Kinagat ni Lina ang labi niya. Nakaramdam siya ng magkahalong galit at pagtataka para kay Melissa. Naintindihan niya ang init ng ulo ng nanay niya. Ang ganitong pagpapahiya ay mas masakit kaysa masaktan nang pisikal. “Ma…” sinusuportahan ni Lina si Melissa at napansin niya ang maputlang mukha niya. Halatang nahihirapan siya. “Wag kang magalit. Hindi mo kailangang bumaba sa lebel nila.”“Anong ibig mong sabihin?” Sumingit si Erin. “May responsibilidad kaming tiyakin ang pagkatao ng mga hindi kilalang indibidwal!”“Pero… Lina, nag-iba talaga ang tingin namin dahil sa nanay mo!”“Tama! Nang nakipagtalo siya sa'min kanina, napakainit ng ulo niya!”“Oo! Sabi pa nga ng ilan nating katrabaho baka mayaman ang pamilya ng intern.” Ngumisi nang masama si Amelia. “Hah! Mukhang tama ako! Kung mayaman ang pamilya niya, maghuhukay ako ng uling!”“Tapos ka na bang magsalita?” Tumindi ang galit ni Melissa at tinitigan niya sila nang masama. “Napakasama ng ugali niyong mga bata kayo. Magpakita
Nanatiling nakatayo sina Amelia sa kinatatayuan nila. Pakiramdam nila ay tinutusok sila nang maraming karayom. Para ba silang hihimatayin sa timbang ng hatol sa kanila sa harapan ng publiko. Nang lumingon si Linda kina Melissa at Lina at napansin ang mga magkahawak na kamay nila, nakaramdam siya ng hindi inaasahang kirot. Gayunpaman, mabilis siyang ngumiti nang malumanay. “Papasukin mo ang nanay mo,” sabi niya kaagad. Nanlaki ang mga mata ni Lina na bahagyang nabigla, pagkatapos ay ngumiti kay Melissa. “Magkasama tayong pumasok?”“Hindi, hindi, ayos lang…” Nahiya si Melissa sa gulong dinala niya. “Lina, gusto lang kitang makita. Hindi ko inasahang magdala ng problema. Bumalik ka na sa trabaho, wag mo kong alalahanin. Ako—”“Dahil nandito ka na, umakyat tayo.” Malumanay ang boses ni Linda, pero tumama sa puso ni Melissa ang bawat isang salita niya. Tumingala si Melissa sa kanya. Nang nagtagpo ang mga mata nila, para bang nagsama-sama ang isang libong mga salita sa isang iglap.
Nanigas si Mollie sa kinatatayuan niya nang nanlalaki ang mga mata at nanginginig ang mga kamay. Ang mga katrabaho niyang madalas niyang apihin at kailangan siyang pasayahin ay isa-isang tumayo para maghiganti. “Paanong mag-oovertime si Ms. Chapman? Palaging nasa mga intern ang mahihirap at nakakapagod na gawain bilang parte ng kanilang ‘newcomer workplace training'!”“Oo nga, buong puso ang ginawang ‘pagsuporta sa mga baguhan’ ni Ms. Chapman. Talagang nakakamangha ang pagsisikap niya!”“Pero mukhang may isang intern na labas dun… Nang dumating si Gia, umasta siyang mas arogante kaysa sa boss mismo. Wala siyang ginagawa pero nakakatanggap siya ng papuri mula kay Ms. Chapman araw-araw!”Nang natataranta at nauutal, nagsalita si Mollie, “Ikaw… Anong kalokohan ang sinasabi mo?”“Gia?” Sumimangot si Linda at naglakad papunta sa walang lamang workstation, sabay kumatok nang mahina sa mesa. “Dito ba nakaupo si Gia?”“Opo!” nagmadaling sumagot ang lahat. “Kung ganun siya kagaling, ba
Naramdaman ng grupo sa likuran nila na may mali rito, lalo na si Mollie. Hindi ba dapat tataas ang posisyon niya at dadalhin siya sa mas mataas na palapag? Anong ibig sabihin ng pagpunta nila sa maliit na eskinitang ito?Mapagpakumbabang lumapit si Mollie nang hindi na niya napigilan ang pagtataka niya. “Mrs. Thompson, saan tayo pupunta?”Tumingin si Linda sa paligid bago tumitig kay Mollie nang may maliit na ngiti sa mga labi niya. “Sa tingin ko tama lang ang lugar na'to.”"Huh?"“Di ba sabi mo dalawang tao ang responsable sa sitwasyon?” May kumislap na bangis sa mga mata ni Linda. Sa pagtataka, hindi naintindihan ni Mollie ang ibig sabihin sa likod ng mga salita ni Linda. Bago siya nakakibo, nakakita siya ng galit sa mga mata ni Linda!Bigla na lang, tinaas ni Linda ang kamay niya at sinampal nang malakas si Mollie!Natulala roon si Mollie habang humapdi ang pisngi niya. Gulat na gulat ang mga tao sa likuran nila para makapagsalita. Kahit si Lina ay natulala habang nakatiti
Nanlaki ang mga mata ni Mollie at natulala. Sinamantala ni Ian ang katahimikan pagkatapos ng kaguluhan at inutusan ang mga tao niya na dalhin siya palabas. Ang mga kasamahan nilang nagtipon para manood ay nagulat at mabilis na umalis. Nagpanggap silang para bang walang nangyari. Nakaramdam ng kirot si Lina sa puso niya nang napansin niyang ginawa ni Linda ang lahat para protektahan siya. Nanatiling nakaukit sa isipan niya ang imahe ng mga ginawa ni Linda. Pinigilan niya ang mga luha niya at pinilit na ngumiti nang nagtagpo ang mga mata nila. Malumanay na nagsalita si Linda, sabay bumunot ng isang draft mula sa bag niya. “Lina, Renee, nagpunta ako rito ngayon para ibigay ito sa inyong dalawa.”Binuksan nila ito at sinilip ang loob. Ito ang dating gawa ni Mr. Sam. Ang bawat isang guhit nito ay metikuloso niyang iginuhit. “Sa umpisa… balak kong ibigay ito sa'yo nang tahimik at umalis. Hindi ko inasahang makasalubong ang mga taong iyon…” Umiling si Linda. “Maraming beses akong s
Napakapambihira ang ganda ni Lina na maski si Abigail, na matagal nang nasa entertainment industry at nakakita na ng maraming magagandang babae, ay natulala sa kanya. Isang matinding kalungkutan ang dumagan kay Abigail na parang isang higanteng bato at dumurog sa pag-asa niya. Tumayo siya roon nang nakatulala hanggang sa tinawag siya nang ilang beses ng assistant niya. “Anong problema, Ms. Abigail?” tanong ng assistant. Hindi direktang sumagot si Abigail. Tumingin siya kay Lina at bumulong, “Kung lalaki ako, pipiliin ko siya nang walang pagdadalawang-isip.”“Anong ibig mong sabihin?” tanong ng assistant. “Kalimutan mo na yun.” Lumingon si Abigail sa assistant niya. “Ang ganda niya talaga.”"Oh…"“Binilhan niya pa siya ng inumin… Matamis siguro yan. Matamis din sigurong makita silang magkasama.” Nakaramdam si Abigail ng magkahalong lungkot at inggit. Ang magkagusto sa iba ay parang pagiging isang mime. Kahit na gaano pa siya kadeterminadong magtanghal sa entablado, walang
Tumama ang mga sinabi ni Melissa sa maigsing pisi sa puso ni Linda. Noon, baka sinugod na niya siya, sinakal, at sinampal. O baka uutusan niya si Ian kagaya ng kung paano niya hinarap si Mollie. Hahayaan niya siyang maging brutal hanggang sa makakaya niya. Pero hindi na niya ito kayang gawin kahit kailan. Huminga siya nang malalim at sinubukang pakalmahin ang sarili niya at pigilan ang panginginig niya. Pagkatapos ay kalmado siyang tumingin kay Melissa. “Wag mong sabihin yan.” Malumanay ang boses ni Linda. “Ikaw ang nanay niya nang dalawampung taon. May karapatan kang tawaging nanay niya.”Nagulat si Melissa at kaagad na tumulo ang mga luha sa mukha niya. “Pero ninakaw ko ang dalawampung taong iyon…”Sa sandaling sinabi niya iyon, para bang may mabigat na batong dumurog sa mga puso nila nang sabay. Halos hindi nakahinga si Linda at desperadong sinubukang hindi umiyak. Sa wakas, bumitaw na si Melissa. Pagkatapos ng dalawampung taon, kaya na niyang harapin ang katotohanan.
“Salamat sa pagmamahal mo sa anak ko, salamat sa… pagligtas mo sa buhay niya.”Tumingin si Melissa kay Linda. Puno ng gulat ang ekspresyon niya. Bago siya nakapagsalita, bigla siyang nakaramdam ng matinding sakit na dumaloy sa katawan niya. Napayuko siya, namutla ang mukha niya, at tumulo ang pawis sa mukha niya. -Pinapasok ni Lina si Abigail sa opisina niya. Samantala, nasa drafting room si Renee at nakikipagtulungan sa mga katrabaho nila sa design research. Para tiyakin ang privacy ng artista, sinara ni Lina ang pinto at mabilis na hinila ang mga blinds. Kumuha pa siya ng kape at tiniyak na walang papasok o mang-iistorbo sa kanila. Nakaramdam ng pagsisisi si Abigail sa pagiging maasikaso ni Lina. Tinanggal ni Abigail ang sunglasses niya, ipinakita ang magagandang mata niya, at sinserong ngumiti. “Alam kong pambihira ka sa sandaling nakita kita sa baba!” Sigaw ni Lina na nakaupo sa harapan niya at nakangiti na parang tagahanga. “May mga artistang nagpunta rito para sa inter
Natulala sandali sila Linda at Lina, sabay na bumaling ang atensyon nila sa pinto.Nakatayo doon si Nicholas, na may suot na hindi nakakapinsalang ngiti. Kanina pa siya tumatakbo sa labas ng kwarto ng kanyang anak, bago pa man dinala ni Linda ang tray sa itaas. Siya ay nag-aalala na ang kanyang anak na babae ay hindi kumain at nasa masamang kalooban. Ang takot na mawala ang anak na babae na pinaghirapan nilang hanapin ang sumasagi sa kanya.Gayunpaman, hindi niya alam kung paano siya lalapitan. Siya ay isang ama, isang lalaki, at may ilang mga bagay na maaaring hindi gustong pag-usapan ng mga babae sa isang lalaki.Habang nagdadalawang isip siya ay nakita niyang paakyat na si Linda kaya mabilis siyang nagtago sa gilid. Matapos kumatok si Linda sa pinto at pumasok, inilabas niya ang kalahati ng kanyang katawan at sumilip sa loob, pinipilit ang kanyang tenga sa pakikinig.Pero habang nakikinig siya, parang may kakaiba. Bakit umiiyak ang dalawang ito?Sa pagkabalisa, kumatok si Nicho
Ngumiti si Jacob, natuwa siya sa itsura ni Abigail, wala siyang kaalam-alam sa sakit na nararamdaman ni Abigail.“Hindi natin dapat balewalain ang sprain na ‘to. Kailangan nating pumunta sa ospital ngayon,” ang marahan niyang sinabi ngunit mayroong awtoridad ang kanyang tono. “Makinig ka sa’kin. Sasamahan kita!”Tumango si Abigail, ngumiti siya ng matamis habang nakasandal siya sa kanyang upuan. Pakiramdam niya ay nakalubog siya sa isang lalagyan na puno ng matamis na honey.-Kinagabihan, umuwi si Linda at agad na napansin ang problemadong ekspresyon ni Evelyn.“Anong nangyari?” Nadurog ang puso ni Linda. “Si Pammy ba?”Tumingin sa kanya si Evelyn at tumango. “Nalaman niya na may cancer si Mrs. Jenner, at…”Naalarma si Linda, tatakbo na sana siya paakyat ng hagdan, ngunit pinigilan siya ni Evelyn. “Madam, totoo ba ‘yun?”Nanatiling tahimik si Linda ng ilang sandali bago siya sumagot, “Oo.”“Sa tingin… medyo komplikado ‘to.” Kumunot ang noo ni Evelyn. “Pag-uwi niya, nagkulong
”Anong problema?” Napansin ni Jacob na may mali kay Abigail. Noong papaandarin na niya ang sasakyan, huminto siya at kabado siyang tumingin kay Abigail.‘Hindi ba komportable ang upuan? Masikip ba? Siguro hindi pasok sa standards niya ang kotse ko…”Maraming manliligaw si Abigail, lalo na ang mga mayayamang tagapagmana na hindi magdadalawang-isip na gumastos para sa kanya.Pinanghinaan ng loob si Jacob.Pagkatapos, noong sandaling iyon, napansin niya na hindi sinuot ni Abigail ang kanyang seatbelt. Nagkaroon siya ng ideya. Iyon kaya ang problema?Agad siyang lumapit at inabot niya si Abigail upang isuot ang kanyang seatbelt.Nabigla si Abigail, at kinabahan siya. Noong sandaling iyon, habang malapit sa kanya si Jacob, nalanghap niya ang preskong amoy ni Jacob na parang lavender at napansin niya ang kulay pulang bakas sa puting damit ni Jacob sa ilalim ng sikat ng araw.Noong inangat niya ang kanyang tingin at ngumiti siya pagkatapos niyang ayusin ang seatbelt ni Abigail, pakiram
Pagkatapos ay malinaw na narinig ni Lina na sabihin ng isang boses sa kabilang linya na, “Bed 35, Melissa Jones, oras na para sa gamot mo!”Agad na ibinaba ni Jesse ang tawag.Hawak ni Lina ang kanyang phone, tinititigan niya ang madilim na screen. Pakiramdam niya ay maiiyak siya, at tumulo ang mga luha pababa ng kanyang mukha.-Natapilok si Abigail sa set ngunit tiniis niya ang sakit hanggang sa huling eksena upang hindi maantala ang filming progress. Noong sumigaw ng “Cut” ang direktor, namamaga na ang kanyang paa, at hindi siya nangahas na humakbang.Naawa si Jackie kay Abigail at nakipagtalo siya sa crew, sinabi niya na hindi nila inalagaan ng mabuti ang pinakamamahal niyang artist.Hinila siya ni Abigail. “Ang sakit-sakit na ng paa ko, tapos gusto mo pang pasakitin ang ulo ko?”Agad na lumapit si Jackie upang alalayan siya at tinulungan niya siyang maglakad paalis ng set.Sa kasamaang palad, naka-schedule para sa maintenance ang kotse ngayong araw.Nauubos na ang pasensy
”Lina…” Ngumisi si Gia, nang mapansin niya ang galit sa mga mata ni Lina. Akala niya ay ang galit na ito ay nakatuon kay Linda. “Lina, nauunawaan ko na masama ang loob mo, pero isa itong seryosong bagay. Dapat mong hanapin si Mrs. Thompson para klaruhin ang bagay na ito! “Lina, sa tingin mo ba ay binalak ito ni Mrs. Thompson? Sinadya niyan itago sayo ang bagay na ito, para magdusa si Tita Melissa. At kapag nawala na ito, si Mrs. Thompson na lang ang maiiwan…”“Tapos ka na ba!?” Singhal ni Lina. Ang kape na dala ni Lina ay humulas sa kanyang mga kamay, na nalaglag at bumuhos ang mainit na kape sa likod ng paa ni Gia. Napasigaw si Gia, tumalon-talon na parang payaso. “Lina, ikaw…”“Nilinaw ko na ang sarili ko kanina.” Binitawan ni Lina ang kolyar ni Gia, na naging dahilan para matumba si Gia. “Tutulungan kitang isara yang mabaho mong bibig kung wala kang masasabing maganda!”Nanlaki ang mga mata ni Gia na may halong pagkabigla at takot sa kanyang mukha. Naniniwala siya na a
[Maraming salamat!]Sagot ni Toph: [Hindi mo kailangan maging pormal magkapatid tayo! Sana maging maganda ang iyong gabi~]Kung wala lang si Zuko sa opisina, tiyak na dinala na niya si Toph sa hardin para mag-sparring. -Makalipas ang dalawang araw, nung nasa ibaba si Lina para bumili ng. kape, ng bigla siya may nakitang pamilyar na imahe. “Lina, ang tagal nating hindi nagkita.”Nagulat si Lina, hindi maganda ang itsura ni Gia, hindi na siya kasing sigla nang gaya ng dati sa suot niyang damit at istilo. Tila mas mukha siyang pagod.Gayunpaman, may isang bagay na hindi nagbago—ang katusuhan sa kanyang mga mata.Ngumiti si Lina at sinabing, “Hindi pa naman gaanong matagal. Isang linggo pa lang ang nakakaraan mula nang matanggal ka.”“Pero hindi naging maganda ang buong linggo ko,” sabi ni Gia, at ibinaba niya ang tingin niya. Nagmukha siyang kaawa-awa dahil sa maputla niyang ekspresyon.Ngunit hindi na tinatablan ng ganito si Lina.“Gia, hindi kita pinapahirapan,” sabi ni Lina
Kumunot ang noo ni Zuko. “Ang balat mo? Yung hugis buwan?”“Oo.” Nahihiyang ngumiti si Lina. “Hindi ko kaagad sinabi sayo dahil medyo nag-aalala ako… Hindi ba karamihan ng mga lalaki ay ayaw sa mga babae na nagpapa-plastic surgery?”“Hindi naman lahat.” Marahan na hinaplos ni Zuko ang buhok ni Lina. “Ang mga lalaki ay kayang tanggapin ang lahat para sa babaeng mahal nila. Pero bakit mo nga pala pinatanggal ang balat mo?”Huminto sandali si Lina at marahan na nagsalita. “Si Gia ang kumumbinsi sa akin na ipatanggal ito. Sinabi niya sa akin na… yung balat sa bewang ko ay hindi maganda at naapektuhan nito ang itsura ko sa ilang mga damit.“Sa totoo lang, wala akong kamuwang-muwang noon.” Humagikgik siya. “Ibig kong sabihin, gaano ba ako kadalas magsusuot ng damit na kita ang tiyan at bewang ko? Mahalaga ba talaga kung hindi ito maganda sa paningin!? Pero nagpadala ako at nakinig sa kanya at pinatanggal ko ang balat ko.”Dumilim ang tingin ni Zuko. Matagal na nakausap ni Gia si Melvi
Inakala ni gia na si Jacob, dahil sa wala itong karanasan na makipag-date, ay walang alam at hindi siya tatratuhin ng maayos. Kaagad niyang napagtanto na ginamit niya ang pagiging mautak niyang abogado sa kanilang relasyon, ayaw nga rin siya bigyan ng tsokolate nito. Kung kaya nauwi siya kay Tobias. Yun nga lang…Huminga ng malalim is Gia. Lahat ng mga lalaki ay hindi maaasahan. Nagtataka siya kung bakit may maasahan na lalaki si Lina habang kahit si Renee, na maituturing na kahihiyan, ay may nag-aalaga sa kanya. Kinuyom ni Gia ang kanyang mga kamao sa galit na nagliliyab sa kanyang magata na parang apoy. -Pasado 10 na ng gabi, at hanggang ngayon ay nakasubsob pa rin si Lina sa pag-aaral sa isang disenyo sa kanyang opisina. Nag-unat siya at napansin niya na nakangiti sa kanya si Renee, at sinesenyasan siya gamit ng mga mata nito. At doon napansin ni Lina na nakapasok na pala si Zuko ng hindi niya napapansin. Napasinghap siya ng mahina at sinuntok ito ng mahina. “Paano mo nag
Napasinghap si Gia, bakas sa kanyang mga mata ang pinaghalong galit at takot habang nakatingin siya kay Linda. Saka naman lumapit ang driver ng mga Thompson at tumayo sa harapan nila. Tiningnan ni Linda si Gia ng nakangiti an puno ng panlilibak."Mm! Mmph!"Ng bigla, isang kakaibang tunog ang nanggaling sa kanilang likuran. Lumingon si Linda at nakita niya ag isang lalaki na may balot ang ulo, na pagewang gewang papunta sa kanila habang umaalog ang malaking katawan nito. Nagulat si Linda ngunit napansin niya na parang may kakaiba sa ekspresyon ni Gia. Ang lalaking balot na balot ang ulo ay nagawang ibuka ang ang bahagi ng kanyang bibig at magalang silang binati. Yumuko siya at sinabi, “Mrs. Thompson, ako nga pala si tobias Chambers. Isang karangalan para sa akin ang makita kayo dito!”“Ano naman ang maganda tungkol sa makita mo ako sa ospital?” Tanong ni Linda.“Kasi…” tumigil si Tobias. Binulong ng driver kay Linda, “Siya ang manager ng film studio project at ang punong abala