Chapter 3

PINAGPAPAWISAN ng malamig si Monica habang palapit sa opisina ni Mr. Sartorrei. Panay ang sermon niya sa sarili dahil tila naduduwag na ito. Hindi naman siya ganoon, palaban siya. Panay ang buga niya ng hangin at napadasal nang wala sa oras.

“Maghintay lang po kayo rito sa labas. May tatawag sa inyo,” sabi ng lalaking nag-asisst sa kaniya.

“Sige, salamat.” Lumuklok naman siya sa couch.

Nasa lobby na siya ng fifth floor at kaharap ang opisina ng CEO. Habang naghihintay ay nag-reply siya sa chat ni Terra. Ang dami nitong tanong at kabado baka hindi umano siya magtagumpay sa misyon.

Mayamaya ay may lalaking naka-suit at may eyeglasses na lumabas sa opisina ng CEO.

“Ms. Soria, pasok na po kayo,” sabi ng lalaki sa kaniya.

Isinilid niya sa bag ang kaniyang cellphone at tumayo. Tumulin ang tibok ng kaniyang puso habang papasok sa opisina. Ginabayan naman siya ng lalaki patungo sa mismong tanggapan ng CEO. Nalula siya sa lawak ng silid, tila buong bahay na.

“Tuloy na po kayo sa loob,” sabi ng lalaki. Hindi na ito pumasok sa mismong workplace ng CEO.

“Salamat,” aniya.

Nang kusang bumukas ang glass door ay pumasok na siya. Ilang hakbang lang ay nakita na niya ang pahabang lamesa ng CEO na salamin sa ibabaw. Nakaupo sa tapat ng lamesa si Federico Sartorre, busy sa binabasang papeles.

Tila bumagal ang oras habang mahinhin siyang humahakbang. Hindi maalis ang kaniyang tingin sa lalaking pinagpala ng kaguwapuhan. Ang linis nitong tingnan, pero may pagka-misteryoso ang hilatsa ng mukha, sobrang seryoso. Humugot siya ng malalim na hininga.

“G-Good morning, sir!” bati niya nang makahinto sa tapat ng lamesa.

Sinulyapan lang siya nito. “Please sit first,” sabi nito sa baritonong tinig.

Malalim ang boses nito, malamig, pero pamilyar sa kaniya. Lumuklok naman siya sa silyang katapat nito at naghintay na kakausapin.

Itinigil din ng lalaki ang ginagawa at itinuon ang atensiyon sa kaniya. Tuwid itong umupo. “I reviewed your profile and watched the interview. I hope you’re serious about applying as a maid. This job would be permanent if I noticed your good performance,” sabi nito.

“Seryoso po ako, sir! Sobrang need ko talaga ng work kasi mag-isa lang akong tumataguyod sa anak ko. Hindi puwedeng wala akong income,” aniya.

“I know. Gusto ko lang matiyak na magtatagal ka sa trabaho. Ayaw ko kasi na papalit-palit ng kasama sa bahay at mag-a-adjust na naman. And I don’t doubt your ability. You have good job experience, but I wonder why you didn’t last in those previous jobs. Is there any conflict with your former boss, especially in Japan?”

Bumuntonghininga siya. “Ano kasi, iyong nasa Japan ako, bigla kasi akong nabuntis kaya obligadong umuwi ako ng Pilipinas. Sa ibang trabaho ko naman dito sa Pilipinas, karamihan on-call employee lang ako. Nagkaroon ako ng regular job kaso natanggal ako kasi palagi akong absent. Minsan kasi hindi maiwasan at biglang nagkakasakit ang anak ko,” paliwanag niya.

“I see. What about the father of your child? Would you mind telling me the story?”

Kinilabutan siya sa personal na tanong ng lalaki. “About po sa tatay ng anak ko, bale hindi ko po siya nakilala. Parang one-night stand kasi ‘yong nangyari sa amin at--”

“Okay, I got it. Sorry for the personal question. I just want to know more about you to convince myself if I would trust you.”

Matipid siyang ngumiti. “Ayos lang po.”

“I already decided to hire you. Kailan ka puwedeng mag-start?”

Napamulagat siya at legit ang tuwa, wari seryosong nag-apply siya sa pangmatagalang trabaho at walang kinalaman sa misyon niya. Pero mukhang ganoon na nga ang mangyayari.

“Anytime, sir, puwede ako mag-start!” excited niyang turan.

“Good. Aware ka naman siguro na stay-in ang trabaho mo. Gagawin mo lahat ng gawaing bahay, maliban sa pagluluto,” sabi nito.

Tumabang ang kaniyang ngiti. “Marunong naman po akong magluto, sir. Okay lang kahit kasama na ‘yon sa trabaho ko.”

“No, I didn’t eat food cooked by someone else. I can cook for myself.”

Napangiwi siya. Mukhang malala ang trust issue ng lalaking ‘to. “Sige po. Kahit ano namang trabaho kaya ko.”

Mayamaya ay kumislot siya nang may pusang itim na lumapit sa kaniyang mga paa. Nagpaikot-ikot ito habang kinukuskos ang ulo sa kaniyang binti. Ang cute nito, makapal ang balahibo. May isa pang pusang lumapit, gray naman na makapal din ang balahibo.

“Uy, ang cute n’yo naman,” hindi natimping wika niya. Hinipo niya sa ulo ang itim na pusa. Ang ganda ng mga mata nito, golden yellow. Ang gray naman ay blue eyes.

“There were my cats. Ikaw rin ang mag-aalaga sa kanila,” ani Federico.

Naibalik niya ang atensiyon sa lalaki. “Talaga? Mukhang mababait sila. Mahilig din ako sa pusa kaso dahil wala akong mapakain, hindi ako nag-alaga,” nakangiting sabi niya.

“I’ll give you the list of how to take care of my cats. That black was Satore, and the gray was Parisi. They are both male, and sometimes they end up fighting each other after playing or during lunch and dinner.”

“Nako! Mga pasaway pala kayo, ah. Yare kayo sa akin,” kausap niya sa mga pusa. Kinuha niya si Satore at kinandong sa mga hita. Ang amo nito.

“So, can you start tomorrow?” pagkuwan ay tanong ni Federico.

Kaagad siyang tumango. “Sige po! Mag-iimpake na ako ng gamit mamayang gabi.”

“Okay. Bukas ng umaga, punta ka rito at hintayin si Leo. Siya ang maghahatid sa ‘yo sa bahay ko. I will wait for you in my house to give you instructions before I leave.”

“Nakuha ko po, sir! Maraming salamat!”

“You may leave now.”

Inilapag naman niya sa sahig si Satore at nagpaalam kay Federico.

EXCITED na sa trabaho si Monica kaya gabi pa lang ay nakahanda na ang gamit na dadalhin niya. Subalit nang maisip ang kaniyang anak, ginupo naman siya ng lungkot. Hindi siya sigurado kung mabibigyan siya ni Federico ng day off kada linggo. Mami-miss niya nang sobra ang kaniyang anak. Pero kung hindi siya magsasakripisyo, hindi niya mabibigyan ng magandang kinabukasan ang anak niya.

Emosyonal siyang umalis ng bahay kinabukasan. Alas-siyete pa lamang ng umaga ay nakarating na siya sa Sartorre Corporation building. Sa may lobby ng ground floor lang naman siya naghintay. Ilang minuto lang ay dumating si Leo, na siyang nag-assist sa kaniya papasok sa opisina ni Federico noon.

Kaagad silang umalis lulan ng itim na kotse. Malayo pa ang bahay ni Federico, sa isang executive village sa Quezon City. Medyo malayo na ito sa bahay niya sa may Malate. Tabing kalsada lang ang bahay ni Federico pero malawak ang lupain.

Pagpasok nila sa malaking gate ay namangha siya sa malawak na space sa harapan. May limang iba-ibang kotse na nakaparada sa parking lot na may magandang landscape. Parang hotel ang ayos nito. Maging ang bahay ay malaki, may dalawang palapag at pahaba, puro salamin ang dingding. Marami namang halaman at puno sa paligid kaya hindi masyadong mainit. Meron ding Olympic pool sa gilid ng bahay.

Mataas ang gate at bakod ng bahay kaya hindi kita ang loob mula sa labas. Mataas din ang lupa. Iniwan lang siya ni Leo sa tapat ng main door ng bahay na yare sa makapal na bakal. Umalis ito kaagad matapos buhatin ang kaniyang maleta. Naghintay pa siya ng ilang minuto sa labas.

May matandang lalaki na nagwawalis sa paligid, iyon lang at wala na siyang nakitang ibang tao. Wala ring bodyguard sa loob. Pero sa labas ng gate ay maroong guard house, may dalawang taong nagbabantay.

Sumandal siya sa poste malapit sa pintuan nang mangawit ang kaniyang binti. Mayamaya ay bumukas ang pinto. Humakbang siya palapit sa pintuan at tuwid na tumayo.

“Good morning, sir!” bati niya nang sumilip si Federico. Mukhang bagong ligo, magulo ang buhok at basa.

“You’re here. Come in,” sabi nito. Nilakihan nito ang awang ng pinto.

Sa halip na papasok ay bigla siyang natigilan nang makitang tanging abohing tuwalya lamang ang sapin sa ibabang katawan ni Federico. Awtomatikong naghuramentado ang kaniyang puso nang mapako ang paningin niya sa matipunong katawan nito. Ang perfect ng pagkakahulma ng muscles nito sa balikat, sa dibdib, lalo na sa puson na may nahating anim na muscles, namumukol. Dagdag angas sa katawan nito ang pinong balahibo sa dibdib at puson, na tila sinadyang maghugis krus.

Napalunok siya nang wari may kung anong bumara sa kaniyang lalamunan. Nakangangatog ng mga tuhod ang sexy at guwapo niyang amo, paano siya magtatagal nito na hindi nahihibang dito?

“What are you waiting for? Get in,” ani Federico, bakas ang pagkainip sa tinig.

“Ay, pasensiya na po!” bulalas niya. Kinuha na niya ang kaniyang maleta at kinuyod.

Pagpasok naman sa bahay ay halos lumuwa ang mga mata niya sa ganda ng lobby. Para nga siyang nasa isang hotel. Naglilikot ang kaniyang mga mata at nasisilaw sa eleganteng kagamitan sa loob na puro salamin. Ngunit nang mapatingin kay Federico, muli siyang naestatwa.

Sinundan niya ito ng tingin habang patungo sa island counter. Ang laki ng tattoo nito sa likod, isang agilang itim. Natigilan siya nang maalala ang ganoong tattoo. Hindi niya iyon nakalimutan, ang lalaking nakatalik niya sa bar na pinagtrabahuhan niya sa Japan. Ganoon na ganoon ang tattoo ng lalaki, maging ang dalawang initial na nasa ibaba ng kuko ng agila.

“Come here; I’ll show you the list of your daily duties,” sabi ni Federico.

Narinig niya ito ngunit tila naparalisa ang kaniyang katawan. Kinikilabutan siya habang nakatitig sa tattoo nito sa likod. Hindi siya sigurado kung si Federico lang ba ang merong ganoong tattoo, maaring maraming katulad, pero ang initial, imposibleng meron ding ganoon ang iba.

Hiindi niya malaman ang iisipin. Ayaw paawat ng puso niya sa paghuramentado.

“Monica, do you hear me?” pukaw sa kaniya ni Federico.

Kumislot siya nang mahimasmasan. “Ah, yes, sir!” mabilis naman siyang lumapit dito.