”Bakit ka nandyan?”Sinuportahan nila ang isa’t-isa hanggang dulo. Nang makauwi sila, binuksan niya ang pintuan at pumasok.Tumalikod siya at tinitigan ang lalaki habang naghihintay ng sagot niya.Paano siya nakarating doon ng ganun kabilis?Na para bang hindi napansin ng lalaki ang pagbabago sa kanyang ekspresyon. Inosente niyang tinuro ang balcony. “Pumapasok si Janey araw-araw at si Sean ang nakatayo lang doon pinapanood na umalis ang sasakyan “Alam ko kung anong oras ka pumupunta sa trabaho, Janey.”Ang ibig niyang sabihin ay maghihintay siya sa balcony araw-araw para panooring umalis ang sasakyang umalis.Nagulat siya. Naisip niya lahat ng posibleng sagot. Naisipin niya pa nga na baka...Pero hindi niya inasahan ang sagot na’to.“Mataas ang building na ‘to. Nakikita mo pa ba ‘ko?” Napagtanto niya bigla.Hinatak siya nito papuntang balcony. “Binigay sa’kin ‘to ni Brother Ray.”Nakita ni Jane na maraming gamit sa balcony. Nagulat siya ulit.“Ginugulan ko ng oras ito par
Nalilito si Ray. Pinagbawalan na siya ni Sean na pumunta sa bahay ni Jane. Isa pa, nang matapos ng doktor ang huling IV drip ni Sean, walang imik niya itong tinignan pagbalik niya.Naramdaman ni Ray na mukhang may alam si Jane.Sa huli, tinawag niya si Jane, para bang nakakain ito ng bubog. Hindi naman niya tinatagong inaakusahan niya itong ‘playboy’, ‘tinatratong ang buhay bilang laro’ at ‘tinuturuan ang ibang tao ng masamang bagay’.May lalong nagduda si Ray nang tignan niya ang tawag na natapos na.Tinawag niya itong playboy… Kataka-taka. Hindi ito ang unang araw na nalaman ni Jane na siya ay playboy at babaero.Isa pa, ano naman ‘to sa kanya?Isa pa, sinabi niyang may tinutuan siyang gumawa ng masama… Sino?Nagisip ng matagal si Ray, Ngunit, hindi niya mahulaan ang tamang sagot.Binaba ni Jane ang call, pero galit pa rin siya.Nilarawan niya ang bobo ng matino, sinabi niyang inosente ito. Kung pangit naman ang sasabihin niya, magiging gago siya. Ang alaala niya at IQ ay na
”Gusto ko siyang makita.”Nagdesisyon na siya. Hindi siya nagtatanong, nagsasabi siya.Naintindihan ni Kroger. Alam niyang hindi susuko kaagad si Jane.Mabigat siyang tumango. “Dadalhin kita para makita siya.”Alam niyang gusto kaagad makita ng babaeng ito si Susie.Kung kaya niyang paalisin siya ng ganitong oras pa ng gabi sa kama niya nang isang tawag lang, ibig-sabihin na nagdesisyon siyang tapusin na ito ngayong gabi. Isa pa, alam ni Kroger na hindi siya pinagkakatiwalaan ng babaeng ito tulad ng dati.Hindi nagsayang ng oras si Kroger at dinala na agad ang babae sa maliit na condominium sa 4th Ring Road.Nang nag ring ang doorbell, binuksan ng tao sa loob ang pintuan. Mabigat pa ang boses niya dahil sa tulog. Malanding sabi niya nang may maganda pakinggan na Wu dialect, “Andito ka na? Anong importante ba iyon? Bakit nakakainis ang boss mo?”“Sigurado akong ‘di nakakainis ang boss mo. Kung ‘di, bakit siya nakatayo sa harap ng pintuan mo?”Ang boses ang naging dahilan bak
Mabangis na tinignan ni Jane si Susie Thompson.“Ginagamit mo ba ang Dunn family para takutin ako?”“Jane Dunn, kung kakasuhan mo ‘ko, malalaman ng buong mundo na walang-wala na ang Dunn family.”“Magiging masaya akong makitang maubos ang mayroon ka.” “Kaya mo ba, ikaw na nawalan na ng lahat, tumayo sa harapan ko at tanungin ako ng ganyan tulad ng ginagawa mo ngayon na may mayabang?”Kinamumuhian niya si Jane Dunn. Anong karapatan niyang magmalaki at magmataas?Paano naging nagkaroon ng mas magandang buhay ng babaeng alipin lang tatlong taon ang nakalipas?Ano maduming iyon, ang mababang Janne Dunn. Paanong hindi niya kayang pantayan ito tulad nu’n?“Anong magagawa mo? Hindi ba’t namana mo lang naman ang negosyo ng tatay mo?“Lahat ng meron ka ay binigay lang sa’yo ng pamilya mo.”“Hindi, mali.”“Ninakaw mo sa pamilya mo.”“Jane Dunn, hindi ka lang mababang uri, masama ka pa.”“Hindi mo man lang pinagbigyan ang kamag-anak mo?”Bang! Kumumpas ang kamay ni Kroger, “Anong s
Ang taong kumakain habang ang isa ay pinapanood lang ito na siya lang ang nakikita.Nanatiling nakayuko ang babae habang kumakain siya ng marami. Ang tao sa tapat niya ay nakapalumbaba habang pinpanood ito ng tahimik. Para sa mga hindi nakakaalam ng relasyon nila, siguradong mapagkakamalan silang matagal nang mag-asawa.Nasa patay na gabi.Binala sa ulat sa panahon tungkol sa malamig na simoy at sa kalaliman ng gabi ang temperatura ay bumaba bigla. Nagising si Jane sa tunog ng kaluskos. Pagkatapos pakinggan ng maigi, napagtanto niyang ang kumakaluskos ay galing sa ilalim ng kama niya.Dahan-dahan siyang umupo, lumingon siya sa baba ng kama.Lagi niyang iniisip na ang taong ito ay may kakaibang pag uugali. Ang sofa sa sala ay mas okay para sa kanya kaysa sa sahig ng kwarto pero matigas ang ulo nito at pilit na maglatag ng tutulugan niya sa kwarto kaysa matulog na lang sa sala.Kung siya ang pipili, mas gugustuhin niyang sa sofa sa sala.Ngayon, habang tinitignan niya ang baba
Nakaramdam si Jane ng bagay na nakadikit sa kanya. Nilabas niya ang kamay niya para itulak pero hindi niya maitulak.Nagising siya sa kanyang antok, nagkaroon siya ng ‘malaking surpresa’.“Sinong nagpatulog sa yo sa kama ko?”Napatalon sa galit, inabot niya ang kamay niya para itulak palayo ang tao sa tabi niya. Nagulat siya nang itulak siya palayo nito. “Janey, magandang umaga.”Tinitignan ang antok na itsura nito, mas nainis si Jane. “Sean Stewart, nangako kang hindi lalapit sa akin. Sino nagbigay ng permiso sa’yong matulog sa loob ng kumot ko?”Naguluhan ang lalaki sa taranta. “Hindi ko rin alam. ‘Wag kang magalit, Janey.”Mabilis siyang tumayo kaya bumagsak siya sa taas ni Jane.Gulat na napalaki ang mata niya. Nararamdaman niya ang nagiinit niyang mukha. Isang segundo, dalawang segundo, tatlong segundo… Bang!——“Sean Stewart!” nilabas niya ang kamay niya para tuluyan siyang itulak palayo, nakakalat na ang mga kumot sa lapag.“Ikaw—” Umaapoy sa galit ang mata niya sa nak
Sanya.Banyan Tree Hotel.“Relax.” Malanding lumapit sa tenga ng babae, ang lalaki sa matingkad na tuxedo ay marahang nagsalita.Ang babae ay marahang humakbang palayo. Kahit na hindi sinasadyang kilos, hindi pa rin siya nakawala sa tingin ng lalaki.Sa isang iglap, nakahakbang na siya ng dalawang hakbang palikod ng may maginoong fashion. Marahang tumawa. “Jane, masyado kang kinakabahan.”Ang kanyang palad ay kumuyom nang maramdaman niya ang lagkit ng kanyang puso sa kanyang palad. “Malamang, kakabahan ako… Ang taong iyon ay makikilala na ang…”“Sa totoo lang, hindi mo kailangan kabahan. Mayroon pa rin siyang ugaling mag summer break sa Sanya’s Banyan Tree Hotel taon-taon. Madalas siyang nananatili doon ng isang buwan,” sabi ng lalaki ng tahimik sa tono ng Mandarin, na mailalarawan “Jane, hindi mo naman kailangan magmadali papunta rito pagkatapos na pagkatapos makalapag ng eroplanong sinasakyan mo na malayo-layo ang nilipad.”Umiling siya. Kahit ngayong, magulo pa rin ang kan
Ang meeting na ito ay umabot ng halos isang oras.Tulad ng lagi, si Callen Feroch ay nanatili sa dulo ng bar, tahimik na umiinom habang nakikipag usap sa head secretary.Nang lumabas na si Jane sa mga sliding glass door, elegante niyang binaba ang baso at tumayo.“Tara na. Kanina ka pa nagmamadali para maabutan ang eroplano mo at wala ka nang oras para magpahinga. Pagod ka na siguro. Samahan na kita pabalik sa kwarto mo?”“Callen, saglit. Ayaw mo bang makipag inuman sa’kin?”Ngumiti si Michael at tinignan ang glass door na sinasandalan niya.Nang marinig iyon, ang mga nanggigigil na ugat ni Jane ay kumalma. “Kung ganun, hindi ko kayo aabalahin pang magkwentuhan.”Natural, ang kanyang reaksyon ay napansin ni Callen at matalim ang kanyang tingin. Ang malalim niyang pupils ay dumilim ng kaunti pero matalino siyang lalaki. Sadya siyang umatras at hindi na niya pinilit na samahan si Jane pabalik sa kanyang kwarto.“Okay lang,” sabi niya habang nilingon niya ang ulo kay Michael na n
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si