Kabanata 2

Dalawampung taon na ang nakalilipas, nakipaghiwalay si Queenie sa tatay ko at agad na nagpakasal sa mayaman at makapangyarihang lalaki ayon sa inareglo ng pamilya nito. Nagbago ang panahon, at nawalan ng kayamanan ang mayamang lalaki. Samantala, ang tatay ko, na dating mahirap, ay pinakasalan ang nanay ko at nagawang baguhin ang kanyang buhay—naging mayaman.

Ito ay dramatikong pagliko ng mga pangyayari. Nang maglaon, namatay ang nanay ko, at nakipaghiwalay si Queenie. Ang dalawang ito ay magandang balita sa tatay ko.

Nang ganoon lang, nagkabalikan si Queenie at ang tatay ko. Siya at ang kanyang anak na babae ay lumipat at ninakaw ang lahat ng bagay na akin—ang aking mga damit, ang aking kwarto, at kinalaunan, ang aking tatay.

Pitong araw na ang nakalipas, masayang umuwi si Rosie, sinabing nakuha na niya ang kanyang lisensya sa pagmamaneho at maaari na siyang magmaneho. Sinabi ng tatay ko na bibilhan siya nito ng kotse, ngunit nag-alinlangan siya saglit at nahihiyang sinabi, “Sa tingin ko ay maganda ang pink na kotse sa garahe.”

Malamig kong sagot, “Kotseng regalo ‘yan sa’kin ni Dad. Kung gusto mo, sa tatay mo ikaw magpabili. Wala ka bang sariling tatay?”

Ang pink na kotse na iyon ay regalo sa kaarawan ng tatay ko nang makuha ko ang aking lisensya, at bihira kong imaneho iyon. Akala ko naiintindihan na ni Dad, pero ang sumunod na sinabi niya ang sumira ng pag-asa ko. “Sasakyan lang ‘yan. Kung nagustuhan ni Rosie, ibigay mo sa kanya. Blake Xavier, ang dami mong sasakyan. Bakit ninyo pag-aawayan ni Rosie ‘yan? Hayaan mong sa kanya na lang ‘yan.”

Nang marinig ko iyon, bigla kong napagtanto na ang tatay ko ay hindi ang mapagmahal na tatay na siya noon. Ayaw kong ibigay kay Rosie ang kotse, kaya itinapon ko ang susi ng kotse.

Galit na galit, pinapalitan ng tatay ko ang mga kandado at ibinigay ang sasakyan kay Rosie. Gayunpaman, sa ilang kadahilanan ay nagawa ni Rosie na makulong sa loob at hindi makalabas nang subukan niyang iparada ang sasakyan.

Wala akong ideya kung paano nangyari. Gayunpaman, ito ay ang rurok ng tag-araw, kung saan ang temperatura ay umabot sa 104 degrees. Nang walang aircon, mabilis na naging oven ang sasakyan.

Bago siya hinimatay ay inilabas ni Rosie ang kanyang phone at piniling tawagan muna ang tatay ko. “Mr. Xavier, takot na takot ako. Sobrang init dito. Ang pinagsisisihan ko lang ay hindi mo ako naging legal na anak.”

Biglang tumahimik ang kabilang dulo ng linya. Ang tatay ko ay nagmamadaling lumabas ng kanyang opisina na parang nasiraan ng bait. Ginamit niya ang GPS ng sasakyan para hanapin si Rosie at iligtas ito.

Sa kabutihang palad, na-heatstroke lang siya at ayos lang. Gayumpaman, nang magkamalay si Rosie, ang kanyang mga unang salita ay, “Kasalanan ko ang lahat. Hindi ko dapat ninakaw ang sasakyan ni Blake. Mr. Xavier, pakiusap, huwag mo siyang sisihin.”

Nang ganoon lang, inakala ng tatay ko na ikinulong ko si Rosie sa kotse at nagwala nang hindi nagsagawa ng imbestigasyon.

Wala akong ideya kung anong nangyayari sa oras na iyon. Bigla na lang sinipa ng tatay ko ang pinto ko at pumasok. Matapos akong sampalin ng dalawang beses at iniwan akong tulala, kinaladkad niya ako papunta sa garahe. “Mukhang pinalaki kita sa layaw! Kaya mo pang pumatay ngayon!”

Tinulak niya ako sa lupa, idiniin ang mukha ko sa sahig habang mukhang nalilito ako.

“Kung nagtagal pa si Rosie doon, manganganib na ang buhay niya. Matanda ka na. Paano mo magagawa ang ganyang bagay na kalokohan?” Tinawag niya ang dalawang malalakas na gwardya na nagtali sa akin. Hindi pinapansin ang desperado kong pag-iyak at pagsigaw, ikinulong niya ako sa trunk.

“Pagnilayan mo ang sarili mo. Pwede kang lumabas kapag lumuhod ka at humingi ng tawad!”

Napahiyaw ako sa loob ng trunk para humingi ng saklolo, pero ikinainis lang iyon ng tatay ko. “Salpakan ninyo ang bibig niya ng kung ano at ikulong siya ng ilang araw para magsawa sa inuugali niya!”

Ang temperatura sa trunk ay hindi bababa sa 104 degrees, at hindi ko na ito makayanan pagkatapos lamang ng isang oras.

Ngayon, pitong araw na ang lumipas. Apat na araw na ang nakalipas simula nang malagutan ako ng hininga. Sa ganitong temperatura, malamang ay nagsimula nang mabulok ang aking bangkay.

Eksaktong iyon ang nangyari. Ang mga likido mula sa aking nabubulok na bangkay ay tumagos sa mga puwang ng trunk at dahan-dahang tumulo sa lupa.

Napansin ng drayber ang kakaibang amoy nang dumaan sa garahe, ngunit wala siyang sinabi.