Si Old Master Stewart ay nawalan ng malay mula sa pagdudugo sa kanyang utak. May pagdududa ba ng unang marinig ni Sean ang tungkol dito?Natural lang, sa isang sandali, nagduda siya sa katotohanan ng mga balita.Subalit, iniisip ang medical history ng Old Master ang kanyang pagdudugo sa utak ay isang katotohanan.“Bilisan mo nga.”Ang lalaki sa likod na upuan ng kotse ay nagsimulang magsabi.Pawis ang nagsimulang tumulo sa noo ni Dos. Siya ay tuluyang nakatuon sa pagmamaneho.Ang tunog ng pagpreno ng kotse ay maririnig.“Andito na tayo, Boss.”Ang mga salita ni Dos ay lumabas sa kanyang labi ng ang lalaki sa likuran ay papalabas na sa kotse.Tinignan ni Sean ang mga mensaheng pinadala ng old butler ng Old Master Stewart. Kasing bilis ng hangin, humarap siya sa kabilang direksyon at nagmadali sa emergency room.“Nandito ka na sa wakas, Young Master.” Maraming tao sa labas na nagaantay sa emergency room.Mabilis na tumingin sa paligid at ang kanyang tingin ay napunta sa matand
Ang kumaluskos na tunog ay hindi talaga malakas. Ang matandang lalaki ay walang pakialam dito at aksidenteng natabig ang isang krystal na dekorasyon sa lamesa. Ang kanyang puso ay halos tumalon habang pinulot ito ng maingat. Tanging pagkita na ito ay ay buo saka niya lang naalis ang bigat sa kanyang balikat.Tapos tumingin siya sa pintuan ng nakokonsensya bago mabagal na huminga ng maluwag.Sigurado siya na walang iba ang magpupunta sa oras na ito. Ang kilos ng matandang lalaki ay hindi nagmamadali o nabubulabog. Sa halip, binura niya ang bakas ng kanyang presensya sa kwartong ito sa maayos na paraan.Ang folder sa lamesa ay katulad ng kung paano ang kanyang hawak.Ang ganitong klaseng folder ay sobrang dali na bilhin at wala siyang espesyal na katangian kahit papaano. Ito ang pinaka normal na itsura.Subalit, kung ito man ang kaso, ang matandang lalaki ay binuksan pa din ang folder sa kanyang kamay ng hindi mapakali at hinugot ang mga files sa folder sa lamesa at pinagpalit ang
”Paano naman si Sir?” Alam ni Oakes ang kanyang mga limitasyon. Ang taong nangako ng katapatan ay ang master ng bahay na ito.Nilabas ni Jane ang kanyang phone mula sa kanyang pitaka. Habang tumatawag, binigyan niya si Mr. Oakes ng maliit na ngiti, “Hayaan mong tanungin ko.”Kumonekta ang tawag. Nagsalita siya sa phone, pinapakita ang kanyang intensyon para bumyahe pabalik sa bahay ng mga Dunn. Tapos nagmungkahi siya, “Kung nag aalala ka, sabihan mo si Alora na sumama sa akin.”Si Mr. Oakes ay magalang na tumabi sa tawag ngunit patuloy na inoobserbahan ang mga kilos ni Jane.Matapos ibaba ang tawag, inunat ni Jane ang kanyang palad, pinapakita ang phone. Ang huling hilera ng call history sa screen ng kanyang phone ay pinapakita ang pangalan ni Sean. “Si Mr. Oakes, Sir ay sumang ayon, ngunit gusto niya na sumama si Alora sa akin. Tatawagin ko si Alora ngayon.”Habang sinabi niya ito, sumigaw siya ng “Oh, no” bago magpatuloy, “Nadumihan ko ang aking damit kaninang umaga at hindi ito
Ang kotse ay dumating sa bahay ng mga Dunn at dumaan sa malaking bakal na gate. Lumabas si Jane sa kotse. “Maaari kang bumalik muna, Alora. Si Madam Dunn at ako ay maraming bagay na hahabulin.”Ang magandang mata ni Alora ay gumalaw. Ang kanyang tingin ay napunta sa walang kinang na mukha ni Jane at tumawa. “Hindi pwede. Hindi ako papayag na iwan kita ng magisa sa mga Dunn. Paano ko na lang ito ipapaliwanag kay Mr. Stewart?”Humigpit ang lalamunan ni Jane. “Ikaw...”“Papasok ako kasama mo.” Habang sinasara ang pintuan ng kotse, kalmadong naglakad si Alora sa tabi ni Jane. Inunat niya ang kanyang kamat at inakbay ito sa balikat ni Jane. Bumulong siya sa tenga ni Jane, sinasabi, “Huwag ka mag alala, matagal na akong nagtatrabaho para jay Sean. Kaya kong asikasuhin lahat ng bagay inaasahan sa aking gawin ito man ay maganda o masama. At saka… Nagtatrabaho ako para kay Sean. May lakas ba sila ng loob para hawakan ako?”Pagkasabi niya nito, nilagay niya ang kanyang braso sa balikat ni J
Sa ospital, ang Old Master Stewart ay hindi pa lumalabas ng operation ward. Ang lalaki sa labas ay nakatayo sa may pintuan ay nababalisa.Matapos mangiwi ng kanyang kanang mata, ang pagkabalisa sa kanyang puso ay mas lalong tumitindi.Nilingon niya ang kanyang ulo para tumingin sa pintuan at tinanong ang butler ng old master. “Bakit hinimatay si Grandpa?”“Ang Old Master ay biglang...” Ang butler ay paulit ulit dito. Ng sinabi niya iyon, ang pintuan ay bumukas. Isang doktor ang lumabas mula as loob. Pinigilan ni Sean ang doktor na naka puting coat. “Ang taong nasa loob ay aking lolo. Kamusta na siya?”Ang doktor ay hindi inaasahan ang kahit sino na pigilan siya at magtanong. “Ang iyong lolo ay hindi...”“Ang aming old master ay ang dating chairman ng Stewart Industries. Kailangan mo siyang alagaan ng maigi.”Bago pa makumpleto ng doktor ang kanyang sinasabi ang butler na nakatayo sa isang gilid ay siningitan siya.Ang utak ng doktor ay mabilis kumilos. Binago niya kaagad ang kan
Walang sinabi kahit na isang salita si Sean. Binaba niya ang tawag at sunod na tinawagan ang numero ni Jane. Walang sumasagot sa phone nito. Nakasimangot siya ng tumawag siya sa bahay ng mga Dunn. Hindi siya makakonekta sa linya sa mga Dunn. Sa huli, ang tangi niyang tinawagan ay ang numero ni Joseph.Matapos ang ilang sandali, ang tawag ay pumasok. “Mr. Stewart?”“Joseph, kasama mo ba si Jane?” Hindi nagsayang ng oras sa pakikipagpalitan ng bati kay Joseph. Ang pinaka importanteng bagay para sa kanya ngayon ay ang kaligtasan ni Jane.“Si Jane?” Nabiglang tanong ni Joseph. “Nandito si Jane, ngunit kakaalis lang niya.”Napapaisip si Sean. “Gaano katagal? Sino ang kasama?”“Ilang sandali pa lang. Hayaan mong tignan ko ang oras… Hmm, mga sampung minuto na ang nakalipas. Si Miss Smith ang siyang nagmamaneho. Umalis silang magkasama. Ano ang problema Mr. Stewart? M-Mayroon bang nangyari kay Jane?” Nag aalalang tumayo si Joseph at tinanong si Sean na nasa kabilang linya ng tawag.Matap
Ang butler ng Old Stewart Manor ay may posisyon na mas mataas kaysa sa nakaraan Mr. Summers. Siya ay siguradong mananatili kasama ng old master. Natural lang, susundan niya ang bawat utos ng old master at na ang old master ay ang pinaka pinagkakatiwalaan nitong tao. Subalit, hindi niya alam na ang old master ay may plano ng pagpapanggap at pagpapatalsik kay Jane. Sa sandaling iyon, siya ay galit. Nahuhulaan niya na mayroong mali.Subalit, sa sandaling ito, hindi niya masabi kay Sean kung ano ang kanyang iniisip.“Sir, ang hamak na matandang ako ay pinagsisilbihan ang old master ng buong buhay ko. Sa ordinaryong pangyayari ng mga bagay bagay, kung ang old master ay nagpapanggap na may sakit para lang dukutin si Mi… Madam, kung gayon alam ko dapat ang tungkol dito,” Tapat na sinabi ng matandang butler.“Sir, sinusumpa ko. Ang old master ay talagang walang ginagawa kay Miss Dunn sa pagpapanggap na may sakit.”Matinding nakatingin si Sean sa matandang butler. Ang matandang butler na it
”Ikaw demonyong babae ka! Ang lakas ng loob mong tumawa? Mamamatay tao ka! Ikaw masamang demonyong babae ka!”Ang boses na iyon ay sumigaw na may matinding galit. “Kung hindi dahil sayo, ang aking Rosaline ay hindi namatay sa batang edad! Kung hindi dahil sayo, si Rosaline ay hindi sana nagahasa ng mga hayop na iyon! Kasalanan mo itong lahat! Kasalanan mo itong lahat, ikaw masamang p*ta ka!”Si Jane ay nakatali sa upuan na may sirang binti. Pinanood niya ang matandang lalaki na sumisigaw sa kanya ng walang sinasabing kahit na ano.“Si Rosaline ay ang iyong bestfriend. Inisip ni Rosaline na ikaw ang kanyang bestfriend. Paano naman ikaw? Ano ang ginawa mo? Huh?”Ang matandang lalaki ay nanginginig, pinapakawalan ang kanyang galit sa pagsigaw at pagpapahiya sa kanya. Ang kanyang matandang mata ay puno ng galit.Hinayaan ni Jane ang matandang lalaki na sumigaw sa kanya. Subalit, ng sabihin ng matandang lalaki na si inisip ni Rosaline na siya ay ang kanyang bestfriend, hindi na niya it
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si