Ang lalaki ay abala na nagtatrabaho sa study ng buong araw. Kumain siya mabilis ng tanghali bago pumunta muli sa study ng mabilis.Sinabi niya kay Jane na humingi ng tulong sa mga tagapagsilbi kung kinakailangan niyang may gawin.Si Jane ay nakaupo sa mahabang pasilyo sa labas ng mansyon at pinanuod ang hardinero sa mansyon na nagpuputol ng damo at bulaklak. Ang araw ay mainit. Ang langit ay asul. Kahit ang simoy ng hangin ay nagdadala ng mahinang amoy kasama nito. Siya ay napunta sa trance habang naglakbay siya pabalik sa oras.Walang sino ang pumigil sa kanya. Hindi niya alam, nakatulog na siya habang nakahiga sa kawayang bench.Ang lahat ay perpekto, sobrang perpekto na mukha itong hindi totoo.Kung ang diretso at matikas na taong nakatayo sa dulo ng pasilyo ay maiiwasan, kung gayon ang lahat ay lalo pang magiging perpekto.Sa dulo ng pasilyo hindi kalayuan, ang pilak na buhok ng lalaki ay sumayaw sa simoy ng hangin, pumapalpak na itago ang galit sa malabong mata sa ilalim ng
Tumingin si Jane sa kalangitan. Uulan na.Tumayo siya, tumalikod at naglakad papasok sa bahay ng tahimik.Hindi naniniwalang nakatingin si Mr. Summers habang tumayo si Jane at umalis ng walang sinasabi ng ganun na lang.Maaari siyang hindi sumang ayon at humabol sa kanya. Subalit, ang mga salitang sinabi sa kanya ngayon hapon ng lalaki na kanyang pinagsisilbihan ng kanyang buong buhay ay umalingawngaw sa kanyang tenga.Paulit ulit na nagbabago ang ekspresyon ni Mr. Summers.Si Sir ay pinagtatanggol siya. Malinaw na kung hindi niya mahaharap si Jane ng kalmado, kung gayon ang tanging paraan lan ay ang ilipat siya pabalik sa tabi ng Old Master. Sinabi din ni Sir na bibigyan niya siya ng maraming pera.Maaari ba na ibalik ng perang iyon ang buhay ng kanyang anak?Talagang pinagtatanggol ni Sir ang babaeng tulad nito!Tanging pagkapasok lang ni Jane naramdaman ang nakakailang na pakiram ng may taong nakatitig sa kanyang likod na mawala.Sa sandaling pumasok siya ng bahay, naramdam
Dumaan ang oras ng sobrang bilis. Sa isang iglap, winter na.Ang lahat ay sobrang mapayapa, pero ang kapayapaan ay pinakaba si Jane ng walang rason.Simula ng si Sean Stewart ay dinala siya sa Stewart Manor, siya ay kumakain at nagpapahinga simula pasikat ng araw at paglubog nito. Mula sa pananaw ng isang taga labas, inaasikaso niya ng sobrang maigi na hindi man lang niya ito alam mismo at ginawa ito ng maigi na wala ng kailangan pang alamin pa.Kung ang ito ay iba pang tao, ang taong iyon ay maaaring sobrang naantig. Subalit, mas lalo siyang kumilos ng ganun, mas lalong hindi siya mapakali.Gusto niyang umupo sa tabi ng kama nagbabasa ng nakabukas ang ilaw sa tabi ng kamabawat beses na naliligo siya. Ng siya ay lumabas, tumayo siya ng tahimik, kinuha ang hairdryer ng natural, tapos pumunta sa likod niya at sinuklay ng kamay ang buhok niya ng maigi.Bawat umaga kapag nagsisipilyo siya, gusto niya din na maglagay ng toothpaste para sa kanya tulad ng paglagay ng sa kanya.Humihilin
Matagal na niyang inantay ang kanyang tiwala, sobrang tagal na nawalan na siya ng pag asa. ‘Sean Stewart, simula ng tumanggi ka na magtiwala sa akin ng sobrang tagal, kung gayon pakiusap manatili kang hindi nagtitiwala sa akin hanggang sa huli!’Ng ang kanyang puso ay naiwang tuyo na parang disyerto, dumating siya at sinabi niya na handa siyang pagkatiwalaan siya.“Huli na ito ngayon, Mr. Stewart. Kailangan mo na bumalik at matulog,” Sabi ni Jane.Nasa isang panig ng kama at nakatitig sa babae na ang likod ay nakaharap sa kanya sa kabilang panig, ang lalaki ay natataranta. Hindi sigurado kung ano ang nararamdaman niya sa kanyang kalooban… Pakiramdam niya na ang piraso ng kanyang puso ay natanggal.Wala na siyang pakialam kung ano ang itsura niya sa kanyang tingin.Wala na siyang pakialam tungkol sa kanyang tiwala at kawalan ng tiwala.Nakatayo sa tabi ng kama, ang kanyang mataas na tao ay nakatayo ng diretso at tuwid, pero pagkatunganga sa kanyang komplikadong mata… Nagtataka siy
Ang panlalamig sa dulo ng kanyang daliri ay dumikit sa kanyang balat at isang malamig na pakiramdam ang dumaloy sa dulo ng kanyang daliri.“Mahinahong paghawak ang unang stage ng proseso ng panlalandi.” Ang kanyang malalim at mababang boses ay may bahid ng biro. Ang dulo ng kanyang daliri ay napunta sa kanyang leeg ngunit hindi ito dumulas pababa. Ito ay wala sa sariling hinawakan ang leeg niya na walang rythm.Kusang nanlaban si Jane.Ang taong iyon ay tumawa. Ang kanyang malalim at mababang boses ay narinig sa ibabaw ng ulo ni Jane. “Nakuha mo na ba ito ngayon?”“...?”“Ito.” Pagkita sa naguguluhang itsura sa kanyang mukha, mabagal niya na hinimas ang kanyang nanginginig na leeg. “Alam mo na ba kung paano gawin ito ngayon?”Si Jane ay dumating sa biglaang pagtanto at ang kanyang kulay ay hindi sinasadyang namula.Simula pa naging ganito ka walang hiya ang taong ito?Paano niya nagawang maglakas loob na tanungin siya kung nagawa niya ba itong matutunan o hindi!“Pagod na ako,
Kasama ng tunog ng maingay niyang paghinga, tumataas ang kanyang galit, ngunit ang puso ay nanlamig.“Kagagalitan kita, Sean Stewart.”Ang dulo ng daliri ng lalaki ay nanginig ng sandali, pero inunat niya pa din ang kanyang kamay habang siya ay mabagal na pinunasan ang pawis sa kanyang noo. Ang kanyang komplikadong mata ay mukhang may tinatagong magkaibang mga emosyon sa likod nito. Si Jane ay hindi magawang malaman kung ano ito. Ng makita niya ang mga matang iyon, isang mahaba pero pamilyar na sakit ang tumama sa kanyang puso na ito ay namanhid… Nagngitngit ang kanyang mga ngipin, naguguluhan at nagsisisi sa parehong oras. Dapat ay manhid na siya sa ngayon, ngunit bakit pa din siya nakakaramdam na ang isang tingin mula sa kanya ay hindi sapat na para punitin ang kanyang puso tulad ng nangyari noong nakaraan?Sa kanyang noo, nakaramdam siya ng pakiramdam mula sa daliri ni Sean habang mahinahong pinunasan ng mga ito ang pawis sa kanyang noo… Smack!“Don’t touch me!” Nakatitig ng nan
Pagkatapos nang gabi nilang dalawa, lumipas ang isang linggo sa isang iglap.Nang oras na ng uwian sa Stewart Industries kaya kinuha agad ng lalaki ang susi niya sa kotse na nakalagay sa lamesa saka agad na pumunta sa basement.Pinatunog niya ang makina at nagmaneho paalis sa basement. Bumilis ang takbo ng sasakyan sa flyover. Pauwi na ang puso niya.Sa dapit hapon ng taglamig, ang bahay ng mga Stewart ay nasasakluban ng takipsilim. Ang kalangitan ay mabilis na dumidilim. Dalawa lang sa nakahilerang ilaw ng kalye ang nagpapatay sindi. Mas nagkulay itim ang bakal na gate ngayon kaysa noong tag-init. Ang init na kulay ay ginawang mas walang buhay at matamlay ang bahay ng mga Stewart.Habang nakabukas ang headlights, papasok na ang itim na Bentley sa bukas na gate. Mayroong mga tuyong dahon sa lapag na hindi nawalis ng kanilang hardinero. Nang madaanan ito ng Bentley ang tuyong dahon ay umikot at lumipad bago ito bumagsak ulit sa lapag.Tinulak niya ang pinto at lumabas sa kotse. Nag
”Michael Luther!” hininaan at binabaan ng matandang bulter ang kanyang boses. “Sigurado akong ayaw mong malaman ni Mr. Stewart tungkol sa nangyaring yoon, hindi ba?!”Ang lalim ng mata ng matandang butler ay pinapakita ang tunay na edad nito, pero kabaliktaran ng katandaan nito ang kanyang mata ay may tingin na mabangis at matapang.Ang lalaki sa kabilang linya ay tumahimik. Ang nagsasalubong na kilay ng matandang butler ay medyo kumalas… ‘Buti naman at natakot ka.’“Old Man Summers, may nakapagsabi na ba sayo na….” sa kabilang linya ay sarkastikong nang-aasar, “Walang hiya ka talaga?”Nagnginitngit ang ngipin ng matandang butler ang kanyang ngipin nang marinig ang mga salitang yun.Kahit na ganun, masakit niyang sinabi na, “Kung ang p*kpok na ito ay mamatay, mabuti ito para sayo at sa’kin. Sinong may pakialam sa nangyari noon. Lahat ng problema ay masosolusyunan kapag may namatay na tao.”Halatang halata sa tono ng kanyang boses… Ang pagkamatay ng tao ang pinakamadaling daan pal
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si