[16.2]
Napansin kong malikot na ang katabi ko sa kanyang upuan at parang hindi mapakali. Nang tumingin ako sa direksyon niya ay napansin ko ang mala-lintang galawan ng katabi niya, doon ko nakapagtanto na nagpapapansin ang so-called-crazy-girl na sinasabi niya. Halos umikot ang mga mata ko dahil doon.
Tumaas ang kilay ng babae nang mapansin na nakatingin ako sa kanya.
“Tsk.” Inirapan ko siya at hindi na muling lumingon pa sa direksyon niya dahil kumukulo ang dugo ko sa tuwing bumabaling sa kanya sa hindi ko malamang dahilan. Nakaka-piste.
“Yoww!!” Halos tumayo ang tenga ko nang sa wakas ay narinig ko na rin ang boses ng taong kanina ko pa hinihintay.
“Nykee!!” Parang biglang tumahimik nang sumigaw ako kaya halos ay mamaluktot ako sa aking kinauupuan dahil sa kahihiyan dahil napatingin ang iba sa akin. Tumawa si Nykee dahil roon saka nakangiting naglakad palapit sa akin. “Good evening!!&rdquo
[17.1] Nang nasa tapat na kami ng isang silid ay nakita namin sa gilid ng pader nito ang isang babae at nakayapos ang mga braso nito sa batok ng isang lalaki. Napatigil sila at napantingin sa amin nang mapansin ang aming presensya. Nanlalaki ang mata mata ni ‘crazy girl’ na sinasabi nina Jason at Nykee habang nakatingin sa amin. Habang ako ay halos manlaki din ang mata sa pinaghalong gulat at kaba nang dumako ang tingin ko sa lalaking kasama ni crazy girl dahil medyo mapula ang mga mata nito. Bumuka ang bibig ko upang sana ay magsalita ngunit agad din itong tiniklop at napalunok na lamang ng sariling laway. Sa hindi malamang dahilan ay agad na ‘kong umalis do’n at nauna na sa dalawa kong kasama ng walang pasabi. Nakarating ako sa silid-aklatan at wala sa sariling napaupo sa pwesto kung saan kami pumwesto ni Jason dati. Huminga ako ng malalim upang pakalmahin ang sarili. Hindi ako sigurado sa nakita ko kanina pero sigurado rin akong hindi ako namimilik mata. H
[17.2]Isinara ni Nykee ang librong hawak niya at inilapag ito sa lamesa. “Ang awkward guys, ‘di ko alam kung ano pang saysay ng pagbabasa ko dahil ‘di ko naman naintindihan o tamang sabihin kong ‘di ko talaga iniintindi,” aniya saka pabagsak na inilagay ang kaliwang pisnge sa libro inilapag niya, nakaharap siya sa siya akin.“Same, sis,” Jason stated. I also nodded to them, agreeing.Inangat ni Nykee ang kanyang ulo at isinandal ang likod sa upuan. “Seriously, guys? I’m bored,” she said. Jason and I nodded our head to her.“Let’s talk about something,” I opened up.The two both looked at me. “Like what?” They both asked in unison and I looked at them with a grin.“About vampires.” Tumaas ang kilay ni Nykee sa akin pagkasabi ko no’n. “Ano?!”“What?” Naguguluhang tanong ni Jason.Napangiti ako
[18.1]Dumiretso ako sa kwarto ko at agad na napasalampak sa kama pagkauwi namin ng bahay ni Myra. Nakakapagod sa pakiramdam kahit wala ka namang masyadong ginagawa sa eskuwelahan. Magbibihis ng pormal para pumasok sa eskuwelahan, makikinig sa mga boring na discussion ng mga guro, at makikipagkwentuhan sa mga kaibigan kung mayroon ka no’n, vice versa. You’ll live with the same routine everyday.Bumangon ako mula sa pagkakahiga upang magbihis ng pambahay na damit saka napagdesisyunan na lumabas ng kwarto at tinungo ang sala.“Wala pa ba si Ash?” tanong ko kay Myra na siyang naabutan ko roon na abala na naman sa kanyang sinusulat.Hindi ko alam kung ano na naman ang pinaggagagawa ni Ashley at hindi namin siya kasabay na umuwi kanina. Huwag lang kabalastugan, naku! Kapag talaga nalaman ko na may masama siyang ginagawa e mayayari siya sa akin.“Wala pa siya, Thalia,” wika ni Myra. Pinunit niya ang isang papel saka it
[18.2]Wala sa sarili na lamang akong napailing dahil masyado akong maraming napapansin. Hindi ko na masyadong pinasakit ang ulo ko kakaisip ng kung ano-ano dahil lang sa isang salita na ‘yon na hindi ko na dapat pinagtutuonan iyon ng pansin dahil mas marami pa akong kailangang problemahin at dapat asikasuhin. Katulad ni Ash na hanggang ngayon ay hindi pa rin umuuwi. Malalagot talaga s’ya sa ‘kin, babawi ako ngayon sa kanya. Pinagalitan niya ako last time dahil gumala ako nang hindi man lang nagpaalam, ngayon ay siya naman. Hmp!Saan na ba kasi ang bruhang ‘yon? “What’s up, people?!” Mula rito sa kusina ay dinid na dinid ko ang boses ni Ash na mukhang iba yata ang mood niya ngayon.Ayon sa boses niya ay mukhang masaya ang bruha.Inilapag ko ang mansanas na hawak at tinungo ang sala, naabutan ko si Ash na nakaupo na at nakikipagtawanan sa dalawa. Tumaas ang kilay ko sa kanya kahit
[19.1]“Why do we should estimate the speed of our enemies? Well, it is because we could simply attack them without an effort,” our teacher said while walking back and forth in front.My classmates' attention is on hers so as my eyes but not my attention. I was so bored in my seat to the point that I badly want to sleep because I can’t relate to the discussion, it’s all about a vampire thingy. Kahit naman din na makinig ako ay ‘di ko magagamit iyon sa mundo ko, kaya para sa’n pa? Na-loaded lang utak ko.And why do they need to discuss about that thing? And… enemies? Do they have enemies? When do they have enemies in the first place? Kung mayro’n man silang kaaway ay siguro kaming mga tao na iyon, dahil nga sino ba namang tao ang gustong maging pagkain ng isang bampira, wala naman siguro. Not me.Hindi ko alam kung hanggang kailan ako magtitiis sa ganitong sitwasyon. Hindi ko na talaga kaya ang mana
[19.2]“Can you please leave us? Please?” She asked the two guys who’s just looking at us intently with a blank faces.“No. You have to tell her right now,” utos ng lalaking namumukhaan ko. “In front of us,” he said in an authoritative voice.I looked at him then at the guy beside him who is scarier. If Ash wasn’t here, I might be scared by these guys. My knees might shake in fear. Base on their physical appearance, my inner self told me that they were really vampires.I looked at Ash and raise a brow. “ What now?”“Uh… he was my… b-boyfriend,” she exclaimed at tinuro ang lalaking medyo pamilyar sa akin. Baka naman guni-guni ko lang na naman.“Ano?!” Tumaas ang boses ko sa gulat dahil sa sinabi niya. So she really had a boyfriend? “Can someone slap me?” Don’t tell me that I am only dreaming. Ilang sandali pa akong napahin
[20.1]I didn’t know that my life will be ended to be like this. I always asked myself why did I end to being like this in the first place? I was just a typical ordinary human girl but in just a blink of an eye, I was now inside the world where I didn’t have an idea if I will ever be free. O kung makakaalis pa ba ako rito. Mundo kung saan wala akong ideya kung ano ang mangyayari sa akin pagsapit ng bukas.That every time I will go the university, I had to deal with those pair of vampire eyes, watching my every move at naghihintay na magkamali ako ng kilos saka sasalakay ang mga ito sa akin.Hindi ko akalaing darating ako sa punto ng buhay ko na mapupuno ako ng takot at pangamba. Habang tumatagal ako sa lugar na ito ay mas dumarami ang mga katanungang kailangan kong hanapan ng kasagutan. Ngunit paano? Sa paanong paraan ko hahanapin ang mga kasagutang iyon? Saan ako magsisimula at paano? Gulong-gulo na ang isip at hindi ko na alam ang gagawin ko.
[20.2]“Kaligtasan?” Nakakunot noo kong tanong sa kanya na ikinatango naman niya. “Paano ako magiging ligtas dito, e halos kulang na lang ay dakmain ako ng mga bampira!”Umiling siya, “hindi mo pa maiintindihan sa ngayon, Thalia.”“E ‘di ipaintindi mo sa akin!”Tumingin siya sa akin at awang-awa ako na makita ang pinsan kong sunod-sunod ang pagtulo ng kanyang luha.“Paano ko ipapaintindi sa iyo, Thalia? Kung ako mismo ay naguguluhan din. Pinatay ng mga lobong iyon si mommy! Ayoko na pati ikaw ay mawala pa sa akin!” At doon na nga tuluyang tumulo ang luhang kanina pa nagbabadya. “Iyong mga lobong iyon, sila ang kalaban ng mga bampira! At kailangan kitang protektahan laban sa kanila! Ayokong mawala ka rin sa akin, Thalia.”Agad ko siyang niyakap dahil hindi ko na kaya. Hindi ko alam na ganito pala ang sa likod ng lahat ng ito kung bakit kami narito. May mga naghahabo
Alam kong ilang beses ko nang tinanong ang sarili ko tungkol sa bagay na ‘to. Bakit nga ba ako nandito? Bakit kailangang ako? Ako talaga? Mababago ko pa ba ang kapalarang ngahihintay sa akin sa hinaharap? Pero habang mas tumatagal ako rito sa mundo nila ay tila unti-unti ko nang nasasagot ang mga katanungan sa isip ko pero hindi pa rin malinaw para sa akin. Siguro nga gaya ng sabi ni Jason at Ash na alam ko na ang sagot sa katanungang, “Sino ang itinakda para sa akin?” at siguro ayaw ko lang tanggapin ‘yon sa sarili ko dahil nga tingin ko ay napakalabong mangyari. Pero totoo naman kasing malabong mangyari iyon, siguro para sa kanila hindi malabong mangyari na siya nga ang itinakdang bampira para sa akin. Ako lang talaga siguro ang nag-iisip na impossibleng siya iyon. Pero kailangan ko iyong tanggapin dahil iyon ang katotohanan. Kaya siguro hindi ko pa tinatanggap ang katotohanang iyon ay dahil kailangan ko munang kumpirmahin talaga. Ang tanong ay… Paano ako makakasiguro na tama nga an
[49.2]Hinayaan ko lang na nakalugay iyong buhok ko saka naglagay ng liptint sa labi at okay na ako. Nang makarating ako sa salas kung saan naghihintay ang prinsepe na mukhang naiinip na sa paghihintay sa akin kahit na hindi naman ako masyadong matagal at tinawag ko siya para makuha ang kanyang atensyon.Nakablack pants siya saka simpleng plain white t-shirt lang. Parang gagala lang talaga kami sa mga suot namin pero nakakahiya naman sa kanya dahil parang magjo-jogging ako sa lagay ko na ‘to pero parang okay naman ‘tong suot ko. Malamig sa labas kaya naghood ako.Tumango siya sa akin at nauna nang lumabas kaya ako na iyong naglock ng pinto. Hanggang ngayonay hindi ko pa rin alam kung dorm ba talaga iyong tamang term na gamitin dahil mukha naman talagang nasa VIP condo siya. Kaya nga minsan ay condo na lang iyong ginagamit kung term, e. Ang laki naman kasi ng room niya, parang nasa suit or condo, e. Parang pinasadya talaga
[49.1]Alam ko ang kasabihang, “Expect the unexpected” kaso literal talagang hindi ko subok akalaing mag-aayang mag-date ang prinsepe ng mga bampira. I mean, parang pinaglihi siya sa yelo sa sobrang lamig niya at parang walang pakialam sa mga nangyayari sa paligid niya. Intimidating din siyang tao kaya nga kahit na lagi kaming magkasama ay nakakatakot pa rin talaga siya. Akala mo e pasan niya ang problema ng mundo dahil laging nakakunot iyong noo niya. Idagdag mo pa iyong siya iyong tipo ng tao na mataas ang pride kaya nakakagulat talaga na mag-aaya siyang magdate. Huwag ninyo lang sabihin sa prisnepe na parang puro negative lang yata nasabi ko tungkol sa kanya.Tapos bigla niyang sasabihin na magdate kami?!Sana okay lang siya?Nakaawang pa rin iyong bibig ko sa gulat at natulala sa kanya kahit na ilang minuto na ang nakalipas at nakaalis na rin si Jason ay Nykee.“Close your mouth,” sabi ni Evan nang maramdaman na nakatingin pa rin ako sa kanya habang siya ay nasa unahan lamang ang
[48.2]Noong una kong makita ang prinsepe, noong nakaharap ko siya nang malapitan, noong unang hinarang niya ako sa may cr, akala ko talaga malamig at walang siyang paki sa mga nangyayari sa paligid niya. Pero noong nakilala ko siya simula noong nakitira ako sa dorm niya ay doon ko na unti-unting nakilala ang tunay na prinsepe. May kabutihan pala siyang itinatago sa loob ng puso niya. Akala ko ay wala siyang kwentang prinsepe noon, pero akala ko lang ang lahat ng iyon. Sa malamig at nakakatakot niyang awra ay mayroon pang mas mahalagang nakatago sa loob ng puso ni Evan. Siguro nga huwag dapat talaga tayong manghusga agad base sa kung ano ang nakikita natin dahil may mga nakatago sa likod ng ating mga nakikita.“Noong nakuha ka na ni Prince Evan, kinausap ko si Jason na bantayan ka at huwag hayaang may mangyaring masama sa iyo. Nagmakaawa pa ako kay Jason at kay Prince Evan na ibalik ka sa akin pero siyempre, hindi gagawin iyon ng prinsepe. He just t
[48.1]Never that it crossed my mind that I would come to this point of my life that I would be drowned this this kind of problems, that I would encounter such problems. Until now, I was still convincing myself that all of these happenings was just a dream. And I badly wanted to wake up soon. But… how?I can’t wake up in this dream because in the first place, hindi naman talaga ito isang panaginip. Nasa reyalidad na ako. Hanggang ngayon tinatanong ko pa rin ang sarili ko kung bakit maging ganito kakomplikado ang buhay ko. Bakit kailangang ako pa? Sa dinami-rami ng tao sa mundo, bakit ako pa iyong napiling pagdaanan ang lahat ng ito? Why is it need to be me to enter the world of vampires and werewolves and deal with them?Hindi ko makuha iyong punto kung bakit ako pa. I am just an ordinary human living with her life in the world of ordinary humans, well, that’s what I thought? Am I indeed just an ordinary human? Kung
[47.2]Ngumisi ako. “Are you guys… together?”Hindi sila sumagot at halatang gulat pa rin.“That’s okay. Congrats!” I said while smiling. “But please, talk privately. Someone might heard you guys shouting at each other. Hindi magandang tignan,” sabi ko sa kanila at nahihiya namang napayuko si Myra.“Paki-kamusta niyo na lang ako kay Ash. Tell her to don’t worry about me, I’m doing well in the prince’s costudy,” I added and quickly left the both of them therena hindi pa rin nakakabawi sa bigla kong pagsulpot.They need to talk about things privately, hindi magandang tignan na nagsisigawan sila roon.Ano pa ba ang sekretong hindi ko pa nalalaman?Habang naglalakad ako ay mas lumawak lang iyong ngisi ko. Kailan pa naging sila? At… hindi naman siguro ako nananaginip, hindi ba? Hind
[47.1]Last night was something that happened that never crossed my mind. I never thought that there were so many people to release the heavy pain in my chest, I’d released it with the embrace of the vampire prince. I didn’t know why but the prince’s arms around me as I cried felt a different peace across my system.Nakakahiya!But so far, I felt peace while Evan’s arms embraced me as I cried out until I have no more tears to flow out. It was like a heavy feeling lifted from my chest. I could still remember his words echoing in my head. And his kisses!Damn, his kisses were making me insane!I was here alone here in the study shade and I was thankful for that. Ayokong makita ng ibang tao na namumula ako sa tuwing naaalalang ilang beses na kaming naghalikan ng prinsepe. And then something crossed my mind. Bakit kami naghahalikan ng prinsepe?Were not
[46.2]I glance at the small spaces between the books and saw two familiar persons talking to each other in whispers.Got you!Akala nila ay maiisahan na nila ako, ah. Pwes, nagkakamali sila. Sa wakas ay nahuli ko rin silang dalawa.So, tama nga ang hinala kong magkakilala sila?Paano ba naman kasi ako hindi maghihinala, e sa tuwing nagkakasalubong sila ay parang may galit sila sa isa’t-isa. Minsan, kapag nagkakatinginan silang dalawa ay parang may ibig sabihin.“Anong balita sa pinsan ko?” dinig kong tanong ng babae.“Dinala ni Prince si Thalia kagabi sa mansyon. Nakilala niya na ang hari at reyna,” sagot naman ni Jason.Kahit na hindi ko sila nakikita ay batid kong dismayado si Jason nang sabihin niya iyon.“K-kung ganoon…” pabitin na sabi ni Ash. &ldq
[46.1]Ang mga binitawang salita ni Mang Lucio ay nagpaulit-ulit sa utak ko na tila ay para itong sirang plaka. Napaisip naman ako dahil sa narinig mula sa matandang lalaki.Ito na naman… Puno na naman ng mga katanungan iyong isip ko. Hindi ko alam kung ano ang nais niyang iparating sa akin. At saka… Magpakatatag? Sinabi rin niyang marami pa ang pagsubok na darating sa amin ng prinsepe.Ano ang ibig niyang sabihin roon?Sumasakit na naman ang ulo ko dahil dito.Bakit ba ang daming tanong na bumabagabag sa akin?Pinilig ko ang ulo ko upang maalis iyon sa isipan ko.Wala naman sigurong ibig sabihin iyon.Coincidence lang siguro.Masyado ko naman kasing binibigyang kahulugan iyong mga bagay-bagay kaya nagiging paranoid na ako. Hays!Sabay kaming pumasok sa klase ng prinsepe at as