Chapter 103

(Sera POV)

“Pinagsisihan ko na ikaw ang naging ama ng aking anak.” Titig ko sa kanya ng madiin. Saka nagmadali akong iligtas ang natitirang abo sa nyebe at ulan na nagsisimula nang pumatak. Habang ginagawa yun, bumugso ng husto ang luha ko. Ang pait ng sinapit ng anak ko… Hindi niya ito deserve. Hinding-hindi…

Ang aking kamay nanginginig at matinding ginagasgasan ng sahig habang sinusubukan kong ipunin ang natitirang abo. Ngunit sumang-ayon kahit ang ulan at nyebe kay Nathaniel. Kahit ano man ang gawin ko… Ang abo ay tuluyang sumasama sa tubig na pumapatak at tumatalbog kung saan. Lalo na ng pinayungan ng mga tauhan niya si Nathaniel… Ang tulo ng tubig ay diretso sa abo… na unti-unti ngang nabubura. Sa ganoong paraan ang natatangi kong pag-asa ay tuluyang naglaho.

Napakamiserable ng buhay na binigay ko sa aking anak… Pati ba naman kanyang abo?

Patawad. Pataw