos nito, mapapakasalan ko na siya. Ang babaeng aking pinakamamahal. Ngumiti si Justine, kahit may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. “Oo, narinig ko,” sagot niya, mahina pero puno ng pag-asa ang boses. "Sana nga matapos na ito nang maayos." Hinawakan ko ang kanyang kamay nang mahigpit, pinipilit ipakita ang lakas ng loob at pagmamahal. “Maging matapang ka lang, mahal. Alam kong makakayanan mo ito. At pagkatapos ng lahat ng ito, magkasama nating haharapin ang bagong yugto ng ating buhay.” Napangiti siya, kahit halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Drake, natatakot pa rin ako… sa resulta, sa kung anong mangyayari pagkatapos ng operasyon.” “Huwag kang mag-alala, Justine,” sabi ko, inilapit ang kanyang kamay sa aking mga labi at hinalikan ito. “Ano man ang mangyari, nandito ako. Hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo. At kapag naging maayos ang lahat, matutupad ang pangako ko—ikakasal
Isang linggo na kaming nanatili sa ospital, kasama si Blake. Kahit maayos na ang lagay namin, hindi pa rin mapanatag ang loob ko na iwan si Justine. Alam kong kailangan niya ng suporta at pagmamahal ngayon higit kailanman, kaya’t pinili naming manatili sa ospital upang alalayan siya. Si Blake ay palaging nasa tabi ko, tahimik ngunit bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala sa kanyang ina. Minsan ay hinahawakan niya ang kamay ni Justine, para bang nais iparamdam na nandito lang kami para sa kanya. "Mommy, andito lang kami ni daddy," bulong ni Blake sa kanya isang araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kama ni Justine. "Magiging okay ka rin." Napangiti si Justine kahit halata ang hirap sa kanyang mukha. "Salamat, anak," mahinang sabi niya, hinahaplos ang buhok ni Blake gamit ang natitirang lakas. "Lahat ng ito... lahat ng sakit, kakayanin ko... para sa inyo." Araw-araw, binibisita kami ng doktor at mga nars, inaalam kung paano ang kondisyon ni Justine. May mga araw na tila may pag-
Iyak ng iyak si Justine ng dumating sa ospital. Nagpilit akong bumangon upang makita siya. "Anak, kaya mo na ba?" tanong ni mommy sa akin. Nasa tabi siya ng aking anak na mahimbing na natutulog. “Oo, mommy,” sagot ko, pinipilit ang sarili na bumangon mula sa kama. Mahapdi pa ang mga sugat ko, pero hindi ko kayang magpahinga nang hindi nakikita si Justine. Kailangan kong malaman kung ayos lang siya, kung ligtas na siya mula sa kamay ni Jhoanna. Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto, nakita ko si Justine na nakahiga habang nilalapatan ng paunang lunas. "Drake, lumabas ka muna, baka hindi mo kayanin ang makikita mo," pigil sa akin ni kuya Luis. "Nais ko siyang masilayan kahit ano pa ang nangyari sa kanya.." malungkot kong sabi. 'Binuhusan ni JHoanna ng asido ang kanyang mukha, nasira iyon, at sunog na sunog. Iba na ang hitsura niya ngayon." paliwanag ni Luis sa akin. "Kuya, kahit ano pa ang kanyang hitsura, alam ko sa sarili ko na iniibig ko siya. Marami namang procedure na maa
Hinahanap ni Devon ang cord na maaaring putulin upang matanggap ang Bomba sa katawan ng paslit na si Blake. "Kuya Cris, parang walang cord na maliit ito, mukhang hindi ito Bomba,' sabi niya sa akin. Agad ko iyong tiningnan. Tama nga siya, wala iyong cord na may mga kulay, parang isang cable cord lang iyon. "Patingin nga," sabi ni Luis. Sinipat niya ang buong katawan ng bata. "Hindi po ako sasaktan ni mommy.." sabi ni Blake sa amin. "mabait po siya. Nangunot naman ang aking noo, "hindi ka talaga kayang saktan ng mommy mo, kaya nga hinanap ka niya, hindi ba?" 'HIndi siya.. si mommy Jhoanna, mabait po siya.. " sagot ng bata. "Ano ba itong inilagay niya sayo?" tanong ni Luis habang iniikot ikot ang bata. "Wala lang daw po itong suot ko kaya wag daw po akong matakot. Humingi siya ng sorry sa akin," humihikbing sabi ni Blake, "nasaktan lang daw po siya." "Kung ganoon, cord lang ito?" napatingin pa si Devon. Eksaktong pag alis nila ng cord, biglang sumabog ang kotse kung saa
"Oo naman, ano ang kailangan kong gawin upang pakawalang mo ang anak ko?" tanong ko sa kanya, habang patuloy ang umakyat na pag aalala sa aking puso. "Ikaw ang pumalit sa pwesto ng anak mo," nakangiting sagot ni Jhoanna, "halika dito.. para mapaalis na natin ang anak mo." "Sige.. sige, gagawin ko!" Sagot ko sa kanya. "Justine.. mag iingat ka," bulong ni Luis sa akin, "mukhang nahihibang na si Jhoanna. "Ano pang ipinagbubulungan niyo diyan! bilisan mo!" sigaw naman ni Jhoanna sa amin. Napalunok ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Jhoanna. Nakita ko ang galit na tila apoy na naglalagablab, pero may bahid din ng kirot at takot. Hindi ko alam kung anong balak niya sa akin, pero alam kong kailangan kong iligtas si Blake, kahit pa ang kapalit ay ang sarili kong buhay. Dahan-dahan akong lumapit kay Jhoanna, itinaas ang aking mga kamay bilang tanda ng pagsuko. "O, heto na ako," sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit pakiramdam ko'y parang may malaking bato sa dibdib ko. "Pakaw
"At ang Lagay, magiging masaya kayo?" asik ni Jhoanna sa akin, "walang ganoong magaganap, ano yan? si snow white ka at ako ang witch?" "Jhoanna! maawa ka sa anak ko.." sigaw ko sa kanya, naglulumuhod ako at nagmamakaawa. "pakawalang mo ang aking anak!" pagsusumamo ko. "Jhoanna, sumuko ka na!' sigaw ni Cris, "wala ka ng ibang mapupuntahan!" "Huh!" ikinasal nito ang baril," okay lang, magsasama na lang kami ng batang ito sa impiyerno!" "Mommy.. bakit po?" nilingon si Jhoanna ni Blake, "akala ko ba, bati tayo?" Hindi sinagot ni Jhoanna ang bata, subalit ang kanyang hawak na baril ay nakatutok dito. Naguguluhan din ako, bakit mommy ang tawag ni Blake kay Jhoanna. "Anak, ako ang mommy mo.." tawag ko kay Blake. Malungkot niya akong tiningnan, saka tumingin ulit kay Jhoanna, "mommy.." ang kanyang mga mata ay basang basa na sa luha na dulot ng labis na pag iyak. "Tumigil ka na, Jhoanna! hindi namin akalaing magagawa mo ito!" sigaw ni Luis, "wala kang awa! pati bata, idinadamay m
"Ayun," wika ng isang pulis naming kasama, natanaw niya ang isang kotse sa di kalayuan. "Sssh, magdahan dahan tayo, hawak pa ni Jhoanna ang bata. baka kung ano pa ang gawin niya kay Blake," warning ni Cris sa amin. Halos gumapang na lang kami paglapit doon. Pinalibutan namin ang sasakyan, kung saan naroroon iyon sa may gilid ng puno. Binuksan nila ang pinto ng kotse, walang tao sa loob. Nakita pa namin ang mga balat ng candies at chocolates sa lapag. "Naunahan niya tayo, nakatungo agad siya," wika ni Luis sa amin, "halughugin ang paligid, naririyan lang iyon." Parang gumuho ang aking mundo, ng marealized na hindi ko na naman makikita ang aking anak. Sobrang sakit sa puso na ang aking pag aalala ay nagpatung patong pa. Napaupo na lang ako sa isang tabi. Nanlulumo ako at nanlalambot. Masakit para sa akin ang umaasa ng umaasa tapos ako ay mabibigo lang. Sinubukan kong igala ang aking mga mata, baka sakaling may mapapansin akong bakas ni Jhoanna. Nagtungo ako sa sasakyan, at
Habang pinagmamasdan ko si Blake na mahimbing na natutulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Napakaamo ng kanyang mukha, tila ba walang kamuwang-muwang sa lahat ng gulong nagaganap sa aming paligid. Ang liit ng kanyang katawan, halos magkasya sa upuan ng sasakyan. Napakasimple ng kanyang mundo, walang iniintinding problema, walang iniisip na hinanakit. Sinulyapan ko ang gauge ng gas, kaunting-kaunti na lang. Malapit na itong maubos, at hindi ko alam kung saan kami tutuloy pagkatapos. Wala na akong ibang plano kundi manatili rito, sa loob ng sasakyan na tila ba nagsisilbing tanggulan namin mula sa magulong mundong ito. Pero gaano pa katagal? Hanggang kailan ko kakayanin? Iniisip ko si Justine. Puno ng galit at hinanakit ang puso ko. Sa tuwing naiisip ko siya, parang apoy na gustong lumabas mula sa aking dibdib. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito ang lahat. Siya ang pumasok sa buhay namin ni Drake, ang sumira sa lahat ng plano, sa lahat ng pangarap. Isang nakakapason