วชิรันลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าบรรยากาศนอกห้องนอนนั้นท้องฟ้ากลายเป็นสีสมตะวันจะตกดินอยู่รอมร่อไม่แปลกที่เขาเองหลับเป็นตายขนาดนั้นก็ตาแก่ซานนาห์นั้นมันหมาป่าหุ้มหนังแกะชัดๆไม่รู้ว่าพวกเขาทำกันไปกี่รอบแล้วเจ้าตัวตื่นออกไปตอนไหนวชิรันไม่คาดคิดว่าโอเมก้าสามารถฮีทได้น่ากลัวขนาดนี้ดูจากความฮอร์นนี่เมื่อคืนก็ยืนยันได้เป็นอย่างดีไม่รู้ว่าอีตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะสรรหาคำไหนมาค่อนแคะเขาอีกหรือเปล่าเพราะเขาเป็นคนยื่นคำขาดเองว่าเวลาฮีทอย่ามาใกล้ในระยะ 2 เมตร กลายเป็นตัวเองที่ทำไม่ได้!! แถมยังเป็นฝ่ายเริ่มก่อนด้วยซ้ำรู้ถึงไหนอายไปถึงนั่นแต่ก็สุดยอดเหมือนกันอุ้ย! วชิรันหยิกแขนตัวเองเพื่อเรียกสติเมื่อเผลอไผลคิดถึงกิจกรรมเข้าจังหวะเมื่อคืนในร่างเก่าเขาเองก็ไม่เคยมีเพศสัมพันธ์ที่ช่องทางหลังมาก่อนเหมือนกันไม่เหมือนที่จินตนาการหรือได้ฟังจากบรรดาเพื่อนสาวเม้ามอยให้ฟังนี่แหละที่เขาว่า ‘สิบปากว่าไม่เท่าสัมผัสเอง’ คุณพระ! ลำท่อนเขื่องมโหฬารเข้าไปช่องทางหลังเขาได้แม้ช่วงแรกจะฝืดเคืองและคับแน่นเพราะความใหญ่โตไปสักหน่อยแต่ก็อดที่จะยอมรับไม่ได้ว่าสุขสมสุขสมมากกอไก่ล้านตัวววววของคุณเขาอลังการงานสร้างซานนาห์หรือซานต้าฟ
วชิรันกึ่งหลับกึ่งตื่นเขาฝันว่าตัวเองจมน้ำก่อนจะขาดอากาศหายใจก็ผลุบขึ้นมาจากใต้น้ำไอโคลกอย่างแรงแค็กแค็ก ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วห้องเจอคนที่ไม่อยากจะเจอมากที่สุดยืนกอดอกอยู่ตรงมุมห้องพลางยกยิ้มยียวน “นึกว่าจะไม่ตื่นขึ้นมาซะแล้วเกือบ 1 นาทีเชียวที่เธอนอนอยู่ใต้น้ำ” “คุณเป็นบ้าเหรอไง” วชิรันแหวใส่อย่างหัวเสียคนกำลังนอนอยู่แท้ๆ “ก็ใช้วิธีธรรมดาเธอตื่นที่ไหน” “แล้วคุณมายุ่งอะไรด้วย” วชิรันหัวเสียสุดๆแสบหูแสบตาไปหมด“ตื่นแล้วก็ดีลุกมากินข้าว” “ผีเข้าหรือไง”“ดูสารรูปเธอซะก่อนเถอะ”“แล้วใครเป็นคนทำ” วชิรันตอบอย่างขุ่นเคืองงัดตอกมาแต่ละทีทำเอาเขาหัวสั่นหัวคลอนหมดเหมือนตายอดตายอยากมาเป็นสิบปี “หรือเธออยากให้ฉันเตือนความจำว่าใครกันแน่ที่เป็นคนทำก่อนน่ะ…หืม?” หน้าตาเหลอหลาของอีกฝ่ายที่อ้าปากพะงาบๆเหมือนอยากจะโต้เถียงอะไรออกมาสักอย่างแต่กลับทำไม่ได้นั้นดูตลกทำเอาซานนาห์อยากจะแกล้งขึ้นอีกซานนาห์ก้าวมายืนใกล้อ่างอาบน้ำจนวชิรันผวาถอยหลังอย่างลืมตัวพลางเท้าแขนทั้งสองข้างกับอ่างอย่างยียวน“ใครกันที่บอกว่าห้ามเข้าใกล้เวลาฮีทแล้วใครกันพอฮีทก็กดฉันลงกับเตียงแถมยังละโมบโอบอุ้มแกนกายของฉันอย่างไม่รู้
จุ๊บ“อ๊ะยะอย่า” ท้ายทอยถือเป็นอีกจุดนึงที่สร้างความหวามไหวให้กับโอเมก้าไม่น้อยหัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักอย่างแรงจนส่งผลให้เลือดสูบฉีดไปทั่วร่างกายฟีโรโมนหอมหวานตีฟุ้งออกมาอีกนึงเหตุผลที่เขาไม่อยากอยู่ใกล้อัลฟ่าอย่างซานนาห์ก็เพราะช่องทางด้านหลังมักจะผลิตน้ำเมือกใสออกมาจนชุ่มชั้นในไปหมดหากไม่ใส่แผนซับในเอาไว้ทั้งวันเขาต้องพะว้าพะวังกลัวมันเลอะออกมาจนเสียบุคคลิกอีกทั้งชุดชั้นในและชุดนอนผ้าซาตินก็บางมากกลัวว่าคนด้านหลังจะรู้เรื่องน่าอายพวกนี้เข้า “ปล่อยผมก่อนผมอยากเข้าห้องน้ำ” “แน่ใจเหรอว่าเธอไม่อยากให้ฉันช่วยแฉะซะขนาดนี้” “…” อ้อมแขนด้านหลังพลางกระชับแน่นขึ้นจมูกเริ่มซุกไซร้ตามลำคอเนียนระหงที่เป็นที่มาของกลิ่นหอมซานนาห์สูดกลิ่นหอมยั่วยวนนั้นอย่างหลงใหลอีกทั้งจุมพิตไปทั่วไปตามไหปลาร้าสวยที่โผล่พ้นออกมาจากเสื้อ “อื้อคะคุณซานนาห์พะพอแล้ว” วชิรันบ่นอุบอิบพลางย่นคอหนียิ่งหนีก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้นจนไม่รู้เมื่อไหร่ที่สองร่างเปลือยเปล่ากอดกระหวัดรัดเกี่ยวกันอีกครั้งจากผลักไสในตอนแรกแปรเปลี่ยนมาจับมือสอดประสานกันแน่นซานนาห์อัลฟ่าวัยกำหนัดตักตวงความสุขสมจากคนใต้ร่างอย่างไม่รู้จักเบื่อแต่ถึงอย่าง
หลังจากผ่านช่วงฮีทอันหนักหน่วงไปแล้ว ร่างกายที่เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ก็ทุเลาขึ้นตามลำดับ แต่ใช่ว่าความสัมพันธ์ทางกายจะกระชับความสัมพันธ์ทางใจได้ แม้ว่าร่างกายของพวกเขาต่างก็ตอบรับกันได้ดี แต่วชิรันเชื่อว่าเป็นเพราะสัญชาตญาณความใคร่ล้วน ๆ หากไม่ใช่ช่วงฮีทตัวโอเมก้าเองก็คงไม่อยากถูกอัลฟ่ากกกอดสักเท่าไหร่ อันนี้วชิรันคิดเอง จะว่ากกกอดก็คงไม่ใช่เรียกว่าพวกเขาต่างก็ห้ำหั่นกันเอาเป็นเอาตาย ดูได้จากสภาพเตียงที่ยับเยินบ่งบอกว่าเซ็กซ์ของพวกเขาต่างก็เร่าร้อนและรุนแรงขนาดไหน ก็ขนาดที่ว่าทำเอาโอเมก้าหลับเหมือนตายหลายวันทีเดียวกว่าจะก้าวออกจากห้องนอนได้ อีกทั้งวชิรันเองก็จงใจที่จะเลี่ยงไม่กล้าเจอหน้าซานนาห์ เขาจงใจที่จะลงมาช้ากว่าเวลาตั้งอาหารเช้า วันนี้เห็นว่ารถยนต์ประจำตำแหน่งเคลื่อนออกไปทางหน้าต่าง จึงเดินลงมาทานอาหารเช้าอย่างสบายใจ“กาตานายท่านใหญ่ไปแล้วใช่ไหมครับ”“มีอะไรฉันอยู่นี่” วชิรันสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงคนข้างหลังที่กอดอกพิงประตูมองมาคนที่นั่งหันหลังไม่พูดไม่จา “เป็นอะไร”“ปะเปล่าครับกาตาคุณจัดอาหารเช้าให้ผมบนห้องนะ” พูดเสร็จก็ลุกจากที่นั่งอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องชะงักเมื่อซานนาห์
วชิรันรีบวิ่งกลับห้องไม่สนใจเอกสารที่วางไว้ตรงหัวเตียงกระโดดขึ้นเตียงกลิ้งไปกลิ้งมาพลางกรี๊ดอัดหมอนกรี๊ด!! บ้าบอคอแตกมากจะให้นอนด้วยกันทุกคืนอย่างงั้นเหรอเหมือนคู่ผัวเมียกันจริงๆเลยละสิหากอีกฝ่ายสะกิดทุกคืนไม่ตายเอาหรือไงรสรักจากอัลฟ่าแก่อย่างซานนาห์ทำเอาวชิรันขยาดไม่น้อยไอ้สุขสมมันก็สุขสมอยู่หรอกแต่พอความสุขมันผ่านไปความปวดเมื่อยมันก็เข้ามาแทนที่เจ็บเนื้อเจ็บตัวกันไปหลายวันทีเดียวจะว่าไปก็เหมือนตาเฒ่าเจ้าเล่ห์จะเสียเปรียบอยู่ก็จริงแต่ช่วยไม่ได้ละนะในเมื่อความสัมพันธ์มันไม่พัฒนาไปในทางที่ควรเกิดหลวมตัวไปรักเขาหัวปักหัวปำช้ำใจตายเลยไม่รู้ว่าจะมีปาฏิหาริย์อะไรเกิดขึ้นอีกหากเขากลับไปยังโลกเดิมได้คุณซานนาห์จะทำยังไงอีกทั้งร่างกายนี้ไม่ใช่ของตนหยิบยืนเขามาก็เท่านั้นอย่างน้อยก็ควรจะทะนุถนอมเอาไว้บ้างแต่ส่วนลึกวชิรันเองก็ยังหวังว่าอย่างน้อยยังมีวชิรันอีกคนอยู่ในโลกเดิมขบคิดติดตลกหากยัยคุณหนูอันดารันสลับร่างกับตนจริงก็คงโอละพ่อเลยล่ะยัยคุณหนูนั่นคงจะแผลงฤทธิ์เดชน่าดู หากไปยืนจังก้ายืนป่าวประกาศว่าตัวเองเป็นโอเมก้าให้คนในโลกนั้นฟังละก็…คงไม่พ้น ‘อีนี่บ้าชัวร์’ เป็นแน่แม้เหตุการณ์สมมุติจะขบขัน
หลังจากลงทะเบียนขออนุญาตเข้าพื้นที่อนุรักษ์จากทางการที่ดูแลเดอะฮิลล์เป็นที่เรียบร้อยแล้วซานนาห์ก็พาวชิรันเดินทางด้วยรถไฟเคลื่อนที่ความเร็วสูงเป็นภาชนะคล้ายลูกแก้วสีใสเป็นรถด่วนพิเศษที่มีที่นั่งพรีเมียมเพียง 50 ที่นั่งสามารถปรับเบาะนอนได้รวมถึงมีสื่อเอนเตอร์เทนต่างๆไม่ต่างจากชั้นบิสซิเนสคลาสหรือเฟิร์สคลาสบนเครื่องบินเลยทีเดียวอีกทั้งคนนอกไม่สามารถมองเห็นผู้โดยสารภายในได้อีกด้วยเรียกว่าล้ำสมัยจนวชิรันผู้มาจากโลกเดิมนั้นกลัว“คุณซานนาห์คุณแน่ใจนะว่ารถไฟหลอดแก้วพวกนี้จะพาเราไปถึงเดอะฮิลล์ได้ปลอดภัยหากฝามันเปิดออกกระทันหันพวกเราไม่ตายหมดเหรอ” เมื่อเห็นสีหน้ากระวนกระวายของคนข้างๆซานนาห์จึงอดที่จะกอบกุมฝ่ามือเล็กที่สั่นเทาเอาไว้ไม่ได้ “มันปลอดภัยเชื่อฉัน” ก่อนจะค่อยๆจูงมืออีกฝ่ายเข้ามานั่งภายในภายในห้องโดยสารกว้างขวางมีเค้าเตอร์ครัวเล็กๆให้ทำอาหารได้มีถ้วยจานชามพร้อมใช้เหมือนอยู่ในคอนโดห้องเล็กๆห้องนึงเลยก็ว่าได้ที่สำคัญเตียงคู่ขนาดใหญ่ที่วางชิดริมหน้าต่างเก้าอี้โซฟาที่เอาไว้นั่งจิบชามองวิวดูไม่ออกเลยว่าจะเป็นห้องโดยสารของรถไฟโลกอนาคตวชิรันไม่ได้ถามถึงราคาค่าตั๋วแต่คงแพงมากแลกกับนวัตกรรมที่
อ่างน้ำร้อนใหญ่พอจะลงแช่ได้สองคนวชิรันจึงลงแช่พร้อมกับซานนาห์นั่งตรงข้ามกันมองวิวข้างทางที่มีแสงสีของตึกรางบ้านช่องที่รถไฟวิ่งผ่านบรรยากาศดีหากได้จิบไวน์สักอึกคงจะดีไม่น้อยแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีแก้วไวน์ยื่นมาตรงหน้าจริงๆวชิรันมองอย่างระแวงพลางสงสัย“นี่คุณอ่านใจผมออกด้วยเหรอ” ระแวงไว้ก่อนล่ะโลกนี้มีอะไรที่มันแฟนตาซีกว่าที่จะจินตการเอาไว้ก็เป็นได้ “ไม่มีอะไรแบบนั้นหรอกแต่เธอไม่รู้ตัวเหรอสีหน้าและแววตาของเธอมันแสดงออกมาทุกอย่างเธอเป็นคนที่เก็บสีหน้าไม่มิดคิดอะไรนึกยังไงก็แสดงออกมาหมด” วชิรันอ้าปากหวอ “ผมดูออกง่ายขนาดนั้นเลย…ใครมันจะสวมหน้ากากเก่งเหมือนคุณ” พูดค่อนแคะแต่มือก็รับไวน์มาจิบด้วยความปรีดา “บรรยากาศดีจริงๆไวน์ก็อร่อยว่าแต่ไวน์อะไรถูกปากผมมาก”“เซปิยองปี 90” “เซปิยอง…” คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนแต่ช่างเถอะบรรยากาศก็ดีผู้ก็ดีจะขาดเครื่องดื่มแอลกอฮอลล์ได้อย่างไร!วชิรันผงะเล็กน้อยเมื่ออกมาจากห้องอาบน้ำมองเห็นคุณลูกค้าที่ว่าจะนวดให้นอนหงายรอเขาอย่างใจจดใจจ่อเห็นแต่ชุดนอนด้านบนเพราะมีผ้าห่มผืนใหญ่คลุมเอาไว้ไม่เคยเห็นคุณซานนาห์ใส่ชุดนอนลายแบบนี้เลยแฮะพอมองชุดที่ตัวเองสวมอยู
พวกเขาสองคนเดินทางมาถึงทางเข้าเดอะฮิลล์ตอนสายของวัน เนื่องจากเป็นบริเวณที่ราบสูงพื้นที่ตรงกลางโอบล้อมไปด้วยภูเขาสูง อากาศเย็นสบายตลอดทั้งปี เหมาะแก่การเจริญเติบโตของพันธุ์พืชหายากหลากหลายชนิด อีกทั้งการเดินทางค่อนข้างลำบากทำให้ไม่ถูกรุกราน ป่าไม้อุดมสมบูรณ์ อีกทั้งชาวบ้านข้างในก็เป็นเพียงชนเผ่าพื้นบ้านที่ตัดขาดจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง มีไกด์ท้องถิ่นมาคอยต้อนรับปากทางเข้าอีกทั้งหลังจากนี้พวกเขาจะต้องเดินเท้าขึ้นไปหลายสิบกิโลเมตรถนนและสะพานค่อนข้างคดเคี้ยวและอันตรายทางการไม่อนุญาตให้เดินทางเข้าไปสำรวจพื้นที่ภายในเพียงลำพังอีกทั้งต้องอาศัยผู้ชำนาญในการนำทางแม้แต่ซานนาห์เองที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่เมื่อย้ายออกจากที่นี่ไปแล้วก็จะกลายเป็นคนนอกทันทีต้องปฎิบัติตามขั้นตอนต่างๆเฉกเช่นคนอื่นๆไม่มีข้อยกเว้น“สวัสดีครับคุณซานนาห์ผมวิชเป็นไกด์นำทางของคุณครับ” วิชไกด์หนุ่มทักทายลูกค้าของเขาที่ระบุวันเวลาเดินทางมาวันนี้ “สวัสดีครับ” ซานนาห์เอ่ยทักและนี่ภรรยาของผมครับ “อันดารัน” วชิรันยิ้มแห้งกล่าวทักทายกันแล้วต่างก็เร่งเดินทางขึ้นเขาก่อนพระอาทิตย์จะลับขอบฟ้าโชคดีที่ซานนาห์เตรียมอุปกรณ์เดินทางเสื้อผ้ารอง
วชิรันสะดุ้งตื่นเหมือนตกลงมาจากที่สูงจนซานนาห์สะดุ้งตื่นตามไม่ได้ “ฝันร้ายเหรอ” วชิรันพยักหน้าพร้อมหอบหายใจแฮกๆเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาตีสามกว่าๆ วชิรันยกมือลูบอกด้วยความรู้สึกหวูบโหวงจะว่าฝันร้ายก็ไม่ใช่เป็นฝันดีที่สุดในชีวิตของเขาเลยก็ว่าได้ “คุณผมฝันฝันว่าเรากลับไปบ้านเกิดของผม” ซานนาห์นิ่วหน้าด้วยความประหลาดใจ“บ้านทรงแปลกๆใช่ไหม” วชิรันหันมามองหน้าสามี“อย่าบอกนะว่า…คุณก็ฝันเหมือนกับผมนะ” วชิรันตกใจจนหน้าถอดสีแต่ก็ต้องตกใจสุดขีดเมื่อข้อมือของเขารู้สึกถึงสายสิญจน์เส้นนั้นที่ยายพันรอบข้อมือพร้อมอวยพรมากมายให้เขาและคนข้างๆ ซานนาห์ไม่ตอบได้แต่ยกมือขึ้นมาเสยผมอย่างลวก ๆ ผมของเขาเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ ตั้งแต่ได้เจอกับวชิรันซานนาห์ก็ได้พบเจอเหตุการณ์แปลกประหลาดมามากมาย ตั้งแต่ที่เจ้าตัวไม่ใช่อันดารัน แต่ความฝันครั้งนี้เขามั่นใจแล้วว่าวชิรันมาจากอีกโลกนึงจริง ๆ โลกที่เขาเพิ่งได้เห็นกับตาตอนฝันเมื่อครู่“ยังกะหนังไซไฟ” วชิรันลูบหน้าตัวเองขึ้นลงด้วยความสับสน“ที่คุณเห็นนั่นแหละผมผมไม่ได้สวยแบบอันดารันออกจะขาวตี๋ธรรมดาทั่วไปไม่โดดเด่นอะไร”“เธอจะเป็นยังไงรูปร่างหน้าตาแบบไหนฉันก็รักเธอเพรา
เขยฝรั่งอย่างซานนาห์ตื่นตาตื่นใจกับการต้มไข่ในบ่อกลางแจ้งแถมหากไม่เฝ้าไข่อาจหายไปทั้งตะกร้าซานนาห์ได้ลองหลายอย่างที่ไม่เคยลองอย่างการนวดไทยนวดเท้าและจะเป็นที่เล่าขานไปอีกนานคือตอนไปฟังเทศน์ฟังธรรมที่วัดด้วยความที่เจ้าตัวนั่งขัดสมาธิไม่ได้จึงได้แต่นั่งพิงผนังโบสถ์ชันเข่าขึ้นมาพร้อมยกมือไหว้ฟังพระสวดด้วยภาษาที่ไม่เข้าใจผู้เฒ่าคนแก่ต่างเอ็นดูเขยฝรั่งคนนี้กันมาก เวลาแห่งความสุขและครอบครัวสุขสันต์ใกล้หมดลงไปทุกทีในโลกนี้เขาจากลาเพื่อเตรียมตัวกลับกรุงเทพไปทำงานแต่วชิรันรู้ว่ามันจะเป็นการจากลาชั่วนิจนิรันดร์วชิรันนึกแปลกใจในท่าทีของพ่อตัวเองไม่น้อยหลังจากทานมื้อเช้าเขาได้นำพวงมาลัยมากราบแทบเท้าพร้อมล้างเท้าให้วชิรวิทย์และกมลารวมถึงยายด้วยทุกคนต่างน้ำตาหลั่งรินด้วยความปลื้มปิติด้วยความที่เป็นวัยทำงานมีสังคมเพื่อนฝูงอีกทั้งวชิรันคิดว่ามีเวลาอีกมากเลยไม่ค่อยได้สนใจครอบครัวคนทางบ้านเท่าไหร่นักแต่หลังจากผ่านเหตุการณ์ความเป็นความตายมาครั้งนึงหรือเพราะว่าพระเจ้าคงแลเห็นว่าวชิรันเองยังมีเรื่องอะไรมากมายที่รู้สึกติดค้างอยู่ในอีกโลกไม่ว่าเพราะเหตุผลอะไรแต่วันนี้เขาได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาตลอดแถมยังได้
ซานนาห์สำรวจบ้านทรงไทยตรงหน้าด้วยความสนใจเป็นทรงที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนในเดอะแกรนด์ซิตี้ไหนจะเสื้อผ้าของคนทั้งสองที่นุ่งกระโปรงยาวถึงตาตุ่มวชิรันอธิบายให้เขาฟังว่าคือซิ่นใช้ผ้าไหมอย่างดีมาทอแล้วที่ยายกำลังเคี้ยวจนปากแดงคือหมากบรรยากาศรอบบ้านร่มรื่นรั้วบ้านแต่ละหลังติดกันผู้คนเดินขวักไขว่ทักทายยิ้มแย้มแจ่มใสเอ่ยทักทายกันอย่างเป็นกันเองแล้วเรื่องที่วชิรันเอาผัวฝรั่งกลับมาเที่ยวบ้านก็เป็นเรื่องทอร์คออฟเดอะทาวน์ในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จริงๆ “ยายสาหันเขาว่าน้องรันบ้านลุ่มเอาผัวฝรั่งมาบ้านอิวะ” (ยายสาเห็นเขาว่าน้องรันบ้านข้างล่างเอาผัวฝรั่งมาบ้านด้วย)“ผิดผีหั้นสู” วชิรันคร้านจะสนใจขี้ปากชาวบ้านแต่ละอย่างใส่เสริมเติมไข่เพื่ออรรถรสในการเม้ามอยทั้งนั้นคนที่เขาแคร์คำพูดมากที่สุดเห็นที่จะเป็นพ่อไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะกลับมาบ้านหรือเปล่าในช่วงวันหยุดนี้เพราะพ่อของเขาค่อนข้างหน้าบางไหนจะรสนิยมทางเพศของเขาที่ไม่เป็นที่ยอมรับอีกที่บ้านของวชิรันมีโต๊ะเก้าอี้ไม้สักขนาดใหญ่ที่รองรับคนได้นับสิบก็จริงแต่ทุกคนมักจะล้อมรอบกินข้าวด้วยขันโตกขนาดใหญ่ที่สั่งทำพิเศษนั่งขัดสมาธิจกข้าวเหนียวกินอย่างเอร็ดอร่อยซานนาห์ท
ตั้งแต่เด็กทั้ง 3 คนเกิดมาคุณพ่อและคุณแม่มือใหม่ก็ยุ่งจนหัวหมุน แม้จะมีพี่เลี้ยงมาช่วยแต่ทั้งคู่ก็ยังอยากเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง 5 คนพ่อแม่ลูกทุลักทุเลกว่า 3 ปีกว่าจะเข้าที่ สองสามีภรรยาจะได้มีเวลาเติมรสรักให้แก่กันสักทีเมื่อซานนาห์กลับมาจากบริษัทกลับพบว่าเจ้าสามแสบมายืนจังก้าหน้าห้องนอนเขาทำเหมือนองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิงมีสมบัติอยู่ห้องยังไงยังงั้นซานนาห์ยืนมองลูกๆที่จ้องมองเขาไม่กระพริบตา“ทำไมยังไม่นอน”“พวกเราต้องปกป้องปาปาไม่ให้ดาด้าทำร้ายปาปาเด็ดขาด” แฝดพี่ซานดารันกางแขนอ้วนป้อมไม่ให้ผู้เป็นพ่อผ่านเข้าไปส่วนซานนารันแฝดน้องก็ทำตามเช่นกันซานดาราโอเมก้าเพียงหนึ่งเดียวแถมยังเป็นผู้หญิงยกมือน้อยๆทั้งสองข้างให้ดาด้าเข้ามาอุ้มมือนึงถือตุ๊กตาหมีอีกมือนึงกอดคอซานนาห์แน่นสองตาลืมแทบไม่ขึ้นด้วยความที่เป็นพ่อ-พ่อทั้งคู่ถึงวชิรันจะมีเพศรองเป็นโอเมก้าเป็นชายที่คลอดลูกได้แต่ก็ไม่กล้าเรียกตัวเองว่าแม่ได้เต็มปากเลยสอนให้เด็กๆเรียกเขาว่าปาปาส่วนซานนาห์ว่าดาด้า “ทำร้าย? ใครทำร้ายใครไหนบอกดาด้ามาซิ” “พอปาปาไปนอนกับดาด้าทีไรถูกยุงกัดเต็มตัวไปหมดไหนจะเสียงแหบแห้งปาปาต้องนอนตื่นสายคืนนี้พวกเราจะนอนปกป้
“ซานดารัน ซานนารัน ซานดารา”“แกว่าไง” อาคเนย์หันไปมองลูกชายตัวเองวชิรันอ้าปากค้างก่อนจะหันไปสบตากับสามีซานนาห์พยักหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าก็ไม่เสียหายอะไร“เพราะดีนะครับซานดารันซานนารันซานดาราขอบคุณครับ” วชิรันตอบกลับเป็นชื่อที่ผสมชื่อของอันดารันและซานนาห์ได้อย่างลงตัวอาคเนย์หยิบเช็กออกมาวางลงเปลแต่ละใบพร้อมด้วยรองเท้าคู่เล็ก 3 คู่ก่อนจะค่อยๆเดินมาหยุดข้างเตียงลูกชายโอเมก้าเพียงคนเดียวของเขา“เหนื่อยหน่อยนะเป็นแม่คนแล้วนี่จะทำตัวเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ” วชิรันกำลังจะอ้าปากแย้งแต่อาคเนย์กลับวางมือลงบนกระหม่อมเขาพร้อมลูบอย่างแผ่วเบา“หากไม่สบายใจมีปัญหาอะไรหนึ่งตระการยังเป็นบ้านของแกอยู่เสมอฉันเชื่อว่าแกจะเป็นแม่ที่ดีในแบบฉบับของแกเองฉันขออวยพรให้ชีวิตและครอบครัวของแกมีแต่ความสุขหากฉันว่างจะไปเยี่ยมหลานๆที่บ้านอย่างน้อยถ้าแกเห็นแก่คนแก่ใกล้ตายอย่างฉันก็พาเด็กๆมาเยี่ยมฉันบ้าง” อาคเนย์พูดเสร็จก็ตบกระหม่อมบางนั้นเบาๆก่อนจะหันไปหาซานนาห์“ผมฝากด้วยนะก่อนอันดารันแต่งงานผมไม่กล้าพอที่จะพูดมันออกมาหากคุณหมดรักหรือเอือมระอากับลูกชายผมผมขออย่างหนึ่งอย่าทำร้ายเขาคืนเขาให้ผมก็พอ”“วางใจเถอะครับจะ
มาถึงช่วงคลอดของคุณแม่ซานนาห์ที่หอบหิ้วงานมาทำที่บ้านทั้งหมดตั้งแต่วชิรันย่างเข้าสู้ไตรมาสที่ 3 ด้วยความที่เป็นท้องแฝดจึงต้องใส่ใจเป็นพิเศษกิจการร้านอาหารไทยของวชิรันไปได้ดีจนขยายไปหลายสาขาอาหารบ้านๆกลายเป็นอาหารไฮโซที่ควรกินก่อนตายของที่นี่น้ำพริกอ่องราคาถ้วยละ 500 เหรียญเริ่ดซะไม่มีวชิรันกระโดดตัวแทบลอยเมื่อเห็นตัวเลขประกอบการไหนจะธุรกิจปลอกคอเสื้อผ้าที่เขากำลังทำและร่วมหุ้นกับดาร์เมียนก็ไปได้ดีเช่นกันวชิรันไม่กลัวเรื่องการเปลี่ยนแปลงวชิรันคิดว่าตัวเขาสามารถรับมือได้ดีกับทุกสถานการณ์แต่กับเรื่องการคลอดลูกเป็นข้อยกเว้นกลางดึกเที่ยงคืนครึ่งวชิรันรู้สึกถึงของเหลวที่ไหลซึมกางเกงในจนเปียกชุ่มคุณแม่ลุกมาเข้าห้องน้ำด้วยความสงสัยแต่พอก้มลงมองเท่านั้นแหละเหมือนโลกกำลังจะล่มสลายต่อหน้าวชิรันหน้าซีดเผือดจะโกนเรียกหาสามีอย่างสุดเสียง“คุณซานนาห์คุณซานนาห์”“เธอเป็นอะไร” คุณพ่อวิ่งหน้าตื่นเข้ามาในห้องน้ำอย่างเร่งรีบเมื่อเห็นมูกเลือดก็รีบกดอินเตอร์โฟนเรียกอีธานให้เตรียมรถทั้งคฤหาสน์แตกตื่นกันหมดระหว่างทางไปโรงพยาบาลวชิรันร้องครวญครางจึกดึงทึ้งผมซานนาห์ไปตลอดทาง“โอ้ยเจ็บเจ็บเหมือนจะตายเลย” “สู
แม่นมภัสสรขึ้นบันไดมาด้วยใบหน้ายิ้มแก้มปริก่อนจะเอ่ยปาก“คุณซานนาห์คะปล่อยให้คุณหนูอยู่คนเดียวไปดีกว่าค่ะ”“ทำไม” ซานนาห์ถามอย่างขุ่นเคือง“เป็นช่วงที่คุณหนูกำลังทำรังค่ะ”“ทำรัง?” ซานนาห์สีหน้างงงวยเมื่อเห็นนมภัสสรชู 3 นิ้วใส่หน้า“นายท่านได้แฝด 3 ค่ะ” “…”“อย่าบอกนะว่า” นมภัสสรพยักหน้าแรงๆหลายที“คุณหนูตั้งครรภ์ได้ 4 สัปดาห์แล้วค่ะ”“อีธานการ์ตา” ซานนาห์ที่ปกติเงียบขรึมไม่เคยเอะอะโวยวายแต่วันนี้แตกตื่นขั้นสุดสั่งการรีโนเวทห้องหับใหม่สนามเด็กเล่นรายการอาหารรวมทั้งหาพี่เลี้ยงเด็กจนพ่อบ้านและเหล่าแม่บ้านหัวหมุนกันไปหมดคุณพ่อมือใหม่อย่างซานนาห์เห่อลูกยิ่งกว่าอะไรดีหลายเดือนผ่านไปท้องน้อยขาวผ่องราบเรียบก่อนหน้ากลับป่องนูนจนเห็นได้ชัดย่างเข้าไตรมาสที่ 2 แล้วโอเมก้าไม่ต้องทำรังและหวงถิ่นอีกต่อไปแต่กลับกลายเป็นติดกลิ่นสามีแทนแถมซานนาห์ยังหวงสุดๆเดินตามก้นโอเมก้าเมียรักต้อยๆเหมือนเงาตามตัว“คุณซานนาห์ผมท้องผมไม่ได้ป่วยคุณไม่ต้องตามติดผมขนาดนั้นก็ได้”“ฉันเป็นห่วง”“แต่ผมอึดอัดแถมคุณจะสิงร่างผมอยู่แล้ว”“เธออย่าอารมณ์เสียสูดหายใจลึกๆเดี๋ยวลูกไม่สบายตัวเอานะ”“ผมจะอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ถ้าคุณไม่
หลังจากฮันนีมูนซานนาห์ก็ขยันทำการบ้านทุกคืนไม่มีพักลูกไม่ติดก็ให้มันรู้ไปพวกเขาสองคนเข้ากันได้ดีทุกกระบวนท่ารักกันหวานเอยเตยหอมจนความรักหอมฟุ้งไปทั่วทั้งคฤหาสน์อีกทั้งธุรกิจของวชิรันทั้งหลายแหล่ก็ไปได้ดีมากๆเกินกว่าที่วชิรันคาดฝันเอาไว้ไหนจะเรื่องสวัสดิการของพนักงานโอเมก้าเพราะคุณปู่เคยเป็นหนึ่งในคณะรัฐบาลไม่รู้เพราะเห็นความสำคัญของการเป็นมนุษย์หรือเพราะว่าได้สะใภ้โอเมก้าคนนี้ที่เก่งกาจไปเสียทุกเรื่องถึงได้เปลี่ยนแปลงความคิดร่วมมือปรึกษากับคณะกรรมการบริหารรัฐบาลชุดเดิมเปลี่ยนกฎหมายเดิมๆให้มีความทันสมัยมากขึ้นรวมไปถึงสวัสดิการพื้นฐานของทุกเพศรองให้เท่าเทียมกันเงินเดือนขึ้นกับความสามารถไม่ใช่ที่เพศหลักเพศรอง อีกทั้งโอเมก้าก็ได้รับสวัสดิการพิเศษอีกหลายอย่างบริษัทต่างๆจึงเปิดรับโอเมก้ามากขึ้นรวมทั้งบริษัทของวชิรันและซานนาห์ที่มีโอเมก้าต่างถิ่นต่างตบเท้าเข้ามาสมัครงานกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่งเพราะสวัสดิการของพนักงานที่ครอบคลุมถึงครอบครัวรวมไปถึงทุนการศึกษาของบุตรอีกด้วยวชิรันภูมิใจสุดๆที่เป็นส่วนหนึ่งของการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่นี้ ถ้าโลกที่เขาจากมามีการเปลี่ยนแปลงเหมือนที่เดอะแกรนด์ซิตี้บ้า
วชิรันน้ำตาไหลพรากตั้งแต่คำถามข้อแรกไม่น่าเชื่อว่าระยะเวลาไม่กี่เดือนมุมมองที่ซานนาห์มีต่อเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ “คุณตอบมันจากใจจริงเหรอครับ” วชิรันถามเสียงสั่นซานนาห์จับมือนิ่มที่สวมถุงมือหนาเตอะมาวางไว้บนตำแหน่งหัวใจก่อนเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ทว่าหนักแน่นและตราตรึงในใจวชิรันไปตลอดชีวิต“จริงทุกถ้อยคำหากฉันโกหกขอให้ซานต้า—” วชิรันยกมือมาปิดปากซานนาห์ทันที“ผมเชื่อแล้วครับคุณไม่ต้องสาบาน” วชิรันกอดซานนาห์พลางซุกตรงอกพูดเสียงอู้อี้อย่างขวัญเสีย“ที่ผมได้มาเจอคุณเพราะปีนขึ้นไปปักคำอธิษฐานแล้วตกลงมาพอฟื้นขึ้นมาก็มาอยู่ที่นี่ในร่างของอันดารันผมไม่อยากให้คุณพูดสาบานอะไรทั้งนั้นคุณจะเชื่อหรือไม่ก็ตามผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปอีก” ซานนาห์รู้สึกถึงความเปียกชื้นตรงหน้าอก“วันนี้วันดีแท้ๆเธอร้องไห้มากเกินไปแล้ว” หิมะโปรยปรายท่ามกลางเทศกาลแห่งความสุขเสียงหัวเราะเสียงผู้คนจอแจตามท้องถนนไม่อาจกลบเสียงเต้นของหัวใจของพวกเขาทั้งสองได้จังหวะหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกันเรียกร้องหากันและกันและจะเต้นเพื่อคนคนเดียวไปตลอดชีวิตห้องที่ซานนาห์เลือกอยู่ใจกลางเมืองมองเห็นวิวได้ทั่วอีกทั้งยังมองเห็นต้นคร