Hinatak siya ng pwersahan ni Haydn.Ang tunog ng abalang night market ay maririnig sa kanyang tenga. Mayroon ding tunog ng iba’t ibang nagtitinda ng maingay na sinusubukang akitin ang atensyon ng mga customer. Si Haydn ay hawak ang kanyang kamay. Hindi siya sanay na hinahawakan ang kanyang kamay habang naglalakad. Subalit, ito ay parang ang taong ito ay may tatag sa kaloob niya. Siya ay sinasadyang magtago sa kanya ng ilang beses na, ngunit nanatili pa din siyang nakangiti at kinuha ang kanyang kamay.Sa sandaling iyon, ang iba’t ibang amoy ng mga tindahan ay umabot na sa kanilang mga ilong habang naglalakad sila sa night market ng magkasama.Si Jane ay mabagal, ngunit hindi siya minamadali ni Haydn.Tinaas niya ang kanyang ulo at tinignan ang lalaki na may hawak ng kanyang kamay na nasa harapan niya. Ang matangkad at matipunong katawan… Hindi din siya sinabihan ni Haydn na maglakad ng mabilis. Nang mapansin niya na ang lalaking ito ay walang sinasabi, nagsimula siyang bumagal.Ma
Ang lalaki na pinaboran ng Diyos ay sobrang maselang ginawa na kahit na ang kanyang mga kamay ay art.Nanlaki ang mga mata ni Jane at tumingin kay Sean na nakatayo sa dulo ng kama. Ang kanyang mahaba at manipis na daliri ay tinatanggal ang mga butones ng kanyang damit.Umatras siya ng kusa palayo hanggang sa tumama na siya sa headboard ng kama. Ang manipis na mata ng lalaki ay nanlalamig. Nakatingin siya pababa sa kanya habang ang kanyang mga daliri ay tinatanggal ang kanyang mga butones ng mabilis. Gaano pa man siya umatras, ang lalaki sa dulo ng kama ay pinapanatili ang kanyang nanlalamig na ekspresyon sa kanyang mukha. Siya ay walang pakialam.Nakatingin siya sa bukas na pintuan ng kawa ng hindi namamalayan. Tapos, tumayo siya, umalis sa kama at tumakbo papunta sa pintuan.Sa kasamaang palad, sa sandali na ang paa niya ay tumama sa lapag, nahuli nanaman siyang muli.Si Sean ay nakatayo sa dulo ng kama at hinatak ang kanya balikat sa isang kamay. Tinulak niya siya sa kama. Kinok
Ng magising si Jane, ang kanyang mata ay namumugto. Sa sandali, ang kanyang utak ay hindi gumagana. Matapos ang ilang sandali pa, bigla niyang naalala ang nangyari kagabi.Umupo siya na may malakas na tunog.Ng tumingin siya sa paligid niya, ang lalaki ay hindi na niya makita.Huminga siya ng maluwag habang may sakit na dumaloy papunta sa kanyang puso. Ng tumayo siya, napagtanto niya ana natutulog siyang nakahubad ng buong gabi. Tinawanan niya ang kanyang sarili. Paano niya nagawang matulog ng mahimbing sa tabi ng lalaking iyon?Tinaas niya ang kanyang kamay at sinampal ang kanyang sarili.Hahayaan niya ang kanyang sarili na matulog sa kahit na sino maliban kay Sean Stewart!Pakiramdam niya na ang kanyang puso ay humigpit mula sa pagkabalisa. Kahit na kung ang ibig sabihin nito ay ang makulong siya at ilaan ang gabi niya sa tabi ng banyo, hindi niya magagawa at gagawin na matulog katabi si Sean.Paano na lang niya ito nagawa? Paano na lang siya nakatulog ng kalmado sa tabi ng la
Alam ni Jane na nababaliw na siya.Sa ngayon, si ay mukhang nakakamangha sa harapan ni Sean. Mas lalo siyang nakakamangha kaysa sa siya tatlong taon ang nakalipas. Subalit, hindi niya alam ito.“Sabihin mo sakin.”Hindi siya takot na mawala ang kahit na ano dahil wala naman nang bagay na mawawala sa kanya.“Gusto ko...” Sabi ni Sean habang medyo napapatanga. Biglaan, tumigil siya sa pagsasalita.Ang kanyang ekspresyon ay nagbago at tinignan niya ang babae. “Ano ba ang maibibigay mo sakin?”Siya ay palaging rasyonal at nanlalamig. Ganun na siya talaga. Paano niya hahayaan ang isang babae na guluhin ang kanyang pagiisip?Ang mga salita ng kanyang lolo ay naririnig sa kanyang mga tenga. Sinabi niya, “Kapag may tao na makakaapekto sa iyong mga emosyon at desisyon dahil sa kanilang presensya, huwag kang magdalawang isip. Patayin mo sila.”Si Jane ay sira na. ‘Luka. Luka. Napaka wala kong kwenta.’“Bakit? Mr. Stewart, wala akong silbi sayo. Pakiusap tigilan mo na ako at pakawalan mo
Sa gitna ng gabi.Si Jane ay naglalakad magisa pauwi sa kanyang tutuluyan. Umakyat siya sa second floor at napansin na hindi gumagana ang mga ilaw sa pasilyo.Tumingin siya sa paligid at inisip na tanging ang ilaw lang sa floor na ito ang hindi gumagana, kaya maingat siyang umakyat. Ng makarating siya sa third floor, ang mga ilaw doon ay hindi din gumagana.Nilabas niya ang kanyang phone at ginamit ang ilaw sa kanyang phone para ilawan ang kanyang daanan. Mabagal siyang naglakad pauwi.Sa wakas, nakarating na siya sa kanyang unit. Nanginig si Jane. “Mr. Callen, bakit ka nandito?”“Matagal akong nagintay para sayo.”“...” Tinanong niya kung bakit siya nandito at hindi kung gaano siya katagal nandito.“Anong problema?” Kinuha ni Jane ang susi sa kanyang kamay, ngunit hindi niya binuksan ang pintuan sa harap ni Callen. Siya ay medyo nagiingat. Naiintindihan ni Callen kung bakit ganun siya kumilos. Mayroong kinang ng katuwaan sa mata niya.Ang pakiramdam ng dinodomina ang isang nag
Ng ang cheque ni Jane ay lumitaw muli sa harapan ni Alora, tinignan niya si Jane at tinabi ang cheque. “Alam mo na si Callen ay hindi inosente.”“Oo.”Tinaas ni Alora ang kanyang kilay. “Kung alam mo, bakit mo tinanggap ang kanyang pera?”Walang sinabi si Jane na kahit ano.Hindi na nila pinagusapan muli ito. Walang nakakaalam na kahit na sino na kinakailangan ni Jane ng napaka laking halaga ng pera.“Wala na masyadong panahon ang natitira.” Paalala ni Alora.“Kailangan ko pa ding subukan.”“Ano ang gusto mong subukan? Jane, sumuko ka na.”“Hindi.”“Talaga bang matindi ang galit mo kay Mr. Stewart?” Sa totoo lang, ang gustong sabihin ni Alora ay, Si ‘Mr. Stewart ay hindi masama ang trato sayo. Ng may sakit ka, binuhat ka pa niya papunta sa ospital. Ng pinilit mo na magtrabaho ng may sakit ka, tumawag siya ng pribadong doktor para mag check up sayo matapos kang mahimatay. Hindi niya ako hinayaang sabihin ang lahat ng ito sayo.’Hindi alam ni Alora kung ano ang nangyari sa pagi
Hindi mabasa ni Jane ang kanyang isipan.Si Callen ay nakatingin kay Jane habang iniisip kung dapat tapusin na niya ang hunt na ito.Gusto ni Jane ng pera. Kaya niya lang atakihin ang kanyang kahinaan kung gusto niya ng pera. Kailangan niyang lapitan siya pauli ulit para magawa niyang mahunt ito.Sa hunting na larong ito, pera ang pain. Siya ang prey.Ang masayang parte ng hunting ay ang panunuod ng mabagal na pagpupumiglas ng prey.Subalit, ng ang babaeng ito ay humingi ng pera, pakiramdam ni Callen na oras na para ang larong ito ay matapos na dahil ito ay masyado ng… hindi tama.“Gabi na. Aalis na ako.” Tinapik ni Callan ang kanyang pantalon at nagpaalam na.Tinikom ni Jane ang kanyang labi at sinabi, “Hayaan mong ihatid kita.”“Hindi na kailangan.” Ang kanyang boses ay walang ekspresyon. Maiilang ang kahit na sino sa ganitong sitwasyon.Halatang halata siya.“Hindi, kailangan ko pa din.”Sinara ni Jane ang pintuan at handa na siyang ihatid ang lalaki palabas. Nandoon siya
Ang kamay na iyon ay nagtaas sa kanyang buhok sa kanyang noo. Kahit na kung tanga siya, alam niya kung ano ang sinusubukang gawin ng lalalking iyon.“Mr. Callen, hindi mo ba alam kung paano respetuhin ang mga kagustuhan ng ibang tao?”“Mga tao?” Gumalaw ang manipis na labi ni Callen. “Hindi ba’t sabi mo g*ga ka na gagawin ang lahat para sa pera? Kahit na kung wala ako sa Hua Kingdom, alam ko ang kasabihan, ‘namumumuhay bilang isang g*ga ngunit gusto pa din na magtayo ng monumento para sa kalinisan ng sarili’. Tama ba?”Kumirot ang puso ni Jane. Tapos, sinimulan niyang kutyain ang kanyang sarili. Masyado siyang sensitibo. Siya ay isa ng g*ga, kung kaya bakit pa siya nananatiling nagpapanggap?Subalit, hinigpitan niya pa din ang kanyang kamay na nasa kanyang likuran. Ang balat ng kanyang palad ay nahiwa na ng kanyang mga kuko, ngunit hindi siya makaramdam ng kahit anong sakit sa ngayon.“Ayos kahit saan, basta huwag lang dito.” Matigas na ulo siyang tumingin sa kanyang mata. Ang kan
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si