”Michael Luther!” hininaan at binabaan ng matandang bulter ang kanyang boses. “Sigurado akong ayaw mong malaman ni Mr. Stewart tungkol sa nangyaring yoon, hindi ba?!”Ang lalim ng mata ng matandang butler ay pinapakita ang tunay na edad nito, pero kabaliktaran ng katandaan nito ang kanyang mata ay may tingin na mabangis at matapang.Ang lalaki sa kabilang linya ay tumahimik. Ang nagsasalubong na kilay ng matandang butler ay medyo kumalas… ‘Buti naman at natakot ka.’“Old Man Summers, may nakapagsabi na ba sayo na….” sa kabilang linya ay sarkastikong nang-aasar, “Walang hiya ka talaga?”Nagnginitngit ang ngipin ng matandang butler ang kanyang ngipin nang marinig ang mga salitang yun.Kahit na ganun, masakit niyang sinabi na, “Kung ang p*kpok na ito ay mamatay, mabuti ito para sayo at sa’kin. Sinong may pakialam sa nangyari noon. Lahat ng problema ay masosolusyunan kapag may namatay na tao.”Halatang halata sa tono ng kanyang boses… Ang pagkamatay ng tao ang pinakamadaling daan pal
”Boss, nabigo kita.” Ang itsura ni Dos ay parang nakagawa niya ng napakalaking kasalanan sa dark study.Walang ekspresyon si Sean, “Wala kang mahanap na kahit ano?”Binaba lalo ni Dos ang ulo niya, ang puso niya ay puno ng hiya. “Hindi ko magawa ang utos mo sa akin, Boss. Kasalanan ko ito dahil wala akong kakayanan para gawin iyon. Sigurado akong kung kay Uno mo inutos iyon may hahanap siya.”Ang boss niya ay sikretong inutusan siya para alamin kung anong nangyari tatlong taon na ang nakalipas. At dahil tatlong taon na ang nakalipas, hindi madali ang pinapagawa niyaa, pero kanit na! Mahaba na ang ginugol niyang oras para sa kasong ito, pero wala pa rin siyang mahanap na kahit anong kapakipaknabang.Kahit saan siya tumingin, lahat ng ebidensya ay dinidiin lang at mas pinapamukhang masama si Miss Dunn. Gayunpaman… Si Dos ay hindi katulad ni Uno. Sigurado si Uno buong puso niya na si Miss Dunn ay may sala, pero umpisa pa lang, si Dos ay hindi naniniwala na kayang gawin ni Miss Dunn
”Hindi, ang Old Master ay walang dahilan para…”“Hindi ako nag-iingat,” Tahimik na sinabi ng lalaki habang nakatingin sa labas ng bintana niya. Ang katawan ni Dos ay nanginig at ang balikat niya ay bumagsak… Sigurado na ang boss na ang nasa likod ng lahat ng ito ay ang Old Master.“Pagisipan mong mabuti, boss. Baka mayroon tayong hindi nakuhang impormasyon. Bigyan mo pa ako ng isang buwan, siguro naman makakakuha na ako ng ebidensya!” Lumuhod si Dos at sinabi iyon nang may determinasyon. Malaki ang utang niya sa mga Stewarts. Kung ang resulta ng kanyang imbestigasyon ay nabigo para linisin ang pangalan ni Miss Dunn at mag amok ng komplikasyon sa pagitan ng mga Stewarts, hindi niya ito kakayanin. Nang marinig ito ni Sean, kalmado siyang tumalikod at tumingin kay Dos na nakaluhod sa sahig. Narinig niya ang pag aalala ni Dos at tumawa. “Inutusan kitang imbestigahan ito nang pasikreto pero anong nangyari? Pero kung isiipin ngayon, sa tingin mo ba walang nakakaalam tungkol dito, Dos?”
”Pagkatapos ng kalahating oras may dadating para tulungan kang magayos ng damit at make-up mo.”Pagkasabi niya noon, tahimik niyang sinara ang pintuan.Tinignan ni Jane ang saradong pintuan saka kinuyom ang kamay niya… Paano sila umabot sa ganitong punto?!Pagkatapos ng lahat ng nangyari, paanong kalmado siya?Bakit niya ito kinulong sa magarang bahay na ito?Ngayon, ang tanging nakakausap niya sa labas ng bahay na iyon ay si Alora.Umupo siya sa harap ng bintana at tumitig. Sa gawing iyon, nakikita niya halos lahat ng lupain sa lugar. Ang dalawang metal door na naalala niyang bukas na bukas at nagbibigay daan sa work van.Bukas ang pinto pero maliit lang para marinig niya pa rin ang makina ng kotse at tapos pinatay ito. Pagkatapos noon, narinig niya ang old butler na nagsabi ng matigas na, “Sumama ka sakin.” Umupo si Jane sa harapan ng bintana, nakikinig sa mga tunog at iniisip ang walang ekspresyon ni Mr. Summers.Bigla siyang tumayo at tumakbo palabas ng pintuan ng kwarto. N
Imbis na kahihiyan na kanyang inaasahan, ang nakuha niya lang ay mababang boses ng lalaking nagbigay ng babala sa kanyang tenga.“‘Wag mong hayaang makita kita ulit na tumakbo sa pagmamadali ulit.”Pagkasabi ni Sean nito, binaba niya ang paa nito. Kung alam ng babaeng ito paano mas pahalagahan ang sarili niyang katawan, hindi niya ito tatakutin ng ganito.Malamig niyang tinignan ang paa nito. “Nasaan ang sapatos mo?”“...?” Sapatos?“Anong sapatos?Sinundan ni Jane ang tingin nito at napagtanto. Mabilis siyang tumayo at tumakbo ng mabilis, determinadong mahanap ang lalaking ito at magprotesta sa kanya. Gusto niyang ipakita ang galit sa kanyang dibdib, kaya hindi na siya nagsayang ng oras para maglagay ng panloob na tsinelas at tumakbo na agad ng nakapaa.Kung gayon… ngayong niya lang pinansin ang paa niya?Ang kilos niya ay hindi kapani-paniwala… Ganoon pa siya kabait? Makakaroon pa siya ng ganung pakialam sa kanya?Biglaan! Ang kama ay gumaan. Ang itim na anino ay dinala an
Ah. Naalala niya. Paanong hindi ito sasakit?Kung hindi ito sasakit, bakit niya ilalaan ang kalahati ng buhay niya dito?Kung hindi masakit, sinong tanga ang maglalaan ng kalahati ng buhay niya para sumugal sa nanalong laban na ito?Ang gantimpala ay ang pagtalikod nito at pagtingin sa kanya.Sapilitan niyang nilaan ang tatlong taon niya para malaman ang kalamigan at kawalang puso nito. Pinilit niya ang sarili niyang hindi paniwalaan ang katotohanan. Naalala na niya ngayon lahat.Napakalupit nito. Bakit niya hinayaang mawala ang oportunidad dahil sa pagiging duwag niya?Sinubukan niyang kumbinsihin ang sarili niya na kung wala na siyang paki o pagmamahal, ay makakawala siya sa butas na ito. Sa huli, hindi siya nakawala kahit na wala na siyang pakialam o pagmamahal.Pero mukhang iniisip niya pa rin.Mukhang nararandaman niya pa rin ang sakit.Ang pakiramdam na magkagusto sa isang tao ay nakaukit na sa buto mo magpakailanman.Inangat niya ang ulo niya at tinignan ang kisame nan
Pinahaba niya pa ang kaliwang binti niya at hinayaang umaligid sa itaas ng hakbang. Ang old butler ay nakatayo sa baba ng hagdan at nakatingin sa babaeng nasa itaas. Kahit na nagulat siya na ang babae ay hindi naka punto, pakialam niya ba? Hanggang nagdudusa ang babaeng ito, okay siya.Siguro ang babaeng ito ay may pangit na kalagayan ngayon. Tatalon ba siya galing doon?Jump! Jump! Jump!Lintik na babae. Dapat namatay na siya noon pa.Lintik na babae. Kung ang babaeng ito ang nakaranas ng naranasan ni Rosaline tatlong taon na ang nakalipas, hindi sana namatay si Rosaline.Ang mata ng old butler ay puno ng lason. Nakadikit ang mata niya sa babaeng nasa taas ng hagdan. ‘Talon! Dali!’Nakita ni Jane ang masamang tingin ng old butler na nasa baba ng hagdan.Ang labi niya ay kulay pula dahil sa nilagay na lipstick ng stylist ay kumurba ng ngiti. Matatag niyang hinakbang ang kaliwang binti niya sa unang hakbang pababa. Nakita niya ang pagkabigo sa mata ng old butler. ‘Mr. Summers,
Alam ni Jane na nakatingin sa kanila ang mga tao.“Pupunta akong banyo.” Inangat niya ang uno niya at nagpapanik na umalis.Bakit hinayaan lang siya ni Callen umalis ng ganun ganun na lang?Nang makita niyang paalis na si Jane, ang itsura niyang kaakit-akit ay nag-iba. Gusto niya itong habulin pero nasa harapan niya si Sean. Para siyang bundok na ayaw magpatibag.“Alis.” Inabot niya si Sean para itulak pero ang mata ni Sean ay kumislap ng lamig.”Wala pang nagtatangkang gumawa ng gulo rito. Gusto mo bang mauna?” Dahan-dahang tanong ng mababang boses nito.Binilisan pa ni Jane. Ang kanyang high heels ang nagpapabagal sa kanya ng tuluyan.“Saglit! Jane, sagutin mo ko!”Kinakabahan si Callen. Bakit niya hinayaang mawala ang oportunidad na iyon?Kung hindi niya nakita ang babaeng iyon dito, papakawalan niya lang ang bagay na ito.Tumigil si Jane.Ang nakatalikod siya kay Callen. Pagtapos ng 30 segundo ay binuksan niya ng dahan-dahan ang bibig niya. “Sige.” Matigas ang kanyang bose
Ang pangalan ko ay Luka Stewart. Ito ay kakaibang pangalan, ‘diba? Parang ‘Tignan mo! Sabaw.’Lolo ko ang nagbigay ng pangalan ko. Sa lahat ng maraming taon ng karanasan ko bilang bata ay nagsasabi na ang lolo ko ay hindi mabait na tao.Isang tabi na ang lahat, tignan mo na lang ang pangalan na binigay niya sa akin. Mayroon siyang mahusay na pangalan mismo, ngunit binigyan niya ako ng kakaibang pangalan.Subalit, bawat beses na mag protesta ako tungkol dito sa kanya, lagi niyang sinasabi na ito ay kasalanan ng aking ama. Kung si Dad ay naging babae, siya sana ang magkakaroon ng pangalan na iyon.Tignan mo, SI Grandpa ay ang siyang nagbigay sa akin ng ganito kasamang pangalan, ngunit sinisisi niya ang lahat sa aking ama.Ah, nakalimutan ko silang ipakilala ng ayos.Ang pangalan ng lolo ko ay Sean Stewart.Tila, siya ay medyo gwapo noong kanyang kabataan.Ang aking lolo ay nagngangalang Jane Dunn.Minsan, hindi ko maiwasang mapaisip kung paano sila nauwing magkasama. Sila talaga
Sa ospital, walang tunog na bumukas ang pinto ng ward. Sa oras na ‘to, hindi ipinahayag ni Dos ang pagdating ng mas maaga.Nang nagmamadaling dumating si Elior, mabilis niyang nakita ang babaeng iyon.Bago pa siya makapagsalita, hinila siya ni Alora papunta sa pasilyo. Nagbukas ang pinto at nagsara muli.Ang lalaki sa kama ay tumagilid, mahimbing ang tulog.Walang nakakaalam kung tungkol saan ang napapanaginipan ng lalaki, ngunit ang malalim na pagkakunot ng noo sa kanyang mukha ay nagpakitang hindi maganda ang mga panaginip niya.Ang kanyang kamay ay nagpapahinga sa panlatag, ang kanyang wedding ring ay suot niya pa rin sa kanyang daliri.Mabagal siyang nilapitan ng babae, sa wakas ay tumigil sa harap ng kanyang hospital bed.Ang mga mata nito’y maningning at maaliwalas, ang kanyang tingin ay lumapag sa singsing sa kamay ng lalaki.Wala ring nakakaalam kung ano ang iniisip ng babae.Tinitigan niya ang singsing ng mahabang, mahabang oras, hanggang mawalan siya ng ulirat.Mata
"Jane, hindi paraiso ang Erhai. Ang tinatawag mong kapayapaan ay pagtakas lamang," taimtim na sinabi ni Alora.Hindi nga dapat niya ito sinasabi, pero may mga nakikita siyang bagay na hindi nakikita ng mga taong sangkot.Siguro ang sitwasyon ay laging mas malinaw mula sa labas. Siguro hindi.Kahit na, malinaw niyang nakikita na nag-aalinlangan si Jane.Tatlong taon na ang nakalipas, tinulungan niya si Jane tumakbo palayo dahil taos puso niyang gustong mamuhay si Jane ng payapang buhay mula noon.Marami na ang nagbago sa tatlong taon. Nagmature na rin siya.Ito ay dahil sa bago niyang nalamang maturity na hindi siya tumigil kakaisip tungkol doon.Tama ba siyang tulungan si Jane na makatakas tatlong taon na ang nakalipas? O ito ay isang pagkakamali?Malabo, nagsimula siyang mag-isip na mali siya.Ang babaeng ito ay lubusang natakot. Walang paraan na titigil siya at titingin sa kanyang paligid para makita ang mga tao at katotohanan.Sa loob ng tatlong taon, nakita rin ni Alora k
So pumunta ka nga rito para pag-usapan ang matandang lalaki?” Natawa ang lalaki sa kama, may malinaw na hindi makapaniwala sa kanyang mga mata. “Michael Luther, ang matandang lalaki ay hindi takot na mamatay ako. Mayroon siyang isa pang apo para magmana ng trono niya.Si Michael ay tumawa ironically.“Sa tingin mo talaga na babalik ako sa Stewarts? Ang maruming lugar na iyon.”“Ayaw mo sa Stewart Industries?” malamig na sinabi ni Sean. “Well, sa kasong ‘yan, mukhang mabibigo ka.“Stewart Industries, huh.” Pinadaan ni Michael ang kanyang tingin kay Sean at tumingin sa labas ng bintana. “Mukha maganda, so palagay ko gusto ko nga ito. Ibibigay mo ba ito sa akin?”“Kung hindi, hindi mo ba ‘to kukunin ng pwersahan?”“Kung ikaw ang may hawak, sigurado.” Hindi sinubukan ni Michael itago ang kanyang ambisyon. “Pero kung mamatay ka, hindi ko ito kukunin mula sa kanya.”Naningkit ang mga mata ni Sean. “Well, siguradong tapat ka sa nararamdaman mo para sa kanya. Dapat bang sabihan kitang a
Si Michael Luther ay pumasok sa Stewart Old Manor.“Ikaw ang nasa likod ‘nun, hindi ba?”Walang kahit anong babala o konteksto, sinigawan niya si Old Master Stewart, na simpleng umiinom ng tsaa.“Bigla kang lumabas kung saan… para lang magpakita ng kabastusan sa lolo mo? Ibinaba ni Old Master Stewart ang kanyang tasa, naninigas ang kanyang matandang mukha.“Ikaw ang naglagay kay butler Summers doon, ‘di ba?“Kung hindi man, ay hindi siya maglalakas ng loob, ‘di ba?”“Anong ibig mong sabihin? Anong nagawa ni Summers na dahil sa akin?”“Ikaw ang nasa likod ng aksidente ni Jane. ‘Yan ang gusto kong malaman. Ikaw ba, o hindi ikaw?!” Si Michael ay nasa tabi niya.Sa sandaling narinig ni Old Master Stewart ang pangalan ni Jane, ang kanyang ekspresyon ay mabilisang naging madilim. “Ano ito? Lalabanan mo ang sarili mong lolo para sa kanya?”“Ibig sabihin niyan… inaamin mo.”Tinikom ni Michael ang kanyang kamay sa isang kamao, ang kanyang buong katawan ay nanginginig sa galit. “Ano ba
Sa sumunod na tatlong araw, ang taong iyon ay hindi humakbang kahit isa papasok ng bahay.Tumayo si Tres at si Cuatro sa may pinto na tila isang pares ng walang ekspresyong guardian gods.Ang dating tahanan ng babae ay wasak na, kaya bumalik siya sa Stewart Manor. Sa pinakamalalim na bahagi ng manor, hindi niya marinig ang mga ibon o maamoy ang mga bulaklak. Ang butler ay ganap na ganap na professional din, at lahat ay naayos na para sa kanya.Bukod kay Tres at kay Cuatro, wala siyang ibang makausap.Wala, kahit si Tres at si Cuatro ay hindi siya kinausap.At para sa family butler, laging mabuti ang pagkilos nito at tunay na magalang sa kanya sa tuwing sila’y nagkikita.Ang kanyang tainga ngayon ay halos wala nang pakinabang, ang kanyang bibig ay dekorasyon na lamang.Ang mga naglilingkod sa paligid ng bahay ay pamilyar ang mga mukha, habang ang iba ay mukhang bago. Hindi ito mahalaga. Kahit sino pa ang makakita sa kanya, sila’y tumatango lamang bilang paggalang at maglalakad sa
Nalalapit na ang araw para sa bone marrow transplant ni Jason.Nagpalit na siya sa isang surgical gown. Si Madam Dunn ang kasama niya.“Huwag ka kabahan, Jason. Walang mangyayari na mali.” Inalo siya ni Madam Dunn. Kahit na, ang anak niya ay nanatiling tahimik.Habang tinitignan niya ang payat na pisngi ng anak niya, minura niya ulit si Jane sa puso niya.“Kung hindi dahil sa mabuting-puso na tao na kamatch mo, iyong malditang Jane na iyon ay muntik ka na mapatay.”Mukhang nasaktan si Jason.“Mama! Tumigil ka!”“Huh? Anong mayroon sa iyo?“Naaawa si mama para sayo. Bakit mo ako sinisigawan?”“Mama, huwag ka magsalita ng ganyang kay Jane.”“Bakit hindi ko pwede gawin iyon? Wala nga siya pake sa sariling miyembro ng pamilya niya.”Kinamumuhian ni Madam Dunn ang anak niyang babae mula sa kailaliman ng puso niya.Ngunit kahit na napatunayan niyang na talgang napagkamalan niya na hindi niya sariling anak si Jane, si Madam Dunn ay nanatiling kampi laban sa anak niya.Kung sabaga
Lumipas ang mga araw. Lulutuin ng lalaki lahat ng pagkain niya. Kapag pupunta siya sa trabaho, isasama niya ang babae sa tabi niya, pinapanatili siya sa paningin niya sa lahat ng oras. Mukha silang matamis at mapagmahal na mag-asawa.Mayroon itsura ng kainggitan sa mga mata ng ibang tao kapag nakikita nila si Jane.Sa oras, lahat ng tao mula sa bilog ay alam na.May nag buntong hininga, ‘si Jane Dunn mula sa pamilyang Dunn ay nakaraos na. Noong hinahabol niya pa lang si Sean dati, siya ay isang mapamillit na go-getter.’Ang iba ay may katulad na sentimyento rin. Nakuha na rin Jane kung ano ang gusto niya/Isang katapusan ng linggo.“Gusto ko siya makita.”“Sino?”“...Kuya ko.”May kumislap sa mga mata ng lalaki. Kahit na, pinanatili niya pa rin ang itsura niya.“Hindi mo kailangan mag-alala kay Jason.”Isang casual na ugali.Piniga ni Jane ang mga kamao niya. Pagkatapos ng ilang saglit...“Ang kondisyon niya ay hindi maganda. Gusto ko siya makita.”“Hindi ba maayos ang pa
‘Di kinalauna’y nagising din si Jane. Madilim ang kuwarto nang siya’y magising. Bumangon siya at naglakad-lakad sa sala. Hindi na niya ikinagulat ang lalaking nakaupo sa may sofa sa ilalim ng mainit na ilaw habang nanonood ng telebisyon.Mahina lamang ang tunog ng telebisyon sa sala dahil nag-aalala itong baka magising niya ang kanyang kasama kapag masyado itong malakas.Maririnig ang mga magaang yapak mula sa pasilyo. Napalingon ang lalaki.Nagtagpo ang kanilang mga mata.Ni wala ma lang pagbabago sa kanilang mga emosyon. Tila’y matagal na panahon na silang kasal at nagsasama. Tila ri’y mayroon silang kasunduang hindi na kailangang sabihin pa. Walang nagtangkang pigilan ang kakaibang kapayapaang kanilang nararamdaman.Mistulang… payapa sila sa isa’t isa.Tumayo ang lalaki, naglakad patungo sa gilid na lamesa, ininit ang mga pagkain, at ibinalik ito sa lamesa.Tahimik na tumungo rito ang babae, at umupo sila upang kumain.Mistulang wala silang away-bati na pagsasama, na wala si