Makalipas ang tatlong taonMayroong walang pakundangan homestay sa banks ng Erhai. Sabagay, kaysa homestay, mayroong maliit na tatlong palapag na bungalow. Kung ikukumpara sa ibang mga homestay sa paligid nito, maliit nga ito.Kahit na ito ay nasa banks ng Erhai, hindi pa rin maganda ang lokasyon nito. Ang pinaka malapit na homestay rito ay mayroong ilang daang metro ang layo.Ang babae ay may suot na maluwag na ramie cotton na pantaas at pantalon na pangkaraniwan sa lugar at nakahiga sa traditional-style bamboo rocking chair na nasa balkonahe. Ang upuan ay tumutumba paharap at palikod, dala-dala ang babaeng naka upo rito. Ang square tool na katabi nito ay may gintong kaldero na may green orange pu’er, at saka teacup na may kalahating laman. Madalas, mayroong waterfolw na mabilis dumadaan sa kalangitan ng Erhai lake, naghahanap ng maliit na hipon sa ilog na sikat sa lugar na iyon.Ang kalangitan ay asul na mukhang pwedeng hawakan, aakalain mo man na maaabot mo ito at makakadakot ka
Agad na kinuha ni Jojo ang porcelain cup sa square stool. Inalok niya sa babae ang baso at kinupleto kasama ang saucer. Nang tumayo ang babae, ang buhok niya ay kagulat-gulat na mahaba na halos umabot na sa kanyang bewang, tinali niya ito nang maluwag. Kinuha niya ang baso galing kay Jojo at inalis ang takip nito, sumipsip siya bago binalik ang takip sa dati.“Dalhin mo ang kontrata at sumunod ka sakin, Jojo.” Pagtapos nun, bumalik ang babae sa bahay at ang hakbang niya wala nang isising bagal.“Pabalik na ko, Boss.” Tumakbo si Jojo na parang hangin at nakakita ng leather na envelope bago tumakbo pabalik sa babae. Pagkatapos nun, sinundan niya ang tulin ng kanyang boss. Ang lakad ng babae ay napakabagal, kaya mabagal din ang lakad niya. Kadalasan ang normal na tao ay naglalakad ng dalawa o tatlong minuto sa paglalakad galing sa balkonahe papunta sa ikalawang palapag pero ang dalawa ay halos dumoble sa oras na iyon. Gayunpaman, hindi sinabihan ni Jojo ang babae na maglakad ng mas mabi
Walang tamang salita para ilarawan ang pagkagulat ni Elior ngayon. Narinig niyang bumulong ng gulat ang kaibigan niyasa kanyang tenga. “Kug hindi ko lang nalaglag ang phone ko…” at “Kung hindi ko lang inusog ang mga drawer nung pupulutin ko na….” Pagtapos nun, naunawaan na ni Elior agad. Inusog ng kaibigan niya ang drawer nung pupulutin niya ang phone niya at dahil doon nakadiskubre siya ng sikretong matagal na panahon nang nakatago.“Kung hindi ko lang nalaglag ako phone ko....”“Kung hindi ko lang pinulot…”Kinuyom i Elior ang kamay niya, nakikinig sa pulit-ulit na hiinaing ng kaibigan niya sa “Kung” at “kung”. Sapat na yun para malaman niya. Ngayon, si Sean ay parang isang middle-aged man na may asawang iniwanan siya, nawalan ng trabaho tapos ng anak. Mukha na siyang matandang lalaking tinapon sa basurahan. Gusto ni Elior na gulatin siya at sabihin ang pinakamagandang mensahe bilang kaibigan pero… hindi niya magawa!“Kung… kung napansin ko lang ng mas maaga!” Ang lalaking puno n
Isang jeep ang naglakbay sa mabundok na kalsada. Hindi na kailangan buksan ang air condition sa loob ng kotse. Ang bintana ay bukas kaya ang malamig na hangin sa labas ay pumasok.“Ito na ba iyon?” BUmagal ang takbo ng sasakyan para huminto. Sa likuran ng sasakyan, merong lalaking nakasuot ng kaswal na damit. Ang magandang kilay niya ay kumunot ng kaunti. Pinagmasdan niya ang paligid at bumulong sa kanyang puso, ‘Hindi ba masyadong malayo sa kabihasnan ang lugar?’Ang Erhai ay malaki at maraming homesty na nakatayo sa gilid ng mga sapa. Maraming tao ang mas gustong manatili sa ol towns sa dulo ng Erhai kahit na hindi nila kagustuhan dahil ang old towns ay ,masyadong maraming tao.Kabaliktaran sa lugar na ito na malayo sa kabihasnan.Mas tiyak dito dahil hindi masyadong mahal ang mga homestay dito at mas malinis dito kaysa sa old towns.“Sigurado akong tama ‘to, Boss. Ito ang lugar.” Sumama ang lalaking may cropped hair sa lalaking naka kaswal na suot. “Ito ang homestay. Memory Hom
May kakaibang tingin sa mata ng may itsurang lalaki. Ngumiti siya ng hindi halata at tumango. “Meron bang bakanteng kwarto?”“Oo! Oo, oo, oo!” Ang kahit sinong nagpapalakad ng negosyong homestay ay agad na tatanggap ng panauhin at magpapaalam pag ito’y aalis na. Ito ang talagang dahilan para sa karamihan pero ang katunayan unang beses lang ni Jojo makakita ng ganito gwapong lalaki na may kakaibang aura.Sinundan ng lalaki si Jojo hanggang sa lobby. Napansin niya agad pagpasok ang matingkad na bintana at ang malinis na lamesa. Nang tumayo siya sa harap ng reception counter, makikita agad ang tanawin sa bakuran at ang kakaibang Erhai sa glass folding door.Pero tumigil ang tingin ng lalakis a bamboo strip recliner sa beranda ng bakuran. Agad napundi ang bumbilya sa isip niya.“Sir, meron kaming guest occupancy agreement dito sa aming homestay. Heto at tignan ninyo kung papayag kayo?” Inabot ni Jojo ang agreement. Kahit hindi niya alam bakit ginawa ng boss niya ang kanilang agreement,
Ang tingin ni Michael ay hindi umalis sa babaeng nasa harap niya. Malinaw niyang nakikita ang pagkalito at magulong tingin sa matingkad niyang pupils. Tumawa siya ng walang tunog sa kanyang puso… Oo, paano siya maaalala ng babaeng ito?Ang kanyang buhay ay hindi komportable. Sa mata ng mga dakila at mayamang pamilya ng mga Stewart, isa lang naman siyang anak sa labas. Ang makaroon titulong anak sa labas ng isang mayamang pamilya ay hindi isang bagay na maipagmamalaki.Kaya’t ang kanyang pagkabuhay ay nakatadhanang maging hindi komportable at kasalungat.Sino bang gugustuhin maging anak sa labas ng isang mayamang pamilya?Gusto ng lahat ang bloodline ng mga Stewart pero hindi niya na mahihintay pa ang araw na malilinis niya ang dugo niya!Hindi alam ng babaeng ito ang kanyang pamumuhay. Wala ito sa memorya ng babae. At kahit nandoon, malamang siya ay makikilala lamang bilang ‘Michael Luther’ na pinag-uusapan ng lahat.Ngunit sa kanyang memorya, ang babaeng ito ay nabubuhay.N
”Paumanhin.”Matikas niyang binaba ang teacup.Yun na ‘yon? Taranta siyang tinignan ng babae. Baso niyo iyon, Hindi pa siya nakakilala ng kahit sinong katulad niya. Ang baso ay personal na gamit. Paanong ang napaka personal na bagay para sa isang tao ay gagamitin lang paulit-ulit ng hindi mo kakilala?Medyo naiinis siya ngayon.Mr. Luther… Tama? Mapapahiram ko ang recliner pero sa tingin ko hindi magandang ideyang gamitin ni Mr. Luther ang personal kong gamit katulad ng baso ng walang paaala. Mahilig ka bang maki inom sa baso ng hindi kakilala, Mr. Luther?”“‘Wag kang magalit.” Tinaas ni Michael ang kamay niya habang tumatawa at tinignan siya nang nakangiti. Naaaliw siya at sinabing, “Nauuhaw lang talaga ako ngayon at hindi ko alam na ginagamit mo ang basong ito. Kung alam ko lang, pinaalalam ko sana ito. Kung hindi ka komportable, pasensya. Hindi ko sinasadya.”Ang salita niya ay mukhang may sinceridad sa una pero kun pakikinggan ng maigi, mapagtatanto ng kahit sino na ang Michae
Ang laman ng USB Flash drive ay kinopya sa laptop na nasa tabi niya. Bubuksan na sana ni Elior ang file ng may kamay na pumatong sa likod ng kamay niya. “Paalala ko lang, siguraduhin mong kaya ng isipan mo.”Nagulat si Sean ng sandali. Ang ekpresyon ni Ray ay napaka seryoso. Bihira lang ito… Ganun ba talaga kalala?Nagdududang binuksan ni Elior ang bidyo.Ayos lang nung una. Pero biglang lumaki ang mata ni Elior at sumigaw, “Ano ‘to!” Tinuro niya ang bidyo na kasalukuyang umaandar.“Umpisa pa lang iyan.” Walang pakialam na sabi ni Ray.Nung panoorin din ni Ray ito, ganyan din halos ang itsura niya kung paano hindi sumang-ayon si Elior. Tulad ni Elior, ang hindi pagsang-ayon ni Ray ay naging hindi paniniwala sa dulo.Tinikom ni Elior ang bibig niya. Sa tahimik na silid, walang may alam sa kung anong nararamdaman nila pagkatapos nila panoorin ang video na may maraming malinaw na putol.Sa wakas, ang screen ay tuluyan nang naging madilim. Ang puso ni Elior mabilis na kumakabog. Ang
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si