Kabanata 4

Chapter 4: Entering Mort Ville

Mga 15 minutes palang ang lumilipas ay may napakinig agad akong katok galing sa bintana ng kwarto ko. Ano ba 'yan! Istorbo na naman 'tong si Zack! Inis kong binuksan ang bintana at nakahalukipkip ako nang humarap sa kaniya. Gulo-gulo na naman ang buhok nito at nakangiwi siyang tumingin sa akin.

"Naiwan ko ulit ID ko pakuha naman."

"Bakit ka ba diyan dumadaan sa bintana ko? Wala naman si Dad ah! So, puwede ka namang dumaan sa main doo-"

Napabuntong hininga naman si Zack at inis akong tiningnan. "I-aabot lang 'yung ID napakadami na agad sinabi."

Lumapit siya sa may lamesa ko at doon niya kinuha 'yung ID niya. Pinasadahan muna ako nito ng tingin. "Hindi ka pa rin sasama sa'kin?"

Agad naman akong umiling sa katanungan niya.

"Bahala ka diyan sa buhay mo. Babush!"

inis niyang pagpapaalam at handa na naman itong tumalon pababa sa bintana ko.

Ha? Anong babush?

Tumalon na siya at safe naman siyang nakababa na parang wala lang ito sa kaniya. Tiningnan ko muna ang aking suot. Isang itim na pantalon at puting long sleeves sa pang-itaas. Inilugay ko muna ang aking buhok at agad akong umupo sa may bintana. Kanina ko pang pinag-iisipan kung sasama ba ako kay Zack pero napakadami kong katanungan na gusto kong malaman kaya susundan ko siya.

Nakapikit ako nang itinuon ko na ang mga kamay ko. First time kong tatalon na ganitong kataas. Agad akong nag-sign of the cross dahil natatakot ako. Lord ayoko pang mamatay. Tinanggal ko na ang pagkakahawak ko sa gilid ng bintana at dirediretso akong nahulog sa damuhan. Nagpagulong-gulong ako doon at tiniis ko ang sakit na naramdaman dahil sa lakas ng pagkakabagsak ko.

"Bakit naman 'pag tatalon si Zack parang ang dali-dali lang"

naiiyak kong sabi sa sarili. Nagtago agad ako sa puno nang makita ko si Zack na may kausap sa kanyang cellphone.

"Pakyu ka, Keif! Oo mga tarantado kayo. Pagtakpan n'yo nalang ako mamaya ha? Feeling ko talaga malelate ako. May LBM ako pre. Gege, gago!!"

Napahawak ako sa bibig ko sa pagkabigla nang marinig ko ang mga salitang binitiwan ni Zack. Puro siya bad words! 'Pag talaga narinig siya ng iba malalagot siya! Tumingin si Zack sa paligid niya at inilagay sa bulsa ang kanyang cellphone. Tinanggal niya ang kanyang jacket at naglagay ito ng shades sa kaniyang mata.

Adik ba siya? Ang lamig-lamig tapos wala namang tirik ng araw tapos nagshades?

Nagsimula na siyang maglakad dirediretso. Wala na akong marinig na ingay sa paligid. Kahit mga sasakyan ay wala. Kumanan si Zack kung saan puro puno ang nandoon at medyo magubat ang lugar. Nagulat ako nang pinagpagan niya ang bakal sa kanyang paanan at bigla niya itong itinaas. May munting liwanag akong nakita dito habang pumapasok siya sa loob noon at agad din itong isinara.

Mga ilang segundo lang ay agad kong binuksan ang bakal. Sinusundan ko ang liwanag na nakikita ko. Bakit ganito? Unti-unting umiinit ang panahon at nasisilaw ako sa liwanag habang sinusundan ko ito.

Lumabas ako sa isang- cabinet?! Agad kong isinara ang cabinet at tiningnan ko ang paligid kung saan kulay asul halos lahat ng gamit. Nakita ko ang mga litrato na nakasabit sa dingding. Nakangiti nang malaki si Zack pati na rin ang mga kasama niya sa litrato na siguro ay mga kaibigan niya. Tiningnan ko ang orasan na nakasabit din at nanlaki ang mata ko sa nakita.

10:00 am?!

Bakit 10:00 am dito kung gabing-gabi na sa ordinary city?! Magdadalawang-isip sana akong lumabas sa kwarto ni Zack dahil ang alam ko ay puro kriminal ang mga tao dito pero lumabas pa rin ako dahil sa kuryusidad.

"Alam mo ba yung crush ko-"

"Tol! Bili tayo."

"Waaaah omg!"

"Hindi pa ako nabibigyan niyan!"

"Tapos ano nangyariiii?!"

Napatakip ako sa aking tenga dahil sa ingay ng paligid. Hindi ako sanay sa ingay na nililikha ng mga tao dito. Ibang-iba sa Ordinary City. Malaking pagkakaiba. Kunot noo kong tiningnan ang paligid dahil napakaliwanag at napakainit sa lugar na 'to. Kasabay pa ang pagkwekwentuhan ng mga tao sa paligid. Unti-unting lumalaglag ang mga pawis mula sa aking noo.

Hindi ganito ang ineexpect ko sa Mort Ville. Ang akala ko ay puro abandoned buildings at puro kaharasan lang ang alam nila. Pero bakit ganito? Puro mga masasayang mukha ang nakikita ko kasabay ang mga malalakas na tugtog mula sa ibang gusali.

"Hi, ate! Bili na po kayo ng bulaklak sampung piso lang po."

Napatingin ako sa batang may dala-dalang sampaguita. Matambok ang pisngi nito at kitang-kita ko ang mga dumi sa kanyang mukha at damit. Kumuha ako ng pera mula sa aking bulsa at binigyan siya ng 100.

"Ate, wala po akong panukli" nakapout na sabi ng bata sa akin. Hindi ko siya makausap dahil isa sa mga batas ng Ordinary City, 'wag kang makipag-usap sa mga taong hindi mo kilala dahil baka mauwi ito sa pag-aaway o hindi pagkakaintindihan. Maliban nalang kung kailangang-kailangan o kilala mo na siya.

"Ate? Pipi po ba ikaw?" nalulungkot na sabi ng batang lalaki sa akin. Ibinalik niya agad sa akin ang 100 at nginitian ako. "Sige, ate. Iyo na 'yang bulaklak. Wala po talaga ako panukli eh."

Aalis na sana siya habang nakatungo pero agad ko itong tinawag.

"Bata!"

Masaya namang bumalik ang bata sa akin. Wala naman ako sa Ordinary City kaya siguro naman puwede akong lumabag sa batas namin? Nginitian ko 'yung bata at binigay ko muli sa kaniya 'yung 100.

"Pambili mo pagkain. Ingat ka, bata! Salamat sa bulaklak."

Umalis na ako sa pwesto ko. Namamangha ako sa nakikita kong mga teenagers na sumasayaw sa isang park. Nakapwesto sila sa harapan ng fountain at kitang-kita ko ang kagalingan nila sa pagsasayaw. Ibang klase. Sa school namin, tanging mga traditional dance lang ang pinapakita sa amin. Wala sa kaalaman namin na may ganyan palang sayaw. Sinarado ko ang mata ko at pinapakinggan ang ingay na napapakinig ko sa paligid.

Napangiti ako unti-unti dahil ang sarap palang pakinggan ang mga halakhak ng mga tao at ang mga maiingay na musika. Mali lahat ng inakala namin tungkol sa Mort Ville. Napakasaya ng mga tao dito na hindi naman nagagawa ng Ordinary City dahil puro pag-aaral at trabaho ang inaatupag nilang lahat.

Napakinig ko ang isang malakas na busina ng motor galing sa aking likuran. Hindi ko ito pinansin at pinagpatuloy ang pakikiramdam sa paligid.

"Kung magpapakamatay ka, huwag mo akong idamay. Move now."

Mabilis akong napamulat dahil sa narinig kong boses ng lalaki. Napatingin ako sa likuran ko at may lalaki doong nakangisi na nakablack shirt. Hawak-hawak niya ang helmet niya. Medyo malapit ito sa akin at kitang-kita ko ang mala-anghel niyang mukha.

Brown eyes na medyo singkit ang mata, may maputing balat, matangkad, kulay itim na buhok namedyo gulo-gulo at napakaganda ng kaniyang porma.

"Alam kong gwapo ako. Huwag mo masyadong ipahalata. Close your mouth baka pasukan ng langaw. Move now, miss. Late na late na ako."

Uso ba dito ang salitang humble?